Angelsen_Trine_-_CĂłrka_morza_04_-_TÄ™sknota_i_nadzieja.pdf

TRINE ANGELSEN

T Ħ SKNOTA I NADZIEJA

SAGA CÓRKA MORZA IV

Rozdział 1

Elizabeth wpatrywała si ħ w plecy Jensa. Poprosiła go, Ň eby dokonał jakiego Ļ wyboru.

Albo zdecydował si ħ dochowa ę tajemnicy, albo zameldował, Ň e jego Ň ona popełniła

morderstwo. Jak mogłam to zrobi ę ? – pomy Ļ lała, ogarniaj Ģ c kuchni ħ . Czy to były słuszne

pozwoli ę , by Jens miał decydowa ę o moim Ň yciu lub Ļ mierci?

Jej spojrzenie zatrzymało si ħ na w Ģ skiej zasłonce w oknie, uszytej ze starej sukni

matki na ich wesele. Jaka duma była z tych zasłonek. Dlaczego teraz my Ļ l ħ o tych sprawach?

– zdumiała si ħ . Czy Ň bym miała st Ģ d odej Ļę ? Bo wkrótce b ħ d ħ musiała umrze ę ? Dr Ň enie

ogarniało całe ciało niczym fala mdło Ļ ci.

Nie miała poj ħ cia, ile czasu min ħ ło od chwili, kiedy zadała mu swoje pytanie mo Ň e

tylko sekundy, albo minuty? Mogła min Ģę godzina, lub całe Ň ycie.

Znowu zacz ħ ła przygl Ģ da ę si ħ Jensowi. Pochylił si ħ do przodu i ukrył twarz w

dłoniach, a potem j Ģ ł przeczesywa ę włosy palcami i wpatrywa ę si ħ w ni Ģ pustym wzrokiem.

Pewnie si ħ zastanawia, co powiedzie ę , pomy Ļ lała, czuj Ģ c, Ň e ciało ma zdr ħ twiałe.

Jakby to nie o ni Ģ chodziło. Otworzyła usta, Ň eby poprosi ę go o jak ĢĻ decyzj ħ , ale nie mogła

słowa wykrztusi ę .

Wtedy on si ħ wolno i znowu na ni Ģ popatrzył. Niebieskie oczy były wielkie. Mo Ň na by

w nich uton Ģę , pomy Ļ lała z Ň alem i chciała rzuci ę mu si ħ w ramiona.

Cofn Ģę wszystko, powiedzie ę , Ň e to nieprawa. Ale przecie Ň nie mogła.

Jens odchrz Ģ kn Ģ ł, potem wstał.

- Nie całkiem rozumiem to, co zrobiła Ļ , Elizabeth. Niezale Ň nie od tego, co Leonard

zrobił tobie, to było morderstwo. Odebrała Ļ Ň ycie drugiemu człowiekowi.

Chciała si ħ broni ę , powiedzie ę , Ň e wtedy czuła, jakby jej Ň ycie si ħ sko ı czyło, tego

samego dnia, gdy Leonard sponiewierał jej ciało. Ale tym razem te Ň słowa nie chciały

wydosta ę si ħ z gardła. Jens j Ģ os Ģ dził. Teraz niewa Ň ne ju Ň , co ona my Ļ li to nie ma znaczenia.

Skoro nawet on nie mógł zrozumie ę , to kto b ħ dzie w stanie to zrobi ę ?

- Próbowałem poj Ģę twój gniew i bezsilno Ļę , jakie odczuwała Ļ . Rozumiem, Ň e chciała Ļ

si ħ zem Ļ ci ę , ale Ň eby w ten sposób…

Zrobił par ħ kroków w jej stron ħ , zatrzymał si ħ i spogl Ģ dał na Ň on ħ z góry. Ogarn Ģ ł

spojrzeniem jej twarz, a potem mówił dalej:

- Je Ļ li zgodz ħ si ħ d Ņ wign Ģę t ħ tajemnic ħ razem z tob Ģ , to w jaki Ļ sensie stan ħ si ħ

współwinnym morderstwa. Wiesz o tym?

Elizabeth przytakn ħ ła, ale nie przestawała patrze ę mu w oczy. Jego oczy to ostatnie,

co b ħ d ħ wspomina ę , zanim umr ħ , pomy Ļ lała, jego cudowne niebieskie oczy o wielkich

czarnych Ņ renicach.

- Ale ja ci ħ kocham, Elizabeth – mówił dalej Jens. – Kocham ci ħ bardziej ni Ň własne

Ň ycie. Dlatego nic nie powiem. I b ħ d ħ ci pomagał d Ņ wiga ę twoje brzemi ħ .

Elizabeth stała, wpatruj Ģ c si ħ w niego, a słowa wolno do niej docierały. Czy dobrze

usłyszała? Jens obj Ģ ł j Ģ silnymi ramionami i mocno przycisn Ģ ł do piersi. Elizabeth przytuliła

do niego policzek, słyszała teraz bicie jego serca. Czuła skór ħ pachn Ģ c Ģ Jensem, czuła jego

wargi na swoich włosach delikatne pocałunki i głos, który szeptał słowa miło Ļ ci. Elizabeth

nie wiedziała nawet, Ň e płacze, dopóki nie uniósł twarzy i nie otarł łez.

- Teraz powinni Ļ my si ħ poło Ň y ę – rzekł łagodnie i poprowadził j Ģ ku schodom.

Dopiero le ŇĢ c pod kołdr Ģ poczuła, jak bardzo zmarzła.

Przytuliła si ħ mocno do silnego ciała m ħŇ a, ale zimno tkwiło bardzo gł ħ boko, w samym

szpiku, i nie chciał jej opu Ļ ci ę . Miała w głowie mnóstwo niewypowiedzianych słów, które te Ň

nie chciały wyj Ļę na zewn Ģ trz. Na tyle pyta ı pragn ħ ła otrzyma ę odpowied Ņ ! Mo Ň e b ħ d ħ

mogła zapyta ę pó Ņ niej, jak Jens wróci z połowów, pomy Ļ lała, przymykaj Ģ c oczy.

- Teraz powinna Ļ tylko spa ę – szepn Ģ ł Jens do jej ucha. – Moja mała Elizabeth

potrzebuje odpoczynku. Jutro wszystko wyda ci si ħ lepsze.

Ale ona chciała czuwa ę . Do jego wyjazdu zostało ju Ň tak niewiele godzin. Mimo to

musiała jednak zasn Ģę , bo gdy o brzasku otworzyła oczy, łó Ň ko było puste. Nawet nie

zauwa Ň yła, Ň e Jens wyszedł.

Elizabeth le Ň ała, wdychaj Ģ c zapach jego poduszki.

- Nigdy nie wypior ħ tej poszewki – szeptała – To b ħ dzie moja pociecha, dopóki on nie

wróci.

Skuliła si ħ w pozycji płodu i przymkn ħ ła oczy. Czy słusznie post Ģ piła, przyznaj Ģ c si ħ

do wszystkiego? Lina j Ģ o to prosiła, ale… czy naprawd ħ ? Mo Ň e Lina to tylko przywidzenie?

Mo Ň e… - pyta ı było mnóstwo i Ň adnej odpowiedzi. Jednego tylko była pewna: wystarczy

nieostro Ň ne słowo Jensa, by Elizabeth została os Ģ dzona. Je Ļ li powie co Ļ cho ę by jednej jedynej

osobie, dla nie b ħ dzie to oznaczało Ļ mier ę . Zimno powrócił do jej ciała.

Kiedy Maria wprowadziła si ħ do jej domu, pojawił si ħ w nim zupełnie inny nastrój.

Mała siostra gadała niemal nieprzerwanie o wszystkim, co j Ģ zajmowało, ale akurat tego dnia

siedziała milcz Ģ ca i dziubała drutem do robótek blat stołu. Elizabeth podeszła, zabrała jej drut

i odło Ň yła do koszyka z włóczk Ģ , potem wróciła do zmywania.

- Nauczyciel si ħ o ciebie pytał – oznajmiła Maria swobodnie,

Elizabeth obróciła si ħ w kółko o popatrzyła na siostr ħ .

- Czego chce? Mam nadziej ħ , Ň e nie zrobiła Ļ nic, czego musiałabym si ħ wstydzi ę ?

Maria przewracała oczami.

- Oczywi Ļ cie, Ň e nic takiego nie zrobiłam. On si ħ po prostu o ciebie pytał, jak ci si ħ

powodzi.

Elizabeth zastanawiała si ħ nad tymi słowami.

- Nie mówił nic wi ħ cej? – spytała, słysz Ģ c, Ň e głos ma nienaturalnie wysoki.

Maria patrzyła na siostr ħ przez chwil ħ , zanim wzi ħ ła Ļ cierk ħ , któr Ģ podawała jej

Elizabeth.

- Nie, dlaczego miałby to robi ę ?

- Bez powodu. – Elizabeth poczuła, Ň e poci si ħ i rumieni. Maria my Ļ li pewnie, Ň e on

pytał z uprzejmo Ļ ci, ale Elizabeth wiedziała, Ň e za tymi słowami kryje si ħ co Ļ wi ħ cej.

Przenikn Ģ ł j Ģ dreszcz, zrobiło jej si ħ niedobrze,

- Mo Ň e wreszcie umyjesz t ħ fili Ň ank ħ , Ň ebym mogła j Ģ wytrze ę ? – spytała Maria.

- Oczywi Ļ cie – odparła Elizabeth nieobecna my Ļ lami i nadal stała, wpatruj Ģ c si ħ przed

siebie. – Musz ħ i Ļę na chwil ħ na strych – powiedziała nieoczekiwanie i, odstawiaj Ģ c fili Ň ank ħ ,

wbiegła po schodach na gór ħ .

W sypialni ukl ħ kła przed oknem i przygl Ģ dała si ħ pokrytemu Ļ niegiem krajobrazowi.

Dlaczego, na Boga, nauczyciel przesyła mi pozdrowienia? – zastanawiała si ħ . Ciekawe, jak

on pytał? I niemniej ciekawe, dlaczego. Zagryzła doln Ģ warg ħ . Maria co Ļ ukrywała. Na tyle

dobrze zna. Gdyby tylko Jens tu był, pomy Ļ lała z westchnieniem i wstała. Spojrzenie padło na

skrzyni ħ , le Ň ała na niej Biblia Jensa. Ostro Ň nie wzi ħ ła ksi ĢŇ k ħ i otworzyła na pierwszej

stronie.

- Amor vincit omnia – przeczytała gło Ļ no. Miło Ļę wszystko zwyci ħŇ a, przetłumaczyła

sama sobie. Jens zapomniał wzi Ģę Bibli ħ , pomy Ļ lała. Moim zdaniem to znak, nie wiem tylko,

czy dobry, czy zły.

Rozdział 2

Elizabeth zawsze przestrzegała zasady, Ň e w sobot ħ dom musi by ę gruntownie

wysprz Ģ tany. Ani razu tego nie zaniedbała, co napawało j Ģ dum Ģ . Teraz wyprostowała si ħ i

zadowolona patrzyła na wyszorowane do biało Ļ ci deski podłogi.

- No to zrobione – powiedziała do Marii. – A ty sko ı czyła Ļ swoje? – spytała,

spogl Ģ daj Ģ c przez rami ħ na siostr ħ , która wybierała popiół z pieca.

- Tak, zaraz ko ı cz ħ . Musz ħ tylko jeszcze wynie Ļę wiadro. Nie masz poj ħ cia, jak

niewiele dzieci teraz chodzi do szkoły, Elizabeth – odpowiedziała. – Prawie wszyscy chłopcy

wyjechali na połów. W ka Ň dym razie ci najwi ħ ksi.

Elizabeth skin ħ ła głow Ģ i wy Ňħ ła Ļ cierk ħ do podłogi.

- Dziwne, Ň e nauczyciel w ogóle prowadzi szkoł ħ w tym czasie. Chyba nie bardzo ma

kogo naucza ę ?

- Nie, tylko ja, Indianne i Olav, i jeszcze… - Dziewczynka liczyła na palcach: - I

jeszcze czworo. – Siedziała i patrzyła na podłog ħ , w palcach zwijała brzeg spódnicy.

Elizabeth widziała, Ň e nad czym Ļ si ħ zastanawia i spytała ostro Ň nie:

- Wszystko w porz Ģ dku w szkole?

Maria drgn ħ ła i zarumienia si ħ .

- Tak, dlaczego pytasz?

- Bo je Ļ li jest co Ļ , co ci ħ niepokoi, to po prostu powiedz, Maryjko, a ja zrobi ħ

wszystko, Ň eby to zmieni ę .

Maria zagryzła doln Ģ warg ħ , wzrok miała teraz rozbiegany.

- Wła Ļ ciwie to jest co Ļ , co chciałam ci powiedzie ę .

Co Ļ o nauczycielu. On… - wi ħ cej nie zd ĢŇ yła powiedzie ę , bo drzwi otworzyły si ħ z trzaskiem

i w progu stan ħ ła Indianne z buzi Ģ zalan Ģ łzami. Zdyszana musiała przytrzyma ę si ħ futryny,

zanim, szlochaj Ģ c, zdołała wykrztusi ę kilka słów niemaj Ģ cych sensu.

- Dziecko kochane – zawołała Elizabeth i ukucn ħ ła przed dziewczynk Ģ . – Uspokój si ħ

troch ħ i opowiedz mi, co si ħ takiego stało. – Otarła r Ģ bkiem fartucha łzy Indianne i przytuliła

j Ģ mocno do siebie.

W ko ı cu dziewczynka oznajmiła w wielkim po Ļ piechu:

- Krowa kopn ħ ła jedn Ģ koz ħ , która teraz strasznie gło Ļ no beczy, bo j Ģ pewnie boli.

Mama jest przera Ň ona, a ja nie wiem, co robi ę , bo to wygl Ģ da okropnie!

Elizabeth podprowadziła j Ģ do stołu.

- Usi Ģ d Ņ tu sobie. Mówisz, Ň e koza zerwała si ħ z uwi ħ zi, tak? I znalazła si ħ za krow Ģ ?

Indianne przytakiwała, szlochaj Ģ c.

- Mama powiedziała, Ň eby ci ħ przyprowadzi ę . A ja my Ļ l ħ , Ň e powinna Ļ wzi Ģę ze sob Ģ

swoje lekarstwa.

Elizabeth skin ħ ła głow Ģ i wstała. Zioła, które ma w domu, nie wylecz Ģ ani nawet nie

złagodz Ģ takiej dolegliwo Ļ ci, ale ze wzgl ħ du na mał Ģ wzi ħ ła ze sob Ģ kilka słoiczków. Ubrała

si ħ szybko, słoiczki wło Ň yła do w ħ zełka.

- Jeste Ļ cie du Ň e i m Ģ dre dziewczynki, b ħ dziecie musiały si ħ zaj Ģę Ane, a ja pobiegn ħ

na dół. – Pospiesznie pogłaskała Indianne po czarnych włosach. – Wszystko b ħ dzie dobrze,

zobaczysz.

- Nie becz ju Ň wi ħ cej – usłyszała słowa Marii, zanim zamkn ħ ła za sob Ģ drzwi. –

Elizabeth wszystkich potrafi uzdrowi ę . Koz ħ te Ň .

Zebrała spódnic ħ z przodu i biegła w Ģ sk Ģ Ļ cie Ň k Ģ w dół. Biały obłok pary unosił si ħ

nad jej ustami, ale pot spływał strumykami pod ubraniem, kiedy dotarła do obory w Heminy.

Dwie latarki rzucały mdłe Ļ wiatło na Ragn ħ i koz ħ . Było tak, jak Indianne powiedziała,

nieszcz ħ sne zwierz ħ beczało z bólu.

- Moja droga, dzi ħ kuj ħ , Ň e przyszła Ļ tak szybko – rozpłakała si ħ Ragna na widok

Elizabeth. – Nie mam poj ħ cia, co robi ę . Słyszała Ļ kiedy Ļ co Ļ tak rozdzieraj Ģ cego?

Elizabeth ukucn ħ ła przed koz Ģ i ostro Ň nie badała zwierz ħ delikatnymi dotkni ħ ciami.

- ņ adnej ko Ļ ci nie złamała, to pewne – stwierdziła, macaj Ģ c Ň ebra. Zwierz ħ si ħ powoli

uspokaja, jakby wiedziało, Ň e przyszłam mu pomóc, pomy Ļ lała. Ale koza nagle znowu

zabeczała przejmuj Ģ co, Elizabeth odskoczyła w tył.

- Co ty robisz? – krzykn ħ ła Ragna oskar Ň ycielsko.

- Nic. My Ļ l ħ , Ň e ona ma wewn ħ trzne obra Ň enia. W ka Ň dym razie jest potłuczona… nie

wiem.

- Ale zrób co Ļ , ona nie mo Ň e le Ň e ę w ten sposób! Nie widzisz, Ň e to zwierz ħ zam ħ czy

si ħ na Ļ mier ę ? – lamentowała Ragna.

Elizabeth przetarła dr ŇĢ c Ģ dłoni Ģ twarz i ci ħŇ ko przełkn ħ ła Ļ lin ħ .

- Moim zdaniem powinna Ļ j Ģ zaszlachtowa ę , to przynajmniej mi ħ so uratujesz –

powiedziała, staraj Ģ c si ħ nie patrze ę na koz ħ .

- A nie mogłaby Ļ jej da ę tych swoich ziół?

- Nie, my Ļ l ħ , Ň e na to moje zioła nie pomog Ģ .

Ragna chodziła tam i z powrotem, a Elizabeth przykucn ħ ła znowu i głaskała szorstk Ģ

sier Ļę kozy, mamrocz Ģ c jakie Ļ uspakajaj Ģ ce słowa.

- ņ ebym tak miała to lekarstwo, które dostałam na moj Ģ złaman Ģ r ħ k ħ – powiedziała

Ragna. Elizabeth zesztywniała z przera Ň enia. Podłoga si ħ pod ni Ģ uginała, szumiało jej w

uszach, a te Ļ ciowa mówiła dalej: - Ale my Ļ l ħ , Ň e Jakob gdzie Ļ je zapowiedział, bo nagle

znikn ħ ło. Musz ħ go zapyta ę , jak wróci do domu. A zreszt Ģ , mo Ň e to nie było lekarstwo dla

zwierz Ģ t.

Elizabeth musiała zwil Ň y ę wargi ko ı cem j ħ zyka i odchrz Ģ kn Ģę , Ň eby powiedzie ę :

- Powinna Ļ sprawdzi ę Olava, niech ci pomo Ň e zabi ę koz ħ .

- Jego nie ma w domu – odparła Ragna. – Poleciał po co Ļ do Storvika.

Elizabeth wstała na dr ŇĢ cych nogach i wpatrywała si ħ w te Ļ ciow Ģ . Nie byłaby w stanie

zabi ę kozy. Tym zawsze zajmował si ħ ojciec, a teraz Jens. Ona mo Ň e zrobi ę , co trzeba z

mi ħ sem, bo to jest tylko jedzenie.

- Musisz j Ģ zabi ę – powtórzyła stanowczo. – Zwierz ħ nie mo Ň e tak le Ň e ę i cierpie ę ,

sama powiedziała Ļ .

- O nie, moja droga – odparła Ragna, kr ħ c Ģ c powoli głow Ģ i cofaj Ģ c si ħ w stron ħ

wyj Ļ cia. – Tym to ty si ħ zajmiesz. Ja nigdy nie zabiłam Ň adnego zwierz ħ cia i nigdy tego nie

zrobi ħ . – Stan ħ ła ju Ň przy drzwiach, otworzyła je i wyszła. – Albo wywleczesz koz ħ , albo

sama j Ģ zabij – powiedziała na koniec. Potem zamkn ħ ła drzwi tu Ň przed nosem Elizabeth.

Koza st ħ kn ħ ła gło Ļ no i Elizabeth do niej wróciła. Zwierz ħ rzucało głow Ģ i kopało

jedn Ģ nog Ģ .

- Daj mi sił ħ – mamrotała Elizabeth cicho, nie bardzo wiedz Ģ c, do kogo kieruje t ħ

pro Ļ b ħ . A mo Ň e powinnam spróbowa ę ziół? Zastanawiała si ħ , wyjmuj Ģ c dwa słoiczki, które

ze sob Ģ przyniosła. Dopiero teraz odkryła, Ň e jedne zioła s Ģ na kaszel, a drugie na wod ħ w

ciele. Elizabeth czuła, Ň e gardło jej si ħ zaciska. Dlaczego to takie trudne, zastanawiała si ħ .

Uboje odbywaj Ģ si ħ ka Ň dej jesieni, ludzie to robi Ģ , a ja nie mog ħ nawet dobi ę kozy, która

bardzo cierpi. Podniosła si ħ energicznie i przyniosła siekier ħ , któr Ģ widziała przedtem przy

drzwiach. R ħ ka jej dr Ň ała, kolana si ħ pod ni Ģ uginały, kiedy szła z powrotem do kozy.

- Je Ļ li trafi ħ ci ħ w czoło obuchem siekiery, to niczego nawet nie poczujesz –

powiedziała cicho, unosz Ģ c r ħ k ħ .

Nagle koza wpiła w Elizabeth oczy i patrzyła. J ħ kn ħ ła cicho, a Elizabeth opu Ļ ciła r ħ k ħ .

Jakby zwierz ħ prosiło mnie o łask ħ , my Ļ lała, zastanawiaj Ģ c si ħ , czy jej si ħ przypadkiem w

głowie nie miesza. Zwierz ħ nie mogłoby chyba prosi ę o łask ħ ! Oczywi Ļ cie koza nie ma

poj ħ cia, co zamierzam zrobi ę . Poza tym i tak zostałaby zabita i zjedzona pó Ņ niej!

Próbowała by ę twarda, ale okazało si ħ to niemo Ň liwe. Odrzuciła siekier ħ i zacz ħ ła

głaska ę zwierz ħ po Ň ebrach. Nagle poczuła jakie Ļ pulsowanie w ramieniu, spływaj Ģ ce w dół,

do pleców. R ħ ka mi zdr ħ twiała, to była pierwsza my Ļ l, która przemkn ħ ła jej przez głow ħ ,

zaraz jednak zdała sobie spraw ħ , Ň e to co Ļ innego. Przymkn ħ ła oczy w gł ħ bokiej koncentracji.

Mo Ň e potrafi ħ uzdrawia ę zwierz ħ cia w taki sam sposób jak ludzi? Zrobiła to ju Ň dwukrotnie

przedtem.. Zauwa Ň yła, Ň e koza si ħ uspokaja. Nie rzuca ju Ň tak głow Ģ i przestała becze ę .

Elizabeth siedziała, dopóki nie poczuła, Ň e siły j Ģ opuszczaj Ģ . Na koniec otworzyła

oczy i w napi ħ ciu przygl Ģ dała si ħ kozie. Zwierz ħ nadal le Ň ało bardzo spokojne. Ostro Ň nie

pomogła mu wsta ę . Najpierw koza chwiała si ħ na nogach, ale Elizabeth podprowadziła j Ģ

ostro Ň nie do zagrody, do której wrzuciła troch ħ słomy.

- Teraz musisz odpocz Ģę – powiedziała i poczuła si ħ głupio, nikt przecie Ň nie

rozmawia w ten sposób ze zwierz ħ tami.

Smuga Ļ wiatła z latarki spłyn ħ ła na podłog ħ i Ragna wsun ħ ła głow ħ do zagrody?

- No i jak? – spytała.

- Lepiej – odparła Elizabeth. – Wróciła na miejsce.

Mo Ň e ma jakie Ļ skaleczenia, których nie widz ħ , ale teraz potrzebuje spokoju i opieki, za jaki Ļ

czas wrócimy zobaczy ę , co si ħ dzieje.

- A co zrobiła Ļ ? – spytała te Ļ ciowa, podchodz Ģ c bli Ň ej.

- Dałam jej ziół – kłamała Elizabeth – One łagodz Ģ bóle – dodała pospiesznie, ale

te Ļ ciowa najwyra Ņ niej jej nie uwierzyła.

- Dzi ħ kuj ħ – powiedziała Ragna po prostu, kiedy wyszły obie z mrocznej obory.

- Nie ma za co – odparła Elizabeth. Pochyliła si ħ i umyła r ħ ce w Ļ niegu.

Przez reszt ħ dnia Elizabeth chodziła pogr ĢŇ ona w my Ļ lach. Dopiero kiedy pło Ň yły si ħ

spa ę , przypomniała sobie, Ň e siostra chciała jej powiedzie ę co Ļ o nauczycielu.

- Maria, kochanie – szepn ħ ła, potrz Ģ saj Ģ c lekko ramieniem małej.

- Tak?

- Co ty mi chciała Ļ opowiedzie ę , zanim poszłam do Ragny? O nauczycielu.

- Nic takiego – odparła siostra pospiesznie. Zbyt pospiesznie, stwierdziła Elizabeth i

uniosła si ħ , opieraj Ģ c na łokciu.

- Musisz mi powiedzie ę , o co chodzi!

Maria skubała kołdr ħ . – To tylko to, Ň e… Ň e nauczyciel chce z tob Ģ rozmawia ę .

- No dobrze. A wiesz o czym?

Maria pokr ħ ciła głow Ģ .

- Ja nie zrobiłam nic złego, Elizabeth, powinna Ļ mi wierzy ę !

- A mo Ň e chce mi tylko powiedzie ę , jaka jeste Ļ zdolna? – próbowała Elizabeth, czuła

jednak, Ň e ogarnia j Ģ niepokój.

- Chyba nie… zreszt Ģ nie wiem. – Maria mówiła niepewnym głosem.

Niepokój narastał w duszy Elizabeth. Pogłaskała siostr ħ po włosach.

- Niczym si ħ nie martw, Mario. Jestem pewna, Ň e wzywa mnie nie po to, Ň eby si ħ na

ciebie skar Ň y ę . Kiedy miałabym tam pój Ļę ?

- Jutro po podwieczorku.

- No to pó Ņ no zawiadamia. W dodatku w sobot ħ – mówiła Elizabeth zdumiona.

- Ja wiedziałam o tym ju Ň tydzie ı temu – przyznała Maria, podci Ģ gaj Ģ c kołdr ħ pod

brod ħ .

Jak na Ragn ħ to i tak du Ň o.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: