Pranie mózgu.pdf

Pranie mózgu?

Zadawane bywa pytanie: „Czy Świadkowie Jehowy są poddawani ‘praniu mózgu’? . Oto

informacje przekazane na piśmie jednej z osób zainteresowanych tym tematem:

Odnośnie przedstawianych przez Ciebie zagadnień, przeciwnicy religii Świadków są skorzy

zaliczać ją do kategorii „sekt” i mówić o jej członkach jako o ludziach z „wypranymi

mózgami”. Przede wszystkim sądzę, że każdy z nas musi dostrzec naszą osobistą

odpowiedzialność za przyjęcie błędu. Nie możemy całkowicie uwolnić się od

odpowiedzialności za nasze decyzje, choćby do podjęcia danej decyzji przyczyniły się

zwodnicze informacje. Istnieją zawsze jakieś przyczyny, dla których przyjęliśmy twierdzenia,

które były tylko częściowo uzasadnione. Są to motywy, które można nazwać bierną

akceptacją. Wyraził to doktor Primrose w osiemnastowiecznym dziele Olivera Goldsmitha,

The Vicar of Wakefield (Pastor z Wakefield):

Występek nie polega na tym, że zgadzają się z dowodami, które widzą, lecz

na tym, iż są ślepi na wiele dowodów [dodatkowych, być może sprzecznych

z poprzednimi dowodami], które im są przedstawiane. Jak skorumpowani

sędziowie w jakimś trybunale, orzekają, że słuszna jest część dowodów,

które słyszą, lecz nie wysłuchają oni wszystkich dowodów. Zatem mój

synu, choć nasze błędne opinie mogą powstawać mimowolnie, to jednak ze

względu na nasz upór w zepsuciu lub niedbałość w kształtowaniu swych

opinii, zasługujemy na karę za nasz występek lub na pogardę za nasze

szaleństwo.

Mimo, że byliśmy „ofiarami ofiar”, mamy powody, by winić samych siebie i być może

analizować nasz sposób myślenia i nasze motywy, mając na uwadze najbardziej pożyteczną

linię postępowania, która daje nadzieję na uniknięcie podobnych okoliczności. Psychiatra

Scott Peck w swej książce Droga rzadziej wędrowana , poczynił następujące obserwacje

przytoczone po części w mojej drugiej książce:

Starając się uchylać od odpowiedzialności za własne postępowanie

przerzucamy ją na inną osobę, organizację lub jednostkę społeczną.

Oznacza to, że oddajemy temu swoją władzę; obojętne czy będzie to los,

społeczeństwo, rząd, przedsiębiorstwo czy przełożony. Erich Fromm

niezwykle trafnie zatytułował studium nazizmu i autorytaryzmu: Ucieczka

od wolności . Dążąc do uchylenia się od cierpienia związanego z

odpowiedzialnością, miliony, a nawet miliardy ludzi uciekają codziennie

od wolności. […]

We wstępie do książki Learning Psychotherapy doktor Hilde Bruch

stwierdza, że w zasadzie wszyscy pacjenci zgłaszają się do psychiatrów z

„tym samym problemem: poczuciem bezradności, lękiem połączonym z

wewnętrznym przeświadczeniem, że ›› nie radzą sobie‹‹ i nic nie potrafią

zmienić. Jednym z korzeni owego „poczucia bezsilności jest u

większości pacjentów pragnienie częściowego lub całkowitego uchylenia

się od wolności cierpienia, a co za tym idzie, częściowa lub całkowita

niemożność przyjęcia odpowiedzialności za swoje problemy i własne życie.

Czują bezsilność, bo w rzeczywistości odrzucili swoją moc i władzę.

Wcześniej czy później, jeśli mają zostać uzdrowieni, muszą zrozumieć, że

życie dorosłego człowieka to seria wyborów i decyzji. Jeśli zdołają to

zaakceptować, staną się wolnymi ludźmi; jeśli nie, wciąż będą czuli się

zniewolonymi (przekład: Cezary Eugeniusz Urbański).

Chociaż indoktrynacja jest jednym z czynników, z powodu których ludzie wierzą w

twierdzenia jakiejś organizacji i w „linię partyjną”, to innym, równie silnym czynnikiem jest

pragnienie wierzenia w takie rzeczy. Czasami fałsz wydaje się bardziej atrakcyjny od prawdy,

choć pozory są powierzchowne i zwodnicze. Pewien człowiek wspomniał w swym piśmie o

swej „mocnej wierze, że ten system skończy się w październiku” 1975 roku; dlatego nalegał

on na swą córkę, by przyjęła chrzest. Podczas gdy wielu położyło swą ufność w tej dacie, nie

wszyscy tak uczynili. Czytali te same czasopisma i słyszeli te same wykłady, lecz nie

wpłynęły one na nich tak, jak na osoby, które zaufały owej dacie. Osobiście czułem się

zmuszony do wygłaszania wykładów, w których podawałem powody przeciwko pokładaniu

ufności w jakiejś dacie.

Gdy z jakiegokolwiek powodu mocno skłaniamy się do obrania jakiejś linii postępowania,

która właściwie nie służy naszemu dobru, wówczas potrafimy zbagatelizować wszelkie

drogowskazy, które ukazują nam niepożądany koniec, do którego zmierzamy. List do

Hebrajczyków 3:13 analogicznie wskazuje na taki nasz kierunek działania, mówiąc o

popadnięciu w zatwardziałość za sprawą „oszustwa grzechu”, BW (złudnego uroku grzechu,

PME ). Wiem, że nie przyłączyłem się do religii Świadków pod wpływem przymusu ze strony

moich rodziców (nie nalegali oni na to, bym jako nastolatek chodził na zebrania i przez kilka

lat nie chodziłem), lecz uczyniłem to z otwartymi oczami. Uwierzyłem w błąd, lecz w wielu

wypadkach błąd mnie pociągał i uległem jego atrakcyjności. Nie usprawiedliwia to

propagatorów błędu, lecz również nie uwalnia mnie to od mej osobistej odpowiedzialności. W

wielu przypadkach ma miejsce sytuacja opisana w Ewangelii według Jana 12:42, 43, jak to

oddaje przekład Phillipsa :

Mimo wszystko wielu nawet spośród zwierzchników uwierzyło w niego.

Lecz nie przyznawali się do tego z lęku przed faryzeuszami, bo mogliby

zostać ekskomunikowani. Bardziej zależało im na uznaniu u ludzi niż na

uznaniu u Boga.

Oczywiście w nauce Strażnicy były i są określone elementy prawdy i to niewątpliwie te

elementy z początku nas pociągały, trafiały nam do serca. Dopiero z czasem uświadomiliśmy

sobie, w jakim stopniu te cenne prawdy były przyćmione i osłabione – lub nawet skażone –

przez inne nauki.

Podobnie odpowiedzialność nie ogranicza się do jednej sfery danej organizacji lub systemu.

Hitler i jego główni towarzysze nigdy nie osiągnęliby swego bez poparcia innych urzędników

i większości ludu niemieckiego. Obowiązek właściwego wprowadzenia w życie linii

programowej Strażnicy spoczywa zwłaszcza na starszych zboru. Kiedy przyjmują oni

nominację na starszych, w efekcie biorą na siebie obowiązek popierania i usprawiedliwiania

taktyk i nauk będących w użyciu. Tak, jak w moim przypadku, przyjęli oni nominację, gdy

różne zalecenia odnośnie wykluczania i zwodnicze nauki już były w mocy. Chciałem wyrazić

swe stanowisko, często będąc w mniejszości (nawet jako jedyny w całym Ciele

Kierowniczym) i byłem gotowy narazić się na narastający sprzeciw i w końcu odrzucenie, tak

że w wieku około 60 lat musiałem rozpocząć nowe życie. Niektórzy starsi obrali podobny

tryb postępowania, lecz uważam, że było takich stosunkowo niewielu. Wielu, którzy

dostrzegli błędy, wolało pozostać cicho.

Odłączenie się od dużej organizacji i dawnych towarzyszy naprawdę może zaowocować

okresem osamotnienia. Jednakże nawet coś takiego może mieć dobroczynne aspekty. Może to

bardziej niż kiedykolwiek przedtem uświadomić nam potrzebę pełnego polegania na naszym

Ojcu niebiańskim, że jedynie w Nim mamy prawdziwe bezpieczeństwo i możemy ufać Jego

opiece. Już dłużej nie płyniemy z prądem, lecz rozwijamy wewnętrzną, osobistą siłę,

zdobywaną dzięki wierze, i dorastamy do tego, by nie być już dłużej dziećmi, lecz dojrzałymi

mężczyznami i kobietami, bowiem wzrasta nasza miłość do Syna Bożego i naśladujemy Jego

sposób życia (Efezjan 4:13-16). Nie uważam moich dawnych przeżyć za zupełną stratę ani

nie myślę, że niczego się z nich nie nauczyłem. Znajduję wielką pociechę w słowach Pawła z

Listu do Rzymian 8:28 ( Przekład Nowego Świata zmienia sens tego tekstu, umieszczając

słowo „jego” w wyrażeniu „wszystkie jego dzieła”, lecz oryginalny tekst grecki brzmi

inaczej). W wielu przekładach słowa Pawła brzmią następująco:

Wiemy, że Bóg współpracuje ze wszystkimi, którzy go miłują, obracając

wszystko ku ich dobru – tłumaczenie Jerusalem Bible .

Bóg jest w stanie obrócić wszelkie okoliczności – nawet bolesne lub czasem tragiczne – ku

dobru tych, którzy Go miłują, przy czym chodzi nie tylko o „jego dzieła”, lecz „wszystkie

rzeczy” lub „wszystko”. Czasami może nam być trudno w to uwierzyć, lecz jeśli zwrócimy

się ku Niemu z pełną wiarą i pozwolimy Mu to uczynić, On potrafi doprowadzić to do skutku

i tak też uczyni. W wyniku naszych przeżyć Bóg może uczynić nas lepszymi ludźmi i

ubogacić nas pomimo smutku, który możemy odczuwać. Czas pokaże, że tak jest i że nadzieja

daje nam odwagę by trwać, ufając w Jego miłość.

Jednakże musimy strzec się oczekiwania od Boga czegoś, czego On nie obiecał. To prawda,

że Bóg wyprowadził nas z jednej organizacji, która fałszywie twierdziła, że ma wszystkie

odpowiedzi i narzucała fałszywą jedność swym członkom – co zobowiązywało ich do

zgadzania się z naukami albo w przeciwnym wypadku prowadziło do cierpienia dezaprobaty

lub nawet odrzucenia ze strony organizacji i jej członków. Jeśli jednak oczekujemy, że Bóg

wprowadzi nas do innej organizacji, która naprawdę ma wszystkie odpowiedzi i której

członkowie są zupełnie zgodni w każdej sprawie, to utraciliśmy poczucie rzeczywistości. Gdy

przeczytamy listy Pawła pisane w I wieku, jest zupełnie oczywiste, że nie wszyscy

członkowie zborów, do których pisał, patrzyli na różne sprawy w ten sam sposób. Jezusowe

podobieństwo o „pszenicy i chwastach” dowodzi, że każdy, kto spodziewa się znaleźć

„idealną” organizację, złożoną jedynie z autentycznych chrześcijan i nauczającą wyłącznie

prawdy, szuka czegoś, co w ogóle nie istnieje.

Poniżej przytaczam list, który wysłałem do pewnej osoby jakiś czas temu:

Jednakże chciałbym zapytać, czy naprawdę uważasz, że Jehowie

upodobało się związać z ludzką organizacją powstałą pod koniec XIX

wieku, tak iż wszystkie myśli na Jego temat, wszystkie postawy i uczucia

względem Niego, muszą nierozłącznie wiązać się z tą organizacją

religijną? Jeśli organizacja Strażnicy wbrew swoim twierdzeniom nie

okazała się jedynym kanałem Bożym, to czy Bóg, na którym polegałeś

przez większą część swego życia, nagle miałby zniknąć z pola widzenia?

Czy Jego dobroć, miłość oraz inne zalety są nieodłącznie związane z

jakimś systemem religijnym? Jakie usprawiedliwienie można znaleźć w

Biblii dla praktyki nakładania Bogu takiego ograniczenia lub wiązania Go

z ograniczonym kontekstem? Dlaczego mielibyśmy, jak to ujął pewien

biblista, „zamykać Boga w pudełku? Oczywiście organizacja Strażnicy

stara się wpoić taki punkt widzenia swym zwolennikom, lecz czy tak

postępował Chrystus lub jego apostołowie? Jeśli człowiek zmienia swój

pogląd na system religijny ( jakikolwiek system religijny), lecz traci z oczu

Boga, to jasne jest, iż taka osoba patrzyła na Boga przez specjalne

okulary, a nie bezpośrednio, jak to czynili Jego słudzy przez wieki

(Porównaj Hioba 42:5; Psalm 11:7; 2 Kor. 3:12-18). Każda utrata

właściwego spojrzenia wynika z poprzednich religijnych wypaczeń i nie

jest spowodowana faktami lub rzeczywistością.

Przypuszczam, że to się rozumie samo przez się, iż podniesione kwestie

każdy musi rozstrzygnąć samodzielnie. Nikt nie może przekazać

przekonania drugiej osobie. Myślę, że jest rzeczą oczywistą, iż nasze

poprzednie doświadczenia i nasze pochodzenie wywierają nieuchronny

wpływ na nasz punkt widzenia i nadają mu określone zabarwienie. Zatem

niezależnie od rozpatrywanej kwestii, pierwszym krokiem powinno być

dostrzeżenie, w jakim punkcie nasza przeszłość utrudnia nam czyste

patrzenie na sprawę. W przeciwnym wypadku nadal będziemy mieli

wypaczony jej obraz.

Nie wierzę w to, że wiara i wola wzajemnie się wykluczają. Nie sądzę, żeby

ktokolwiek z nas mógł chodzić w wierze, nie okazując jednocześnie silnej

woli i zdecydowania. Żadna z osób ukazanych w biblijnych

sprawozdaniach jako przykłady wiary, nie była osobą o słabej woli

(Porównaj Hebrajczyków 11:32-40). Jednakże ludzie ci wierzyli, że

istnieje źródło mocy większe od ludzkiej woli i zwracali się do tego źródła,

gdy ludzka wola zdawała się ich zawodzić, i dlatego byli w stanie wyjść

poza ograniczenia samej ludzkiej woli. Chcieli i byli w stanie sprostać

odrzuceniu, odosobnieniu, mieszkając nawet w jaskiniach i dziurach w

ziemi, ufając w Bożą pomoc i moc. Gdy wreszcie zrozumiemy, że życie

chrześcijanina jest duchową podróżą, pielgrzymką i że uciążliwości mogą

przyczyniać się do naszego dobra, dopiero wtedy będziemy mogli odbyć tą

podróż w pokoju umysłu i spokoju serca – Hebrajczyków 12:2-13.

Z dojrzałością duchową jest z jak z dojrzałością fizyczną, psychiczną i

emocjonalną. Ich osiągnięcie wymaga czasu i nie można go przyspieszyć.

Podobnie, jak nie powinno się wykraczać poza to, co dobre i normalne, by

uzyskać szybszy rozwój dziecka, podobnie nie wolno popychać samego

siebie. Uważam, że zwyczajne czytanie Chrześcijańskich Pism i skupianie

się nie na jakiejś drobiazgowej analizie słowo po słowie i interpretacji,

lecz na zasadniczym przesłaniu i znaczeniu informacji biblijnych, pomoże

nam uwolnić umysł od ciasnego punktu widzenia i zapewni nam świeże

spojrzenie. Nie polecam posługiwania się Przekładem Nowego Świata , nie

z powodu jakichś szczególnych jego braków, lecz z tej przyczyny, że trudno

przy jego użyciu patrzeć na czytane treści w oderwaniu od psychicznego

balastu przeszłości. Jednakże zasadniczą myślą, którą staram się

przekazać jest to, że nie uważam, by ludzie, jakich opisujesz, przede

wszystkim lub szczególnie potrzebowali więcej słów ode mnie lub od

kogokolwiek innego. Nie, ich potrzebą jest czytanie i przyjmowanie do

serca słów Syna Bożego i jego apostołów, które można znaleźć w Piśmie

Świętym. Oto zasadnicze przesłanie, które starałem się przekazać – choć

niedoskonale – w moich dwóch książkach.

Byłem pod wrażeniem wypowiedzi, które znalazłem w książce Myth of Certainty (Mit

pewności), w której profesor akademicki, Daniel Taylor pisze:

Zasadniczym celem wszystkich instytucji i subkultur jest samozachowawczość.

Zachowanie wiary jest sprawą centralną w Bożym planie odnośnie historii

człowieka, natomiast nie jest nią zachowanie poszczególnych religijnych

instytucji. Nie oczekuj od tych, którzy kierują tymi instytucjami, że będą na

tyle wrażliwi, by dostrzec tą różnicę. Bóg w celu realizacji swego zamierzenia

nie potrzebuje określonej osoby, kościoła, denominacji, wyznania wiary czy

organizacji. Może zrobić użytek z różnorodnych osób, które są gotowe, by Mu

służyć, ale pozostawi samym sobie tych, którzy pracując chcą osiągnąć

własne cele.

Mimo wszystko wielu uważa, że kwestionowanie instytucji jest równoznaczne

z atakowaniem Boga – i że tego nie wolno tolerować. Rzekomo stają oni w

obronie Boga… W rzeczywistości stają we własnej obronie, bronią własnego

światopoglądu oraz swego poczucia bezpieczeństwa. Instytucja religijna

nadała im znaczenie, poczucie celu, a w niektórych przypadkach umożliwiła

im zrobienie kariery. Każdy, kogo uznaje się za zagrożenie tych wartości,

naprawdę jest groźny.

Temu zagrożeniu przeciwstawia się władzę, czasami również tłumi się je,

jeszcze zanim zaistnieje. […] Instytucje wyrażają swą władzę przede

wszystkim w ten sposób, że jako subkultury wypowiadają swe reguły oraz

interpretują je i narzucają innym.

Dostrzegając tę prawdę w religii Świadków, jej organizacji i wyznaniu wiary, nie powinniśmy

krótkowzrocznie przeoczać faktu, jak bardzo prawdziwe są te twierdzenia odnośnie szerszej

sfery religijnej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: