Rodzaje spółek.Pojęcie kosztu. Klasyfikacja kosztów.doc

RODZAJE SPÓŁEK

Spółka, określone w umowie zrzeszenie osób bądź kapitału utworzone celem prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka stanowi jeden z rodzajów formy organizacyjno-prawnej, pod postacią której funkcjonują przedsiębiorstwa.
Z punktu widzenia podstawy ekonomicznej utworzenia spółki, dzieli się je na spółki: osobowe (spółki cywilne, spółki jawne, spółki komandytowe) i kapitałowe (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjne).
Z punktu widzenia źródła prawa regulującego powstanie i działalność spółek: na spółki prawa cywilnego (spółki cywilne) oraz spółki prawa handlowego (spółki jawne, komandytowe, z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjne).
Spółki prawa cywilnego są uwidaczniane w ewidencji działalności gospodarczej, podstawą ich funkcjonowania jest kodeks cywilny. Spółki prawa handlowego są umieszczane w rejestrze handlowym prowadzonym przez właściwe sądy. Podstawą ich funkcjonowania jest kodeks handlowy.
Spółka komandytowa sp.k.

spółka osobowa oparta na prawie handlowym, powstała w wyniku umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
Spółka komandytowa stanowi w zasadzie formę pośrednią pomiędzy spółkami osobowymi a kapitałowymi. Przynajmniej jeden ze wspólników (komplementariusz) odpowiada wobec wierzycieli całym swoim majątkiem (jak w przypadku spółek osobowych), odpowiedzialność zaś przynajmniej jednego (komandytariusza) jest ograniczona do wysokości wniesionego wkładu (jak w przypadku spółek kapitałowych).
Spółka cywilna, s.c.

spółka działająca na podstawie prawa cywilnego. Wspólnicy (minimum dwóch) spółki cywilnej zobowiązują się do dążenia do określonego, wspólnego celu gospodarczego. Wspólnicy tworzą kapitał spółki cywilnej z wniesionych przez siebie wkładów w postaci gotówki lub aportu, a później również dochodów spółki. W spółce cywilnej nie istnieje możliwość odsprzedaży wkładu udziałowego osobom trzecim, a przyjęcie nowego wspólnika wiąże się ze zmianą w umowie spółki cywilnej. Za zobowiązania spółki cywilnej wszyscy wspólnicy odpowiadają zarówno majątkiem spółki, jak i każdy majątkiem osobistym. Spółke cywilną można założyć na czas nieograniczony lub na czas ograniczony w celu wykonania jakiegoś pojedynczego przedsięwzięcia. Spółka cywilna nie ma osobowości prawnej.
Spółka jawna,sp.j.

spółka działająca na podstawie prawa handlowego. Nie różni się w zasadzie od spółki cywilnej, konieczne jest natomiast jej zarejestrowanie w rejestrze handlowym oraz ścisłe przestrzeganie reguł oznaczenia firmy, czyli nazwy spółki. Firma spółki jawnej musi zawierać nazwiska wszystkich wspólników albo nazwisko i przynajmniej pierwszą literę imienia jednego lub kilku wspólników z dodatkiem wskazującym na tę spółkę.
Spółki jawne najczęściej zakładane są w celu prowadzenia działalności gospodarczej na większą skalę. Ze względu na koszty związane z rejestracją spółki jawnej i jej podobieństwo do spółki cywilnej tego typu forma nie istnieje w zasadzie w życiu gospodarczym. Spółka jawna nie ma osobowości prawnej.
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.), spółka działająca na podstawie prawa handlowego. W sp. z o.o. wspólnicy odpowiadają za zobowiązania przedsiębiorstwa jedynie do wysokości swoich wkładów, tzn. nie odpowiadają majątkiem osobistym, z jednym wyjątkiem – z majątku prywatnego udziałowca sp. z o.o. mogą być egzekwowane kwoty zadłużenia, jakie ma spółka z tytułu nie płaconych podatków. Prawo nie wyznacza ani dolnej, ani górnej granicy liczby wspólników, oznacza to, że udziałowcem może być jedna osoba fizyczna lub osoba prawna. Spółka powstaje z chwilą wpisania do rejestru handlowego, nabywając jednocześnie osobowość prawną. Korzyścią, jaką spodziewa się osiągnąć wspólnik, jest, podobnie jak w spółce akcyjnej, dywidenda. Najważniejszymi organami spółki są zarząd oraz zgromadzenie wspólników. Ponadto umowa spółki może przewidywać powołanie komisji rewizyjnej lub rady nadzorczej (bądź obu jednocześnie), natomiast gdy liczba wspólników przekracza 50, jest obligatoryjny wymóg powołania któregoś z tych organów.
Spółka akcyjna,SA

według prawa polskiego spółka kapitałowa utworzona w rezultacie zgromadzenia przez wspólników kapitału akcyjnego w wysokości co najmniej 100 tys. zł, pokrytego gotówką bądź aportami, dzielącego się na akcje o równej wartości nominalnej. Akcja stanowi podstawę nabycia praw wspólnika (akcjonariusza), może mieć charakter imienny lub na okaziciela, zwykły lub uprzywilejowany co do prawa głosu, dywidendy bądź podziału majątku w razie likwidacji spółki akcyjnej. Utworzenie spółki akcyjnej wymaga ustanowienia jej statutu w formie aktu notarialnego. Spółka nabywa osobowość prawną z chwilą wpisania do rejestru handlowego i jako osoba prawna odpowiada za swoje zobowiązania całym swoim majątkiem. Akcjonariusze osobiście nie odpowiadają za zobowiązania spółki.

Spółka jednoosobowa,

forma spółki kapitałowej. Przepisy prawa dopuszczają bowiem utworzenie takiej spółki tylko odnośnie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjnej. Niedozwolone jest ponadto tworzenie spółki jednoosobowej z ograniczoną odpowiedzialnością przez jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Tworzenie jednoosobowych spółek akcyjnych przewidziane jest dla skarbu państwa oraz związków samorządu terytorialnego i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa tworzonych w procesie prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych i gdy spółka utworzona została z majątku pozostałego po likwidacji przedsiębiorstwa państwowego (ustawa o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych).
Spółka kapitałowa,

rodzaj spółki, w której najważniejszym elementem jest majątek spółki (kapitał). Należy do nich spółka akcyjna i spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Od spółek osobowych wyróżnia je: zmienny kapitał i skład osobowy, posiadanie osobowości prawnej, skierowanie odpowiedzialności za zobowiązania spółki na samą spółkę, wyodrębnienie majątku spółki, prowadzenie spraw spółki pośrednio przez wspólników i ukształtowanie praw i obowiązków wspólników wobec spółki w sposób zróżnicowany.
Spółka holdingowa,

spółka, która jako wspólnik w innej spółce, podporządkowuje ją sobie wskutek objęcia tzw. kontrolnego pakietu udziałów (akcji) oraz zapewnienia decydującego wpływu na obsadę wszystkich lub większości stanowisk w jej organach.
Spółka cicha,

rodzaj spółki osobowej, w której występuje kupiec wyłącznie upoważniony do reprezentowania spółki i tzw. wspólnik cichy, który nie odpowiada za zobowiązania spółki, ale uczestniczy w zyskach i stratach w sposób określony w umowie.
Spółaka Joint-Venture,

zakładana przez firmy pochodzące z różnych państw, stanowiące odrębny od wspólników podmiot prawa; w Polsce pot. nazwa spółki handl. zawiązanej przez firmy pol. z firmami zagr. lub wyłącznie przez firmy zagr. na terytorium Polski w celu prowadzenia działalności gospodarczej
Przedsiębiorstwo, zespół osobowych, rzeczowych oraz finansowych czynników wytwórczych zorganizowanych i skoordynowanych w celu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z wytwarzaniem dóbr oraz świadczeniem usług - a zatem podejmowanym przedsięwzięciem gospodarczym - i wytwarzania w ten sposób nowych wartości, tworzących w sumie dochód narodowy. Ten ostatni element odróżnia przedsiębiorstwo od gospodarstwa domowego będącego drugim podmiotem sfery realnej gospodarki, które jest tylko beneficjentem wytwarzanych przez przedsiębiorstwo dóbr i usług. Cechami charakteryzującymi przedsiębiorstwa są odrębności: ekonomiczna, organizacyjna, prawna oraz techniczno-produkcyjna, jak również racjonalność ekonomiczna oraz przedsiębiorczość. Osoba tworząca przedsiębiorstwo z rozproszonych i często pojedynczo nieproduktywnych składników zasobów gospodarczych jest określana mianem przedsiębiorcy. W polskiej praktyce gospodarczej przedsiębiorstwa funkcjonują w różnych formach organizacyjno-prawnych, którymi są: spółki prawa cywilnego. i handlowego, przedsiębiorstwa państwowe, spółdzielnie oraz jednoosobowe formy prowadzenia działalności gospodarczej.
Spółdzielnia,

dobrowolne zrzeszenie nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym. Spółdzielnia prowadzi wspólną działalność gospodarczą, społeczną lub kulturalno-oświatową w interesie swoich członków. Majątek spółdzielni jest prywatną własnością jej członków. Założyciele spółdzielni, których liczba nie może być mniejsza od dziesięciu osób fizycznych lub trzech osób pranych (w spółdzielniach produkcji rolnej co najmniej pięć osób fizycznych), muszą uchwalić statut spółdzielni oraz dokonać wyboru jej organów (rady nadzorczej i zarządu) - najwyższym organem jest walne zgromadzenie lub zebrania grup członkowskich (przedstawicieli). Spółdzielnia musi być wpisana do rejestru sądowego (nabywa osobowość prawną). Wyróżnić można:
- spółdzielnie produkcji rolnej, których celem jest prowadzenie wspólnego gospodarstwa rolnego oraz działalność na rzecz indywidualnych gospodarstw rolnych członków
- spółdzielnie kółek rolniczych (usług rolniczych), które świadczą usługi dla rolnictwa oraz środowiska wiejskiego
- spółdzielnie pracy, których przedmiotem działalności jest prowadzenie wspólnego przedsiębiorstwa opartego na osobistej pracy członków (w szczególności przedmiotem działalności spółdzielni inwalidów i spółdzielni niewidomych jest zawodowa i społeczna rehabilitacja inwalidów i niewidomych),
- spółdzielnie pracy rękodzieła ludowego i artystycznego tworzące nowe i kultywujące tradycyjne wartości kultury materialnej
- spółdzielnie mieszkaniowe zaspokajające potrzeby mieszkaniowe członków oraz potrzeby gospodarcze i kulturalne wynikające z zamieszkiwania w spółdzielczym osiedlu lub budynku.
Spółdzielne mogą zakładać związki gospodarcze i przystępować do takich związków. Mogą również zakładać związki rewizyjne. Najwyższym organem samorządu spółdzielczego w Polsce jest kongres spółdzielczości zwoływany co cztery lata przez Krajową Radę Spółdzielczości (naczelny organ samorządu spółdzielczego). Spółdzielnie prowadzą działalność na podstawie ustawy o prawie spółdzielczym z 16 IX 1982.

POJĘCIE I ISTOTA KOSZTU

1.Pojęcie kosztu.
Koszt wiąże się z prowadzenie działalności. Produkując wyrób oblicza się koszt jednostki tego wyrobu, nabywając surowiec szacuje się jednostkowy koszt nabycia, świadcząc usługi określa się czasem koszt jednej godziny pracy lub koszt wykonania usługi. Koszt wiąże się też ze zużyciem, bowiem w każdym przypadku celowego działania zużywa się środki gospodarcze: materiały, urządzenia, robociznę. Powstaje zatem pytanie, czy każde zużycie jest równoważne zaistnieniu kosztu, czy zużycie zawiera się w koszcie. Odpowiedź jest jednoznacznie przecząca, bowiem ekonomiczne pojęcie kosztu wiąże się z ekonomicznym pojęciem wartości, a więc ze zużycie uzasadnionym i niezbędnym. W rozważaniach dotyczących pojęcia kosztu konieczne jest uwzględnienie normy zużycia przypisanej danej działalności. Norma z kolei określa liczbowe miary zużycia stosowane przy istniejących warunkach prowadzenia działalności gospodarczej. Zużycie ponadnormatywne jest stratą, a nie kosztem. Jeśli kierownik, zgodnie z planem, zleca pracownikom malowanie ogrodzenia fabrycznego, to po wykonaniu pracy może sporządzić zestawienie uwzględniające wielkości technologiczne i wielkości rzeczywiście osiągnięte.
Definicja kosztu, która uwzględnia wszystkie teoretyczne aspekty tej kategorii ekonomicznej pochodzi od E. Burzym. Koszty obejmują niezbędne( gospodarczo i społecznie uzasadnione) zużycie środków rzeczowych oraz usług obcych, wyrażone w cenach nabycia, a także niezbędne wykorzystanie pracy żywej, wyrażone w płacach, związane z efektem użytecznym, powstałym w danym okresie na jakimkolwiek odcinku działalności przedsiębiorstwa.
 

KLASYFIKACJA KOSZTÓW
Kryteria podziałów kosztów wynikają z różnorodności celów, dla których koszty się oblicza, sumuje, prezentuje i komunikuje. Podstawowe cele rachunku kosztów, które częściowo zostały ujawnione przy ustalaniu definicji, przedstawiam poniżej.
- Określenie wartości zapasów produktów, produkcji nie zakończonej, surowców i wszelkich zapasów istniejących w pomiocie gospodarczym. To zadanie rachunku kosztów wiąże się bezpośrednio z rachunkowością finansową, ze sporządzaniem arkusza bilansowego i rachunku wyników. Jest to podstawowy zakres systematycznego rachunku kosztów.
- Rachunki kosztów wykorzystywane do optymalizacji decyzji gospodarczych. Są to głównie rachunki dotyczące przyszłych przedsięwzięć, w których uwzględnia się różne aspekty działalności gospodarczej. Są to problemowe rachunki kosztów.
- Rachunki kosztów wykorzystywane do planowania i kontroli. Do tego zespołu należą problemy rachunku kosztów w podejściu normatywnych oraz planowanie kosztów.
W rachunku systematycznym stosuje się kilka kryteriów podziału, wg których klasyfikuje się i grupuje koszty w istniejącym systemie rachunkowości.
W organizowaniu systemu rachunku kosztów, który ma działać w jednostce jako ważna podstawa systemu zarządzania, uwzględnia się różne podziały pochodzące z rachunku systematycznego i problemowego.
Koszty bezpośrednie

to elementarne składniki wyrobów wyprodukowanych lub nabytych w celu sprzedaży. Zwykle są to koszty które można przypisać do produktu za pośrednictwem dokumentów księgowych. Są to głównie materiały bezpośrednie, robocizna bezpośrednia o raz inne koszty bezpośrednie, np. poniesione koszty przygotowania nowej produkcji rozliczone na jednostkę produktu.
Koszty pośrednie

bardziej wiążą się z istniejącym potencjałem produkcyjnym, mniej z bezpośrednio prowadzoną działalnością. Niektóre pozycje kosztów pośrednich wiążą się z upływem czasu ( czynsze, płace administracji itp.), stad nazywa się kosztami okresowymi. Tego rodzaju kosztów nie włącza się do wartości produkcji zakończonej lub nie zakończonej, lecz w okresie ich powstawania przeciwstawia się je przychodom w tymże okresie.
Elementy kosztu, które wpływają na wartość zapasu, sumowane razem nazywają się kosztem wytworzenia produktu. Wydanie produktu odbiorcy jest podstawą przeniesienia kosztu wytworzenia produktu na rachunek kosztu całkowitego.
Koszt wytworzenia wyrobów, które nie zostały sprzedane i znajdują się w magazynie, zostanie ujęty w arkuszu bilansowym jako zapas produktów, czyli środek majątku obrotowego.
Na koszty, które ponosi przedsiębiorstwo, można spojrzeć z punktu widzenia rodzaju działalności występujących w przedsiębiorstwie. Ogólnie można wyróżnić:
- Działalność inwestycyjną,
- Działalność produkcyjną( wytwórczą, handlową, usługową),
- Działalność zarządu,
- Działalność finansową wyodrębnioną( pozostałą).1
3. Stosowane metody kalkulacji w tradycyjnych rozwiązaniach rachunku kosztów.
Jednym z głównych etapów rachunku kosztów jest kalkulacja rozumiana jako działanie zmierzające do ustalenia kosztu przedmiotu kalkulacji( tzw. Jednostki kalkulacyjne).
Kalkulacja kosztu rzeczywistego może stanowić część składową rachunkowości wiążąc się w ograniczona całość z księgowością i sprawozdawczością, może też być prowadzona oddzielnie, wykorzystując w pewnym zakresie wyjściowe dane z księgowości.
Ustalenie kosztu jednostkowego ma na celu:
- umożliwienie właściwej wyceny takich składników majątkowych, jak produkcja nie zakończona, wyroby gotowe, materiały, towary itp. oraz ustalenie prawidłowej wysokości wyniku na sprzedaży,
- kontrole ponoszonych kosztów oraz realizacje zadań w zakresie obniżki kosztów, a więc zmniejszenia zużycia na jednostkę produktu,
- tworzenie podstaw do ustalenia cen sprzedaży dóbr i usług,
- stwarzanie podstaw dla wyrobu alternatywy najbardziej efektywnego działania gospodarczego, np. odrzucić czy zaakceptować ofertę.
Kalkulacja kosztów produkcji wyrobów lub usług może się odbywać w ciągu kilku lub nawet kilkunastu okresów sprawozdawczych, jeżeli produkcja wyrobu lub świadczenie usługi odbywa się w dłuższym czasie. Jeśli np. proces produkcji wyrobu trwa 3 miesiące, ostateczny koszt tego wyrobu zostanie ustalony dopiero po upływie 3 miesięcy od chwili rozpoczęcia produkcji przez gromadzenie w przekroju poszczególnych miesięcy kosztów związanych z wytwarzaniem tego wyrobu. W rachunku kosztów i sprawozdawczości wystąpi w tym czasie produkcja nie zakończona, o wzrastającym koszcie wytworzenia w miarę postępu procesu wytwórczego.2
4. Wykorzystanie rachunku kosztów w zarządzaniu.
Zakres wykorzystania rachunku kosztów w zarządzaniu zarobkowymi podmiotami gospodarczymi zależy od normy własności i stopnia ingerencji państwa w procesy gospodarcze.
Przedsiębiorstwa państwowe w systemie centralnego kierowania przez państwo procesami gospodarczymi mają wyznaczone zadania, podzielane limity środków realizacji zadań oraz administracyjne wyznaczanie ceny. Podmioty takie są pozbawione możliwości podejmowania decyzji produkcyjnych (co, ile, po jakich kosztach produkować), handlowych (komu sprzedawać, od kogo kupować, po jakich cenach), dochodowych (obligatoryjne zasady podziału zysku). Na ogół pod adresem rachunku kosztów padają pytania:
1. W jakim rodzaju i w jakiej wysokości zostały poniesione koszty w określonym czasie?
2. W jakim celu koszty te zostały poniesione i w jakich jednostkach organizacyjnych przedsiębiorstwa powstały?
3. Ile wynosi koszt własny jednostki produktu lub usługi?
Uzyskane odpowiedzi mogą być wykorzystywane w sposób bierny, tj. wykazywane w sprawozdawczości i analizach bez wpływu na zmianę badanego stanu rzeczy. I tak właśnie był wykorzystywany rachunek kosztów w scentralizowanym systemie kierowania z dominacją własności państwowej.
W przedsiębiorstwie działającym w warunkach gospodarki rynkowej: prywatnym, spółdzielczym, skomercjalizowanym państwowym, uzyskanie odpowiedzi na powyższe pytania jest punktem wyjścia do podejmowania decyzji co najmniej w zakresie:
- wyboru optymalnego rozmiaru produkcji całkowitej i poszczególnych produktów,
- wyboru między prowadzeniem własnej produkcji pomocniczej a korzystaniem z usług obcych,
- zmiany struktury kosztów według rodzajów ze względu na opłacalność prowadzonych rodzajów działalności,
- zmiany rozwiązań organizacyjnych ze względu na relacje między ponoszonymi kosztami i efektami.
W tym celu wykorzystuje się podział kosztów na zmienne i stałe oraz ich analizę z punktu widzenia reagowania na rozmiar produkcji.3