Segal Erich - Ostatni akord.pdf - ♥Nowości♥ - kasiunia08

Erich Segal

Ostatni akord

Z angielskiego przełożyła

ELŻBIETA ZYCHOWICZ

Le meilleur de la vie se passę a dire:

"Il est trop tot", puis "Il est trop tard".

Najlepsza część życia mija nam na mówieniu:

"jest za wcześnie", a potem: "jest za późno".

Flaubert

Listy

[lipiec, 1859, Rob. str. 543]

PROLOG

Muszę uczynić straszliwe wyznanie.

Gdy dowiedziałem się, że Silvia jest umierająca, nie byłem całkiem nieszczęśliwy.

Wiem, że słowa te mogą wydać się nieludzkie, zwłaszcza w ustach lekarza, ale nie potrafię

myśleć o niej wyłącznie jako o jeszcze jednej pacjentce. Właściwie w pierwszej chwili, gdy

usłyszałem, że przyjeżdża zobaczyć się ze mną po tak długim czasie, przemknęło mi przez

myśl, że jest to gest pojednania.

Jestem ciekaw, co też jej chodzi po głowie. Czy traktuje nasze zbliżające się spotkanie po

latach wyłącznie jako ostatnią desperacką próbę ocalenia życia? A może, nim pogrąży się w

ciemności, pragnie zobaczyć mnie jeszcze raz, tak jak ja pragnę zobaczyć ją?

A co z jej mężem? Jeśli nawet nie powiedziała mu kiedyś - co wydaje się raczej mało

prawdopodobne - o tym, co nas łączyło, z pewnością będzie musiała to zrobić teraz.

Cokolwiek sobie jednak pomyśli, nawet jeśli zrani to jego uczucia, nie będzie próbował

udaremnić naszego spotkania. Przywykł przecież do tego, że ma wszystko, co najlepsze na

świecie, a w mojej dziedzinie jestem numerem jeden.

Silvia jest młodsza ode mnie o dwa lata, ma zaledwie czterdzieści trzy. A sądząc po

artykułach w najświeższych gazetach, nadal zasługuje na miano piękności. Jest zbyt

promienna, zbyt pełna życia, by mogła ją trawić poważna choroba. Dla mnie zawsze

stanowiła kwintesencję życiowej siły.

Podczas naszej pierwszej rozmowy telefonicznej Rinaldi jest uprzejmy i oficjalny. Mimo że

rozmawiamy o jego żonie, w głosie mężczyzny nie słychać śladu emocji. Przeciwnie,

przyjmuje za pewnik, że będę natychmiast do jego dyspozycji.

- Pani Rinaldi ma guz mózgu. Czy może pan zbadać ją bezzwłocznie?

Ale niezależnie od całej arogancji, wyczuwam w nim ciche uznanie faktu, że ja mam moc,

której jemu brakuje. Nawet takiemu wytrawnemu biznesmenowi jak on nie uda się

wytargować niczego od Anioła Śmierci. I to jest źródłem satysfakcji. A jednak nagle, niemal

mimowiednie, dodaje z ledwie dosłyszalnym drżeniem w głosie:

- Proszę.

Musiałem pomóc. Obojgu.

Historia choroby oraz zdjęcia rentgenowskie dotarły do mojego gabinetu w ciągu godziny.

Gdy tylko zostałem sam, rozdarłem niecierpliwie kopertę, myśląc irracjonalnie, że wewnątrz

może będzie coś, co dotyczy życia osobistego Silvii.

Ale oczywiście były tam jedynie wyniki badań jej mózgu, wykonanych najnowocześniejszą

techniką. Pomyślałem z ironią, że już przedtem poznałem jej wnętrze. Jednakże umysł nie jest

organem. Mózg nie jest siedliskiem duszy. I wtedy wziął we mnie górę lekarz - ogarniał mnie

coraz większy gniew.

Nawet najwcześniejsze wyniki tomografii wykazywały obecność nowotworu. Cóż to za

lekarze ją leczyli? Przekart-kowałem spiesznie notatki, ale znalazłem jedynie zwykły

antyseptyczny medyczny żargon. Pacjentka, wówczas czter-dziestojednoletnia mężatka, rasy

białej, udała się najpierw do profesora Luki Vingiano, skarżąc się na bardzo silne bóle głowy.

Przypisał ich przyczynę napięciu emocjonalnemu i zaordynował nowoczesne środki

uspokajające.

Jednakże, mimo że wyznawał filozofię non fa niente, pozwolił, by do suchych danych

prześlizgnęła się drobna aluzja dotycząca spraw osobistych. Najwyraźniej w życiu Silvii

istniało jakieś bliżej nie określone napięcie. Natychmiast założyłem, być może dlatego że taka

interpretacja odpowiadała mnie samemu, iż było ono związane z jej małżeństwem.

Albowiem choć na zdjęciach Silvia stanowiła coś w rodzaju mężowskiej ozdoby, zawsze

sprawiała wrażenie, jak gdyby celowo istniała na marginesie jego życia. W przeciwieństwie

do niej, Nico był osobą znacznie bardziej publiczną.

Jego międzynarodowy kolos, FAMA, był nie tylko największym producentem samochodów,

lecz prowadził również działalność budowlaną, hutniczą, ubezpieczeniową i wydawniczą.

W różnych okresach pojawiały się w prasie plotki łączące jego nazwisko z tą czy inną

utalentowaną młodą kobietą. Oczywiście, zdjęcia były robione przy okazji różnych imprez

związanych z działalnością dobroczynną, mogły być to zatem jedynie oszczercze spekulacje.

Sławie zawsze towarzyszą plotki. Wiem coś na ten temat, albowiem sam osiągnąłem spory

sukces w mojej dziedzinie.

Niezależnie od tego, jak było naprawdę, sugestia profesora podziałała niczym płomień zapałki

na suche wióry moich emocji. Wolałem uwierzyć insynuacjom dziennikarzy i przypisałem

stany lękowe, które zauważył u Silvii poczciwy profesor, skokom na boki jej męża. Zmusiłem

się, by czytać dalej. Minęło nieprawdopodobnie dużo czasu, zanim Vingiano potraktował ją

serio i wysłał do specjalisty w Londynie który miał "sir" przed nazwiskiem i cieszył się

międzynarodową sławą.

On wykrył guz, ale w obecnym stadium uznał go za nieoperacyjny. Rzeczywiście, nie było

możliwości, by nawet najsprawniejszej parze rąk udało się tak manewrować najbardziej

mikroskopijnym narzędziem chirurgicznym, żeby nie spowodować poważnego uszkodzenia

mózgu. Albo - co bardziej prawdopodobne - nie zabić pacjentki.

To było przyczyną, że zdecydowałem się ostatecznie. I poczułem niepokój. Prawdą jest, że

technika genetyczna, której byłem prekursorem, wielokrotnie okazała się skuteczna w

hamowaniu wzrostu nowotworu przez stworzenie repliki DNA ze skorygowaną wadą.

Teraz jednak po raz pierwszy zrozumiałem w pełni, dlaczego lekarze nie powinni leczyć

bliskich im osób. Nagle poczułem się niepewnie, straciłem wiarę we własne umiejętności.

Gdy ma się do czynienia z kimś drogim, człowiek uświadamia sobie boleśnie własną

zawodność. Nie chciałem, żeby Silvia została moją pacjentką. W niecałe piętnaście minut od

chwili, gdy koperta trafiła do moich rąk, zadzwonił telefon.

- No i jaka jest pańska opinia, doktorze Hiller?

- Przykro mi, ale nie miałem czasu, by zapoznać się dokładnie z historią choroby.

- Czy rzut oka na ostatnie wyniki tomografii komputerowej nie mówi panu wszystkiego, co

chce pan wiedzieć?

Miał oczywiście rację. I przyszło mi do głowy, że być może nie chciał dopuścić, bym

przeczytał zbyt dokładnie całą dokumentację. Czyżby się obawiał, że będę go obwiniał za

zbyt powolne działanie? (W pewnym sensie go obwiniałem).

- Panie Rinaldi, niestety zgadzam się z opinią pańskiego lekarza z Londynu. Nowotworu w

tym stadium nie da się operować.

- Chyba że pan to zrobi - rzekł z uporem. Właściwie spodziewałem się, że to powie. - Czy

może pan zbadać ją dzisiaj?

Zajrzałem odruchowo do kalendarza. Popołudnie kompletnie wypełnione, o szesnastej

trzydzieści seminarium. Po co w ogóle tam zaglądałem, skoro doskonale wiedziałem, że

spełnię jego żądanie? (Szczerze mówiąc, odczuwałem ulgę, że nastąpi to tak szybko.

Oszczędzi mi to przynajmniej nie przespanej nocy).

- Może o drugiej? - zaproponowałem.

Przeliczyłem się jednak co do zdolności Nica do okazywania wdzięczności. Powinienem był

się domyślić, że spróbuje ubić lepszy interes.

- Właściwie zatrzymaliśmy się w hotelu, zaledwie kilka minut drogi od pana. Możemy

przyjechać niemal natychmiast.

- Dobrze - poddałem się z westchnieniem. Miejmy to już za sobą.

W kilka minut później sekretarka zaanonsowała przybycie państwa Rinaldich. Serce zaczęło

mi bić jak szalone. Za parę sekund drzwi mojego gabinetu otworzą się, wpuszczając

jednocześnie falę wspomnień. Nie będę mógł odetchnąć, dopóki jej nie zobaczę.

Jednakże pierwszą osobą, którą zobaczyłem, był on - wysoki, imponujący, silny. Przywitał

mnie posępnym skinieniem głowy i przedstawił swoją żonę, jak gdybyśmy widzieli się po raz

pierwszy. Przesunąłem spojrzeniem po twarzy Silvii. W pierwszej chwili wydała mi się

absolutnie nie skażona piętnem czasu. Czarne oczy płonęły tak jak niegdyś, choć z rozmysłem

unikały mojego wzroku. Nie potrafiłem rozszyfrować jej uczuć, stopniowo jednak

uświadamiałem sobie, że coś się zmieniło. Może była to jedynie gra mojej wyobraźni, ale

wyczułem zmęczenie Silvii i nieokreślony smutek, nie związany z chorobą. Ja odebrałem to

jako rezultat życia, którego w żaden sposób nie dałoby się nazwać szczęśliwym.

Podchodząc niezręcznie (a może tak mi się wydawało), by uścisnąć dłoń jej mężowi,

powiedziałem do niej:

- Cieszę się, że znów się spotykamy.

CZĘŚĆ l

Wiosna 1978

Rozdział 1

Miejscem spotkania był Paryż. Ci z nas, którzy przetrwają wstępne wkuwanie teorii, a potem

gruntowne szkolenie, w nagrodę zostaną wysłani do Afryki, by ryzykować własne życie i,

miejmy nadzieję, ratować życie innych. Była to moja pierwsza podróż na wschód od Chicago.

Świtało, gdy nasz lot zbliżał się ku końcowi. Trzy tysiące metrów pod nami miasto budziło

się - zmysłowa kobieta otrząsająca się z sennego rozmarzenia w brzasku poranka.

Zostawiłem bagaże w Aerogare i w godzinę później, wybiegłszy po schodach z metra,

znalazłem się w samym sercu St. Germain des Pres, pulsującym musique concrete ulicznego

ruchu w godzinach szczytu.

Spojrzałem nerwowo na zegarek. Zostało mi zaledwie piętnaście minut. Po raz ostatni

sprawdziłem adres na planie miasta i jak szalony puściłem się pędem do głównej siedziby

Medecine Internationale, sklerotycznego architektonicznego antyku przy rue des Saints Peres.

Dotarłem tam, ociekając potem, ale na czas.

- Proszę usiąść, doktorze Hiller.

Francois Pelletier, gniewny wielki inkwizytor, do złudzenia przypominał Don Kichota, nawet

kędzierzawą brodą. Różniła go od niego jedynie rozpięta niemal do pępka koszula. I

zwisający między szczupłymi palcami papieros. Bardzo odpowiednio, towarzyszył mu

łysiejący mężczyzna w typie Sancho Pansy, bazgrzący coś zapamiętale w notatniku, i pulchna

Holenderka około trzydziestki (Dulcynea?). Od samego początku rozmowy kwalifikacyjnej

było dla mnie oczywiste, że Franci nie cierpi Amerykanów. Obarczał ich odpowiedzialnością

za wszystkie nieszczęścia trapiące rodzaj ludzki, począwszy od odpadów atomowych, a

skończywszy na zbyt wysokim poziomie cholesterolu. Bombardował mnie wrogimi

pytaniami, na które odpowiadałem najpierw uprzejmie i profesjonalnie. Gdy jednak stało się

jasne, że nie ma im końca, zacząłem być kąśliwy, zastanawiając się, o której mam powrotny

lot do Chicago. Minęła już prawie godzina, a on wciąż maglował mnie o każdy

najdrobniejszy aspekt mojego życia. Na przykład, czemu nie spaliłem mojej karty powołania

do wojska podczas wojny w Wietnamie? Odpowiedziałem mu pytaniem, czy spalił swoją, gdy

Francuzi walczyli tam przed nami? Błyskawicznie zmienił temat i nadal obrzucaliśmy się

złośliwościami.

- Proszę mi powiedzieć, doktorze Hiller, czy wie pan, gdzie leży Etiopia?

- Proszę mnie nie obrażać, doktorze Pelletier.

- A jeśli panu powiem, że trzej inni Amerykanie, z którymi przeprowadzałem podobną

rozmowę, byli przekonani, że Etiopia znajduje się w Ameryce Południowej?

- To znaczy, że miał pan do czynienia z dupkami i nie powinien pan zawracać sobie nimi

głowy.

- Całkowicie się z panem zgadzam. - Gwałtownie wstał i zaczął przechadzać się po pokoju.

Potem nagle się zatrzymał, okręcił na pięcie i wypalił: - Proszę sobie

wyobrazić, że znalazł się pan w szpitalu polowym na af rykańskim odludziu, wiele

kilometrów od czegokolwiek, co mógłby pan nazwać cywilizacją. Co pan zrobi, żeby

zachować zdrowie psychiczne?

- Bach - odpowiedziałem bez mrugnięcia powieką.

- Słucham?

Segal Erich - Ostatni akord.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: