Propozycja - Medeiros Teresa.pdf - Medeiros Teresa - ograzyna

TERESA MEDEIROS

P R O P O Z Y C J A

Prolog

Londyn, 1878

W całej rezydencji słychać było gniewne krzyki księcia

Wyndham. Służba wpadła w panikę. Dwaj lokaje, którzy

w tym samym momencie wybiegli z przeciwległych pokoi,

zderzyli się w korytarzu.

W kuchni, na parterze, wystraszona kucharka upuściła

tacę, rozsypując na podłogę herbatniki. Jedna z pokojówek,

sprzątając salon, potrąciła bezcenną wazę z czasów dynastii

Ming, stara Brigit zaś, która służyła w domu lorda Wyndham

dłużej, niż ktokolwiek inny, przeżegnała się nabożnie, jak

gdyby zobaczyła ducha.

Nikt w tym domu nie słyszał, by książę kiedykolwiek

podniósł głos. Mieszkańcy, przyzwyczajeni do ciętych uwag

i pogardliwych pomruków, osłupieli, słysząc jego wybuch.

Służba porzuciła swe zajęcia i w pośpiechu zgromadziła

się w marmurowym foyer, przed salonem. Wszyscy nerwowo

nasłuchiwali okrzyków dobiegających zza masywnych drzwi,

bo nikt nie odważył się przekroczyć progu prywatnego

gabinetu Jego Wysokości.

Jeszcze większym zaskoczeniem był widok Anny, siostry

księcia. Ta zazwyczaj opanowana i powściągliwa kobieta

biegła po schodach i drżącymi rękoma próbowała dopro

wadzić do ładu swą nocną koszulę. Jej włosy, zawsze spięte

w gustowny kok, opadały na ramiona niczym srebrnoszara

kaskada.

- Na Boga, Potter - szepnęła, gorączkowo przepasując

się szarfą od koszuli. - Co się stało?

Kamerdyner pociągnął nosem, jak gdyby obawiał się,

że lady Anna właśnie jego obwinia za całe to zamie

szanie.

- Trudno powiedzieć, proszę jaśnie pani. Jak zwykle

podałem panu świeże bułeczki z masłem i „Morning Post",

który wcześniej wyprasowałem. Wiem, że jaśnie pan lubi,

gdy gazeta wygląda elegancko. Złożyłem serwetkę, posoliłem

owsiankę, a następnie...

- Znam upodobania mojego brata - przerwała mu An

na. - Nie zmieniły się od czasów, gdy Wiktoria objęła tron.

- Był też list - dodał Potter, krzywiąc się z niesmakiem. -

Z Ameryki.

Anna pobladła. Cisza, jaka nagle zapanowała w pokoju,

była jeszcze trudniejsza do zniesienia niż wcześniejszy

hałas. Anna podeszła do drzwi i zdecydowanym ruchem

otworzyła je na oścież.

Za jej plecami tłoczyła się służba. Wszyscy spodziewali

się ujrzeć księcia leżącego na perskim dywanie w ataku

apopleksji.

Anna próbowała dojrzeć brata przez gęstwinę palm donicz

kowych. Jeśli Reginald nie żyje, jej pierwszą decyzją, jako

nowej pani domu, będzie zmiana wystroju tej nory, udającej

styl orientalny, w słoneczny pokój do haftowania. Powietrze

było aż ciężkie od dymu z fajki. Anna poczuła w oczach

łzy. Potter pospiesznie rozsunął ciężkie aksamitne zasłony

i otworzył okna.

Kiedy promienie porannego słońca rozświetliły ponury

półmrok, oczom zebranych ukazał się szokujący widok.

Wprawdzie książę Wyndham nie leżał bez sił na dywanie,

ale wyglądało na to, że po raz pierwszy w życiu stracił nad

sobą panowanie. Ten pełen godności mężczyzna, który

przez siedemdziesiąt pięć lat ani razu nie okazał choćby

najmniejszego zniecierpliwienia, wpadł w szał. I nie był to

zwyczajny napad złości, jaki mógłby zakończyć się udzie

leniem służbie nagany czy rzuceniem kilku uszczypliwych

uwag, ale prawdziwa furia. Jego kwadratowa twarz posiniała,

kasłał, nie mógł złapać tchu, zdawało się, że udusi się

własnym gniewem.

Anna zasłoniła usta, by ukryć nerwowy śmiech. Jesz

cze nigdy nie widziała brata w takim stanie. Kiedy był

dzieckiem, wystarczyło, by tylko zasugerował, że czegoś

chce, a w mig spełniano jego najdziwniejsze nawet za

chcianki. Rodzice uważali, że łatwiej dawać synowi dro

gie prezenty niż uczucia. Anna nie dostawała od nich

niczego.

Ciekawskie spojrzenia służby pogorszyły nastrój księcia.

Siedział w swoim wózku i złowrogo wymachiwał laską,

a jego twarz stawała się coraz bardziej czerwona.

Anna przestała się uśmiechać. Na myśl o tym, że brat

lada chwila może mieć zawał, ogarnął ją paniczny strach.

Zawstydził ją własny brak chrześcijańskiego współczucia.

- Nie sterczcie tu jak stado baranów - powiedziała surowo

do służby. - Proszę wrócić do swoich obowiązków. Jeśli

ktoś piśnie choć jednym słowem o tym, co się tu dziś

wydarzyło, może od razu spakować swoje rzeczy i opuścić

posiadłość.

- Tak jest, proszę pani.

- Jak pani sobie życzy.

Wszyscy wycofali się posłusznie. Odchodząc, zerkali

ukradkiem w stronę gabinetu księcia.

- Potter, brandy - rozkazała Anna, zamykając za nimi

drzwi. Pospiesznie podeszła do wózka i uklęknęła przed

bratem.

Kiedy kamerdyner nalewał brandy, Anna łagodnie wyjęła

laskę z dłoni Reginalda i położyła na podłodze. Natychmiast

zacisnął pięści na kocu, którym był otulony.

- Co się stało, Reggie? - zapytała z niepokojem. Ostatni

raz zwróciła się do niego tym imieniem, kiedy byli dziećmi. -

Cóż cię tak wzburzyło?

Nim zdążył odpowiedzieć, Potter przystawił do jego

pobladłych ust kieliszek z alkoholem. Książę Zakrztusił się,

bo zamiast powoli sączyć, połknął brandy jednym haustem.

Potter energicznie klepnął go po plecach.

- Do diabła, człowieku - syknął książę, rzucając kamer

dynerowi jadowite spojrzenie. - Chcesz mnie zabić?

Potter przezornie wycofał się w najodleglejszy kąt pokoju.

Anna usiadła na piętach i uśmiechnęła się drwiąco. Wiedziała

już, że brat z tego wyjdzie.

- A ty, kobieto, czemu mi się tak przyglądasz, do stu

piorunów? Nigdy nie widziałaś starca, który postradał zmy

sły?

- Nie takiego, który by je postradał zupełnie bez powodu -

odcięła się, niezrażona jego złośliwością. - Może w końcu

zdradzisz, co się stało?

Reginald wskazał palcem w stronę kominka, gdzie leżała

pomięta kartka papieru. Najwyraźniej chciał wrzucić list do

ognia, ale chybił, co jeszcze pogorszyło jego samopoczucie.

Anna zauważyła u jego stóp pudełko z drzewa różanego,

a na dywanie porozrzucane żółknące listy. W dłoni trzymał

medalion na srebrnym łańcuszku.

Propozycja - Medeiros Teresa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: