ALTERGLOBAL_NR 1.pdf

LTERGL BAL

NIEZALEŻNY NIEREGULARNIK SPOŁECZNO-POLITYCZNY LISTOPAD 2005 NR 0

PISMO BEZPŁ ATNE

W NUMERZE:

OD REDAKCJI

SPOWIEDŹ WYBORCY

KACZYŃSKIEGO

/smutne zwycięstwo wyborcze/

FARSA WYBORCZA’ 2005

/sondażowa manipulacja/

REWOLUCJA – BUNT UMYSŁU

/felieton Piotra Ikonowicza /

ŚMIERĆ DANIELA

PODRZYCKIEGO

/in memoriam z „Nowego Robotnika”/

CENZURA – I CO DALEJ?

/czy można w ramach demokracji zakazać druku

„Mein Kampf”?/

LIKWIDUJĄ KUCHNIE

W SZKOŁACH

/władze Poznania – dzieciom.../

MARSZ NEONAZISTÓW

POWSTRZYMANY W TOLEDO!

/policja i media kontra antyfaszyści/

HIPOKRYZJA PANI ŚRODY

/feminizm, a walka o równouprawnienie/

NIE CHCEMY PARYTETÓW!

/kobieta - o parytetach i feminizmie /

CENTRUM STEROWANIA

LUDZKOŚCIĄ (1):

BÓJ SIĘ, NIEWOLNIKU, BÓJ...

/punkt widzenia naszych władców –

socjotechnika strachu/

„UCZYŃMY Z BIEDY HISTORIĘ”

– 225 tys. demonstrantów

w Edynburgu

/protesty przeciwko konferencji grupy G8

02.07 - 07.07.05 r. Gleneagles w Szkocji/

ANTYSZCZYT POD KONTROLĄ

/szczyt G8 nie został zakłócony przez

protestujących/

GLOBALNE PAŃSTWO

POLICYJNE (1)

/starcia w Berlinie 1 maja, zamieszki w Paryżu,

represje w USA/

AKCJA „FAIR TRADE”

s. 1

s. 2

s. 3

Śmierć Daniela Podrzyckiego

strona 4

s. 4

s. 6

s. 7

„Uczyńmy z biedy historię”

– 225 tys. demonstrantów

w Edynburgu

strona 12

s. 9

s. 10

s. 11

s. 12

Antyszczyt pod kontrolą

strona 13

s. 13

s. 14

s. 2, 3,

5, 8

W NASTĘPNYM NUMERZE:

Manifesty: „Nie-feministycznego

ruchu na rzecz równouprawnienia i

praw człowieka” i

„Chrześcijan –antykapitalistów”

Globalne państwo policyjne (1)

strona 14

Od redakcji

SPOWIEDŹ

WYBORCY

KACZYŃSKIEGO

innego wyjścia, oddać głos na tego, któ-

rego oceniamy jako mniej szkodliwego

i niebezpiecznego, na „mniejsze zło”.

W przeciwnym wypadku dźwigać bę-

dziemy współodpowiedzialność za elek-

cję zła większego.

Co więc gorsze? Prawicowiec, czy

neoliberał? Kapitalizm łagodniejszy, czy

brutalniejszy? Oddanie całości władzy

kato-prawicy, czy będącej i tak realnym

suwerenem, burżuazji? Prawicowiec

mówiący o solidaryzmie międzyklaso-

wym, czy neoliberał prawiący o tym, jak

to rozumie biednych, bezrobotnych? Fa-

natyk upatrujący recepty na przestęp-

czość w przywróceniu policyjnej pre-

wencji uprawnień ZOMO, a ABW –

swobody SB, czy hipokryta prawiący

standardowe banialuki o „zwiększaniu

miejsc pracy przez obniżki podatków

(najbogatszym)”, o zbawiennym wpływie

takich pomysłów jak przemilczana

w kampanii liberalizacja kodeksu pracy

(no bo po co komukolwiek jakieś

ubezpieczenia), czy ograniczenia praw

związków zawodowych (no bo po co

jacyś „krzykacze” mają przeszkadzać

swoim dobroczyńcom i władcom, jeszcze

jakiś strajk, czy demonstrację zrobią?!).

Owszem, można pomyśleć o leninow-

skiej zasadzie „im gorzej – tym lepiej”

i stwierdzić, że pomagając liberałom po-

gnębić ludzi pracy jeszcze bardziej przy-

bliży się moment, w którym zrzucą

jarzmo, ale jakoś mnie to nie przekonało.

A Kaczyński... może tyle nie napsuje,

a jeśli posłowie w chwili pomroczności

jasnej uchwalą jakąś prospołeczną

ustawę, jest szansa, że jej nie zawetuje,

co Tusk z pewnością by zrobił. Policja

i tak robi, co chce, czy ma do tego

uprawnienia, czy nie, a przed pozwole-

niem na tortury uchronią nas, mam na-

dzieję, przepisy unijne.

Jednak ostatecznie do głosowania

na Kaczyńskiego przekonała mnie pani

Henryka Bochniarz. Szefowa zrzeszenia

pracodawców, od lat walcząca o realiza-

cję neoliberalnego snu, będącego marze-

niem kapitalistów, a koszmarem pracow-

ników, powiedziała, zachęcając do gło-

sowania w II turze na Tuska: „to jest

szansa na to, żeby to państwo było NA-

SZE. Nie socjalne, nie liberalne, tylko po

prostu NASZE”. Wydaje mi się, że to

państwo jest ICH, znajomych pani Boch-

niarz z Konfederacji Pracodawców Pry-

watnych, czy Business Center Club,

w wystarczającym stopniu...

Dość powiedzieć, że po raz pierwszy

w życiu kandydat, na którego głosowa-

łem, wygrał w naszym kraju wybory.

Tyle, że jakoś wcale mnie to nie cieszy...

Alterglobal ma w założeniu stano-

wić alternatywę dla państwowych

i korporacyjnych mediów „głównego

nurtu” i ich neoliberalnej ideologii, od-

trutkę na manipulację i blokadę „nie-

wygodnych” informacji. Nie chcemy

promować jednego, zwartego systemu

doktrynalnego i spojrzenia na świat,

łamy pisma udostępniać będziemy

przedstawicielom wszelkich nurtów

myśli społeczno – politycznej tworzą-

cej szeroko pojęty, niezależny ruch

antysystemowy, zwany alterglobali-

stycznym, pod warunkiem akceptacji

idei demokracji (a więc nie zwolenni-

kom myśli anarchistycznej, czy komu-

nistyczno - stalinowskiej).

Wokół pisma chcemy tworzyć ruch

społeczny o szerokiej platformie anty-

kapitalistycznej, zachęcać ludzi

do aktywnego działania politycznego,

protestów przeciwko neoliberalnej po-

lityce władz, korporacji i międzynaro-

dowych instytucji finansowych, łama-

niu kodeksu pracy, praw człowieka,

przeciwko wojnom i czynieniu z zysku

wartości przesłaniającej wszystkie

inne.

Walczyć chcemy z wykluczeniem

społecznym najbiedniejszych, po-

wszechną apatią i biernością obywatel-

ską, umożliwiającą naszym władcom

sprawowanie coraz bardziej autorytar-

nej kontroli nad społeczeństwem, ma-

nipulację informacją i coraz bardziej

przypominający feudalizm wyzysk

i zniewolenie.

Dążyć będziemy do systemu praw-

dziwej, realnej demokracji uczestniczą-

cej, systemu, w którym rządzących

można odwoływać przed upływem ka-

dencji, jeśli sprzeniewierzą się obietni-

com wyborczym, w którym ustawy są

poddawane regularnym referendom, w

którym społeczeństwo obywatelskie nie

jest tylko pustym frazesem, a władza

i dochód narodowy służy większości

obywateli, a nie tylko elitom bogaczy i

ich marionetek w sejmie.

Zapraszamy do pisania artykułów,

komentarzy, polemik, reportaży, do

pomocy w tworzeniu i składaniu pisma,

jego kolportażu i uczestnictwa w ruchu,

który współtworzymy.

Alterglobal można ściągnąć w for-

macie .pdf z naszej strony internetowej:

www.alterglobal.republika.pl. Nawet

rozesłanie pisma wśród znajomych bę-

dzie dużą pomocą w promowaniu wol-

nej myśli politycznej i niezależnych

mediów.

Stało się. Głosowałem na prawico-

wego ultrasa, łamiącego podstawowe za-

sady demokracji jako prezydent War-

szawy, na człowieka, w którego sztabie

pracuje pan Kamiński, wsławiony przyja-

cielską wizytą u masowego mordercy Pi-

nocheta i jego towarzysz z tej wyprawy

obrażającej pamięć tysięcy ofiar jego

krwawego, wspieranego przez CIA re-

żimu – pan Marek Jurek (w chwili odda-

wania gazety do druku ten zwolennik lu-

dobójczej, faszystowskiej dyktatury zo-

stał marszałkiem sejmu!). Głosowałem

na człowieka, którego popiera ojciec Ry-

dzyk i cała kato-prawica, który z pewno-

ścią rozszerzy uprawnienia policji w na-

szym autorytarnym systemie. Gdyby

kilka lat temu ktoś powiedział mi, ze

będę głosować na Kaczyńskiego, uznał-

bym go za wariata lub policyjnego pro-

wokatora. Kaczyński wygrał. Powinie-

nem chyba się cieszyć, ale jakże gorzkie

to zwycięstwo...

Pocieszam się tym, że alternatywy po

prostu nie było. Owszem, mogłem dołą-

czyć do bojkotującej wybory połowy

społeczeństwa (przyjmijmy na chwilę, że

to bojkot, a nie lenistwo, bierność

i obojętność silniejsza niż instynkt samo-

zachowawczy), ale wtedy zwiększyłbym

szanse na elekcję neoliberała Tuska. Co

do bojkotu pierwszej tury wyborów pre-

zydenckich, w sytuacji, gdy jedyny kan-

dydat prawdziwie prospołeczny i lewi-

cowy, śp. Podrzycki tragicznie zginął,

a prof. Szyszkowska nie uzbierała wyma-

ganych 100 tys. podpisów zdradzona

przez liderów, tych, za których prawa

nadstawiała głowę, można dyskutować –

połowa społeczeństwa powiedziała – „nie

uczestniczę w tej farsie!”, pokazując

swój protest wobec iluzji demokracji

roztaczanej nam przez reżimowe

i korporacyjne media. Druga tura nie daje

jednak bojkotującym takiego komfortu –

nie oddając głosu w ogóle lub oddając

głos nieważny wspiera się szanse na wy-

bór jednego z dwóch kandydatów, nie ma

przecież możliwości, aby żaden wybrany

nie został. Skoro obaj są żenujący i po-

tencjalnie szkodliwi, trzeba – i nie ma tu

ALTERGLOBAL

PISMO SPOŁECZNO-POLITYCZNE

Adres redakcji: alterglobal@wp.pl

Os. Orła Białego 38/5 61-251 Poznań

Tel: 508 646 222, 0609 310 655

Redaktor naczelny/Wydawca: Marcin Janasik

Redakcja: Małgorzata Kamińska, Maciej Roszak

Marcin Janasik

Życzymy przyjemnej lektury!

ALTERGLOBAL STRONA 1

FARSA WYBORCZA’ 2005

cydowanym wskazaniem na PO, gdyż PiS

nie jest dla nich gwarantem realizacji

wszystkich neoliberalnych dogmatów),

ociera się po prostu o śmieszność, to już

TVPracodawców ma ustawowy obowią-

zek zachowania bezstronności, którego w

żaden sposób nie przestrzega. Owszem,

musi publikować spoty w paśmie wybor-

czym, ale już publicystyka dobiera tylko

kandydatów „prawomyślnych”, akcentu-

jąc zalety liberalizmu gospodarczego

i dyskredytując wszystkich, nawet prore-

żimowych polityków, gdy tylko choć mi-

nimalnie w nie zwątpią. Jedyna organiza-

cja lewicy pracowniczej startująca

w tegorocznych wyborach, Polska Partia

Pracy, nie była praktycznie przedstawiana

wyborcom, a jej konferencje, co stanowi

pogwałcenie prawa, były bojkotowane

(np. w Poznaniu) przez „publiczne”

media. Gdyby jej lider, śp. Daniel

Podrzycki, dożył do wyborów

prezydenckich, zostałby z pewnością

postawiony na marginesie, razem z prawi-

cową ekstremą w rodzaju Bubla, czy

importowanymi spoza kraju klaunami.

Oczywiście, „niezależni” dziennikarze

mogą bronić swoich wyborów- kogo

zapraszali do studia, czy kogo prosili

o komentarze- „niezależnymi sondażami”,

wyrażającymi preferencje wyborcze

społeczeństwa - i koło manipulacji się

zamyka... Prztyczek w nos, który dostała

burżuazja i jej usłużni dziennikarze

w postaci klęski PO i jej lidera, pokazują-

cej z resztą, że nasze społeczeństwo wtór-

nych analfabetów do reszty nie zwario-

wało, tylko na krótki czas odbije się ich

czkawką. Już wkrótce powstanie rząd,

a „niezależne” media i „obiektywne” son-

daże naciskać będą, aby zbrodniczy libe-

ralny eksperyment gospodarczy kontynu-

ować, pracowników gnębić, a nasze

prawa obywatelskie ograniczać, aż do

samego końca...

Naszego, lub ich...

Tegoroczne wybory kolejny raz poka-

zały, jak wygląda nasza "demokracja”

i obiektywizm mediów.

Zacznijmy od sondaży. Powstaje py-

tanie – czy sondaże są odbiciem rzeczy-

wistych preferencji wyborczych, czy

środkiem do ich kształtowania przez

ośrodki polityczno – gospodarcze, które je

zamawiają. Pokazywanie, ze głos oddany

na mniejsze ugrupowania, będzie być

może głosem straconym z pewnością

wiele osób zniechęca do ich poparcia,

część zaś zachęca do głosowania na ugru-

powania, czy osoby cieszące się lepszymi

wynikami („tak wiele osób przecież nie

może się mylić”), względnie, jako wybór

„mniejszego zła” – skoro mój głos oddany

na organizację/osobę, która w miarę mi

odpowiada nic nie da, może lepiej wybrać

kogoś z większymi szansami, który, choć

nie jest idealny, jest jednak lepszy niż po-

zostali, których szanse zwiększę, swój

głos marnując? Zastanówmy się teraz, kto

i w jaki sposób sondaże przeprowadza.

Osobiście przepytałem mnóstwo znajo-

mych, czy – nie przy tej kampanii, ale –

kiedykolwiek (!) zostali przepytani przez

ankieterów odnośnie ich preferencji wy-

borczych. Okazało się, że – nie dość, że

nikt, ale to nikt, obiektem badań nie był,

to jeszcze nie znali oni nikogo, kto kiedy-

kolwiek nim był! Kogo więc przepytują

ankieterzy – i czy kogokolwiek przepy-

tują?! Na myśl nasuwa mi się scena

z „Zezowatego szczęścia”, w której bo-

hater odpowiadający za statystykę

w PRL-owskiej machinie propagandy

sonduje u szefa, jaki wynik „będzie za-

dowalający”, po czym sam „wynik” ba-

dań fabrykuje. Ośrodki zamawiające son-

daże mają z pewnością spory wpływ na

ich wyniki. Nie trzeba z resztą ich demo-

nizować, zapominając o czynniku ludz-

kim – z doświadczenia wiem, jak wygląda

przeprowadzanie „ankiet” komercyjnych,

dotyczących produktów, usług etc., zna-

łem osoby dorabiające w ten sposób, z

braku czasu fabrykujące je. Jakieś 90%

„badanych”, było znajomymi i rodziną

badających, względnie ich imaginacjami-

w ankietach wypełnianych samodzielnie,

zwłaszcza anonimowych, często nie brał

udział żaden „prawdziwy” człowiek...

Kształtowanie opinii publicznej przez

bombardowanie jej naciąganymi wyni-

kami sondaży ma miejsce właściwie w

każdym kraju naszej globalnej pseudode-

mokracji. Innym narzędziem manipulacji

jest taki dobór informacji, względnie takie

ich pomijanie, by alternatywa wyborcy

nie wykraczała poza dopuszczalne przez

naszych władców ramy. Pokazuje się

tylko te programy i tylko tych kandyda-

tów, którzy akceptują status quo, względ-

nie są przez władze kontrolowani i służą

jako „wentyl bezpieczeństwa” mający ka-

nalizować niezadowolenie społeczne

(vide – Lula Da Silva w Brazylii, czy An-

drzej Lepper w Polsce). Marginalizuje się

w ten sposób opozycję antysystemową,

zniechęcając do niej ludzi, a w sytuacji,

gdy media niezależne docierają do garstki

osób, większość społeczeństwa nie zdaje

sobie w ogóle sprawy, że w wyborach

startuje ktoś, kto rzeczywiście ma prode-

mokratyczny, prospołeczny i propraco-

wniczy program. USA, kraj będący naj-

większą na świecie kpiną z demokracji,

przedstawiany co najśmieszniejsze jako

jej ostoja i obrońca, jest tego najlepszym

przykładem. Korporacyjne media skupiają

się na walce pracowników właścicieli

korporacji z partii demokratycznej z pra-

cownikami właścicieli korporacji z partii

republikańskiej, badając wnikliwie szcze-

góły, w których się czasem werbalnie

różnią, co do całości systemu i jego go-

spodarczych fundamentów mając właści-

wie zdanie identyczne. Odbiorca w USA

nie wie, że np. w wyborach prezydenc-

kich startują też niezależni kandydaci śro-

dowisk pracowniczej, antykapitalistycznej

lewicy (jak Ralph Nader), których nie stać

na płatne spoty, bo nie są skorumpowani

przez klasę panującą. Podobna sytuacja

ma miejsce w Polsce – omawiane są tylko

te programy, ugrupowania i kandydaci,

którzy wpisują się w system, są przewi-

dywalni i w wystarczającym stopniu

„bezpieczni”. Nawet wśród nich prowadzi

się jeszcze selekcję, kształtując opinie

społeczeństwa i ich szanse. O ile TVNeo-

liberalna jest stacją prywatną i może jak

dla mnie promować kogo chce, nawet w

ogóle nie pokazując innych kandydatów,

to siląc się na „obiektywizm”, a jednocze-

śnie promując POPiS liberałów (ze zde-

S.H.

AKCJA „FAIR TRADE”

W ramach akcji „Fair Trade” promujemy małe, głównie jednoosobowe

i rodzinne przedsiębiorstwa przestrzegające kodeksu pracy, oferujące usługi

i produkty o wysokiej jakości, niską marżę oraz wspierające organizacje

pozarządowe i niezależne media. Takie właśnie firmy narażone są na

nieuczciwą konkurencję ze strony globalnych korporacji poprawiających swą

ofertę produkcją w krajach bez uregulowań socjalnych, łamaniem kodeksu

pracy, dumpingiem cenowym, oszustwami jakościowymi oraz ulgami

podatkowymi ze strony spolegliwych wobec nich rządów. Możemy

je reklamować z czystym sumieniem.

Reklamy w ramach akcji są bezpłatne, rekomendację firmom wystawiają

przedstawiciele Stowarzyszenia „Lepszy Świat”, Towarzystwa Oświaty

Robotniczej i redakcji.

ALTERGLOBAL STRONA 2

REWOLUCJA:

BUNT UMYSŁU

nać o sprawiedliwy podział dóbr czy opo-

nować wobec imperialnej polityki USA

i Zachodu jako całości.

Odbudowa lewicy, takiej, która po-

dziela niechęć większości do prywatyza-

cji, przywilejów majątkowych, ogranicza-

niu roli państwa w edukacji, opiece zdro-

wotnej, systemie emerytalnym czy po-

mocy społecznej, jest możliwa tylko po-

przez budowę własnych, niezależnych

mediów. Lewicowa koncepcja ustrojowa

może być wypracowana w debacie toczo-

nej w takich, niezależnych od właścicieli

kapitału mediach. Nadzieje na ich po-

wstanie upatrywać należy w upowszech-

nieniu dostępu i potanieniu Internetu

i sprzętu komputerowego. Tanieje rów-

nież drukowanie. Trzeba, więc tworzyć

sieci dialogu, wolnej wymiany myśli

i dystrybucji druków, książek, czasopism

niezależnych. Żeby się skutecznie prze-

ciwstawić kapitalistycznej machinie pro-

pagandowej, stawić opór dalszemu praniu

mózgów, które każe ludziom głosować na

jeszcze większa biedę, wyzysk i poniże-

nie, lewica musi pokusić się o własną,

spójną wizję ustrojową. W przeciwnym

razie skazujemy się na reformowanie

systemu ucisku i dominacji kapitału nad

pracą, w granicach, które wyznacza nam

sam kapitał.

Rewolucja to w dzisiejszej dobie

upodmiotowienie opinii publicznej. Nie

odbywa się ona na barykadach tylko

w ludzkich umysłach. Mamy nieporów-

nanie mniej środków niż przeciwnik, ale

jest nas nieporównanie więcej. Kontrolują

nas w pracy, bo to oni nas zatrudniają

i zwalniają. Atakują nasze umysły re-

klamą, propagandą telewizyjną, okłamują

i wychowują nasze dzieci na uległych

niewolników albo bezwzględnych poga-

niaczy, w szkołach. A mimo to jest jesz-

cze szansa. Tą szansą jest zdolność do

marzeń, przekonanie dzisiejszych niewol-

ników, że istnieje coś takiego jak wolność

i że środkiem do tego celu jest sprawie-

dliwy podział owoców naszego wspól-

nego wysiłku.

W Polsce mamy jeden z najniższych

na świecie przyrostów płac. Mamy też

przyzwoity wskaźnik wzrostu dochodu

narodowego. Pracujemy dłużej niż

w pozostałych państwach Unii Europej-

skiej. Rekordowa liczba pracodawców nie

wypłaca pensji w terminie, miliony ludzi

pracuje na czarno i ci nigdy nie są pewni

czy dostaną za swoją pracę jakąkolwiek

zapłatę. Nagminnie nie płaci się też

za nadgodziny, do których pracownicy są

zmuszani pod groźbą wyrzucenia z pracy.

Przytłaczająca większość wielomiliono-

wej rzeszy bezrobotnych nie posiada żad-

nego stałego źródła dochodu, gdyż utra-

ciwszy prawo do zasiłku nie ma prawa do

pomocy społecznej, która bankrutuje.

W tym to właśnie kraju Donald Tusk

mówi o optymizmie i nowej energii pro-

ponując obniżenie podatków bogatym

i równoważenie budżetu, a więc cięcia

wydatków na pomoc społeczną. Więk-

szość głosujących Polaków i Polek chce

dziś oddać na niego swój głos. Jest tylko

jedno wytłumaczenie tego polskiego pa-

radoksu, polegającego na tym, że wybory

w biednym kraju, którego wzrost opiera

się na bezprzykładnym wyzysku niewol-

niczej siły roboczej wygrywa prawica.

Chodzi o to, że to, co u nas media nazy-

wają lewicą, jest także prawicowe i godzi

się na niesprawiedliwość społeczną, pry-

watyzację, awanturę iracką z równym

entuzjazmem, co prawica oficjalna, PO

i PiS. Niewolnicy stanęli przed wyborem

pana, a nie systemu panowania. Zarówno

SLD (SdPl, UP), jak i POPiS odwołują się

i opierają na tej samej grupie prywatnych

właścicieli kapitału, którym wiernie służą

kosztem milionów wyborców, których

pozwalają wyzyskiwać lub spychać na

margines życia społecznego.

Niska frekwencja wyborcza, niechęć

do uczestniczenia w partiach polity-

cznych, korupcja, brak ruchu stowarzy-

szeniowego, spółdzielczego, zanik

lokalnych więzi społecznych, znieczulica,

cyniczne zakłamanie środków masowego

przekazu – wszystko są to cechy

charakterystyczne dla kraju Trzeciego

Świata, gdzie pauperyzacji mas towarzy-

szy słabnący wpływ opinii publicznej

(kolejne rządy działają w większości

spraw wbrew woli większości społe-

czeństwa) oraz zanikanie demokracji

rozumianej jako reprezentacja i ścieranie

się różnych grup interesów. Państwo stało

się jak pisali klasycy, komitetem

wykonawczym interesów uprzywilejo-

wanej ekonomicznie mniejszości,

a wybory to tylko wymiana elit na

stanowiskach poganiaczy niewolników.

Co cztery lata możemy wymienić grono

naszych ciemiężycieli i nic dziwnego, że

coraz mniej ludzi chce u nas z tego

wątpliwego przywileju skorzystać.

Zamiast zapowiadanej przez radykałów

i populistów w stylu Andrzeja Leppera

eksplozji społecznej mamy zapaść,

implozję.

Fenomen ten niestety nie jest jakimś

wypadkiem przy pracy tylko konsekwen-

cją klęski ideologicznej lewicy, która

zgadzając się na kapitalizm zgodziła się

na rządy finansowej oligarchii i straciła

wiarygodność w oczach robotników,

chłopów, emerytów, nauczycieli, ludzi

pracy najemnej i bezrobotnych, dbając

tylko o poparcie inwestorów, po to by

móc na zmianę z prawicą zarządzać tym

bałaganem. Klęska to jednak nieprzypad-

kowa i wcale nie specyficzna tylko dla

naszego kraju. Socjaldemokracja skapi-

tulowała ideowo wszędzie, a ruch komu-

nistyczny związany z radzieckim ekspe-

rymentem poszedł w rozsypkę. Mamy,

więc taką oto przedziwną sytuację,

że mimo istnienia obiektywnych warun-

ków dla powstania masowego lewico-

wego, ludowego ruchu oporu wobec nie-

ludzkiego systemu, realizowany jest

w Polsce i na świecie prawicowy,

neoliberalny projekt ustrojowy. Każdy,

kto kierując się interesami przegrywającej

większości, opinią większości obywateli,

próbuje ten projekt zakwestionować, wy-

pada z gry. Nie ma bowiem, ani

w procesie edukacyjnym, ani w dyskursie

publicznym (media) miejsca na opinie

krytyczne. Osoby, które takie opinie wy-

głaszają przestają być zapraszane do dys-

kusji telewizyjnych i radiowych, nie pu-

blikuje ich tekstów prasa. Media bowiem

mają z reguły jakichś prywatnych właści-

cieli i są uzależnione od reklamodawców.

Nie ma więc wolnego obszaru debaty pu-

blicznej, na której można by się spierać

z absurdami panującego systemu, upomi-

Piotr Ikonowicz

RELAMA W RAMACH AKCJI „FAIR TRADE”

MASA SHOP

Odżywki dla sportowców

Suplementy sprzyjające odchudzaniu

HURT – DETAL

Zniżki dla studentów

ul. Półwiejska 19 – wejście w bramie

ALTERGLOBAL STRONA 3

ŚMIERĆ DANIELA PODRZYCKIEGO

Nowy Robotnik Nr 9(24) PAŹDZIERNIK 2005

Tytuł oryginalny: „Przywódca robotniczy”

23 września w wypadku samochodo-

wym zginął lider Polskiej Partii Pracy

i jej kandydat na prezydenta Daniel

Podrzycki. Okoliczności tej tragedii nie

zostały wyjaśnione i pewnie nigdy nie

zostaną. Zginął bowiem człowiek nie-

wygodny władzy i elitom, autentyczny

przywódca robotników.

Wracał Katowic, gdzie nagrywał

reklamówkę wyborczą, do rodzinnej Dą-

browy Górniczej, gdzie przed Hutą Kato-

wice chciał nagrać jeszcze kilka słów

o nieuczciwej prywatyzacji, której ten

zakład jest najlepszym przykładem.

Jest w tym coś symbolicznego.

Daniel w 1981 r., kiedy był jeszcze

uczniem liceum ogólnokształcącego

w Dąbrowie Górniczej, w chwili

wybuchu strajku w Hucie Katowice

tam właśnie skierował swoje pierw-

sze kroki. Chciał pomagać robotni-

kom. Wówczas też poświęcił się bez

reszty działalności społeczno-poli-

tycznej.

W OPOZYCJI

Za swoją działalność polityczną

został wyrzucony z liceum, przez

długi czas nie mógł znaleźć ani nowej

szkoły, ani pracy. Robił w zasadzie

wszystko co mógł, by się utrzymać - ko-

pał rowy, pracował na budowie jako po-

mocnik murarza, jednocześnie działał w

podziemiu. Był zaangażowany

w zaglębiowskie duszpasterstwo pracow-

nicze. W końcu lat 80. nawiązał kontakt z

Marianem Jurczykiem i w jego imieniu

zakładał na Śląsku konkurencyjne wobec

„Solidarności" struktury „Solidarności

80".

- Jako jeden z niewielu działaczy

„Solidarności" przeciwstawił się wówczas

linii Wałęsy, który mówił, że chce odbu-

dowywać związek, ale taki, który nie bę-

dzie silny, bo taki przeszkadzałby w re-

formach. W 1989 r. powiedzieć, że Lech

Wałęsa zdradził klasę robotniczą, było

bluźnierstwem. Od tego czasu rozpoczęły

się ataki na Daniela, w tym także sugestie,

iż współpracował z SB (przed wyborami

przeszedł pozytywnie proces lustracji -

postępowanie trwało tylko 15 minut - red.

„NR”). - wspomina Bogusław Ziętek, naj-

bliższy przyjaciel i współpracownik Pod-

rzyckiego.

Współpraca z Jurczykiem trwała kilka

lat. W tym czasie „Solidarność 80" stała

się jedną, z prężniejszych sił związko-

wych na Śląsku. Związek był organizato-

rem pierwszych poważnych strajków

w górnictwie wobec którego pojawiły się

plany likwidacyjne.

- Na jednym z posiedzeń komisji kra-

jowej „Solidarności 80", która odbyta się

w kopalni „Wujek" podjęliśmy uchwałę

o organizacji ogólnopolskiego protestu.

Do protestu przyłączyły się cale rzesze

ludzi nie należących do „Solidarności

80", którzy również chcieli wyrazić swój

sprzeciw wobec polityki rządu, m. in. ko-

lejarze. Okazało się jednak, że Szczecin

nie zrobił nic. Ten strajk podjął jedynie

Śląsk - mówi Ziętek.

szef „S" w tym zakładzie, Emil Wąsacz -

red. „NR”) czy sprzątaczka.

Od tego czasu Daniel gruntował pozy-

cję „Sierpnia 80" w regionie i w kraju, re-

alizując przy tym swoją wizję związku

zawodowego. Chciał silnego związku,

który jednocześnie nie będzie pełnił roli

pośrednika między pracownikami a pra-

codawcami, nie chciał by związek siedział

okrakiem na barykadzie, ale twardo re-

prezentował ludzi pracy.

Funkcję przewodniczącego pełnił

nieprzerwanie przez 11 lat.

- Daniel miał autorytet i posłuch,

potrafił przekonać do swoich idei.

Kierował związkiem w sposób

twardy, ale demokratyczny. Nikt

w związku nie wyobrażał sobie

i zresztą nie chciał, by stery przejął

ktoś inny. Wszyscy wiedzieli, że Da-

niel zbudował ten związek

i prowadził go dobrze i mądrze -

mówi Ziętek.

Związek był niemal całym jego

życiem. Dlatego tak niewiele czasu

pozostawało mu na jego prywatność.

Kochał zwierzęta, zawsze miał

jednego, dwa psy. Cenił bowiem w nich

to, czego nie zawsze mógł znaleźć u ludzi

- wierność. Był człowiekiem o głębokiej

wiedzy, erudytą, interesował się zarówno

historią starożytną, nowożytną, jak

i takimi dziedzinami nauki jak genetyka,

bo jego pasją były wszystkie nowe trendy

w nauce, które dopiero się rozwijają.

NOWY FRONT

Związek był mu najbliższy, ale wie-

dział, że narzędziami związku zawodo-

wego nie da się zmienić rzeczywistości.

Dlatego Daniel Podrzycki już kilka lat

temu zaangażował się w tworzenie partii

politycznej, której efektem jest dziś Pol-

ska Partia Pracy, dziś najbardziej licząca

się formacja polityczna na lewo od SLD

i SdPl.

- Wszystkie sugestie, że Daniel był

prawicowcem to jest absolutne nieporo-

zumienie. Daniel był gorącym patriotą

i uważał, że wszystkie swoje siły należy

poświęcić dla Polski, ale to nie miało nic

wspólnego z nurtem prawicowym. Zaw-

sze realizował cele społeczne, lewicowe.

Cała jego działalność związkowa o tym

świadczy. Od początku uważał, że zwią-

zek nie może być na prawicowych pozy-

cjach, bo byłoby to zaprzeczenie jego idei

- przekonuje Ziętek.

Daniel Podrzycki 1963-2005

Stało się pewne, że drogi Jurczyka

i Podrzyckiego rozchodzą się. - Na rozsta-

niu zaważyły dwie rzeczy. Po pierwsze,

Jurczyk wystraszył się siły Śląska i robił

wszystko, by osłabić pozycje Daniela. Po

drugie, był między nami bardzo ostry spór

na temat tego, czy należy poprzeć rząd

Olszewskiego. Myśmy twierdzili, że jego

rząd niczego dobrego dla Polski nie robi,

bo odpowiadał m. in. za fatalną prywaty-

zację FSM. Jurczyk był natomiast bez-

wolnywobec Olszewskiego.

WŁASNĄ DROGĄ

Podrzycki zdecydował się na założe-

nie własnego związku „Sierpnia 80",

z którym od razu zaczął odnosić sukcesy.

„Sierpień 80" szybko zyskał ogromną po-

pularność w tyskich zakładach Fiata,

w śląskich kopalniach, a także w Hucie

Katowice.

Związek był organizatorem jednego z

najbardziej spektakularnych strajków w

tej branży. W 1994 r. w Hucie Katowice

wybuchł protest placowy.

- Huta była na ostatnim miejscu pod

względem plac, bo obowiązywała tam ab-

surdalna siatka płac powodująca, że ci,

którzy zarabiali najwięcej dostawali naj-

wyższe podwyżki. Myśmy postawili po-

stulat spłaszczenia podwyżek płac

i wynagrodzeń i to się udało. Wtedy

wszyscy dostali równo po 200 zł, bez

względu czy był to dyrektor (był nim były

dokończenie strona 5

ALTERGLOBAL STRONA 4

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: