Garwood Julie - Buchanan 07 - Bieguny uczuć.pdf - Julie Garwood - dargoa

Garwood Julie

Bieguny uczuć

Sophie Rose, dziennikarka z Chicago, przeprowadza się do

małej miejscowości na Alasce. Z dala od zgiełku dużego miasta

pracuje w lokalnej gazecie opisując miejscowe osobowości. W

tajemniczych okolicznościach zostaje zamieszana w morderstwo.

Ufając swojemu dziennikarskiemu instynktowi próbuje znaleźć

winnego zbrodni, co doprowadza do zamachu na jej życie. W tym

momencie do akcji wkracza przystojny agent FBI Jack

MacAlister. Pośród niebezpieczeństw w bezlitosnych ostępach

Alaski budzi się między nimi uczucie, lecz jego finału nikt nie

przewidział.

Wpis do dziennika numer 1 Chicago

Dzisiaj świętujemy. Fundacja wreszcie przyznała nam duże

stypendium na sfinansowanie badań. Ciężko pracowaliśmy, żeby to

osiągnąć. Jest nas czterech, wszyscy z doktoratami, ale zachowujemy

się jak nieodpowiedzialni nastolatkowie - ciągle śmiejemy się i

wygłupiamy. Wieczorem pewnie spijemy się jak świnie.

Każdy z nas ma inną przeszłość i wykształcenie. Kirk przyjechał z

St. Cloud z Minnesoty, gdzie prowadził szeroko zakrojone badania

nad szarymi wilkami z Camp Ripley. Bardzo nam się przyda jego

ekspertyza dynamiki w rodzinnym stadzie wilków.

Eric wywodzi się z prestiżowego instytutu badawczego TNI z

Chicago. Jest najmłodszy, ale ma najwyższy stopień naukowy. Sam

nazywa siebie szczurem laboratoryjnym, gdyż dużo czasu spędził,

pracując nad badaniami do dwóch projektów finansowanych przez

firmę Kenton Pharmaceutical Company. Jest biologiem i chemikiem, a

jego wiedza z zakresu immunologii doskonale„uzupełnia pozostałe

nauki.

Brandon, nasz kierownik, przez jedenaście lat mieszkał w

Północnej Dakocie. Obserwował i opisał przypadki wilków, które

przemieszczały się ponad trzy tysiące kilometrów. Jego celem jest

użycie obroży z nadajnikami radiowymi, które chciałby założyć dwóm

różnym parom samców i samic alfa, żebyśmy mogli zapisywać trasy

ich wędrówki. Interesują go głównie zwyczaje wilków.

Ja jestem jedynym specjalistą od zachowań, ale także biologiem.

Moje prywatne cele różnią się od pozostałych, ale mam nadzieję, że

nie będą z nimi kolidować. Wszyscy jesteśmy zainteresowani

dynamiką wewnątrz stada, ale mnie ciekawią także efekty stresu u

poszczególnych osobników. Ekstremalnego stresu...

Zabił go niedźwiedź polarny. Największy przeklęty niedźwiedź

polarny, jakiego kiedykolwiek widziano w okolicach Prudhoe Bay w

ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat, albo przynajmniej tak mówiono.

Chociaż tak naprawdę to zabiła go arogancja. Gdyby William

Emmett Harrington był inny, prawdopodobnie nadal by żył. Ale był

nieuleczalnym narcyzem i samochwałą.

Jedyny temat rozmów, jaki interesował Williama, to on sam, a

jako że nie osiągnął niczego znaczącego przez dwadzieścia osiem lat

życia, był potwornie nudną osobą.

William żył ze spadku, ogromnego funduszu, jaki założył dla

niego dziadek Henry Emmett Harrington, który musiał przeczuwać, że

przekazał potomstwu gen lenistwa, gdyż jego syn, Morris Emmett

Harrington, nie przepracował w swoim życiu ani jednego dnia. A

William radośnie poszedł w ślady ojca.

Tak jak wszyscy mężczyźni z rodu Harringtonów, William był

piekielnie przystojny i wiedział o tym. Nie miał najmniejszych

problemów z uwodzeniem kobiet i nigdy nie spotykał się drugi raz z

tą samą. Traktował seks jak wyścig, który musiał wygrać, by

udowodnić, że jest najlepszy. Nigdy nie dbał o zaspokojenie partnerki.

Liczyła się jedynie jego przyjemność.

Byłe kochanki wymyślały dla niego przeróżne przydomki, jak:

Świnia, Szybki Numerek. Ale tym, który najczęściej był powtarzany

za jego plecami, był: Pan Minutka. Wszystkie kobiety, które poszły z

nim do łóżka, doskonale wiedziały, co to znaczy.

Poza zaspokajaniem własnych potrzeb William miał jeszcze jedno

hobby - bieganie. Zrobił z niego pełnoetatową pracę, ponieważ, tak

jak w seksie, był niebywale szybki. W ciągu zeszłego roku zdobył

pierwsze miejsce w biegach w sześciu stanach dwadzieścia cztery razy

i teraz przygotowywał się do biegu na pięć kilometrów w swoim

rodzinnym mieście Chicago, żeby zdobyć dwudzieste piąte trofeum.

Wierzył, że moment przekroczenia przez niego mety będzie

wydarzeniem tak atrakcyjnym, iż każdy w Chicago zechce o tym

przeczytać. Zadzwonił więc do Chicago Tribune i zasugerował, żeby

główny artykuł niedzielnego wydania poświęcić właśnie jego osobie.

Wspomniał przy tym kilkakrotnie, że jest bardzo fotogeniczny i jego

kolorowe zdjęcie w znaczny sposób wzbogaciłoby artykuł.

Jeden z lokalnych redaktorów z Tribune odebrał jego telefon i

cierpliwie wysłuchał tyrady a potem przełączył go do działu rozrywki,

który z kolei połączył go z felietonistą sportowym, a ten odesłał go do

redaktora działu Zdrowie i Fitness, który to słuchając opowieści

Williama, zdążył napisać artykuł na temat pięciu najsilniejszych

alergenów dręczących Chicago. Żaden z dziennikarzy nie był ani pod

wrażeniem, ani zainteresowany tematem. Ostatni, z którym William

rozmawiał, zasugerował, żeby zadzwonił, kiedy zdobędzie już

dziewięćdziesiąt dziewięć tytułów i będzie startował po setne trofeum.

Jednak William się nie zrażał. Natychmiast zadzwonił do Chicago

Sun Times i nakreślił swój pomysł na artykuł, który także i tu został

odrzucony.

Garwood Julie - Buchanan 07 - Bieguny uczuć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: