TP 2002 01 (480).pdf

ZIMA 2002

A.D. 2002 — A.M. 6130

Nr 480

SPIS TREŚCI

Jak i dlaczego Chrystus zostal ukrzyżowany 2

Sprawozdanie Webmastera z pracy

w sieci Web w U.S.A. 7

Sprawozdanie Webmastera z pracy w sieci Web

w Zjednoczonym Królestwie

Doroczny Przegląd 8

Sprawozdanie z Wielkiej Brytanii

Pytania i odpowiedzi

Okruchy z Przeszlości

Listy 15

Plan konwencji w Poznaniu

In Memoriam 16

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:11,12

Jak i dlaczego Chrystus został ukrzyŜowany

„Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism”

- 1Kor. 15:3-

Niniejszy artykuł został zaczerpnięty z przedruków StraŜnicy, strony 3369-3372 [maj 1904]. Format, pisownia i styl

zostały zmienione w celu dostosowania do obecnej praktyki oraz zmieniono kilka niejasnych słów. Poza tym artykuł

wygląda tak, jak w przedrukach StraŜnic. NaleŜy go czytać uwzględniając kontekst tamtych czasów.

FRANCUSKI PISARZ, Victor Hugo napisał:

„Waterloo jest zmianą kształtu wszechświata”. Inny

poprawia to stwierdzenie w następujący sposób:

„Kalwaria jest zmianą kształtu wszechświata”.

Historia ukrzyŜowania Naszego Pana jest

opowiedziana z patosem, który wzbudza współczucie

w naszych duszach wywołując w nas miłość od

chwili, gdy naprawdę rozpoznajemy znaczenie

naszego głównego tekstu. Inni umierali w równie

okrutny sposób, a niektórzy poszli na śmierć

dobrowolnie i ze spokojem. Śmierć Pana była jednak

pierwszą, w której ofiara była zupełnie niewinna,

zupełnie nie zasługiwała na wyrok śmierci - dlatego

jedyną, w przypadku której sprawa śmierci była

całkowicie dobrowolna, jedyną która nie musiała

umierać, gdyby On tego nie chciał.

PRZYKŁAD NOSZENIA KRZYśA

Ewangeliści relacjonują wydarzenia związane z

ukrzyŜowaniem z bardzo drobnymi róŜnicami i

mamy przed sobą pełny obraz, gdy zbierzemy razem

te róŜne wypowiedzi, z których kaŜda jest

prawdziwa. Po tym, jak namiestnik zgodził się na

śmierć Jezusa, poniewaŜ nie był w stanie

powstrzymać fali Ŝydowskiego uprzedzenia i

krzykliwych Ŝądań, setnik, z trzema Ŝołnierzami

rzymskimi, zabrał Jezusa z ratusza Piłata na

Kalwarię, aby go ukrzyŜować. Tak jak to było w

zwyczaju, winowajca - w tym przypadku ofiara -

niósł własny krzyŜ, co z pewnością musiało być

okropnym zadaniem. Dla Naszego Pana najwyraźniej

krzyŜ był za cięŜki, skoro idący obok wieśniak o

imieniu Szymon został zmuszony do pomoŜenia

Jemu. Ze stwierdzenia z Łuk. 23:26 wynika, Ŝe

Szymon nie niósł całego krzyŜa, lecz tylko pomagał

Jezusowi niosąc tylną część, którą zwykle ciągnięto

po ziemi.

Często zastanawialiśmy się, gdzie byli Piotr,

Jan i Jakub, iŜ nie widzieli cięŜaru Mistrza i nie

przybiegli, by ofiarować pomoc? Jeśli jesteśmy

skłonni zazdrościć Szymonowi jego przywileju

pomagania Mistrzowi w niesieniu krzyŜa,

zastanówmy się nad tym, iŜ wielu z Pańskich braci

codziennie nosi symboliczne krzyŜe a naszym

przywilejem jest pomagać im i Ŝe Pan zgadza się

policzyć kaŜdą przysługę wyświadczoną Jego

wiernym naśladowcom, jak gdyby była ona

wyświadczona Jemu samemu. Jednak jeŜeli nikt z

braci nie dostrzega przywileju pomocy, niech

obciąŜeni nie tracą nadziei. Pan zna potrzeby i ześle

niezbędną pomoc, chociaŜby była ona narzucona, a to

dzięki współczuciu świata -jak w przypadku Jezusa,

kiedy Ŝołnierze zapewnili pomoc. Tak jak drewniany

krzyŜ nie był najcięŜszym cięŜarem Naszego Pana,

tak teŜ jego naśladowcy mają krzyŜe, których świat

nie widzi, lecz „bracia” powinni rozumieć. „Jedni

drugich brzemiona noście, atak wypełniajcie zakon

Chrystusowy”.

Niedaleko Pana szły współczujące niewiasty

Ŝydowskie, płacząc. Prawdopodobnie były wśród

nich Maria, matka Naszego Pana, Marta i Maria z

Betanii oraz Maria Magdalena. Szczegóły nie są

podane, ale współczucie kobiet jest wyraźnie

poświadczone. Nasz Pan był pełen spokoju, choć

słaby i omdlewający, nie

PL ISSN 0239-4480

Czasopismo wydawane 4 razy rocznie (Zima, Wiosna, Lato, Jesień)

przez

ŚWIECKI RUCH MISYJNY „EPIFANIA"

Redaktor

Bernard Hedman, Chester Springs, Pa. 19425, USA.

Redaktor odpowiedzialny w Polsce

Piotr Woźnicki

ul. Zdobywców Kosmosu 17

05-100 Nowy Dwór Mazowiecki.

Roczna subskrypcja

12 zl

Inne publikacje:

Sztandar Biblijny i Zwiastun Chrystusowego Królestwa

Edycje obcojęzyczne

angielska, duńska, francuska, niemiecka, portugalska, tamilska,

malajalam, kannada, ukraińska

Czasopismo wolne od wplywu jakichkolwiek wyznań, partii, organiza

cji i wierzeń ludzkich, związane jest z Bogiem w takim stopniu, w ja

kim rozumie Jego Slowo. Jest ono wydawane

• w obronie Prawdy paruzyjnej, udzielanej przez Pana za pośredni

ctwem „onego Slugi", jako podstawy wszelkiego dalszego rozwoju Prawdy

• w obronie zarządzeń, statutu i testamentu również danych przez

Pana za pośrednictwem „onego Slugi"

• w celu przedstawiania oraz bronienia rozwijającej się Prawdy epi-

faniczno-bazylejskiej, będącej pokarmem na czasie dla ludu Pana, zgod

nie z Jego wolą.

Wszelkie wplaty na wydawnictwo prosimy dokonywać na rachunek

bieżący: Świecki Ruch Misyjny „Epifania", Zarząd Glówny, PKO BP

Nowy Dwór Mazowiecki Nr 23 10201026 122410034.

Teraźniejsza Prawda będzie również wysylana bezplatnie tym czlon

kom Ruchu, którzy o to poproszą.

(2)

ZIMA 2002 3

tylko z powodu zuŜycia swoich sił witalnych

wcześniej w uzdrawianiu chorych itd., ale dodatkowo

poniewaŜ przez całą noc znajdował się pod

ogromnym napięciem nerwowym, bez snu i jedzenia.

Była dziewiąta rano w dniu Jego ukrzyŜowania i z

trudem niósł swoją część cięŜaru krzyŜa przez około

ponad kilometr, od ratusza Piłata na Kalwarię.

Golgota, nazwa, jakiej zwykle uŜywali w

odniesieniu do tego miejsca pobliscy mieszkańcy,

oznaczała „miejsce trupich głów”, poniewaŜ to

zbocze szczególnie przypominało kształtem i kolorem

czaszkę, z ciemnymi zagłębieniami w czole skały

odpowiadającymi oczodołom, jamie nosowej, itd.

Zaoferowanie wina zmieszanego z gorzką

mirrą, inaczej zwaną Ŝółcią, nie było aktem zniewagi,

jak się zwykle przypuszcza, lecz aktem uprzejmości.

Kobiece Stowarzyszenie Przynoszenia Ulgi

Cierpiącym zapewniało kwaśne wino z gorzkimi

środkami odurzającymi w celu uśmierzenia

wraŜliwości na ból i było zwyczajem dostarczanie

tego wywaru wszystkim biednym nieszczęśnikom,

aby ich straszne cierpienia ograniczyć do minimum.

Nasz Pan skosztował wina, jak informuje nas

Mateusz, czyniąc to prawdopodobnie po to, aby

upewnić się, co to jest lub jako znak swojej oceny,

uprzejmości, przez to okazanej. Lecz odmówił picia

go, najwyraźniej wolał doświadczać pełnej miary bólu

i cierpienia, które Ojcowska mądrość, miłość i

sprawiedliwość dla Niego przygotowała - dozwoliła,

aby przyszła na Niego jako próba pełnej miary Jego

lojalności i posłuszeństwa.

UkrzyŜowanie musiało być strasznym

przeŜyciem. KrzyŜ kładziono na ziemi, a ofiarę

rozciągano na nim, w stopy i dłonie wbijano

gwoździe, a moŜliwe, Ŝe jeszcze bardziej bolesna

chwila nadchodziła, gdy krzyŜ był podnoszony przez

silnych męŜczyzn i był wpuszczany w przygotowane

dla niego wgłębienie w skale. Bardzo słusznie, Ŝe

Ewangelista się nie zatrzymał, aby podać szczegóły i

ani nie komentował szczególnego cierpienia jakie

przechodził Pan i słusznie my równieŜ moŜemy

pominąć tę sprawę. Niemniej jednak nasze serca

mogą tylko boleć, gdy myślimy o tym, co ta część

ceny okupu zapłaconej za nas kosztowała tego

Jedynego, który kupił nas swą drogocenną krwią.

Ktoś, kto dostrzega tę sytuację jasno, będzie

skłonniejszy cierpieć coś dla Pana i dla Jego sprawy -

a w ten sposób odwzajemnić i wyznać swą miłość

oraz ocenę wielkich rzeczy uczynionych dla niego

przez Syna BoŜego. Zaiste powinniśmy uwaŜać za

pozbawianie nas przywileju, gdyby nie pozwolono

nam „cierpieć wraz z Nim”, gdyŜ w przeciwnym razie

nie moglibyśmy mieć nadziei na „panowanie z Nim".

DWA PROROCTWA WYPEŁNIONE

Było zwyczajem uwaŜanie przedmiotów osobistych

skazańców za dodatkowy dochód dla Ŝołnierzy

przeprowadzających egzekucję i w przypadku Jezusa

czy-

tamy, Ŝe podzieliwszy się między sobą jego

odzieniem, szatą zewnętrzną, okryciem głowy,

sandałami i pasem - wystarczyło to dla kaŜdego z

nich po jednej rzeczy - zadecydowali przez losowanie

„co ma być czyje”. Została jedna część garderoby,

mianowicie Jego suknia spodnia, długa od szyi do

stóp, „nie szyta, ale od wierzchu wszystka dziana”.

Nie mogli jej korzystnie podzielić i dlatego „o

odzienie Jego los miotali” (Ps.22:19; Jan 19:23,24).

UkrzyŜowanie miało miejsce o godzinie

trzeciej czasu Ŝydowskiego lub o dziewiątej naszej

rachuby. To, o co Go oskarŜano było napisane nad

Jego głową w trzech językach-łacińskim, oficjalnym

lub rządowym języku Rzymu; greckim, klasycznym

języku tamtego okresu i hebrajskim, języku śydów.

Na ten właśnie zarzut przedniejsi kapłani kładli

szczególny nacisk w swoim oskarŜeniu Jezusa,

podkreślając, iŜ uwaŜał się za króla śydów. Gdzie

indziej dowiadujemy się, iŜ znaczniejsi spośród

śydów sprzeciwiali się napisowi przygotowanemu

przez Piłata i usiłowali uzyskać jego zmianę, lecz on

odmówił, mówiąc „Com napisał, tom napisał”. śydzi

napisaliby „Oto oszust uwaŜający się za króla

śydów", lecz dzięki Pańskiej opatrzności prawdziwy

tytuł został umieszczony nad Jego głową „Jezus, król

śydów". Ci z nas, którzy nie są śydami mają powód

do radości z faktu, iŜ jest On kimś więcej - iŜ z

boskiej opatrzności jest On dziedzicem świata i na

pewno zostanie Królem świata, a juŜ jest Królem

świętych.

Nie jest stwierdzone w tej relacji, jak to się stało, iŜ

dwaj złoczyńcy oczekiwali na egzekucję w tym

samym czasie. MoŜemy jednak przypuszczać, iŜ od

jakiegoś czasu znajdowali się w areszcie pod

wyrokiem a najprzedniejsi kapłani mogli

zasugerować ich stracenie w tym samym czasie. Ich

myślą mogło być odciągnięcie uwagi od

niesprawiedliwości ich własnego postępowania oraz

rzucenie pewnej miary sprawiedliwości na

postępowanie jako całość lub teŜ ich celem mogło

być odebranie Jezusowi dobrego imienia przez

uczynienie go towarzyszem złoczyńców. Lecz

niezaleŜnie od okoliczności, sprawa ta została

przewidziana przez Pana i przepowiedziana przez

proroka - „z przestępcami policzon będąc” (Iz.53:12).

„MYŚMY MNIEMALI,

śE JEST ZRANIONY, UBITY OD BOGA"

Niedaleko krzyŜa stał Apostoł Jan i matka Jezusa

oraz inni, którzy Go miłowali, i których serca pękały

ze współczucia kiedy oglądali Jego hańbę i cierpienie

i nie byli w stanie w pełni ocenić potrzeby tego, jak

niedługo zobaczymy. Nieliczni przypadkowi gapie

prawdopodobnie równieŜ tam stali, a przechodzili

tamtędy podróŜni, poniewaŜ Golgota znajdowała się

na uczęszczanym szlaku.

Najwyraźniej wielu z nich, którzy słyszeli wcześniej

wiele o Jezusie i Jego cudach, było teraz zadowolo-

4 TERAŹNIEJSZA PRAWDA I ZWIASTUN CHRYSTUSOWEJ EPIFANII

nych, iŜ Jego roszczenia były fałszywe i Ŝe

prawdopodobnie Jego cuda były aktami zwodzenia,

jak mówili Faryzeusze, mocą Belzebuba, księcia

diabłów. Rozumowali oni na podstawie analogii, Ŝe

gdyby Nasz Pan uczynił wszystkie te rzeczy, jakie

Mu przypisywano, mocą BoŜą, jak twierdził, nie

musiałby być na łasce swoich wrogów, poniewaŜ

nigdy nie przyszło im do głowy, by ktokolwiek kładł

Ŝycie dobrowolnie za przyjaciela - nie mieli równieŜ

najmniejszego pojęcia o potrzebie i celu śmierci

Pana.

Biedni ludzie! Myśleli o sobie, iŜ są mądrzy,

jednak jak Apostoł Piotr wskazał kilka dni później,

cała rzecz dokonała się w nieświadomości. Słowa

Piotra to: „Bracia! wiem, Ŝeście to z niewiadomości

uczynili, jako i ksiąŜęta wasi”.

Mają oni szczęście - o tak, ogromna większość

ludzkości - Ŝe Pan, nasz Bóg, nie jest Bogiem

chowającym urazy, jak się Go przedstawia, ale wręcz

przeciwnie jest On „nierychły ku gniewu i wielce

miłosierny”. W zupełnej zgodzie z tym znajduje się

chwalebne proroctwo, iŜ ostatecznie wszyscy, którzy

ukrzyŜowali Pana spojrzą na tego, którego przebili i

będą go opłakiwać i Ŝe „Pan wyleje na nich Ducha

łaski i modlitw i płakać będą nad nim.”

GDY MU ZŁORZECZONO,

NIE ODZŁORZECZYŁ

Apostoł wskazuje na cierpliwość Naszego Pana w

obliczu złorzeczeń jako na przykład dla nas. Kiedy

Jemu złorzeczono, nie odwzajemniał się

złorzeczeniem. JakŜe wieloma obelgami Nasz Pan

mógł zgodnie z prawdą obrzucić w odpowiedzi

swoich prześladowców. Tajemnica Jego cierpliwości

została wyraŜona w Jego słowach do Piłata: „Nie

miałbyś Ŝadnej mocy nade mną, jeźliby ci nie była

dana od Ojca mego”. Ta sama myśl jest wyraŜona w

słowach: „Izali nie mam pić kielicha tego, który mi

dał Ojciec?” Podobnie nasza zdolność przyjmowania

obelg i prześladowań, cierpliwie i bez uraz, będzie

proporcjonalna do tego, jak pełne i całkowite jest

nasze poświęcenie się Panu oraz do tego, jak

będziemy sobie zdawać sprawę z tego, Ŝe „od Pana

bywają sprawowane drogi sprawiedliwych”.

Jeden z ukrzyŜowanych z Jezusem, równieŜ

Mu złorzeczył - być moŜe obaj, lecz prawdopodobnie

tylko jeden - a drugi pozostawał milczący, lecz

później odzywał się w obronie Jezusa, jak opisuje

inna Ewangelia. Poranek, który był jasny na

początku, zrobił się pochmurny, a ciemność od

szóstej godziny (12. w południe) do godziny

dziewiątej (3. godziny), gdy Jezus umarł, bardzo

rzucała się w oczy.

To pod koniec swoich doświadczeń, o

godzinie 3. Jezus zawołał wielkim głosem,

wskazującym na wciąŜ jeszcze znaczne siły witalne.

Jego wołaniem było: „BoŜe mój, BoŜe mój, czemuś

mnie opuścił?” Przez wszystkie doświadczenia tej

nocy i poranka, od czasu zapewnienia w Ogrodzie

Getsemane, iŜ podoba się Ojcu, Nasz Pan był

zupełnie spokojny w swoim umyśle. Dlaczego więc

przy końcu swoich doświadczeń miał taką ciemną

chmurę, cień pomiędzy swoim sercem a Ojcem?

Dlaczego Ojciec dopuścił, aby jakakolwiek chmura

stanęła między nimi w czasie, gdy Jego drogi Syn,

wielce umiłowany, tak bardzo potrzebował, więcej

niŜ kiedykolwiek, pocieszenia i siły oraz wsparcia

jasnej oceny Jego miłości i łaski? Na to pytanie

musimy odpowiedzieć później, przy rozwaŜaniu tego,

dlaczego Nasz Pan został ukrzyŜowany.

Świat popełnia podobny błąd w odniesieniu

do naśladowców Pana. Tych, którzy mają smutki,

próby, prześladowania i ubóstwo uwaŜa on za

znajdujących się w boskiej niełasce. Tak zostało to

przepowiedziane o Naszym Panu, lecz jest to prawdą

o Jego Kościele, Jego Ciele jako całości - „A myśmy

mniemali, Ŝe jest zraniony, ubity przez Boga i

strapiony” i wstydziliśmy się Go. Świat nie

dostrzega, jak my dostrzegamy, iŜ boska łaska wobec

wybranych przejawia się w pozwalaniu, by mieli te

doświadczenia niezbędne do przygotowania ich do

zaszczytów Królestwa.

„WSZYSCY NIEZBOśNI

NIE ZROZUMIEJĄ”

Niektórzy pamiętali oświadczenie Naszego Pana

sprzed kilku dni, lecz albo go nie zrozumieli, albo

celowo sfałszowali w swoich szyderstwach. On nie

mówił o zniszczeniu ich Świątyni, lecz powiedział,

Ŝe gdyby Świątynia została zniszczona, zostałaby

wzniesiona ponownie w ciągu trzech dni (antytypicz-

nych). Budowa Świątyni wymagała około

czterdziestu lat, a deklarację Naszego Pana uwaŜali

oni za napuszoną i w rezultacie powiedzieli: „Będzie

mu o wiele łatwiej pokazać swoją moc przez zejście z

krzyŜa”. Fakt, Ŝe tak nie postąpił został uznany za

dowód fałszywości wszystkiego, co wcześniej mówił

i robił. Z łatwością moŜemy przypuszczać, iŜ takie

oskarŜenie o kłamstwo i fałszywe przedstawianie dla

wraŜliwego umysłu, takiego jak umysł Naszego

Pana, było dotkliwym cięŜarem dla Jego serca, lecz

zniósł go cierpliwie. O, tak bardzo się cieszymy, Ŝe

Jezus nie zszedł z krzyŜa, i nie zostawił nas w ten

sposób w naszych grzechach - całego świata bez

odkupienia!

Przedniejsi kapłani i nauczeni w piśmie szli

za swoją ofiarą do krzyŜa - bez wątpienia

zaniedbując waŜne sprawy, w swojej chęci

upewnienia się, iŜ im nie umknie. Byli oni bardziej

winni niŜ zwykły lud, a usiłowali usprawiedliwić

swoje postępowanie w ten sam sposób. Dość dziwne

było to, iŜ przyznali, Ŝe „innych ratował", a fakt, Ŝe

nie wyzwolił samego siebie z ich rąk, wydawał się

dla nich rozstrzygającym dowodem fałszywości

wszystkich Jego roszczeń odnośnie Jego związku z

Jehową Bogiem. Byli zadowoleni, iŜ krew Jego miała

być na nich i na ich dzieciach.

ZIMA 2002 5

To wtedy Nasz Pan powiedział „Pragnę" i to

wtedy podano mu do ust gąbkę przytwierdzoną do

hizopu, nasączoną octem (Jan 19:29). Z niej wyssał

nieco orzeźwiającej wilgoci, gdyŜ do tej pory, w

takich warunkach Jego rany musiały spowodować

szalejącą gorączkę we krwi. Potem Jezus ponownie

zawołał. To co On powiedział nie jest zanotowane u

Marka, ale podaje to Łukasz jako „Ojcze, w ręce

Twoje polecam ducha mojego” - moje Ŝycie. To

wskazywało to, Ŝe Jego wiara w Oj ca była absolutna

i Ŝe rzeczą, którą miał na myśli było Ŝycie. On

połoŜył swoje Ŝycie w sposób najbardziej lojalny,

najbardziej szlachetny, w zgodzie z planem Ojca.

Ojciec obiecał Mu jako nagrodę wzbudzić Go z

umarłych, On ufał w tę obietnicę i swoim ostatnim

tchem wyraził swoją wiarę.

„WYKONAŁO SIĘ"

Zapisane są róŜne rzeczy, które miały miejsce w

momencie śmierci Naszego Pana - trzęsienie ziemi

wstrząsnęło ziemią w pobliŜu krzyŜa, a w Świątyni

Jeruzalemskiej wielka zasłona oddzielająca Świątni-

cę od Świątnicy Najświętszej rozdarła się, nie od

dołu w górę, jak naleŜałoby się spodziewać, gdyby

był to rezultat zuŜycia, ale od góry w dół, aby

wskazać, iŜ była to manifestacja boskiej mocy.

Zasłona ta jest opisywana jako mająca 18 metrów

długości, 9 metrów szerokości i 10 centymetrów

grubości. Józefus opisuje ją jako „babiloński

materiał, piękną tkaninę koloru białego, purpurowego

i fioletowego”. Rozdarcie tej zasłony symbolicznie

reprezentowało otwarcie drogi pomiędzy samym

niebem i niebiańskim stanem tych, którzy znajdowali

się na świecie. Chrystus otworzył dla nas nową Ŝywą

drogę poprzez zasłonę -to znaczy przez ofiarę swego

ciała. Prawdziwi wierni są reprezentowani jako

obecnie związani z Jezusem jako kapłani w

Świątnicy lub zewnętrznym pomieszczeniu z tych

dwóch. Tutaj mamy społeczność z Bogiem przez

światło złotego świecznika, przez chleb ze złotego

stołu oraz przez kadzidło, jakie moŜemy składać na

złotym ołtarzu, i z tego punktu widzenia moŜemy

obecnie poprzez wiarę spoglądać poza zasłonę -

przynajmniej spoglądać na niebiański przybytek,

który Bóg ma zarezerwowany dla tych, którzy Go

miłują, dla powołanych według Jego upodobania, do

klasy Chrystusa, Głowy i Ciała.

DLACZEGO

JEZUS ZOSTAŁ UKRZYśOWANY

Jedną z najbardziej zagadkowych spraw związanych

z Chrześcijaństwem dla wszystkich umysłów, łącznie

z tymi, którzy są hiperkrytyczni wobec

zdeklarowanych naśladowców Pana, jest, dlaczego

cierpienia i śmierć Naszego Pana na Kalwarii były

konieczne. Odpowiadamy, Ŝe one były niezbędne,

poniewaŜ Bóg uczynił je niezbędnymi — poniewaŜ

On tak ułoŜył swój plan, Ŝe one były nieodzowne.

To, Ŝe On mógł sporządzić inny plan zbawienia jest

nie-

zaprzeczalne, gdyŜ cała ta sprawa była w Jego

rękach, lecz to, Ŝe wybrał najlepszy plan jest równie

niewątpliwe. Ktokolwiek będzie próbował rozwiązać

tę kwestię w swoim własnym umyśle lub za pomocą

ludzkich filozofii, ludzkiego umysłu, z pewnością

zbłądzi.

Jedynym

bezpiecznym

właściwym

postępowaniem

jest

zwaŜanie

mądrość

pochodzącą z góry odnośnie tej sprawy.

Słuchając głosu Pana dostrzegamy, iŜ On

znał koniec od początku a Jego plan został

zamierzony jako lekcja w odniesieniu do Jego

przymiotów sprawiedliwości, mądrości, miłości i

mocy, nie tylko dla ludzi, ale i dla aniołów, nie tylko

dla bezboŜnych, ale i świętych. Gdy Boski plan

zostanie w pełni wykonany, wszyscy ujrzą długość,

szerokość, wysokość i głębokość mądrości, miłości,

sprawiedliwości i mocy wyraŜonej w Boskich

ustaleniach. W obecnym czasie jednakŜe tylko

nieliczni mogą widzieć: „Tajemnica Pańska

objawiona jest tym, którzy się go boją, a przymierze

swoje oznajmuje im” (Psalm 25:14).

Mając pełną świadomość, iŜ nie moŜe cofnąć

swego własnego wyroku, Bóg ogłosił, iŜ śmierć jest

karą za grzech - wiedząc wówczas, Ŝe Adam

zgrzeszy, Ŝe on i cała jego rodzina będzie podlegać

wyrokowi śmierci. Adamowi i wszystkim, którzy

rozumieli tę sprawę, sytuacja ta musiała wydawać się

beznadziejna, gdyŜ po pierwsze Bóg nie mógł

odwołać swojego wyroku, a po drugie wyrok ten

pozbawiając człowieka Ŝycia pozbawiał go

wszystkiego. Człowiekowi nie przyszło do głowy, Ŝe

Bóg mógłby mieć w swych planach kogoś w

zastępstwie Adama: a nawet, gdyby przyszło mu do

głowy, rozglądając się wśród swoich bliźnich nie

mógłby znaleźć nikogo, kto mógłby posłuŜyć jako

zastępca za Adama, poniewaŜ wszyscy byli

grzesznikami poprzez swój odziedziczony udział w

skutkach upadku.

Z pewnością nigdy nie przyszłoby

człowiekowi do głowy, Ŝe Bóg, patrząc z góry na

upadły ród Adama, ma takie współczucie dla

przestępców prawa, by zapewnić im drogę uniknięcia

kary za taki koszt, jaki to za sobą pociągało. Dla

Boga zapewnienie zastępcy za Adama oznaczało

stworzenie kolejnego człowieka, jego odpowiednika

w kaŜdym szczególe lub przeniesienie jakiejś świętej

istoty do stanu natury podobnej do tej, jaką miał

Adam zanim upadł. Nie byłoby do pomyślenia dla

człowieka, Ŝe Wszechmogący Bóg tak bardzo zwaŜa

na dobro swoich ludzkich stworzeń. Co więcej, mogli

oni rozumować, Ŝe gdyby Bóg stworzył człowieka

podobnego do Adama, byłoby to zdublowanie

przestępstwa, podczas gdy przeniesienie jakiejś

chwalebnej istoty duchowej do ludzkich warunków

wydawałoby się niczym innym jak pogwałceniem

sprawiedliwości - ukaraniem świętej i posłusznej

istoty w interesie bezboŜnych i grzesznych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: