Zakochany książe.pdf

Zakochany książę

- 1 -

PROLOG

Wysoki, szczupły mężczyzna oparł się o balustradę i spoglądał

na morze. Skromny domek znajdował się na skraju

gruntów należących do hotelu, z dala od gwaru i tłumu.

Odetchnął z przyjemnością.

Ciepła noc. Powiew wiatru, delikatny niczym oddech kobiety,

muskał skórę.

Przez szum fal dobiegały go głosy, ale on był zupełnie

sam. Jak zawsze.

I co z tego? To właśnie wybrał sobie przed laty. Do tego

przywykł. Żył zgodnie ze swym wyborem.

Tylko czasem, w takie wspaniałe noce, gdy powietrze

przesycała intensywna woń liści i morza, nachodziły go refleksje.

A gdyby wszystko potoczyło się inaczej? Jak by się

czuł, mając przy sobie ukochaną kobietę?

- Taka nie istnieje - zacytował na głos swoje ulubione

powiedzonko.

Po drugiej stronie zatoki wejście do Casino Caraibe Royale

było oświetlone jak Las Vegas. Zaczęli już zjawiać się

goście w wynajętych limuzynach. Wkrótce ruszy cała ta maszyneria.

Czas na zabawę, pomyślał Edward.

Otrząsnął się z obcej mu melancholii i przeciągnął leniwie

w gęstniejącym mroku. Był bez koszuli, opalone nogi wystawały

ze sfatygowanych płóciennych szortów. Nocne powietrze wciąż było bardzo

ciepłe. Wiatr od morza zerwie się znacznie później. No nic, pora iść do pracy.

Uśmiechnął się na tę myśl. Świeży i gładko ogolony,

z włosami połyskującymi w poświacie księżyca, w nieskazitelnie

skrojonym smokingu uda się do kasyna. Będzie krążył

między turystami i zawodowymi graczami, samotny i tajemniczy,

potem spróbuje szczęścia w oczko, ruletkę i pokera.

Kiedy wygrywał, ludzie mu zazdrościli. Kiedy przegrywał,

podziwiali go za obojętność. W obu przypadkach zachowywali

dystans, którego nie próbowały przełamać nawet te

kobiety, które marzyły o romansie z tajemniczym graczem.

Spójrz prawdzie w oczy, Edward.

Dla ciebie istnieje tylko jedna kobieta. A ta należy do innego.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wielka, hałaśliwa sala umilkła, gdy weszła Isabella Swan.

Było to zaledwie powszechne wstrzymanie oddechu, jednak

znaczyło więcej niż fanfary i werble. Czy to się komu

podobało, czy nie, przybyła królowa.

To właśnie ja, pomyślała Isabella. Królowa tego małego

światka.

Czuła na sobie liczne spojrzenia. Przez chwilę nie mogła

- 2 -

złapać tchu.

Potem wzięła się w garść. Nie wolno jej rozczarować widowni...

Isabella Swan odrzuciła w tył wspaniałe, płomiennorude

włosy, zmrużyła złotobursztynowe oczy i uśmiechnęła się

w ciszę.

Ta cisza zaczęła się w chwili, gdy firma Belinda wybrała

ją do międzynarodowej kampanii reklamowej. Po raz drugi

w tym roku znalazła się na okładce miesięcznika „Elegance

Magazine". Każda obecna tu modelka była chora z zazdrości,

a niejedna ją przeklinała.

Isabella wyprostowała się odruchowo.

- Cześć - rzuciła w przestrzeń.

Ale wszystkie już wzięły się do pracy. Poprawiały sukienki

od wielkich krawców, kiwały się na niebezpiecznie wysokich

obcasach, zajmowały się włosami i makijażem. Ze dwie,

z którymi się przyjaźniła, nim została królową, odwzajemniły

uśmiech. Nowa, chyba piętnastolatka, wyglądała, jakby

miała się rozpłakać. Ale żadna się nie odezwała.

Choć w pokoju było ciepło, Isabella poczuła chłód idący

od koniuszków palców aż do serca.

Ostrożnie z marzeniami...

Cóż, jedno już się spełniło, ale nie tak, jak to sobie wyobrażała.

Był konkurs na modelkę. Miała wtedy siedemnaście lat.

Uwierzyła w słowa Jamsa Blane'a: „Mała, jesteś taka naturalna,

zrobię z ciebie gwiazdę".

Jak powiedział, tak zrobił. Została gwiazdą, to fakt. Królową

wybiegu, bóstwem fotoreporterów, tylko że Basil nie

powiedział, jak drogo przyjdzie jej za to zapłacić.

Przez chwilę rozglądała się po pokoju pełnym kobiet, które

nawet nie raczyły odpowiedzieć na jej powitanie i blask

bursztynowych oczu nieco przygasł. Wzruszyła ramionami.

Cena sukcesu, pomyślała cynicznie i miękkim krokiem pantery

ruszyła przez gąszcz ubrań.

Pojawiała się na ważnych pokazach od pięciu lat. Wiedziała,

jak to robić. To była jej praca.

- Jesteś wreszcie - powiedział projektant. W oczach miał

obłęd, ręce zimniejsze niż Isabella. - Dzwoniłem bez przerwy.

Nie odbierasz telefonów?

Isabella pominęła to pytanie milczeniem.

- Nikogo jeszcze nigdy nie zawiodłam. Spokojnie, Demetrii,

wszystko będzie w porządku.

I rzeczywiście, był to jeden z jej najlepszych występów.

- 3 -

Kroczyła po wybiegu, odziana w skąpe jedwabie. Publiczność

zgotowała jej owację na stojąco. Projektant objął wszystkie

modelki i szlochał.

Isabella położyła mu głowę na ramieniu. Kaskada

płomiennorudych

włosów rozsypała się malowniczo po skórzanej

marynarce. Wyglądało to na spontaniczny, przyjacielski

gest. I zachwyciło fotografów.

Spontaniczne? Też coś!

- Usiłujecie sfabrykować plotki o mnie i Demetrim -

oskarżyła trafnie, acz nietaktownie dziennikarzy.

Wszyscy zaczęli nagle pilnie studiować notatki albo rozglądać

się po bałaganie w sali konferencyjnej. Nikt nie spojrzał

jej w oczy.

O rzeczywistości przypomniała jej osoba z zarządu.

- Rób, co do ciebie należy, Isabella - odezwała się chłodno

dyrektor działu reklamy firmy Belinda. - Potrzebujemy

jak najwięcej tekstów na nasz temat. Madame przyjechała

obejrzeć pokaz.

A wszyscy bez wyjątku bali się Madame.

Tak więc Isabella przywarła do Demetriego i uśmiechała się

do niego, jakby był miłym sąsiadem, a nie nadmiernie ambitnym

projektantem mody bez odrobiny ogłady towarzyskiej.

Zachwyceni paparazzi pstrykali zdjęcia. Dziennikarze

pisali gorączkowo. Rozległy się nawet westchnienia.

Już widzę te nagłówki, pomyślała gorzko Isabella.

Uśmiechała się wytrwale, aż rozbolały ją mięśnie twarzy.

Kiedy opadła kurtyna, Demetrii natychmiast się odsunął.

Wyglądał na zakłopotanego, jakby nie wypadało dotykać

królowej.

- Dzięki, maleńka.

Do każdej modelki mówił per „maleńka". Kiedy przedstawienie

się skończyło, Isabella znów stała się niedostępna.

Tak było zawsze i wiedział o tym każdy mężczyzna na świecie.

Z wyjątkiem jednego. A on...

Przełknęła ślinę.

- Miałaś rację - rzekł Demetrii. - Wszystko świetnie wypadło.

- Miło mi - uśmiech Isabelli nie sięgnął jej oczu.

- Obawiam się, że nie zechcesz... - zawahał się.

Wprawnymi ruchami zdjęła ostatnią kreację Demetriego.

Pomagała

jej jedna z jego asystentek.

- 4 -

- O co chodzi? - Zsunęła jedwabną tunikę i podała

dziewczynie.

- Zjeść ze mną kolacji - mruknął. Uszy mu poczerwieniały

i to nie dlatego, że została w samych figach.

Isabella westchnęła. Bądź miła, to nic nie kosztuje. Nie

jego wina, że jest towarzyskim mastodontem.

- Nie. Wybacz, Demetrii. Madame jest w mieście. Może

mnie wezwać w każdej chwili.

Szybko ukrył ulgę.

- To może innym razem.

Zabrzmiało to tak nieszczerze, że Isabella omal nie parsknęła

śmiechem. Powstrzymała ją obecność asystentki. Demetrii

nie zauważył, że Isabella ostatnio zachowywała się powściągliwiej

niż zwykle.

- Jasne. Zadzwonisz? - Uśmiechnęła się zabójczo do asystentki,

która prawdopodobnie była „wiarygodnym źródłem"

jednego z brukowców, i spytała: -Słyszałaś?

- Jesteś naprawdę wspaniała - zapewnił Demetrii.

- Dziękuję.

Zawahał się przez chwilę, nim powiedział:

- Jesteś coraz lepsza.

Isabella nie potrafiła ukryć zdumienia.

Demetrii roześmiał się, gładko wchodząc w zwykłą rolę.

- Zawsze byłaś wspaniała, ale w ostatnich miesiącach

zrobiłaś się jakaś inna. Jakby niebezpieczna.

- Niebezpieczna?

Demtrii, choć towarzysko nieokrzesany, był jednak zawodowcem.

- To bardzo seksowne - powiedział.

- Jesteś słodki, Demtrii. Dziękuję.

- A ty lepsza, niż przypuszczasz. - Niezdarnie poklepał

ją po ramieniu. - Muszę dołączyć do reszty. Co masz

w planie?

Londyński Tydzień Mody, podczas którego modelki biegają

z jednego pokazu na drugi...

- Spotkanie z ludźmi od kontaktów z prasą - westchnęła

Isabella.

- Jak to jest być supermodelką? - spytał półżartem.

- Dni chwały przeminęły. - Isabella włożyła wąskie, tabaczkowe

skórzane spodnie i czarną górę.

- Możesz sprawić, że powrócą.

- Płonne nadzieje!

Wskoczyła w dopełniającą całość skórzaną kurtkę. To nieważne,

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: