Sokrates urodził się w 469 r.doc

„Wiem, że nic nie wiem…”

Sokrates urodził się w 469 r. p. n. e. w Atenach. Nie pozostawił po sobie żadnych pism. Całe swoje życie spędził w Atenach. Jego wielką pasją było nauczanie. Poświęcał temu cały swój wolny czas. Czerpał z tego przyjemność, dlatego w przeciwieństwie do innych sofistów nie pobierał opłat za udzielane lekcje. Swoją działalnością pragnął pomóc młodym ludziom w ich rozwoju. „Nosił wyświechtane ubrania i wyglądał niechlujnie, nigdy nie miał pieniędzy i nie martwił się, skąd weźmie najbliższy posiłek”. Geniusz pedagogiczny Sokratesa tkwił w przekonaniu, iż mądrość polega na świadomości własnej niewiedzy zestawionej z wiedzą posiadaną. Sokrates wcale nie uważał się za człowieka mądrego. „Wiem, że nic nie wiem…” – to chyba najsłynniejsza z jego wypowiedzi. Pomagał ludziom uświadomić sobie ich niewiedzę, a jemu samemu zdarzało się, że nie mógł znaleźć definicji pojęcia, która by go zadowoliła. Nie lada to mądrość wiedzieć, że się czegoś nie wie. Sokrates posiadał tę mądrość. Potrafił dojść do tego, że czegoś nie wie, podczas gdy inni ludzie nawet sobie nie zdawali z tego sprawy. W ten sposób interpretował słowa wyroczni delfickiej, że dlatego jest najmądrzejszym z ludzi, gdyż potrafi sobie uświadomić, że czegoś nie wie. Ale jakby na to nie patrzeć, Sokrates jednak wiedział, że nic nie wie. Biorąc pod uwagę całą mądrość świata, jego ogrom, jego tajemnice, jego wiedza w porównaniu z tym była niczym. Od reszty ludzi różnił się tym, że miał świadomość tego, iż nic nie wie. Cały czas poszukiwał prawdy. Potrafił dumać całą noc i cały dzień i kolejną noc nie zważając, co się wokół niego dzieje. Kiedy Sokrates uświadamiał ludziom ich niewiedzę, wielu się na niego obrażało i tym samym stawali się jego przeciwnikami i wrogami. Ideałem Sokratesa był ideał pełnej świadomości, jasności, świadomej osobowości. Sokrates był mędrcem nie przez sumę faktów, lecz przez sumę wiedzy pozwalającą odkrywać jej brak. Stale podawał w wątpliwość swoją wiedzę. Uważał, że człowiek ma możliwość dotarcia do absolutnych prawd świata.

Anthony Gottlieb „Sokrates”, Warszawa 1998
B. Markiewicz „Filozofia dla szkoły średniej”, Warszawa 1987
Ernest von Aster „Historia filozofii”, Warszawa 1969