3 rozdział.pdf

3 Historia Belli i Edwarda

Weszłam do środka zaraz za Carlislem. On odwiesił

swoją marynarkę na wieszaku i zaraz po tym obok niego

pojawiła się kobieta, która rzuciła mu się na szyję i go

pocałowała.

- Witaj w domu kochanie. – powiedziała.

Więc to była jego żona. Miała śliczne długie i kręcone

brązowe włosy oraz brązowe oczy. Wyglądała na bardzo miłą

kobietę.

Czułam się jakbym stała się niewidzialna… Nagle ze

schodów zaczęła zbiegać reszta rodziny… To pewnie ci

przygarnięci przez Carlislea nastolatkowie.

Jako pierwszy zbiegł chłopak o miedzianych i

poczochranych włosach. Miał zielone oczy i około może

siedemnastu lat. Na rękach trzymał dziewczynę mniej więcej

w jego wieku. Miała brązowe oczy i włosy podobne do żony

Carlislea. Para co jakiś czas namiętnie się całowała… Stałam

jak wryta… Zaraz za nimi zbiegła kolejna obściskująca się

para. Dziewczyna była długowłosą blondynką o niebieskich

oczach i figurą modelki, a chłopak miał mięśnie jak jakiś

atleta, czarne włosy i bardzo ciemne oczy. Za nimi zszedł

ostatni chłopak, który miał falowane blond włosy do ramion i

ciemno zielone oczy. Robił zdjęcia albo filmował całą tą

sytuację…

Przez chwilę przeszło mi przez myśl, że może po prostu

wyjdę… I tak nikt tego nie zauważy, a ja bałam się, że mnie

nie zaakceptują…Nagle przypomniał sobie o mnie Carlisle.

- Kochani, przedstawiam wam Alice! Od tej pory będzie z

nami mieszkać. Przeżyła straszną tragedię, straciła rodziców

i... – przerwał nagle – Jeżeli będzie chciała sama wam opowie.

– dokończył. Miał szczęście. Nie chciałam żeby wszyscy

wiedzieli o tym co mnie spotkało.

- Cześć Alice! – odpowiedzieli wszyscy zgodnie chórem tak

jak w przedszkolu, no prawie wszyscy… Ten co robił zdjęcia

tylko mi się przyglądał, ale potem zaraz szybko odwrócił

wzrok… Było w nim coś takiego, czego nie potrafiłam opisać.

Byłam nim… sama nie wiedziałam, ale on mnie chyba nie

polubił…

- Cześć. – odpowiedziałam skrępowana.

- A to jest moja żona Esme, Emmet, Rosalie, Bella, Edward i

Jasper. – mówił Carlisle wskazując kolejno wszystkich…

I nagle wszyscy znów o mnie zapomnieli. Zajęli się sobą.

- Carlisle pamiętasz, że dzisiaj jedziemy na zakupy

przedświąteczne? – odezwała się do niego Esme. No właśnie

przypomniała mi, że zbliżają się święta… To będą najgorsze

święta w moim życiu…

- Zapomniałem, ale mogę pojechać w końcu nic nie stoi nam

na drodze… – odpowiedział Carlisle.

- A my idziemy razem do kina, nie wiemy o której wrócimy. –

wyszli trzymając się za ręce, jeżeli dobrze zapamiętałam,

Rosalie i Emmet.

- Byle jeszcze dzisiaj. – poprosiła Esme.

- A ja pójdę wywołać te zdjęcia… Sprawdzę czy się nadają. –

wybąkał Jasper wychodząc i ukradkiem się mi przyglądając.

- Alice twój pokuj jest na samej górze. Tam są tylko jedne

drzwi więc na pewno trafisz. Jest już umeblowany i czuj się

tam jak w domu. – powiedział mi jeszcze Carlisle

wychodząc…

W przedpokoju zostałam już tylko ja i chyba Bella i

Edward… Nie chciałam wdawać się z nimi w żadną rozmowę,

chciałam tylko znaleźć się w tym moim pokoju… Powoli

powędrowałam w stronę schodów. Kiedy już mi się

wydawało, że uda się spokojnie wejść na górę za rękę

chwyciła mnie Bella.

- Witaj w naszej rodzinie. – uśmiechnęła się… Rodzina… To

słowo podziałało na mnie jak jakieś zaklęcie… Łzy powoli

zaczęły płynąć po moich policzkach…

- Powiedziałam coś złego? – wystraszyła się Bella.

- Coś ci jest? – odezwał się Edward.

- Ja tylko… – wyszlochałam.

- Chcesz z nami pogadać? – spytała Bella… Chyba dopiero

teraz zobaczyła siniaki na moich rękach…

Nic nie odpowiedziałam, ale Bella przyciągnęła mnie do

siebie i zaczęła prowadzić do salonu. Trzeba było przyznać, że

robił wrażenie… Na samym środku ogromny stolik, sofa i

ogromna plazma. Wszystko było mniej więcej w jednym

kremowym kolorze. Dopiero teraz zobaczyłam, że w koncie

stało łóżeczko, a w nim spało jakieś malusieńkie dziecko…

Usiadłam na sofie obok Belli, a koło niej usiadł Edward.

- Przepraszam was za to… – jedyne co udało mi się

powiedzieć…

- Nie przepraszaj, każdy z nas przeszedł w swoim życiu taki

koszmar, tylko, że nasze już dobiegły końca i teraz żyjemy

właściwie w bajce. – mówiąc te słowa złapała Edwarda za

rękę.

- Jesteście parą? – no wiem, głupie pytanie, ale nie chciałam

żeby zapadła cisza…

- Tak, tak samo jak Emmet i Rosalie. – odpowiedział tym

razem Edward.

Wydali mi się bardzo mili, może mogli zostać moimi

przyjaciółmi… Rozmyślenia przerwa mi płacz dziecka. Bella

szybko podbiegła do łóżeczka i wzięła malucha na ręce. Po

chwili znów usiadła koło mnie.

- Przedstawiam ci Renesmee. – byłam zszokowana, czy to

było jej dziecko? Głupio byłoby się spytać, ale trudno…

- To wasze dziecko?

- To długa historia… Wiąże się z tym jak tu trafiłam. –

odpowiedziała mi Bella.

- Chcesz posłuchać? – spytał Edward.

- Tak. – odpowiedziałam nieśmiało.

- Ale pod jednym warunkiem. Ty potem opowiesz nam o

sobie. – poprosili.

- No dobrze. – zgodziłam się i zamieniłam w słuch.

- A więc wszystko zaczęło się jakiś rok temu. – zaczęła Bella

– Uciekłam z domu. Nigdy nie potrafiłam dogadać się z

rodzicami. Właściwie każda rozmowa z nimi kończyła się

kłótnią. Nie pasowało im to jak się uczę, jak ubieram, po

prostu jaka jestem… Nie wytrzymywałam już ich krytyki…

Zaczęłam palić, pić, a nawet zaczęłam brać narkotyki. O to też

rodzice zaczęli się czepiać, więc w końcu podjęłam decyzję o

ucieczce… Niestety nie zdążyłam uciec, bo już właściwie nie

miałam domu… Ostatniej spędzonej tam przeze mnie nocy

wybuchł pożar… Obudził mnie zapach dymu… Straciłam

wszystko, co miałam… mnie się udało uciec… Wyskoczyłam

przez okno, ale moim rodzicom już nie… Spłonęli… Mimo,

że tak ich nienawidziłam, że chciałam uciec załamałam się…

Poczułam się tak jakbym straciła cząstkę siebie. Nie chciałam

trafić do domu dziecka, więc uciekłam… Myślałam, że życie

na ulicy jest prostsze… Ale się myliłam… Nie miałam gdzie

spać ani czego jeść… – w tym momencie Edward przytulił ją

do siebie, chociaż nie mógł nic poradzić na to jak Bella wtedy

cierpiała czuł się winny, to było widać – Szukałam sposobu na

zarobienie pieniędzy… Chciałam chociaż raz w tygodniu mieć

coś porządnego w ustach… Niestety nikt mnie nie chciał

nigdzie przyjąć co mnie w sumie nie zdziwiło… Po pewnym

czasie zobaczyłam nawet swoje plakaty na drzewach. Policja

chciała mnie odnaleźć i na pewno wsadzić do tego domu

dziecka… Czasami niektórzy ludzie mnie rozpoznawali i

wtedy musiałam uciekać, nie chciałam tam trafić i uważałam,

że nie potrzebowałam niczyjej pomocy…

Po pewnym czasie znalazłam sposób na zarobienie

pieniędzy… Wybacz za słownictwo, ale po prostu stałam się

dziwką… Kochałam się z byle kim… Zdarzało się, że miałam

i trzech klientów w jedną noc… Ale zamiast za te pieniądze

kupować sobie coś do jedzenia jak miało być na początku to

kupowałam narkotyki… Prawie każdemu dilerowi w okolicy

byłam winna pokaźną sumę pieniędzy…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: