7 rozdział.pdf

7. Nadchodzące

niebezpieczeństwo

Jasper

Coraz bardziej opadałem z sił... Chciało mi się spać, a

wiedziałem, że jeśli zamknę oczy mogę ich już nie otworzyć.

Edward nie odzyskiwał przytomności i wiedziałem, że czas

działa na naszą niekorzyść. Chciałem krzyczeć, ale i tak nikt

by mnie nie usłyszał, wystraszyłbym tylko Renesmee. Cisza,

która mnie otaczała i tak zdawała mi się być zbyt głośna żeby

ją przekrzyczeć.

Nagle usłyszałem płacz Nessie... Teraz już niestety nie

miałem siły żeby wstać i choćby ją pogłaskać...

- Spokojnie mała, wszystko będzie dobrze. Tylko nie płacz...

Uspokój się. – poprosiłem ją.

Niestety nie posłuchała mnie, a może nawet nie zrozumiała co

do niej mówię. Tak bardzo bałem się, co stanie się za

kilkadziesiąt minut. No bo ile jeszcze mogłem wytrzymać

przytomny? A ile zostało Edwardowi? Tyle było pytań bez

odpowiedzi, które chciałem poznać. Od nich zależało moje

życie, ale najważniejsze dla mnie było zupełnie coś innego...

Co działo się z Alice? Co tamci chcieli jej zrobić? Czy teraz

jest bezpieczna tak samo zresztą jak Rosalie i Bella? Czułem

się taki bezradny co doprowadzało mnie do szaleństwa. Nikt

nie wie co bym dał za to żeby teraz móc wstać, zawieść

Edwarda do szpitala, zająć się Nessie i uratować Alice, Belle,

Rosalie... Niestety nie mogłem tego zrobić, dlatego dalej

nasłuchiwałem czy ktoś nie wchodzi do domu...

Po jakimś czasie usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi.

Miałem nadzieję, że to Carlisle.

- Tutaj jesteśmy! Na samej górze! – zacząłem krzyczeć

resztkami sił. Nie chciałem żeby tracił czas na szukanie nas

po całym domu.

Słyszałem czyjeś kroki po schodach. Tak bardzo chciałem

żeby ten koszmar się skończył. Chciałem już nie czuć tego

bólu... Chciałem wreszcie poczuć spokój... Walczyłem ze snem

resztkami sił. W głowie zaczęło mi się kręcić, a biedna Nessie

nie przestawała płakać.

W końcu drzwi pokoju Alice, w którym się znajdowaliśmy

zaczęły się otwierać... Niestety nie stał za nimi Carlisle. Do

pokoju weszli Esme i Emmet.

- O mój Boże! – krzyknęła.

- Co się tu stało? Gdzie Rosalie? A co z Bellą? – pytał Emmet,

no jasne, a o Alice to już nikt się nie martwi.

Nie miałem już siły im odpowiedzieć... Zrobiło mi się ciemno

przed oczami i urwał mi się film. Straciłem przytomność...

Carlisle

Po telefonie Jaspera od razu wziąłem kilku swoich

kolegów lekarzy i wsiedliśmy do dwóch karetek. Jechaliśmy

na sygnale. Z tego co mówił i jak mówił Jasper

wywnioskowałem, że z obojgiem nie jest za dobrze... Byliśmy

już w jakiejś połowie drogi, a czas uciekał... W ich przypadku

mogła się liczyć każda sekunda. W tym momencie znów

zadzwonił mi telefon. Tym razem była to Esme.

- Halo? – odebrałem szybko.

- Carlisle przejedź tu natychmiast! Tu się coś stało! Edward,

Jasper są nieprzytomni... Krwawią i nikogo innego nie ma w

domu! – była przerażona.

- Już o tym wszystkim wiem. Jasper do mnie dzwonił... Jadę

teraz do was. Będę za kilka minut i kochanie nie denerwuj

się. Będzie dobrze. – starałem się ją uspokoić.

- Postaram się, ale pospieszcie się... Ale wiesz, co w ogóle się

stało? – spytała.

- Później ci opowiem. Trzymaj się. Kocham cię. – pożegnałem

się szybko i rozłączyłem. Boże! Kiedy się dowie, że to

wszystko zrobił Aro załamie się! Będzie się obwiniać... Sam

już zacząłem się denerwować, chociaż w każdej sytuacji

jestem zwykle spokojny. Do tego jeszcze Jasper! On już też

stracił przytomność. Muszę się jeszcze bardziej

pospieszyć...

Minęło jakieś 20 minut, które ciągnęły się jak wieczność

i wreszcie dojechałem na miejsce. Szybko wysiadłem z

karetki i razem z innym lekarzem wyciągnęliśmy nosze, to

samo zrobili lekarze z drugiej karetki.

Zaczęliśmy wchodzić po schodach na górę. Niestety

musieliśmy wejść na ostatnie piętro, co znowu zajęło nam

trochę czasu. Bałem się, że mogło być już za późno.

Gdy weszliśmy do pokoju, który miał należeć do Alice

ujrzeliśmy całych we krwi leżących na ziemi Edwarda i

Jaspera, przy których był Emmet i Esme, która uspakajała

Renesmee. Szybko podbiegłem do Edwarda, a drugi lekarz do

Jaspera.

Szybko przeniosłem go na nosze. Miał złamane żebra i

dziurę w głowie... Stracił bardzo dużo krwi, ale wyczułem

jeszcze lekki puls... Kazałem znieść go do karetki dwóm

innym lekarzom i podszedłem do Jaspera badanego już przez

mojego kolegę.

- I co z nim? – spytałem go.

- Został postrzelony w brzuch i stracił dużo krwi... Nie wiem

na razie nic więcej. Musimy go zbadać w szpitalu. –

odpowiedział.

- Oczywiście. – zgodziłem się z nim i zaczęliśmy zanosić go

do karetki.

- Mogę też pojechać? – spytała Esme.

- I ja?! – dodał Emmet.

- Jasne, a więc szybko za nami. – zgodziłem się, nie miałem

nic przeciwko temu.

Esme z małą Nessie i Emmet jechali karetką ze mną, w

której był Edward. Jasper jechał w drugiej. Wydawało mi się,

że droga do szpital ciągnęła się jeszcze dłużej niż w tamtą

stronę... A ja musiałem uratować ich oboje. Gdy po kilkunastu

minutach dojechaliśmy do szpitala szybko zawieźliśmy ich

oboje na ostry dyżur.

Edwarda i Jaspera położyłem do jednej sali. Obu

podłączyłem do kroplówki i musieliśmy znaleźć dla nich krew.

Stracili jej bardzo dużo, a zwłaszcza Edward. Esme i Emmet

cały czas męczyli mnie żebym im powiedział, co się stało...

Kiedy dla moich adoptowanych synów zrobiłem już

wszystko co mogłem usiadłem na korytarzu z Esme i

Emmetem. Nessie zasnęła. Jej na szczęście nic się nie stało.

- A więc co w ogóle się wydarzyło? – spytali mnie.

- No dobra powiem wam... Tylko Esme nie denerwuj się... To

był Aro. Pamiętasz go prawda? – jej wyraz twarzy wskazywał

na to, że pamiętała go nawet bardzo dobrze – On postrzelił

Jaspera i doprowadziła Edwarda do tego stanu, a Alice,

Rosalie i Belle porwał. Chciał się zemścić na nas. Na mnie i na

tobie Esme, ale że nas nie było to musiały ucierpieć nasze

dzieci. – wytłumaczyłem to wszystko przytulając do siebie

Esme która się rozpłakała.

- Gdzie je zabrał? – spytał Emmet.

- Nie mam pojęcia. – westchnąłem.

- To wszystko moja wina. – łkała Esme, wiedziałem, że tak

będzie.

- Kochanie. To nie twoja wina. Mnie też w domu nie było, a

poza tym to ja zabrałem cię Aro. – próbowałem jakoś

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: