11 rozdział.pdf

( za okładkę do tego rozdziału bardzo dziękuje krzysi-44 ;* )

11. Kolejny plan Jacoba

Jasper

Policjanci zaczęli kierować się w stronę wyjścia.

Szedłem razem z Alice za nimi. Trzymałem moją ukochaną za

rękę. Chciałem sprawić żeby znowu na jej drobnej

twarzyczce pojawił się uśmiech, ale nie wiedziałem jak. Teraz

jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Tylko jeszcze nadal

łzy spływały po jej policzkach.

Edward poszedł po Carlislea i Emmetta, a ja zostałem z

policją i Alice sam na sam. Nie było miło. Nie lubiłem policji i

to bardzo... Może miało to jakiś związek z moją przeszłością?

Ale to nie było teraz ważne. Starałem się skupić raczej

na tym, co jest tu i teraz. Może nie było to najlepsze „tu i

teraz” jakie mogło być, ale życie to nie bajka i kto jak kto,

ale ja powinienem już o tym dawno wiedzieć.

Wyszliśmy już przed szpital. Policjanci podeszli pod

swój radiowóz, a ja z Alice powlekliśmy się za nimi.

- Boję się... – szepnęła mi do ucha moja ukochana.

- Nie masz czego się bać. Obiecuję ci, że nie dam ci już

więcej zrobić krzywdy. Będę z tobą... Może nasze życie nie

jest usłane różami, ale wiem, że przy tobie jest moje miejsce

i zrobię wszystko żeby tak już zostało, rozumiesz? – wziąłem

jej twarz w swoje ręce.

- Rozumiem... Kocham cię. – szepnęła słabym głosem.

Przytuliłem ją do siebie... Chciałem ją jeszcze pocałować,

ale doszedłem do wniosku, że nie wypada tak przy

funkcjonariuszach policji.

Nadal trzymałem moją ukochaną w swoich objęciach i

podszedłem z nią do radiowozu.

Teraz musieliśmy już tylko poczekać na Edwarda,

Emmetta i Carlislea. Zaczął wiać lekki wietrzyk, który lekko

poruszał już nagimi gałęziami drzew. Niebo zasnuło się

ciemnymi chmurami... No w końcu zbliżała się zima...

Staliśmy w niezręcznej ciszy i zrozumiałem, że nie tylko

mnie to nie odpowiada. Usłyszałem cichy jęk Alice, więc

przytuliłem ją jeszcze mocniej do siebie. Spuściłem wzrok, a

policjanci zadając się tego nie usłyszeć dalej patrzyli na

drzwi szpitala. Chyba też nie mogli się już doczekać żeby

załatwić tą sprawę. Ja również nie mogłem...

W końcu ktoś wyszedł ze szpitala... To był chyba

Emmett. No to jeszcze tylko Carlisle i Edward. No i być

może Jacoba...

Bella

Powoli zaczynałam wracać do świata żywych...

Otworzyłam powoli oczy i zaczęłam rozglądać się dookoła...

Potrzebowałam kilkunastu sekund żeby uświadomić sobie, co

właściwie się wydarzyło i gdzie znajdowałam się w tej chwili.

Doszłam do wniosku, że znajduje się w szpitalnej sali. To mi

wystarczyło... Powoli zaczęły mi wracać wspomnienia tego, co

się stało. Uświadomiłam sobie właśnie, że w sumie to bardziej

wolałabym o tym wszystkim zapomnieć...

Zaraz w mojej głowie zaczęły pojawiać się kolejne

pytania... Gdzie mój Edward i Nessie? Jak w końcu udało

wydostać mi się z tego koszmaru? A gdzie reszta mojej

rodziny? A co z Rose?

Byłam w takim szoku, że dopiero po paru minutach

odzyskałam całkowitą świadomość tego, co mnie otacza...

Chciałam obrócić głowę w lewą stronę, ale od razu tego

pożałowałam... Tak strasznie mnie wszystko zabolało, ale

zignorowałam to, bo moim oczom ukazał się straszniejszy

widok... Przez chwilę zastanawiałam się czy aby na pewno ja

jeszcze nie śnie...

Zobaczyłam tego chłopaka, który uratował mnie wtedy w

lesie. Tylko co on tu robił? I z kim...? Chwila, chwila...

Potrzebowałam czasu żeby to wszystko sobie jakoś

poukładać. Mniejsza o tego chłopaka, ale na łóżku obok leżała

przecież Rosalie, a on... Co on robił? O cholera! On ją dusił

poduszką!!!

Ona się nie wyrywała, ani nie krzyczała... Czy to

znaczyło, że ona już...? Nie, a może jeszcze w ogóle się nie

obudziła... Cholera, a z resztą mniejsza o to! Ten chłopak

zabija moją przybraną siostrę!

- Pomocy! Ratunku!!! – zaczęłam się drzeć jak jakaś opętana.

Czułam się jak jakaś aktorka w horrorze. O co tu w ogóle

miało chodzić? I dlaczego nikt się nie zjawił?

Chłopak obrócił się w moja stronę. Tak teraz miałam

pewność, że był to ten sam chłopak z lasu, ale po co miał mnie

ratować skoro teraz zabijał moją siostrę? Zdecydowanie

teraz nie był tą samą osobą, która chyba ocaliła mi życie...

Teraz stał się raczej mordercą.

- Niech ktoś tu przyjdzie!!! – krzyczałam dalej.

Chłopak nie robił sobie z tego nic, bo nikt nie

przychodził. Odwrócił się ode mnie i znów zaczął dusić Rose.

- Do cholery odwal się od niej!!! – krzyknęłam teraz do niego.

I tak nikt inny mnie nie słyszał.

- Zamknij się! – warknął do mnie.

- Nie! Pomocy!!!! – specjalnie zaczęłam drzeć się jeszcze

głośniej.

- Widzę, że się nie rozumiem... – powiedział chłopak z ironią i

wreszcie odsunął się od Rose.

No nareszcie! Ile można mu to było tłumaczyć? Przede

wszystkim chciałam się dowiedzieć kim on w sumie jest i

czego dokładniej od nas chcę... Muszę przyznać, że się w tym

wszystkim gubiłam...

Chłopak usiadł przy moim łóżku i zaczął mi się

przyglądać... Nic nie mówił, ani się nawet nie ruszał. Mój

oddech przyspieszył tak samo jak pikanie maszyny, do której

byłam podłączona. Czego on chciał?

Miałam zamiar zadać wiele pytań, ale bałam się go...

Nawet nie wiedziałam dlaczego, ale mój język odmówił

posłuszeństwa.

Panowała tu taka okropna cisza. Cisza, która wydała mi

się stawać za głośna. Miałam ochotę zatkać sobie uszy, ale

wszystko mnie strasznie bolało. Wolałam pozostać w

bezruchu. Dopiero po chwili, kiedy jakoś się uspokoiłam

usłyszałam, że maszyna, do której była podłączona Rosalie nie

wydaje takich dźwięków jak moja...

Piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip

Zrozumiałam, co się wydarzyło w te kilka sekund! Kiedy ten

chłopak usiadł przy moim łóżku i nie robił już nic poza

patrzeniem na mnie... Właśnie wtedy Rosalie... O... Odeszła...

Nie! Nie! Nie! To nie możliwe! Jak?! To moja wina! Musiałam

coś zrobić! Boże!!!

- Ona umiera!!! Rosalie umiera!!! Niech mi ktoś pomoże!!!

Ratujcie ją!!! On ją zabił!!! – krzyczałam wszystko co ślina

przyniosła mi na język nad którym odzyskałam panowanie...

- Zamknij się dziwko! – syknął zatykając mi ręką usta, a

drugą podsuwając nóż pod moją szyję...

Tak bardzo pragnęłam żeby ktoś się tu zjawił...

Wiedziałam, że nie mogę się tak po prostu poddać i pozwolić

tak po prostu umrzeć własnej siostrze... Nie myśląc wiele

ugryzłam go w rękę, którą nadal trzymał na moich ustach.

Odskoczył jak oparzony i upuścił nóż.

- Carlisle!!! Edward!!! Ktokolwiek!!! – darłam się dalej.

Chłopak wstał z ziemi i znów do mnie podszedł.

- Czego ty chcesz do cholery?! Kim jesteś?! – spytałam

płaczliwym głosem.

- Jestem Jacob, a to czego chce to dłuższa historia, ale

obiecuje ci, że ją poznasz. – uśmiechnął się...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: