Rozdział 2.pdf

ROZDZIAŁ 2

Okładka zrobiona przez aLiCe._.CuLlEn

Dziękuję :)

Dobra muszę skończyć te głupie tarzanie się ze śmiechu...

- Macie zamiar tarzać się tak ze śmiechu aż do zmroku – parsknęłam do

wszystkich. No nie powiem, ten ton Jazza był naprawdę śmieszny...

- Ruszamy? - Poparła mnie Rose, po czym wszyscy ruszyliśmy na wschód.

Biegliśmy tak już kilka minut, gdy Jasper się zatrzymał.

- Em, Rose dalej biegnijcie już bez nas. Mam do omówienia kilka spraw z

Alice. - Trochę mnie to zdziwiło, ale przytaknęłam Jasperowi.

- Tak, jasne porozmawiać – z ironią w głosie wręcz zanucił do nas Emmett,

a zaraz po tym wziął w ramiona Rose. Pobiegli dalej przed siebie. Z oddali

było już tylko słychać głupie śmiechy tej zwariowanej pary.

- Powiesz mi, o co chodziło Edwardowi? Strasznie się tym przejęłaś. -

Uwielbiałam, gdy mówił do mnie takim opanowanym i słodkim tonem.

- Powiem Ci wszystko pod warunkiem, że najpierw zapolujemy. Zgoda? -

Nie odpowiedział, tylko złapał mnie za rękę i pobiegliśmy przed siebie. W

połowie drogi usłyszałam:

- Berek – Jazz właśnie mnie klepnął i przyspieszył. Oczywiście nie tylko on.

Nie trudno było go dogonić. Już po chwili zamieniliśmy się rolami. Nie

długo to jednak trwało, bo zatrzymałam się.

- Poddałaś się, a więc przegrałaś – z tryumfalnym uśmiechem podbiegł do

mnie Jazz i mocno mnie przytulił. Nie opierałam się, więc i ja objęłam go

rękami. Runęliśmy tak razem na ziemię. Nie przeszkadzało mi to, że

leżymy prawie w błocie. Ważne, że obok mnie była osoba, którą kocham.

- Kocham Cię i wiesz, że nie chcę przerywać tej cudownej chwili, ale

nalegam żebyśmy zapolowali. - Nie powiedział ani słowa tylko wstał i

zamknął oczy...

Tak jak i on wstałam, zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech. Tak

naprawdę nie muszę tego robić, bo wystarczy, że zaglądnę w niedaleki

kawałek przyszłości i wiem gdzie moje ofiary będą się znajdywać. Nie, nie

tym razem. Jeszcze raz wzięłam głęboki oddech i poczułam. Jestem

pewna, że to parka jeleniowatych. Jednak wiem, że mój Jazz nie przepada

za roślinożercami. Może jednak zerknę odrobinkę...

- Jest! Biegnij za mną Jazz... - Nie trwało długo, a dotarliśmy do miejsca z

mojej troszeczkę naciąganej wizji. Biegła tu jedna sarenka, ale za nią trzy

wyśmienicie pachnące pumy. Odwróciłam głowę do Jazza i syknęłam dla

żartów:

- Mmm... Dwie dla mnie, a jedna dla ciebie... - Pokazałam mu język i

rzuciłam się na jednego z drapieżców. Tak o to prześladowca stał się

ofiarą... Ciepła krew przepływająca przez moje suche i spragnione gardło

to jedna z najlepszych rzeczy na świecie, jakich doświadczam, no oprócz

moich cudownie spełnionych chwil z rodziną, a zwłaszcza z moim

Jasperkiem. To tak jakbyś zjadł ulubioną rzecz, której już dawno nie

miałeś w ustach... Niebo w gębie... Piłam krew rozkoszując się jej smakiem.

Ukradkiem spojrzałam na Jaspera. Wiedziałam, że ta jedna mu nie

wystarcza. Nie ukrywał też swoją mimiką twarzy, że nie przepada za tym

stylem odżywiania się, ale nie żałuje swojej decyzji. Tak to prawda, że

krew ludzi jest o wiele bardziej słodka i smaczniejsza, ale każdy z nas

wie, że krzywdzenie tych kruchych istot jest niewyobrażalnie

niewybaczalne. Każdy z nich ma przecież swoją rodzinę, przyjaciół i

bliskie osoby. Trochę w innym świetle stawiamy sobie prześladowców,

kryminalistów i przestępców. Oczywiście nie sami wymierzamy

sprawiedliwość, bo oddajemy to odpowiedzialnym organom państwowym...

Nie zabijamy ludzi...

Wyssałam wszystko, co do ostatniej kropelki, zresztą nie trwało to długo.

Nie, nie jednak trwało to długo, bo Jasper kończył już nawet tę drugą

zdobycz...

Wstałam i otrzepałam się

- I co zaspokoiłeś pragnienie? Bo ja myślę, że tak – jego oczy nie były już

czarne jak smoła, tak jak to było zaledwie kilka chwil temu. Teraz miały

cudowny złoty odcień...

- Tak już jest dobrze, ale ty chyba nie do końca - tak to prawda, nie do

końca, ale wystarczająco dobrze.

- W zasadzie to jest ok. – odparłam mu z uśmiechem. Podbiegłam do niego

i przytuliłam go.

- Coś mi się wydaje, że miałaś mi coś powiedzieć. – ach, ten jego

przenikliwy wzrok.

- Tak obiecałam i powiem. - Usiadłam na ziemię i znacząco popatrzyłam na

Jaspera. Nie zastanawiał się długo i usiadł obok mnie.

- A więc, o co poszło z Edwardem jakoś strasznie spieszno mu do tego

wyjazdu było.

- Chodzi o pewną dziewczynę... - Przerwał mi nagle mówiąc.

- Zakochany Edward, siedzi na kominie i...

- Nie to nie tak... - Zaśmiałam się delikatnie. - Chodzi o to jak ona na niego

wpływa. Nie chodzi mi tu o jakiś pociąg fizyczny tylko o jej zapach i o... O

jej krew...

- No tak to trochę inaczej przedstawia sprawę. Ale przecież on już długo

powstrzymuje się od ludzkiej krwi...

- To nie tak. Na pewno pamiętasz historię Emmetta... Na lekcji z Rose

miałam wizję, w której Ed masakruje całą swoją klasę – przypomniał mi się

ten okropny widok – myślałam, że on to zrobi, ale na szczęście wizja

znikła. Nie wiem, czemu, ale czuję, że ta dziewczyna będzie dla nas

ważna... Dla Edwarda, dla mnie, dla nas...

- I to był jedyny powód, dla którego wyjechał? - Zdziwiło mnie to pytanie,

ale odpowiedziałam

- Tak. On po prostu nie chce zawieść Carlislea i reszty, ale tym wyjazdem

zranił nas bardziej, a zwłaszcza nas. Przecież mógł zrobić sobie przerwę w

nauce i zostać w domu, a nie od razu wyjeżdżać na nie wiadomo ile. - Tu

już byłam rozżalona i nawet wściekła. - Przecież...

- Ej, spokojnie. Edward wie co robi. Zaufaj mu. – mocno przytulił mnie do

siebie i razem oparliśmy się o drzewo.

W kieszeni poczułam wibrację telefonu. To tylko sms, od Carlislea. Nie

chcę go odbierać, nie teraz.

- Nie odbierzesz? - Zapytał zdziwiony Jazz.

- To Carlisle. Chce ze mną porozmawiać odnośnie wyjazdu Eda. On nie

zdradził mu większych szczegółów no i wiadomo.

- No to wracamy – odparł, wstał i podał mi rękę. Oczywiście podałam mu ją,

ale zanim pobiegliśmy po nasze rzeczy, które przedtem zostały tam gdzie

Edward nas zostawił to zadzwoniłam do Emmetta.

- Możecie wracać... - Tylko rzuciłam i nie czekając na odpowiedź

rozłączyłam się.

Nie trzeba było długo biec by dotrzeć do celu. Do domu.

- Nie będziesz miał mi za złe tego, że sama chcę porozmawiać z Carlislem?

- Musiałam spytać za nim wejdziemy do środka, ale jego mina nie była

zadowalająca – Emmet za 14 minut będzie i zażąda rewanżu za ostatnio

przegranym meczu – no teraz to na pewno będzie nic mówił.

- Ostatnio wszystko dookoła jest ważniejsze, ale mam nadzieję, że to się

zmieni. No a teraz przepraszam, ale muszę obmyślić dobrą strategię do

tego pojedynku. - Posłał mi wielki uśmiech i wszedł do środka. To prawda

trochę ostatnio go zaniedbałam, jeśli chodzi o związek, ale to się zmieni.

Dobrze, że Jasper jest taki wyrozumiały to naprawdę ogromny plus

zapisany na kartce jego charakteru.

Carlisle już do mnie idzie, wiem, o co chce zapytać i nie będę niczego

ukrywać, bo w końcu to ma prawo wiedzieć, co się dzieje z jego synem.

Martwi się o niego nie tylko on, ale i Esme i ja, wszyscy.

- Witaj Alice, na pewno wiesz, o co chcę zapytać – usłyszałam spokojny

ton Carlislea. Czasem zazdroszczę mu takiego opanowania.

- Tak wiem. Trochę dziwi mnie to, że sam Ci nie powiedział, bo widziałam

waszą rozmowę w wizji. - Edward nigdy nie rozmawiał z Carlislem w ten

sposób, ale rozumiem go. W takiej sytuacji postąpiłabym tak samo.

- A więc Alice? - Spytał mnie siadając na schodku przy drzwiach. Wskazał

ręką na miejsce obok niego bym i ja usiadła.

- Znasz komendanta Swana. No i wiesz, że ma córkę Isabellę, która

mieszka teraz razem z nim i chodzi do naszej szkoły. - No od czegoś

trzeba zacząć.

- Ach tak, znam ich, ale co ma do nich Edward? - Czy on naprawdę niczego

nie podejrzewał...

- No i Edward miał z tą dziewczyną biologię i wtedy ją poczuł. Miałam

nawet wizję jak ją za... - Nabrałam głębokiego wdechu – Jak ją zabijał i

jak pozbywał się dowodów, czyli wszystkich w klasie. Opowiadał mi o jej

zapachu i o krwi, no, ale ty wiesz, o co chodzi, więc nie będę już dalej

mówić.

- To naprawdę... Przepraszam, ale nie wiem, co powiedzieć... A możesz mi

powiedzieć, czemu musiał wyjechać? - Wiedziałam, że to pytanie padnie

prędzej czy później.

- On po prostu nie chciał cię zawieść. Nie chciał być potworem. Nie chciał,

żebyśmy musieli na nowo się przeprowadzać i zaczynać wszystko od

początku. On po prostu nie dał rady i stchórzył. - A to raczej nie podobne

do Edwarda. - Tak bardzo chciałam temu zapobiec, ale on postanowił, że

wyjedzie.

- Wiesz na jak długo? - No właśnie. To samo pytanie zadaję teraz sobie,

bo jak na złość nie mam żadnych wizji. Wiem tylko, że jest gdzieś w

okolicach Denali, ale nie postanowił wrócić. Już tak bardzo za nim

tęsknię.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: