Fielding Joy - Martwa natura.pdf - Fielding Joy - stefanzniepolomic

. MARTWA NATURA

Z angielskiego przełoŜył Jerzy Jan Górski

Świat KsiąŜki

Tytuł oryginału STILL LIFE

Redaktor prowadzący ElŜbieta Kobusińska

Redakcja merytoryczna Jadwiga Fąfara

Redakcja techniczna Agnieszka Gąsior

Korekta Marianna Filipkowska Irena Kulczycka

translation by Świat KsiąŜki Sp. z o.o. Warszawa 2010

Świat KsiąŜki Warszawa 2010

Świat KsiąŜki Sp. z o.o. ul. RosołalO, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie Ewa Mikołajczyk, Studio Rhodo

Druk i oprawa Finidr, Czechy

ISBN 978-83-247-1568-8 Nr 6848

Wszystkim naprawdę wspaniałym kobietom

w moim Ŝyciu

PODZIĘKOWANIA

Tym razem mnóstwo jest ludzi, którym naleŜą się słowa podziękowania. Jak zwykle dziękuję

Larryemu Mirkinowi i Beverley Slopen za wnikliwą i pełną zaangaŜowania lekturę moich

wcześniejszych szkiców tej powieści. Ich rady były bezcenne. Dziękuję takŜe Judith Curr,

Emily Bestler, Sarah Branham, Laurze Stern, Louise Burke, Davidowi Brownowi i wszystkim

w wydawnictwie Atria Books, którzy swoją Ŝmudną pracą sprawili, Ŝe moje powieści

odniosły sukces w Stanach Zjednoczonych. Wyrazy podziękowania przekazuję równieŜ

Johnowi Neale'owi, Bradowi Martinowi, Mai Mavjee, Kristin Cochrane, Val Gow, Lesley

Horlack, Adrii Iwasutiak oraz personelowi wydawnictwa Doubleday w Kanadzie, jak teŜ

pracownikom oddziału wydawnictwa Random House w Kanadzie. Jestem niezmiernie

wdzięczna wszystkim moim wydawcom, redaktorom i tłumaczom na całym świecie, między

innymi Corinne Assayag z World-Exposure.com za znakomitą ekspozycję na mojej stronie

internetowej. Dziękuję takŜe Tracy Fisher oraz jej asystentce Elizabeth Reed z William

Morris Agency. Tracy, z trudem nadąŜałaś za moimi pomysłami. Nie wątpię, Ŝe Owen jest

bardzo dumny ze swoich zawodowych dokonań.

Często spotykam się z pytaniami, ile czasu zabiera mi zbieranie materiału do ksiąŜek.

Postawiona w tak niezręcznej

sytuacji, zawsze odpowiadam, Ŝe nie znoszę zbierania materiału do powieści, wolę „zmyślać

fakty". Lecz czasami poszukiwanie materiału do ksiąŜki jest niezbędne. Nie mogłabym

napisać powieści Martwa natura bez pomocy doktora Alana Marcusa, który poświęcił mi

wiele godzin, usiłując wyjaśnić, co moŜe się stać z człowiekiem uderzonym przez rozpędzony

samochód. Opowiadał o róŜnego rodzaju testach i operacjach przeprowadzonych w

szpitalach, a takŜe o stosowanych w takiej sytuacji procedurach. Doktor Keith Meloff

szczegółowo wyjaśniał, co dzieje się w mózgu człowieka .pogrąŜonego w śpiączce, mówił o

testach i analizach, jakie mogą być przeprowadzone. Na wiele moich pytań wyczerpująco

odpowiedział równieŜ doktor Terry Bates. Raz jeszcze dziękuję tym trzem dŜentelmenom,

którzy nie mogliby być juŜ bardziej wobec mnie uprzejmi i bardziej mi pomocni.

Gorące podziękowania składam na ręce doktora Eddye-go Slotnicka i jego Ŝony Vicki za

bezcenne informacje o Filadelfii i jej przedmieściach. Często nawiązuję do treści notatek z

wielu naszych rozmów i mam nadzieję, Ŝe wiernie oddałam zawarte w nich szczegóły.

I oczywiście wielkie podziękowania — jak równieŜ moc całusów i uścisków — przekazuję

męŜowi i córkom. Ogromnie jestem wdzięczna Shannon za pomoc w zorganizowaniu mojej

poczty elektronicznej i Aurorze za uwalnianie mnie od codziennych uciąŜliwych kłopotów,

takŜe za dbałość o moją kuchnię i smaczne posiłki. I wreszcie wyrazy wielkiego

podziękowania kieruję do czytelników. Zarówno podtrzymywanie mnie na duchu, jak i

okazywana zachęta do pisania były źródłem stałej radości i satysfakcji. Nie przestawaliście

czytać, a ja nie przestawałam pisać.

Przed niecałą godziną, zanim uderzył w nią samochód pędzący z prędkością osiemdziesięciu

kilometrów na godzinę, wyrzucając ją w powietrze na wysokość trzech metrów, łamiąc

niemalŜe wszystkie kości i rozbijając głowę o betonową nawierzchnię jezdni, Casey Marshall

siedziała w małej jadalni jednej z najbardziej znanych eleganckich restauracji Southwark w

południowej części Filadelfii. W towarzystwie dwóch przyjaciółek kończyła lunch i

ukradkiem zerkała na znajdujący się z tyłu poza ich głowami uroczy, zaciszny dziedziniec.

Zastanawiała się, jak długo jeszcze potrwa nietypowa dla tej pory roku ciepła marcowa aura.

Czy zdąŜy pobiegać przed następnym spotkaniem i czy powinna powiedzieć Janinę, co tak

naprawdę myśli o jej ostatniej fryzurze. JuŜ raz pozwoliła sobie na nieszczerość, mówiąc

przyjaciółce, Ŝe takie właśnie uczesanie jej się podoba. Casey uśmiechnęła się na myśl o

wczesnej wiośnie i podąŜyła rozmarzonym wzrokiem w prawą stronę jadalni, gdzie

znajdował się oświetlony obraz Tony'ego Schermana, przedstawiający martwą naturę - bukiet

olbrzymich róŜowych piwonii, a potem dalej, w kierunku wspaniałego baru z mahoniowego

drewna, który stanowił centralne miejsce głównej frontowej sali restauracji.

- Nie podoba ci się, prawda? - usłyszała głos Janinę.

- Obraz? - zapytała Casey, chociaŜ wątpiła, czy Janinę w ogóle go zauwaŜyła. Z reguły

przyjaciółka nie zwracała

Przed niecałą godziną, zanim uderzył w nią samochód pędzący z prędkością osiemdziesięciu

kilometrów na godzinę, wyrzucając ją w powietrze na wysokość trzech metrów, łamiąc

niemalŜe wszystkie kości i rozbijając głowę o betonową nawierzchnię jezdni, Casey Marshall

siedziała w małej jadalni jednej z najbardziej znanych eleganckich restauracji Southwark w

południowej części Filadelfii. W towarzystwie dwóch przyjaciółek kończyła lunch i

ukradkiem zerkała na znajdujący się z t>yłu poza ich głowami uroczy, zaciszny dziedziniec.

Zastanawiała się, jak długo jeszcze potrwa nietypowa dla tej pory roku ciepła marcowa aura.

Czy zdąŜy pobiegać przed następnym spotkaniem i czy powinna powiedzieć Janinę, co tak

naprawdę myśli o jej ostatniej fryzurze. JuŜ raz pozwoliła sobie na nieszczerość, mówiąc

przyjaciółce, Ŝe takie właśnie uczesanie jej się podoba. Casey uśmiechnęła się na myśl o

wczesnej wiośnie i podąŜyła rozmarzonym wzrokiem w prawą stronę jadalni, gdzie

znajdował się oświetlony obraz Tony'ego Schermana, przedstawiający martwą naturę —

bukiet olbrzymich róŜowych piwonii, a potem dalej, w kierunku wspaniałego baru z

mahoniowego drewna, który stanowił centralne miejsce głównej frontowej sali restauracji.

— Nie podoba ci się, prawda? - usłyszała głos Janinę.

- Obraz? - zapytała Casey, chociaŜ wątpiła, czy Janinę w ogóle go zauwaŜyła. Z reguły

przyjaciółka nie zwracała

uwagi na otoczenie, lecz na lunch zawsze wybierała najlepsze i najdroŜsze restauracje. — Jest

fantastyczny.

—

Myślisz, Ŝe moje włosy są okropne?

—

Nie sądzę.

— UwaŜasz, Ŝe są zbyt proste?

Casey spojrzała w oczy Janinę. Miały niebieski, intensywny kolor, znacznie ciemniejszy od

jej oczu.

— Tak trochę — przyznała. ZauwaŜyła, Ŝa mocno przycięte włosy, niemal pod kątem

geometrycznym, zbyt ściśle przylegają do pociągłej twarzy Janinę, nadmiernie podkreślając i

tak juŜ widoczny podbródek, zwłaszcza przy niebie-skoczarnym odcieniu jej włosów.

— Byłam juŜ tak bardzo zmęczona wciąŜ tą samą fryzurą -zwierzyła się Janinę, patrząc

na ich wspólną przyjaciółkę Gail, jakby szukając w jej oczach aprobaty.

Gail, siedząca obok Janinę, naprzeciw Casey, na małym kwadratowym taborecie, przytaknęła

usłuŜnie.

— Ta zmieniona część fryzury jest równie dobra jak reszta — dodała szybko i

skwapliwie.

— Nie jesteśmy juŜ studentkami — kontynuowała Janinę. — Mamy ponad trzydziestkę.

To waŜne, aby podąŜać za aktualną modą...

— Zawsze dobrze jest dotrzymywać kroku modzie — jak echo powtórzyła Gail.

— Nadszedł czas, aby rozstać się z fryzurą Alicji w krainie czarów. — Janinę z uwagą

przypatrywała się naturalnym jasnym włosom Casey, wdzięcznie opadającym na ramiona.

— Lubię cię teŜ z długimi włosami — nieśmiało zauwaŜyła Casey.

— Ja równieŜ — z przesadną gorliwością przytaknęła Gail, wsuwając delikatnie skręcone

brązowe loki za prawe ucho. Gail nigdy nie miała kłopotów z włosami. Zawsze wyglądały

tak, jakby właśnie wyszła od fryzjera. - ChociaŜ lubię takŜe ten model fryzury, jaki teraz

nosisz — dodała.

— Tak, no cóŜ, czas zająć się innymi sprawami. Zawsze to powtarzasz, Casey, prawda?

— przycięła Janinę przyjaciółce. Pytaniu towarzyszył tak słodki uśmiech, Ŝe trudno było

uznać tę uwagę za złośliwą.

— Czas na jeszcze jedną kawę — oświadczyła Gail, dając znak kelnerowi.

Casey postanowiła zignorować uszczypliwość Janinę. Po co rozdrapywać stare rany? Podała

więc przystojnemu czarnowłosemu kelnerowi porcelanową filiŜankę ze złotym obrzeŜem i

obserwowała gorący brązowy płyn wypływający ze srebrnego dzbanka.

Janinę nigdy tak do końca nie mogła pogodzić się z myślą, Ŝe Casey zrezygnowała z praktyki

prawniczej, zostawiając ją na lodzie w kancelarii prawnej, którą tuŜ po studiach wspólnie

zakładały, i otworzyła własną firmę w całkowicie obcej im dziedzinie - projektowania wnętrz.

Casey wmawiała sobie, Ŝe poniewaŜ upłynął juŜ rok od tego wydarzenia, Janinę mogła

przejść nad tą bolesną dla niej sprawą do porządku dziennego i nie czuć do niej urazy.

JednakŜe stosunki między nimi jeszcze bardziej skomplikował sukces, jaki odniosła Casey,

poniewaŜ załoŜona przez nią firma rozwijała się, a praktyka prawnicza Janinę legła w

gruzach. I kto w takiej sytuacji nie Ŝywiłby urazy? Janinę stale przy kaŜdej nadarzającej się

okazji powtarzała: „Casey, to zdumiewające, Ŝe czegokolwiek się dotkniesz, zamienia się w

złoto". Mówiła to z czarującym uśmiechem, lecz tej konstatacji towarzyszył zdecydowanie

niemiły ton głosu. Casey po zastanowieniu się uznała, Ŝe nie powinna mieć wyrzutów

sumienia w stosunku do przyjaciółki i zadręczać się poczuciem winy.

Popijała kawę małymi łykami, czując w krtani gorący

płyn. Przyjaźniły się od drugiego roku wstępnych studiów na

uniwersytecie Brown. Kiedy się poznały, Janinę właśnie zrezygnowała z kierunku

przygotowującego do studiów prawniczych i przeniosła się na anglistykę, którą zresztą

ukończyła z wyróŜnieniem. Casey wybrała anglistykę oraz psychologię. Pomimo wyraźnie

odmiennych osobowości — Casey była łagodna, otwarta, skłonna do kompromisu, Janinę, co

prawda towarzyska, ale bardziej wybuchowa, zadziorna, gotowa do konfrontacji —

natychmiast przypadły sobie do gustu. Na ogół bywa, Ŝe dwie odmienne osobowości

przyciągają się wzajemnie. Jedna wyczuwa, Ŝe w tej drugiej jest coś, czego właśnie jej

brakuje. Casey nigdy nie usiłowała dociec, dlaczego tak się do siebie zbliŜyły lub dlaczego

ich przyjaźń przetrwała dziesięć lat od ukończenia studiów, pomimo licznych wydarzeń i

zmian, takich jak rozwiązanie umowy partnerskiej we wspólnym biznesie oraz małŜeństwo z

męŜczyzną, którego Janinę z czarującym uśmiechem nazwała pieprzonym dupkiem. Mimo to

Casey wciąŜ była wdzięczna losowi, Ŝe ją spotkała.

Wdzięczna teŜ była losowi za poznanie Gail, dziewczyny w jej wieku, jednakŜe pod kaŜdym

względem o wiele mniej skomplikowanej niŜ ona sama i Janinę. Casey znała ją od szkoły

podstawowej. Choć minęło ponad dwadzieścia lat, Gail wciąŜ pozostawała dobroduszną,

szczerą i otwartą osobą. Mając juŜ trzydzieści dwa lata, pomimo niełatwego Ŝycia, nie

zatraciła pogody ducha. Niemal kaŜdą swoją wypowiedź kończyła chichotem niczym

nieśmiała nastolatka, usiłująca się wszystkim podobać. Czasami wybuchała śmiechem w

połowie zdania. Był to nawyk, który zarówno wprawiał ludzi w zakłopotanie, jak i budził

sympatię. Casey uwaŜała, Ŝe zachowanie Gail przypomina niekiedy przymilanie się

szczeniaka.

W przeciwieństwie do Janinę Gail nie potrafiła grać, stwarzać pozorów, nie miała teŜ Ŝadnych

ukrytych zamiarów. Na ogół nie wypowiadała swojej opinii, dopóki nie

zorientowała się, co ktoś myśli na dany temat. Janine czasami gderała na zachowanie Gail, na

jej dziecinną naiwność, nieustanny, niesłabnący optymizm, lecz nawet ona musiała przyznać,

iŜ Gail jest tak miła, Ŝe kaŜdy moŜe się czuć dobrze w jej towarzystwie. Casey podziwiała nie

tylko zdolność Gail do wsłuchiwania się w argumenty obu stron sporu, ale i umiejętność

wywoływania wraŜenia, Ŝe przyznaje rację zarówno jednej, jak i drugiej stronie. To dlatego

była tak dobrą akwizytorką. s~

- Wszystko okej? — zapytała Casey, zwracając się do Janine i modląc się zarazem w

duchu o prostą, krótką odpowiedź.

- Wszystko w porządku. Dlaczego pytasz?

- Nie wiem. Wydajesz się nieco... Nie wiem.

- Oczywiście, Ŝe wiesz. Wiesz wszystko.

- Widzisz, to właśnie miałam na myśli.

- Co miałaś na myśli?

- To samo, co ty.

- Czy coś umknęło mojej uwadze? - wtrąciła się Gail. Jej duŜe brązowe oczy rzucały

niespokojne spojrzenie na przyjaciółki.

- Złościsz się na mnie? — Casey zapytała wprost Janine.

- Niby dlaczego miałabym być na ciebie zła?

- Nie wiem.

- Szczerze mówiąc, nie wiem, o czym mówisz. — Janine dotknęła złotego medalionu

zawieszonego na szyi i poprawiła kołnierz śnieŜnobiałej bluzki od Valentina. Casey

wiedziała, Ŝe to Valentino, poniewaŜ zauwaŜyła taką samą bluzkę na okładce „Vogue".

Wiedziała takŜe, Ŝe Janine nie mogłaby pozwolić sobie na bluzkę za dwa tysiące dolarów,

łecz jak daleko sięgała pamięcią, Janine zawsze ubierała się w stroje, na które nie było jej

stać. „To bardzo waŜne, aby nosić ładne rzeczy, aby być dobrze ubraną" - powiedziała Janine,

kiedy

Casey wyraziła się krytycznie o jej przesadnych zakupach. Po chwili dodała: „MoŜe nie

urodziłam się ze srebrną łyŜeczką w buzi, lecz wiem, jak waŜne jest, aby być szykowną

kobietą".

Fielding Joy - Martwa natura.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: