PODSTAWOWE UMIEJĘTNOŚCI MAGICZNE by Benjamin Rowe.pdf

Benjamin Rowe

PODSTAWOWE UMIEJĘTNOŚCI MAGICZNE

Z angielskiego tłumaczyła: Maja

[komentarze Ł.K. - czyli Frater Kluska]

Trzy podstawowe umiejętności

Wszelka skuteczna magia opiera się na trzech podstawach: wyobraźni, emocjach i

odczuciach. Wszystko inne - wszystkie słowa, gesty, narzędzia i stroje, wymyślne kręgi i

sprzęty - służy wyłącznie umocnieniu i zogniskowaniu tych trzech zdolności. Jeśli którejś z

nich brakuje, przedsięwzięcie przypuszczalnie się nie powiedzie, ale opanowawszwy biegle

wszystkie trzy, można obejść się bez praktycznie wszystkich innych rzeczy, które według

niektórych są absolutnie niezbędne w praktyce magicznej.

Spośród tych trzech czynników to emocje napędzają całe przedstawienie; emocje pochodzące

z wnętrzności, nie z serca. Pójdę nawet dalej: moc, która stoi za magią, to nawet nie tyle

emocje (uczucie), co namiętność . Namiętność w sensie przemożnego pragnienia, żeby

zetknąć się z tym, co się inwokuje; pragnienia, które nie nakłada na ten kontakt żadnych

ograniczeń, ale jest tak jednostronne, że w jego zasięg wchodzi tylko ta jedna inwokowana

moc. I namiętność w sensie bezgranicznego entuzjazmu dla poczynań, przy pomocy których

dąży się do osiągnięcia tego kontaktu. Przyznaję, jest to przypadek wyidealizowany. Ale im

bardziej się do niego zbliżyć, choćby na kilka chwil, tym większa szansa, że przedsięwzięcie

się uda.

Ta szczególna, dążąca do kontaktu namiętność wytwarza magiczną więź pomiędzy magiem a

tym, co ten mag inwokuje - albo poszerza ją i wzmacnia, jeśli taka więź już istnieje. Emocje

całkiem dosłownie tworzą między nimi coś jakby kanał czy pępowinę, przez którą mogą w

obie strony przepływać energia i wiedza. Więź staje się tym silniejsza, im silniejsze są emocje

i im mniej energii marnuje się na zabłąkane myśli i rozpraszanie uwagi. Tak więc najbardziej

pożądana jest jednostronna koncentracja.

Do tego ograniczenia, jakie mag nakłada na upragniony kontakt stają się ograniczeniami

samej więzi, zmniejszając jej "przepustowość". Jeśli mag będzie się upierał, żeby duchowa

moc czy istota zamanifestowała się w pewien konkretny sposób, to szanse na jej pojawienie

się będą mniejsze - albo manifestacja będzie słabsza. Ale w przypadku bezwarunkowego

pragnienia doprowadzenia do kontaktu prawdopodobieństwo reakcji będzie znacznie większe,

a kiedy już reakcja się pojawi, będzie silniejsza. Jeżeli więc mag odprawiający rytuał w celu

zdobycia pieniędzy pragnie, by pojawiły się one w postaci czeku, szanse, że mu się uda, są

znacznie mniejsze, niż gdyby był gotów przyjąć je w każdej formie.

W swej najdoskonalszej postaci ta bezwarunkowa namiętność staje się niemal nieodróżnialna

od tego, co nazywa się Miłością Bożą - od najbliższego transcendentalnemu stanowi

matczynego aspektu boskości stanu, jaki da się (w światach manifestacji) osiągnąć. Taka

namiętność przeradza się w stan czystego związku , czystej Miłości, w którym zacierają się

wszelkie rozgraniczenia. Znika tak natura maga, jak i natura inwokowanej istoty, obie bez

reszty zatracone w łączącej je więzi.

Wyobraźnia to środek (czy raczej umożliwienie działania środkowi), dzięki któremu magia

przynosi efekty. Wszystko wskazuje na to, że osobista wyobraźnia płynnie wtapia się w

światło astralne, w rozleglejszy magiczny wszechświat; nie da się jednoznacznie wskazać

granicy, za którą kończy się jedno, a zaczyna drugie. Obiekt, który był początkowo tworem

czysto wewnętrznym - zbudowanym i podtrzymywanym przez wyobraźnię maga,

napędzanym siłą jego emocji - może przenieść się w światło astralne i zacząć żyć swoim

własnym, niezależnym od jego twórcy życiem. Może gromadzić pewien rodzaj magicznej

mocy albo stać się dla niej naczyniem i zacząć oddziaływać na swojego twórcę (albo innych

ludzi) na sposoby, do których nie wystarczy sama tylko wyobraźnia maga.

Bywa też na odwrót: istoty i moce funkcjonujące na poziomach, których mag jeszcze nie

postrzega, mogą mu się ujawnić poprzez jego bierną, nastawioną na odbiór wyobraźnię,

uświadamiając mu istnienie innych światów doświadczenia i wprowadzając go w nie.

Wykorzystywane w magii symbole to kształty, które po wyobrażeniu ich sobie wykazują

tendencję do ściągania ze światła astralnego pewnych konkretnych rodzajów mocy,

zawężonych jeszcze przez intencję maga. W rezultacie kształt naczynia decyduje o tym, co

można w nim umieścić; proste figury geometryczne (takie jak pentagram i heksagram)

przyciągają stosunkowo czyste, podstawowe moce; złożone symbole (na przykład godformy )

przyciągają odpowiednio złożone kombinacje mocy.

Kiedy mag rzutuje wizerunek symbolu na swoje otoczenie, powstaje magiczna przestrzeń, w

której panują warunki nakłaniające światło astralne do zgodności z tym symbolem. Obszar ten

staje się bardziej atrakcyjny dla inwokowanych rodzajów mocy, wygodniejszy dla istot

magicznych, których naturę odzwierciedla dany symbol. Świat magicznych mocy i świat

maga przecinają się wtedy, umożliwiając wzajemne oddziaływanie.

(Szczegółowy opis praktyk służących rozwinięciu wyobraźni i stworzeniu magicznej

przestrzeni ogólnego użytku można znaleźć w moim artykule A Short Course in Scrying .

Niniejszy tekst pokazuje na konkretnym przykładzie, jak wykorzystuje się te dwie rzeczy w

sceremonializowanych rytuałach.)

Trzecim filarem i ostatecznym kluczem do osiągnięcia sukcesu w magii jest coś, co nazywam

czuciem albo odczuciem . Żeby spowodować faktyczne zajście pożądanych warunków, trzeba

wytworzyć w sobie wrażenie czy też odczucie, że stworzone przy pomocy wyobraźni obiekty

są rzeczywiste, a cel operacji już został osiągnięty . Kiedy w magicznym wszechświecie

postępuje się tak, jakby jakaś rzecz była rzeczywista, staje się ona rzeczywista. To odczucie

rzeczywistości jest takim pociągnięciem za cyngiel, które wyrzuca symbol z wyobraźni w

światło astralne.

Łatwo to opisać, ale wygląda na to, że w praktyce to właśnie ten trzeci czynnik przysparza

większości ludzi najwięcej trudności. Winne jest zwykle intelektualne zwątpienie ("Przecież

wiem, że tylko to sobie wyobrażam") albo różnego rodzaju lęki (na przykład "A co jeśli od

tego zwariuję?") Mag musi na czas trwania operacji bezwzględnie usunąć jedno i drugie ze

świadomości. Kiedy skończy pracę, może sobie wątpić i drżeć ze strachu, ile mu się podoba;

pewna domieszka zwątpienia i krytycznego podejścia jest w tedy całkiem zdrowa i na

miejscu. Ale w czasie rytuału musi być całkowicie skupiony na odczuwaniu (nie myśleniu!),

że to, co tworzy, jest realne.

Niektórzy mogą się obawiać, że myśl, według której "wiara przenosi się na rzeczywistość"

jest w istocie formą autohipnozy czy oszukiwania samego siebie poprzez zmniejszenie

zdolności do krytycznego myślenia. Tych obaw pozwala się pozbyć odprawienie rytuału z

autentycznym powodzeniem. W którymś momencie operacji zostaje przekroczony pewien

próg: siła inwokacji wywołuje (silniejszą od niej) reakcję pochodzącą skądś z zewnątrz maga.

Wydarzenia w jego magicznej przestrzeni zaczynają żyć własnym życiem, przynajmniej

częściowo niezależnym od jego woli. I - co najistotniejsze - zaczynają przejawiać

intensywność, bogactwo i fakturę, których wytworzenie przy pomocy samej tylko wyobraźni

jest po prostu niemożliwe, choćby się było i najbieglejszym w posługiwaniu się nią. Raz tego

doświadczywszy, nawet sceptyczny umysł będzie musiał przyznać, że wydarzenia te są w

pewnym sensie "rzeczywiste", nawet jeżeli nie są rzeczywiste w tym samym sensie co

bardziej przyziemne zdarzenia.

A zatem żeby magia działała skutecznie, emocje muszą wytworzyć więź z zewnętrznym

wszechświatem magicznym, wyobraźnia musi zogniskować tę więź, skupiając ją na

wyznaczonym celu, a odczucie musi potwierdzić realność pożądanych rezultatów. Pełen

sukces nie nadejdzie za pierwszym razem; u większości ludzi nawet nie za pięćdziesiątym.

Uwarunkowanie umysłu do właściwego przeprowadzania praktyk magicznych wymaga

czasu. Ale już osiągnięcie jednego sukcesu sprawia, że kolejne przychodzą częściej.

Rytuał pentagramu według Złotego Brzasku

Rytuał pentagramu to doskonałe ćwiczenie służące rozwijaniu tych trzech podstawowych

umiejętności. Jego fizyczne i werbalne składniki są proste i łatwo nauczyć się ich na pamięć,

co pozwala praktykującemu poświęcić większość uwagi wizualizacji i towarzyszącym jej

odczuciom. Z drugiej strony przy całej swej prostocie rytuał ten jest w stanie wywrzeć

głęboki wpływ na świadomość maga. Odprawianie go przynosi też korzyści długoterminowe:

oczyszcza i wzmacnia magiczne ciało praktykującego, a także zwiększa jego ogólną

wrażliwość na wydarzenia zachodzące we wszechświecie magicznym.

Co ciekawe, najczęściej spotykane opisy rytuału pentagramu prawie nie wspominają o dwóch

ostatnich składnikach, to jest o towarzyszących mu wyobrażeniach i odczuciach. Być może w

Złotym Brzasku i w Crowleyowym A.'.A.'. miały one być przedmiotem ustnego instruktażu, a

może po prostu założono, że są zbyt oczywiste, by je wymieniać. Tak czy inaczej to właśnie

brak takich opisów skłonił pewnego ucznia do prośby o bardziej rozbudowaną wersję tego

rytuału. Zamieszczam tę wersję poniżej.

Pentagram to symbol, którego moc jest mu częściowo właściwa (z natury), a częściowo

zależy od intencji maga. Jego naturalną skłonnością w świetle astralnym jest przyciąganie

dynamicznej, czynnej mieszaniny mocy żywiołów. Dla porównania: równoramienny krzyż

przyciąga te same moce, ale raczej statycznie i każdą z osobna. Ale kiedy wykorzystuje się

pentagram do inwokacji (przywołania) jednego konkretnego żywiołu, o jego wyborze

decydują przede wszystkim przyzwyczajenia maga i jego intencje w danej chwili. Jest kilka

metod zakodowania wybranego żywiołu w sposobie, w jaki kreśli się pentagram; wszystkie z

nich są w mniejszym lub większym stopniu arbitralne, a ich skuteczność zależy od ciągłego

wykorzystywania i praktyki .

We współczesnych systemach magii zwyczajowo wiąże się żywioły z wierzchołkami

pentagramu w sposób pokazany na rysunku 1. Wywodzi się on ze Złotego Brzasku; miał

odzwierciedlać położenie tablic żywiołów w "poprawionej" wielkiej tablicy enochiańskiego

systemu magii . Gdyby zamiast "poprawionej" postanowiono w Złotym Brzasku korzystać z

oryginalnej wielkiej tablicy (co wydaje się w świetle niedawnych badań bardziej słuszne),

otrzymano by też zupełnie inne związki między żywiołami a wierzchołkami pentagramu:

ziemia znalazłaby się u góry i po prawej, woda u dołu po prawej, a ogień u dołu po lewej.

Ponieważ jednak przypisania Złotego Brzasku weszły w powszechne użycie, trzymanie się

ich wydaje się wygodne. Metoda kreślenia pentagramów przywołujących i odpędzających też

jest arbitralna, a w Złotym Brzasku używano metody uciążliwej, trudnej do zapamiętania i

zawierającej niepożądany dualizm. Proponuję zastąpić ją metodą Aurum Solis, prostą i

wewnętrznie spójną. Według niej pentagram przywołujący kreśli się w prawo (za słońcem),

poczynając od wierzchołka związanego z inwokowanym żywiołem, a pentagram odpędzający

w lewo (pod słońce), zaczynając od analogicznego wierzchołka.

W wersji Złotego Brzasku poleca się magowi, by w każdej z czterech stron świata kreślił

pentagram ziemi. Stała za tym teoria, według której żywioł ziemi był naczyniem dla trzech

pozostałych. Wywodzi się ona chyba z dawnej interpretacji, w której ogień, woda i powietrze

były prawdziwymi żywiołami, a ziemia zaledwie przedmiotem ich działań. Ja uważam, że

bardziej odpowiednie byłoby wykorzystanie pentagramu piątego żywiołu (eteru, ducha).

Duch zawiera w sobie na równych prawach wszystkie pozostałe żywioły oraz ułatwia ich

wzajemne przemiany, które umożliwiają ruch i życie w świecie manifestacji; jest bardziej

"wszechobejmujący".

[dla porównania, proszę porównać treść poniższego rytuału z "normalną" werjsą Mniejszego

Rytuału Pentagramu - Ł.K.]

Mniejszy Rytuał Pentagramu

Otwarcie

Stań pośrodku kręgu, ze złączonymi stopami, twarzą na wschód. Dotknij kciukiem środka

czoła i zawibruj " Ate ". [inna wymowa: ATAH - Ł.K.]

Wypowiadając słowo "Ate", wyobraź sobie, jak z nieba pada promień światła, tworząc nad

twoją głową kulę lub półkulę jaskrawo białego światła o średnicy około dziewięciu cali (22 -

23 cm).

Uwaga: wszędzie tam, gdzie wspomniane są świecąca kula, słup lub promień, powinny one

być przezroczyste albo półprzejrzyste i emanować światłem z każdego punktu swego wnętrza

(jak lampa jarzeniowa). Ciało maga powinno być doskonale "przezroczyste" dla wszystkich

tych wyobrażeń, to znaczy światło powinno przechodzić przez nie bez żadnych przeszkód.

Powoli przesuń kciuk w dół, wzdłuż pionowej linii biegnącej środkiem ciała, aż wymierzysz

go w podłogę między swoimi stopami.

Wykonując ten gest, wyobraź sobie, jak z kuli nad twoją głową wysuwa się słup białego

światła grubości mniej więcej trzech cali (7 - 8 cm), przechodząc przez oś twojego ciała i

poruszając się z tą samą szybkością co twój kciuk (jakbyś "rysował" ten słup ruchem ręki).

Poczuj, jak słup napełnia się wibrującą energią, która stopniowo wprawia twoje ciało w

rezonans.

Zawibruj " Malachut ".

Wyobraź sobie, jak ten słup światła sięga podłogi. Kiedy już tam dotrze, zakotwicza się

mocno i tworzy kolejną kulę światła, która z początku jest ciemnoczerwona, ale w miarę, jak

napływa do niej coraz więcej energii, szybko rośnie i staje się coraz jaśniejsza i bielsza.

Dotknij prawej ręki na wysokości serca i zawibruj " We gewura ".

Wyobraź sobie, jak w tym punkcie powstaje mniejsza kula światła.

Przesuń dłoń poziomo do analogicznego punktu na lewej ręce i zawibruj " We gedula ".

Przesuwając dłoń, wyobraź sobie, jak za jej ruchem podąża poziomo, przechodząc przez

środek twojego ciała i przecinając się z pionowym słupem w okolicy serca, kolejny promień

białego światła. Kiedy promień dotrze do twojej lewej ręki, wyobraź sobie, jak formuje się

tam druga nieduża kula światła. Następnie wyobraź sobie, jak tam i z powrotem przepływa

między nimi energia. Poczuj tę energię w swoim ciele, poczuj w sercu wywołane przez nią

podobne do mrowienia wrażenie.

Obracając dłoń w prawo, nakreśl na piersi, naokoło serca, krąg o średnicy jakichś sześciu cali

(15 - 16 om). Zawibruj " Le olam ".

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: