071. Darcy Lilian - Terapia wstrząsowa.pdf - Harlequin Medical - Agadoo86

LILIAN DARCY

TERAPIA

WSTRZĄSOWA

Tytuł oryginału: Full Recovery

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Dom bez nich jest strasznie pusty - powiedział doktor Nick Darnell dó

żony, otwierając drzwi lodówki.

Roześmiała się, nie patrząc na niego. Robiła właśnie kawę. Po chwili

przyjemny zapach zapowiadający śniadanie rozszedł się po kuchni.

- Czego ty tak szukasz w tej lodówce?

- Czegoś do zjedzenia. Zdaje się, że zostały tylko resztki po dzieciach:

puszki z gazowanymi napojami Jona, płatki, awokado i jakaś cudowna maść

Jane.

- Krem, kochanie.

- Jest jakiś krem? Gdzie?

- Jane zostawiła krem do twarzy, nie maść.

- Wszystko jedno. Chyba nie ma nawet jogurtu!

- Zobacz na drzwiczkach, obok soków.

- Rzeczy wiście. Jesteś cudowna! Gdybyś jeszcze mogła zrobić coś z tą

plamą na mojej koszuli...

Helen poszła wziąć prysznic, udając, że nie dosłyszała. Wpół do siódmej

rano nie jest odpowiednią porą na myślenie o poplamionych koszulach

męża!

Powiódł za nią wzrokiem. Helen nie była rannym ptaszkiem, co w

niczym nie zmniejszało jej atrakcyjności. Nawet o tak wczesnej porze

wyglądała bardzo pociągająco. Zupełnie nie zdawała sobie sprawy z tego,

jaka jest śliczna ze swymi rudymi, rozpuszczonymi wosami, w

rozchylającej się niebieskiej koszuli nocnej, lekko opiętej na pełnych

piersiach. Nawet nieźle, że zostali w domu sami... Zaraz jednak zjawiła się

refleksja.

Dla Helen to będzie ciężkie przeżycie. Zawsze była przede wszystkim

żoną i matką. Prawie wcale nie miała własnego życia. Pobrali się bardzo

wcześnie, dokładnie przed dwudziestu laty... Po raz kolejny przyszło mu do

głowy, że może powinni byli zaczekać. Obojgu bardzo się spieszyło, ale on

- o ponad trzy lata starszy - mógł się wykazać większą odpowiedzialnością i

zapanować nad sytuacją.

Zdawał sobie sprawę z faktu, że to Helen wzięła na siebie cały ciężar ich

przedwcześnie dorosłego życia, ograniczając swoje szanse i możliwości.

Nie po raz pierwszy poczuł wyrzuty sumienia.

Gdyby nie zbyt wczesne małżeństwo, mogłaby studiować, mogłaby

rozwijać swe zainteresowania, a tymczasem całkowicie poświęciła się

wychowywaniu dzieci. Teraz, kiedy opuściły dom, syndrom pustego

gniazda wydał mu się nagle niepokojąco realny.

Z łazienki doszedł go szum wody. Czeka ich ciężki okres, a najbliższy

miesiąc też nie będzie zbyt łatwy...

Helen stała pod prysznicem i myślała o tym samym. Nick ma rację. Po

wyjeździe bliźniaków na studia opustoszała nie tylko lodówka. Dzieci

wyjechały do Londynu zaledwie kilka dni temu, a ona już nie mogła znaleźć

sobie miejsca. Całe jej dotychczasowe życie obracało się wokół Jona i Jane;

nie bardzo wiedziała, czy martwić się, czy cieszyć, że odtąd będzie inaczej.

Nareszcie będą mieli z Nickiem trochę czasu dla siebie.

Rzeczywistość wyglądała jednak niezbyt różowo. Przed południem Nick

miał w szpitalu dużo pracy, a Ona spędziła mnóstwo czasu przy telefonie,

próbując zorganizować spotkanie grupy samotnych matek.

W porze lunchu nadal siedziała przy biurku, pospiesznie jedząc kanapkę i

starając się nie wylać herbaty na stertę papierów, które miała przed sobą.

O wpół do pierwszej zajrzała do niej Stella Harris.

- A ty, jak zwykle, pracujesz nawet w czasie przerwy obiadowej, Helen.

Znajdowały się w ośrodku pomocy społecznej. Mimo iż miasto

Camberton było niewielkie, żadna z pielęgniarek nie narzekała na brak

zajęć. Jednak w porze lunchu zwykle udawało im się chwilę porozmawiać.

- Trudno. W przeciwnym razie musiałabym zostać po godzinach -

odpowiedziała Helen, unosząc głowę. - Na szczęście udało mi się jako tako

wszystko uporządkować. Można powiedzieć, że wychodzę na prostą.

- Ja też! - oświadczyła triumfalnie Marcella McPherson, najmłodsza z

zatrudnionych w ośrodku praktykantek, i odłożyła pióro na biurko. - I

bardzo się z tego cieszę, bo nie ma mowy, żebym została dłużej. Dzisiaj jest

nasza pierwsza rocznica ślubu.

- Gratulacje!

Do pokoju pielęgniarek weszła właśnie Anne Robson.

- Planujecie coś specjalnego?

- Oczywiście. - Marcella zmrużyła oko. - Ale wolałabym o tym głośno

nie mówić.

- Czy to ma jakiś związek z twoją wczorajszą wizytą w sklepie z bielizną

erotyczną? - zapytała domyślnie Anne.

Marcella zaczerwieniła się.

- No wiesz, jeśli się nie mogę ładnie ubrać nawet dla męża... Ale znając

Alana, przypuszczam, że i tak zwróci uwagę tylko na jedzenie.

- Pójdziecie gdzieś na kolację?

- Nie. Chcę zrobić sama coś dobrego w domu. Coś naprawdę

specjalnego. Koniec z mrożonkami i puszkami!

Marcella już miała zacząć recytować niezwykle wymyślne menu, kiedy

spłoszył ją dziwny wyraz twarzy Helen.

- Co się stało? - zapytała Stella i wszystkie trzy utkwiły wzrok w Helen.

Wyglądała jak ktoś, komu wylano na głowę kubeł zimnej wody.

- Nic takiego... Po prostu przypomniałam sobie właśnie, że dzisiaj jest

również moja rocznica ślubu i powinnam zrobić kolację, a w domu nie ma

nic do jedzenia. Dosłownie nic, nawet sałaty.

Przypomniała sobie, co Nick mówił rano o pustej lodówce.

- Twoja rocznica ślubu? Naprawdę? Dwunastego września? - Marcella

spojrzała na nią z błyskiem w oczach. - Co za zbieg okoliczności! To taka

piękna data... Od ilu lat jesteście po ślubie?

- Długo. Sama nie bardzo mogę w to uwierzyć, ale wyobraź sobie, że już

dwadzieścia.

- Ile?

Marcella spojrzała na nią ze zdumieniem.

- Dziwne, prawda? Ale przecież bliźnięta niedawno skończyły

osiemnaście.

- Chyba wybierzecie się na kilka dni do Paryża albo coś takiego?

- Nie. Nick wyjeżdża jutro do Bostonu na konferencję. Sam. Marcella nie

ustępowała.

- Ale chyba jakoś to uczcicie, jakoś tak romantycznie...

- Myślałam tylko o kolacji... - zaczęła Helen i żeby jakoś żartobliwie

zakończyć rozmowę, niebacznie dodała: - Po dwudziestu latach nic

romantycznego nie wchodzi już w grę.

Nie wyszło to zbyt dowcipnie. Marcella wyglądała na rozczarowaną, jej

uśmiech przygasł. Helen poczuła do siebie niesmak: zachowała się

nielojalnie wobec Nicka, a ponadto dała koleżankom do zrozumienia, że jej

małżeństwo jest konwencjonalnym związkiem dwojga znudzonych sobą

ludzi. A tak przecież nie jest. Tak przecież nie może być!

Przypomniała sobie, jak pusty wydał jej się dom tego ranka, a także minę

Nicka, kiedy wróciła z łazienki. Siedział, pijąc w milczeniu kawę i nawet na

nią nie spojrzał. Wtedy pomyślała, że powodem jest czekająca go

konferencja; teraz przyszło jej do głowy, że może chodzi o coś zupełnie

innego.

- Skoro tak to wygląda - odezwała się po chwili Stella - dlaczego nie

masz nikogo na boku?

- Stella!

- Nie udawaj niewiniątka i nie rób takiej zdziwionej miny. Skoro twoje

małżeństwo jest do niczego, powinnaś sobie kogoś znaleźć.

- To wcale nie jest wyjście. Jak możesz mówić coś podobnego? Zresztą

moje małżeństwo wcale nie jest nieudane - próbowała ratować się Helen, ale

jej niezręczna uwaga o braku romantyzmu nadal dźwięczała w powietrzu.

Po co mówi takie rzeczy? Wymknęło jej się to i nagle nabrało

niechcianego, złowrogiego znaczenia. Przestraszyła się, że może stać się

autorką samosprawdzającej się przepowiedni. Dodatkową przykrość

sprawiła jej myśl, że być może mimo woli powiedziała prawdę.

- Skoro tak u was jest - ciągnęła Stella - trzeba jakoś się ratować.

Przynajmniej nie traci się czasu i zostają człowiekowi przyjemne

wspomnienia!

Roześmiała się sztucznie i wszystkie poczuły się niezręcznie. W głosie

Stelli brzmiała gorycz i rozczarowanie. Stella Harris, najstarsza z

pielęgniarek, wróciła niedawno do pracy po rocznej przerwie. Z trudem

dochodziła do siebie po skomplikowanym rozwodzie. Jej mąż, Raymond,

rzucił ją po dwudziestu latach małżeństwa i związał się z młodziutką

sekretarką, którą ostatnio poślubił. Cała ta sprawa zniszczyła Stellę

psychicznie, robiąc z niej typowy przykład porzuconej, starzejącej się

kobiety, pozbawionej poczucia bezpieczeństwa i własnej wartości.

Czy Nick byłby zdolny do czegoś podobnego? Helen pochyliła głowę,

jakby w ten sposób chciała ukryć nagły niepokój. Nie! Nigdy! Nick jest

uczciwy i lojalny. Właśnie za to go kochała.

Skąd zatem te wątpliwości? Czuła się dziwnie nieswojo - tak jakby to, co

do niedawna wydawało jej się oczywiste, zachwiało się i nabrało

dwuznaczności. Przecież w ich domu tyle się zmieniło: zniknęły cudowne

kremy Jane, kolumny stereofoniczne Jona, Nick w czasie śniadania nie

powiedział słowa... Ledwo słyszała monolog Stelli.

- Niewierność jest swego rodzaju lekarstwem - zakończyła pielęgniarka i

wszystkie odstawiły kubki, wracając do papierów. Przerwa dobiegła końca.

Helen postanowiła się skupić. Musi się przygotować do dwóch rozmów.

Wkrótce ma nadejść Linda Marshall, jedna z pielęgniarek szpitala w

Camberton, i doktor Anderson.

Stella nie dawała jednak za wygraną.

- Jeśli romans może ci pomóc albo scementować twoje małżeństwo, nie

powinnaś się wahać! - ciągnęła. - Nie miej wyrzutów sumienia; mężczyźni

ich nie mają. Dlaczego my, kobiety, miałybyśmy postępować inaczej?

- Nie zamierzam mieć romansu - powiedziała zmęczonym głosem Helen.

Cała ta rozmowa bardzo ją wyczerpała. - Nick też nie. Wspomniałam o

071. Darcy Lilian - Terapia wstrząsowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: