DIAGNOZA I DIAGNOSTYKA 2. 03. 2011
DIAGNOSTYKA- dyscyplina naukowa, która zajmuje się rozpoznawaniem określonych stanów rzeczy i wyjaśnianiem, ustalaniem etapu zmiany oraz wysuwaniem prognoz co do dalszego przebiegu zjawiska.
DIAGNOZA
jako proces- obejmuje ciąg działań mający na celu rozpoznanie badanego faktu lub zjawiska
jako wynik procesu- to pewna ostateczne konkluzja oceniająca, która jest podstawą projektowania dalszych działań.
Typy diagnozy:
I podział -ze względu na przedmiot (obiekt) diagnozowania:
- diagnoza indywidualna
-diagnoza grupowa
-diagnoza środowiskowa (większa społeczność np. środowisko lokalne)
II podział:
-diagnoza rozwinięta
-diagnoza cząstkowa
Diagnoza rozwinięta obejmuje kilka diagnoz cząstkowych:
1. diagnoza przyporządkowująca (typologiczna, identyfikacyjna)
polega na przyporządkowaniu badanego zjawiska do określonego typu lub gatunku
2. diagnoza genetyczna
polega na wyjaśnieniu przyczyn badanego stanu rzeczy
3. diagnoza funkcjonalna (celowościowa)
polega na ustaleniu w jaki sposób badana osoba lub grupa funkcjonuje w różnych obszarach swojej aktywności np. poznawczej, emocjonalnej, społecznej
4. diagnoza fazowa
polega na ustaleniu fazy etapu zmiany badanego zjawiska
5. diagnoza prognostyczna
polega na przewidywaniu w jaki sposób będzie rozwijało się badane zjawisko jeżeli nie podejmiemy odpowiednich działań
Każda diagnoza musi być diagnozą przyporządkowującą i genetyczną.
III podział- diagnoza pozytywna i negatywna:
diagnoza negatywna-polega na wykryciu tych czynników, które mają negatywny, destrukcyjny wpływ na rozwój i funkcjonowanie jednostki lub grup
diagnoza pozytywna- polega na ustaleniu mocnych stron w osobowości jednostki lub grupy, na wyszukaniu punktów oparcia programu naprawczego lub terapeutycznego.
Diagnoza pozytywna i negatywna powinny ze sobą współpracować.
narien