Zrozumieć trudne dziecko.doc

Zrozumieć trudne dziecko
Jak pomóc dziecku nadpobudliwemu psychoruchowo?

Na świecie uważa się, że 3-5% dzieci może być dotkniętych schorzeniem nadpobudliwości psychoruchowej, w Polsce na ten temat nie ma dokładnych danych.

Objawami nadpobudliwości psychoruchowej czyli ADHD są zaburzenia uwagi, nadmierna ruchliwość, impulsywność czyli działanie bez zastanowienia, podejmowanie decyzji bez przewidywania następstw.

Dzieci nadpobudliwe są chronicznie nieuważne i jest im niezmiernie trudno przez dłuższy czas skupić uwagę, nic dziwnego że stają się irytująco niespokojne. Niektóre są tak rozkojarzone, iż nie potrafią się normalnie czymś zająć czy uczyć. Jeśli nauczyciel coś mówi i upadnie mu ołówek dziecko nadpobudliwe zajmie się tym ołówkiem. Jeśli kila osób mówi naraz, będzie miało kłopot z wyróżnieniem osoby, której chce słuchać. Nie jest w stanie skupić się w większej grupie osób (np. w grupie przedszkolnej czy klasie w szkole).

Dzieci z ADHD mają ogromne problemy w domu, w przedszkolu, szkole, w grupie rówieśniczej, albo w kilku z tych miejsc naraz. Często spadają na nie kary, gdyż albo odgrywają rolę błaznów, albo tyranizują innych, co wynika z nieumiejętności kontrolowania swego zachowania i przewidywania jego skutków. Z tego też powodu są bardziej zagrożone wypadkami, np.. jeśli zobaczą po drugiej stronie jezdni coś ciekawego wbiegają pod samochód. Dzieci takie stale biegają, przeszkadzają, nawet na chwilę nie mogą zostać same, bo zrobią krzywdę sobie albo rodzeństwu. Są tak impulsywne i agresywne, że rówieśnicy je odrzucają.

W konsekwencji rodzi się w nich poczucie niższej wartości, dochodzą do wniosku, że są ,,złe" i ,,głupie" i do tej oceny się dopasowują. Pomimo wszelkich starań dostają złe stopnie, toteż narasta w nich przekonanie, że ich wysiłki są z góry skazane na niepowodzenie.

Życie rodziców z dzieckiem z ADHD jest niezmiernie uciążliwe. Trudno je wychować, trudno je akceptować, bo jak się wydaje opiekunom i jak wmawia im otoczenie, jest dowodem ich nieudolności wychowawczej.

Tymczasem przyczyny ADHD na pewno nie biorą się z trudnej sytuacji w domu, niewłaściwych metod wychowawczych, oglądania telewizji itd. To wszystko może oczywiście być powodem agresji lub problemów z koncentracją, ale nie właściwego ADHD.

Przyczyną tego schorzenia jest złe funkcjonowanie niektórych struktur mózgowych. Mózg dziecka z ADHD pracuje inaczej. Gorzej funkcjonują jego części odpowiedzialne za kontrolę ruchu, impulsywność, uwagę. Inna jest objętość niektórych struktur mózgowych, nie są uszkodzone, tylko inaczej funkcjonują, mniejsza jest wrażliwość komórek nerwowych na substancje zwane neuroprzekaźnikami. Zła sytuacja w domu, napięcia między rodzicami mogą najwyżej wzmacniać objawy.

Zazwyczaj dzieci z ADHD są inteligentne, twórcze i bardzo wrażliwe. Należy pamiętać, że są zdrowe, lecz mają specyficzne potrzeby i że jest im niezbędne ciągłe okazywanie szczególnej wyrozumiałości.

Oto kilka rad i wskazówek, stosowanych z dobrym skutkiem przez rodziców takich dzieci:

1. Rodzice muszą zdobyć umiejętności rozeznawania się w różnych sytuacjach i poznawać czynniki irytujące dziecko.
2. Muszą też zważać oraz niezwłocznie reagować na symptomy zapowiadające u dziecka stany rozdrażnienia. Najwięcej można wyczytać z wyrazu twarzy, na której szybko odmalowuje się narastająca frustracja i niemożność znalezienia wyjścia z sytuacji.
3. Skuteczne bywa życzliwe przypomnienie dziecku, by panowało nad sobą, choć czasem okazuje się konieczne wybawienie go z jakiejś opresji.
4. Nieraz warto na jakiś czas przestać się nim zajmować - nie po to, by je ukarać, lecz by zarówno sobie, jak i jemu dać czas na ochłonięcie.

Aby dzieci nadpobudliwe były szczęśliwe i zdrowsze, trzeba im zapewnić środowisko, w którym panuje porządek i stabilizacja:

1. Należy uprościć styl życia.
2. Ograniczyć dopływ bodźców zewnętrznych, gdyż ich nadmiar oddziałuje szkodliwie.
3. Nie dawać dziecku zbyt dużo zabawek naraz.
4. Niech ma do wykonania tylko jedno zadanie - tak długo, aż się z niego wywiąże.
5. Wprowadzić ustalony - choć nie sztywny -plan zajęć, który da dzieciom poczucie stabilizacji. Chodzi nie tyle o dokładne wyznaczanie i trzymanie się godzin, ile o przestrzeganie porządku, czyli kolejności zajęć.
6. Dbać o racjonalne żywienie rodziny, podając regularnie posiłki oraz przekąski, które będą proste, a jednocześnie bogate w różne składniki.
7. Starać się układać dzieci do snu w atmosferze serdeczności, miłości i odprężenia.
8. Ustalić normy postępowania, które pomogą panować dziecku nad swą impulsywnością.
9. Opracować kodeks obowiązujących reguł, jak również sprecyzować konsekwencje łamania niepodważalnych praw.
10. Warto wiedzieć, co dziecko lubi, a czego nie. Warto więc pozwolić dziecku wybrać ulubione zabawki, którymi mogłoby się bawić z drugimi.
11. Nie zmuszać dziecka do jedzenia czegoś, co mu stanowczo nie smakuje lub do noszenia garderoby, która mu się nie podoba.
12. Musi otrzymywać krótkie komunikaty:

Zamiast: ,,Znowu wróciłeś z podwórka w tych zabłoconych butach i wchodzisz na dywan" Trzeba mówić: ,,zdejmij buty" lub ,,buty" i upewnić się czy dziecko usłyszało: ,,proszę powtórz".

13. Podzielić zadania na etapy:

Jeśli powiemy ,,sprzątaj pokój", to mimo, że dziecko chce to zrobić, nie wie jak. Posprząta, jeśli dostanie polecenie: ,,zdejmij rzeczy z krzesła", a teraz ,,włóż je do szafy".

Trudne dzieci nieraz bardziej niż inne wymagają trzymania twardą ręką.

Trzeba jednak pamiętać o różnicy między karceniem, a nadużywaniem władzy rodzicielskiej. Jako ojciec lub matka musisz zachować autorytet.

Wyjaśnienia powinny być zwięzłe, podane tonem przyjaznym, ale stanowczym; innymi słowy, nie bądź zbyt drobiazgowy ani nie wdawaj się w dyskusje na temat bezspornych zasad postępowania. Unikaj również mnożenia przestróg. Jeżeli dziecko trzeba skarcić, zrób to od razu. W książce "Jak w złym świecie wychować dobrze dzieci" zauważono: "Autorytet zdobywa się spokojem, pewnością siebie i stanowczością". Warto się również zastanowić nad cennymi wskazówkami zamieszczonymi w piśmie "The German Tribune": "Zawsze rozmawiaj z dzieckiem tak, by przykuć jego uwagę - często zwracaj się do niego po imieniu, patrz mu w oczy i używaj prostych słów". Trzeba zatem zwracać uwagę nie tylko na to, co się mówi, ale również - jak się mówi.

Właściwe karcenie stwarza atmosferę zaufania, ciepła i stabilności. Kiedy więc trzeba skarcić dziecko, powinno się zarazem udzielić mu stosownych wyjaśnień. Warto też pamiętać o następującej maksymie: ,,Mów, co myślisz, myśl co mówisz i rób, co obiecujesz zrobić".

Do szczególnie stresujących czynników związanych z wychowaniem trudnego dziecka należy jego nadmierne pragnienie skupiania na sobie uwagi. Toteż jak najszybciej dostrzegaj, chwal i nagradzaj właściwe zachowanie lub dobrze wykonaną pracę. Słowa uznania będą dla dziecka wielką zachętą. Dzieci potrzebują małych, ale natychmiastowych nagród.

Jak nagradzać dobre postępowanie?

1. Pochwała - słowa uznania za dobrze wykonaną pracę lub właściwe zachowanie, wypowiedziano życzliwym tonem, potwierdzone przytuleniem i serdecznym wyrazem twarzy.
2. Tabliczka - znajdująca się w widocznym miejscu, na której umieszcza się nalepki lub gwiazdki, aby zachęcić dziecko do dobrego zachowania.
3. Lista dobrych czynów - opisująca sukcesy dziecka: wartościowe czyny, zasługujące na pochwałę. Gdy tylko dziecko zrobi coś dobrego, choćby to była z początku drobnostka, wpisz to na listę i przeczytaj komu z rodziny.
4. Barometr zachowania - gdy dziecko zrobi coś dobrego, do szklanego naczynia wrzuca się cukierki tub ziarnka grochu - w zależności od wieku dziecka (jest to widzialny bodziec wzmacniający pozytywne zachowanie). Chodzi o stworzenie systemu przyznawania punktów, których określona liczba upoważniałaby do nagrody, jaką może być na przykład pójście do kina, na łyżwy czy do restauracji - a więc zrobienie czegoś, co rodzina i tak zamierzała zrobić. Zamiast grozić dziecku: "Jeżeli będziesz niegrzeczny, to nigdzie nie pójdziemy", powiedz raczej: "Pójdziemy, jeśli będziesz grzeczny". Najważniejsze jest zastąpienie negatywnego myślenia pozytywnym, a na to - warto pamiętać - potrzeba czasu.

Badania wykazały, że niektóre dzieci są nie tylko impulsywne, ale wręcz groźne dla otoczenia. Chociaż część z nich jest wychowywana w atmosferze miłości, zachowują się agresywnie: niszczą różne przedmioty, krzyczą, podpalają, strzelają, kłują nożem (jeśli znajdzie się w ich zasięgu), kaleczą zwierzęta bądź ludzi, a nawet same siebie, jeśli to im akurat przyjdzie do głowy. Krótko mówiąc, wywracają wszystko do góry nogami.

Niektórzy są zdania, że na liczne dolegliwości związane z ADHD mogą mieć wpływ jeszcze inne czynniki. W książce (,,Czy to twoje dziecko?") dr Doris Rapp twierdzi, że choroby fizyczne, na które cierpi część dzieci, czasem też zaburzenia emocjonalne, złe zachowanie i kłopoty z nauką mogą być głównie lub w jakiejś mierze spowodowane alergiami bądź wpływem pewnych czynników środowiskowych".

Nadpobudliwość to cecha, która zazwyczaj zmniejsza się z wiekiem, choć u około 30% osób objawy utrzymują się w dorosłości. Zwykle najtrudniej jest w przedszkolu i szkole podstawowej, potem już łatwiej - można zająć się tym, co nas pasjonuje. Ludzie nadpobudliwi często są dziennikarzami, reżyserami, pracują w agencjach reklamowych, w zawodach, w których ruchliwość i nadpobudliwość jest zaletą.

Praca z dziećmi nadpobudliwymi ma na celu zmniejszenie nieukierunkowanych wyładowań ruchowych, zbędnych odruchów i mimowolnych reakcji oraz wyeliminowanie uwagi mimowolnej i nietrwałości zainteresowań. W ćwiczeniach przechodzimy od prac łatwych i krótkotrwałych do coraz trudniejszych.

Przykłady ćwiczeń dla dzieci nadpobudliwych psychoruchowo zmniejszające chaotyczność wyładowań ruchowych:

·         stemplowanie na papierze,

·         kopiowanie rysunków,

·         odrysowywanie wzorów,

·         rysowanie lub malowanie na papierze,

·         rysowanie kredką na ciemnym papierze,

·         wysypywanki z piasku,

·         rysowanie ,,nitką",

·         kompozycje ze sznurka i kolorowych włóczek,

·         malowanie ,,mokre w mokrym",

·         malowanie na podkładzie z kaszy,

·         kolorowa wydzieranka,

·         płaskorzeźba z plasteliny,

·         modelowanie z wałeczków plasteliny lub ciastoliny.