Uniłowski Zbigniew - Wspólny pokój.pdf - Literatura XX wieku - jrachuba

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Zbigniew Uniłowski

Wspólny pokój

Tower Press 2000

Rozdział I

Godzina ósma minut dziesięć rano. Jest to pora przyjazdu pociągu pośpiesznego z Zakopa-

nego do Warszawy. Lokomotywa drży jeszcze jakby i otacza się kłębami pary zmieszanej z

mgłą poranną. Zmęczeni całonocną podróżą ludzie suną przez szary peron, tłoczą się niemra-

wo przy oddawaniu biletów, przechodzą przez olbrzymią poczekalnię, aby wyjść od strony

miasta. Pakują się wraz z tobołami między cztery ścianki czarnych taksówek, które jak

wstrętne, duże robaki wiozą je między posępne domy.

Rosły, opalony chłopak stanął na stopniach dworca, uwolnił ręce od ciężaru dwóch znisz-

czonych walizek i począł wycierać sobie twarz kolorową chustką do nosa. Jego wesołe oczy

błądziły po wszystkim, co go otaczało; tupnął parę razy obcasem w stopień, wsłuchując się w

kamienny dźwięk – dźwięk miasta; skierował wzrok w mgliste niebo, przesunął nim po mo-

krych dachach, westchnął i stał tak z chustką w ręku, namyślając się, gdzie skierować swe

kroki. „Mógłbym pójść do ciotki, ale, Boże! – ten cuchnący, parterowy pokój z ich czwor-

giem po moim zakopiańskim komforcie, nie, to nie dla mnie – a przy tym chciałbym trochę

pracować, cóż robić, u diabła, wynająć jakąś ciupkę i płacić sześćdziesiąt złotych to też nie

interes”. Zakłopotany był, co mu nie przeszkadzało patrzeć wesoło na ludzi. Odmówił traga-

rzowi ruchem głowy, jak gdyby chciał się usprawiedliwić, że stoi tak tutaj z tymi walizkami,

schował chustkę do kieszeni, gwiżdżąc cichutko. „Tak, nie ma rady, trzeba pójść do Zyg-

munta, bo o ciotce nie ma co myśleć, znowu wpadnę ze swoimi płucami”.

Chwycił rześko walizki i skręcił w ulicę Chmielną, ale przypomniał sobie, że Zygmunt

mieszka na Nowiniarskiej, wsiadł więc do taksówki. Jadąc, widział szyldy i wystawy sklepo-

we, pomyślał, że jeszcze wczoraj był w Zakopanem, przypomniał sobie wspaniałą plastykę

gór w śniegu, zdrowe, mroźne powietrze i dzwonki sań. Spojrzał w ołowiane niebo, na wil-

gotne domy i zabłocony trotuar. Zrobiło mu się smutno – pocieszył się, że marzec w mieście

zawsze jest taki, ale oczy jego straciły swój wesoły blask.

Rześka staruszka wskazała mu drzwi na pierwszym piętrze. Przyjaźnił się z Zygmuntem,

ale nie był u niego nigdy, adres miał w liście. Przeczytał na drzwiach samo tylko nazwisko:

„Stukonis”, i zapukał. Drugi raz musiał zrobić to gwałtowniej. Otworzył mu zaspany Zyg-

munt. Był w bieliźnie i uskoczył szybko w głąb mieszkania przed chłodem. Ujrzawszy w

świetle pokoju gościa, po wiedział radośnie:

– Jak się masz, Salis, bardzo jestem zadowolony, że cię tu widzę, siadaj, opaliłeś się!

Salis usiadł. W nosie miał jeszcze zapach kawy i ustępu – tam, z kuchni. Machinalnie od-

powiedział: „Tak” – spojrzał na umęczoną snem twarz Zygmunta, podszedł do niego i ucało-

wali się. Zygmunt, w kalesonach i koszuli na środku pokoju, zadawał pytania, drapiąc się w

plecy:

– Czy dostałeś mój list? No widzisz, tak jest tutaj. To ty pół roku siedziałeś tam, w tym

Zakopanem, ale chyba teraz jesteś już zdrów?

– Tak, czuję się zupełnie dobrze. Chorowałem długo i nudnie. Te pół roku suchego kaszlu,

połykania świeżego powietrza na werandzie i rozmyślań bokiem mi już wylazło. Mam wra-

żenie, że może trochę zinteligentniałem, wiesz – samotność, tego ten... Tam. jest tylko ładnie,

zwłaszcza jeśli chodzi o przyrodę. Ale żeby z tego korzystać, trzeba być zdrowym. No, teraz

jest już lepiej, mam nadzieję, że...

– Możesz tu mieszkać, mówiłem z matką. Patrz, takie tu urządzenie, o, to jest ten pokój,

ale spać będziesz w alkowie, w kącie postawi ci się łóżko.

– Bo widzisz, chodzi mi o to, żebym mógł pisać, ostatnio nic nie robiłem. Jeśli się ma

dwadzieścia jeden lat, to nie należy poprzestawać tylko na marzeniach o sławie, tak jak my to

wszyscy robimy, nie wyłączając i ciebie. U ciotki nie mogę, bo ciasno, a oprócz tego przy-

zwyczaiłem się do pewnych wygód, jak własny ręcznik i grzebień. Ktoś tu jeszcze mieszka?

– A jakże, w tamtym pokoju matka i dwie panienki, w tym tylko mój brat i jeden student –

o, widzisz to polowe łóżko, to jego – agronom. Tu jest zupełnie nieźle; matka wychodzi rano

razem z jedną z tych panienek, do zajęcia. Zostawia kawę na płycie. Druga panienka uczy się

akuszerii, czasem nie ma jej cały dzień, a czasem jest, ale taka spokojna. Mówię ci, fajnie

jest! Mój brat chodzi do szkoły chemicznej – śpi na tej kanapie. Może się kawy napijesz? Nie,

no to ja będę pił, bo jeszcze śniadania nie jadłem.

Salis podszedł do lustra, poprawiając sobie krawat; zastanowił się nad ceną tego kąta i za-

raz zapytał:

– A nie wiesz, ile będę musiał płacić? Zygmunt jadł śniadanie, z ustami pełnymi jadła od-

powiedział, że nie wie, że jest to sprawa matki. W jego głosie Salis odczuł ciepło przyjaźni i

nieprzywiązywanie wagi do tego pytania. Nieuchwytna sztuczność na początku rozmowy

znikła teraz i obaj poczęli sobie gawędzić serdecznie. Mówili o tym, co ich najbardziej intere-

sowało: o tej swojej tak młodej literaturze, o kolegach, z którymi tworzyli razem grupę piszą-

cych; że ów leniwy, a tamten niezdolny – ale zaraz spojrzeli sobie w oczy i roześmieli się, bo

nie wiedzieli, co o sobie powiedzieć. Przez okno pokoju wpadało anemiczne miejskie słońce i

jasna smuga światła padła na bosą nogę Zygmunta; patrząc na nią, Salis myślał o rannej mgle

i o tym, że słońce tutaj jest takie blade, a noga Zygmunta niezbyt czysta; zapytał zaraz, czy

będzie miał gdzie pisać, na co Zygmunt wskazał mu biurko. Było ono wielkie i szerokie, z

blatem pokrytym czarną ceratą, w wielu miejscach poplamioną atramentem. Stały na nim

buteleczki jakieś, większe i mniejsze, trzy muszle, parę figurek z gipsu i jedna z miedzi czy

brązu przedstawiająca robotnika z wzniesioną do góry pochodnią. Prócz tego wazoniki, dwie

stare gąbki, mnóstwo obsadek ze stalówkami i bez, leżały na nim gazety i rozsypany był tytoń

i okruchy chleba. Zygmunt skończył jeść, przeciągnął się i powiedział:

– No, Lucek, rozejrzyj się, możesz nawet iść do drugiego pokoju, bo w tej chwili nie ma

tam nikogo, ja tymczasem pójdę do ustępu i potem zacznę się ubierać. Ale, tyś nie widział

mego tomiku, przejrzy no: pierwsza książka!

Lucjan usiadł na otomanie i począł przeglądać książkę Zygmunta: był to mały tomik wier-

szy, które Lucjan już znał, począł więc rozglądać się po pokoju. Brak firanek w oknach czynił

wrażenie jasności i pustki, mimo że sprzętów było w nim wiele. Między oknami pod ścianą

stała komoda z mnóstwem drobiazgów, z dużym lustrem pośrodku i dwoma wazonami z we-

tkniętymi w nie pawimi piórami. W kącie pokoju, obok otomany, stała etażerka pełna ksią-

żek, zniszczonych, kurzem pokrytych, papierów w rulon zwiniętych i... buteleczek. Siedział

na solidnej otomanie, wytartej nieco – koloru bordo, przed sobą miał stół z żółtą i brudną

serwetą. Obok stało polowe łóżko studenta. Na ścianach wisiały przeróżne obrazy i fotogra-

fie: mały aniołek z kwiatkiem w rączce obok poważnego, wąsatego mężczyzny. Grupa robot-

ników pod ślubną parą. Dymiące kominy fabryczne przy całującej się parze, kolorowe zwie-

rzęta, jeleń uciekający przed sforą psów i myśliwym, obraz Matki Boskiej z dwoma cięciami

na policzku. Lucjan przymknął oczy; z kuchni dochodziło kapanie wody z nie dokręconego

kranu i postękiwania Zygmunta, zza okien – głuchy gwar ulic. Zegar dał za wiele uderzeń w

stosunku do godziny, potem uszu Lucjana doszedł szum spuszczonej wody i roześmiany

Zygmunt wszedł do pokoju; począł się niedbale i szybko ubierać.

– Słuchaj, Zygmuś – zapytał Lucjan – skąd tutaj tyle tych buteleczek, obsadek, papieru?

– Przeszkadzają ci – odparł z uśmiechem. – Tutaj kreślarze dawniej mieszkali; to po nich,

a teraz ten agronom czy leśnik też musi coś kreśli, bo często go widzę pochylonego nad sto-

łem. Obejrzyj lepiej alkowę.

Uniłowski Zbigniew - Wspólny pokój.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: