Voynich L. - Szerszeń.pdf - ebooki Przygoda i sensacją - kasiek790

L. E. VOYNICH

SZERSZEń

tytuł oryginału: “The Gddfiy”

przełożyła: Maria KRECZOWSKA

tekst wklepał: dunder@poczta. fm

Państwowe Wydawnictwo “Iskry” - Warszawa - 1954.

Obwolutę projektował

Janusz Grabiński

Redaktor

Zofia Jerzyńska

Redaktor techniczny

Marek Aniosłewicz

Korektor

Olga Kaminska

CZęść PIERWSZA

Rozdział I

Artur siedział w bibliotece seminarium teologicznego w Pizie przeglądając stos opracowanych

kazań. Wieczór czerwcowy był tak gorący, że okna szeroko otwarto, okiennice zaś na wpół

przymknięto, by chłodniej było w pokoju. Dyrektor zakładu, kanonik Montanelli, przerwał na chwilę

pisanie, by rzucić spojrzenie pełne miłości na głowę chłopca schyloną nad papierami.

- Nie możesz odszukać, carino? * To daj pokój; będę musiał ustęp ten napisać ponownie. Może

go nawet zniszczyłem i na próżno zabieram ci tyle czasu. Montanelli miał głos raczej niski, lecz pełny

i dźwięczny, o metalicznej czystości, co mowie jego nadawało specjalny urok. Był to głos

urodzonego mówcy, o wszelkich możliwych odcieniach. Gdy mówił do Artura, słowa brzmiały

pieszczotliwie.

- Nie, ojcze, muszę znaleźć; jestem pewny, że tu je włożyłeś. Po raz drugi nie potrafisz już tak

napisać. Montanelli znów się zabrał do pracy. Senny chrabąszczyk monotonnie brzęczał za oknem, a

długie, melancholijne wołanie przekupnia owoców niosło się echem po ulicy: Fragola! fragola! **

- “O uleczeniu trędowatego”, oto jest! - Artur przebiegł pokój swym bezszelestnym krokiem,

który zawsze irytował jego współmieszkańców. Drobny, smukły chłopiec bardziej przypominał jakiś

włoski portret z wieku XVI niż chłopca z średnich warstw Anglii. Od długiej linii brwi do delikatnie

zarysowanych ust i małych rąk i nóg wszystko było u niego zbyt misterne, zbyt wyrzeźbione. Gdy

siedział bez ruchu, mógł uchodzić za bardzo ładną dziewczynę przebraną za chłopca; chód jego i

gibkość ruchów przypominały oswojoną panterę bez pazurów.

- Naprawdę znalazłeś?! Arturze, co ja bym począł bez ciebie? Pogubiłbym rychło wszystkie

moje notatki. No, nie będę już pisał. Chodźmy do ogrodu, a pomogę ci trochę. Cóż to za ustęp,

którego nie możesz zrozumieć? Wyszli razem do zacisznego, cienistego ogrodu okalającego klasztor.

Seminarium mieściło się w budynkach starego klasztoru dominikańskiego. Przed dwustu laty

czworokątne to podwórze było całkiem puste, krzewy rozmarynu i lawendy bramowały wysoki

parkan. Biało odzianych mnichów, którzy je ongiś pielęgnowali, dawno już pokryła cisza i

zapomnienie, lecz balsamiczne zioła dotąd kwitły i wydawały woń w uroczy wieczór letni, choć nikt

ich już nie zrywał, by z nich sporządzać leki. Kępki dzikiej pietruszki i orlika wyrastały wśród

gracowanych ścieżek, a wodotrysk pośrodku podwórza zakryły paprocie i pryszczeńce. Róże

rozrosły się dziko, ich kolczaste łodygi snuły się w poprzek ścieżyn. Po bokach płonęły ogromne

czerwone maki; duże naparstnice opadały na zmierzwioną trawę, a stara winna latorośl, zdziczała i

bezpłodna, oplotła swe pędy koło zaniedbanego niespliku, który liściastą głową potrząsał zwolna ze

smutnym jakimś uporem. Jeden róg ogrodu zajęła olbrzymia kwitnąca magnolia - gąszcz ciemnych

liści tu i ówdzie upstrzonych śnieżnobiałym kwieciem. Prosta ława drewniana oparta była o jej

potężny pień; na niej usiadł Montanelli. Artur, słuchacz filozofii na miejscowym uniwersytecie, nie

mogąc zrozumieć jakiegoś zawiłego ustępu zwrócił się do „ojca” o wyjaśnienie. Montanelli był dlań

żywą encyklopedią, do której sięgał w potrzebie, choć nigdy nie był uczniem seminarium.

- A teraz odejdę - rzekł, gdy niezrozumiały ustęp został już wyjaśniony - chyba że mogę jeszcze

być na coś potrzebny.

- Nie będę już pracował, ale chciałbym cię jeszcze trochę zatrzymać, jeżeli masz czas.

- O, tak! - Oparł się o pień drzewa i poprzez ciemne gałęzie patrzył w spokojne niebo, na

którym zapalały się zwolna pierwsze blade gwiazdy. Marzycielskie, mistyczne oczy, koloru

ciemnobłękitnego, pod czarnymi rzęsami, odziedziczył po matce. Montanelli odwrócił głowę, by ich

nie widzieć,

- Carino, wyglądasz, jakbyś był ogromnie znużony

- Cóż poradzę? - W głosie Artura brzmiało lekkie rozdrażnienie, które tamten wyczuł

natychmiast.

- Nie trzeba było wracać tak prędko na uniwersytet; jesteś zupełnie wyczerpany po tamtych

nocach. Powinienem był stanowczo nalegać, byś wypoczął należycie przed wyjazdem z Livorno.

- Ach, ojcze, na co by się to przydało? Nie mogłem przecież po śmierci matki pozostać w tym

obrzydliwym domu. Julia byłaby mnie doprowadziła do obłędu!

Julia, której nie mógł znosić, była żoną jego najstarszego przyrodniego brata.

- Nie żądałbym, żebyś pozostał u swych krewnych - łagodnie odparł Montanelli. - Wiem

dobrze, że byłoby to dla Ciebie czymś najgorszym. Żałuję jednak, że nie przyjąłeś zaproszenia swego

angielskiego przyjaciela, doktora; miesiąc spędzony w jego domu byłby cię uczynił zdolniejszym do

dalszej pracy.

- Nie, ojcze, nie mógłbym, naprawdę! Warrenowie. są bardzo dobrzy i serdeczni, ale oni tego

nie rozumieją...martwią się z mego powodu...Czytam to na ich twarzach...Zapewne próbowaliby mnie

pocieszyć i mówiliby o matce. Gemma nie - to wiem...Ona zawsze wiedziała, o czym nie należy

mówić, nawet wtedy, gdy byliśmy jeszcze dziećmi. Ale inni...Zresztą nie tylko to...- Co więc, mój

synu? Artur zerwał kilka kwiatów ze zwisającej gałęzi naparstnicy i nerwowo miął je w palcach.

- Nie mogę znieść tego miasta - zaczął po chwilowej pauzie - Na każdym kroku sklepy, w

których zwykła kupować zabawki, gdy byłem dzieckiem, to znów wybrzeże, gdzie ją prowadziłem,

zanim rozchorowała się na dobre. Gdzie stąpnę, wszędzie to samo. Każda kwiaciarka na ulicy

ofiarowuje kwiaty...jak gdyby teraz były mi potrzebne! Wreszcie ten cmentarz...Nie, musiałem

stamtąd uciec! o chorobę przyprawiał mnie sam widok tego miejsca...Urwał nagle i usiadł rwąc w

strzępy dzwoneczki naparstnicy. Zapanowało milczenie tak długie i głębokie, że nareszcie podniósł

oczy, zdumiony, iż ojciec nic nie odpowiada. Mrok już zapadał pod rozłożystym drzewem magnolii i

wszystkie przedmioty wokół zacierały się z wolna, dość jednak było jasno, by Artur mógł widzieć,

jak śmiertelnie blada stała się twarz Montanellego. Zwiesił głowę na piersi, a prawą ręką kurczowo

obejmował brzeg ławy. Chłopak odwrócił oczy, zdjęty trwożnym zdumieniem. Miał wrażenie, że

niechcący stąpił na ziemię świętą. Boże! - pomyślał - jakże mały i samolubny jestem wobec niego!

Gdyby mój smutek był jego własnym, nie mógłby go głębiej odczuwać. W tej chwili Montanelli

podniósł głowę i rozejrzał się wokoło. - Nie chcę cię zmuszać, byś tam wracał, zwłaszcza teraz -

rzekł tonem najbardziej pieszczotliwym - musisz mi jednak przyrzec, że postarasz się o zupełny

wypoczynek podczas wakacji letnich. Sądzę, że najlepiej będzie, gdy je spędzisz z dala od Livorno.

Nie mogę pozwolić, byś zapadł na zdrowiu.

- A ty, ojcze, gdzie zamierzasz wyruszyć po zamknięciu seminarium?

- Jak zwykle, ruszę z uczniami w góry i tam ich poumieszczam. Ale w połowie sierpnia, gdy

zastępca dyrektora wróci z wakacji, postaram się wyjechać w Alpy, by mieć jakieś urozmaicenie.

Pojechałbyś ze mną? Zabrałbym cię chętnie na kilka górskich wycieczek, gdzie mógłbyś też poznać

alpejskie mchy i porosty. Tylko obawiam się, czy w moim towarzystwie nie byłoby ci za nudno?

- Ojcze! - Artur ujął jego ręce w sposób „demonstracyjnie przesadny”, jak zwykła mówić Julia.

- Oddałbym wszystko w świecie, aby móc wyjechać z tobą. Tylko...nie jestem pewny...- urwał.

- Sądzisz, że pan Burton nie pozwoli?

- Oczywiście, że mu to będzie nieprzyjemne, ale zakazać mi przecież nie może. Mam

osiemnaście lat i mogę robić, co mi się podoba. Ostatecznie jest tylko przyrodnim moim bratem i nie

widzę powodu, dla którego miałbym mu być posłuszny. Zawsze był niedobry dla mojej matki.

- Jeśli jednak sprzeciwi się stanowczo, to sądzę, że lepiej byłoby go nie drażnić; to mogłoby

jeszcze pogorszyć twe stosunki domowe...

- Pogorszyć się już nie dadzą! - porywczo zawołał Artur. - Zawsze mnie nienawidzili i będą

nienawidzić...bez względu na moje postępowanie. Zresztą, jakżeby James mógł się sprzeciwiać

memu wyjazdowi z tobą. mym ojcem- spowiednikiem?

- Zważ, że jest protestantem. W każdym razie lepiej będzie napisać do niego i zaczekać na

odpowiedź, jak się na to zapatruje. Tylko staraj się pisać spokojnie, mój synu, wszak postępowanie

twoje musi być niezależne od tego, czy cię ktoś kocha czy nienawidzi. Napomnienie udzielone zostało

w formie tak łagodnej że Artur lekko się tylko zarumienił.

- Tak, wiem o tym - odpowiedział wzdychając - ale to tak trudno...

- Żałowałem, że nie mogłeś przyjść do mnie we wtorek wieczór - rzekł Montanelli przechodząc

na inny temat. - Był tu biskup z Arezzo i chętnie byłbym cię z nim zapoznał.

- Przyrzekłem wpierw jednemu z kolegów, że przyjdę na zebranie w jego mieszkaniu. Byliby na

mnie czekali.

- Jakież to było zebranie? Artur zdawał się zmieszany tym pytaniem.

- To...to nie było zebranie zwyczajne - odparł zacinając się nerwowo. - Przybył jeden student z

Genui i wygłosił mowę...rodzaj wykładu.

Voynich L. - Szerszeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: