Paver Michelle 1 - Wilczy brat.pdf - ebooki Przygoda i sensacją - kasiek790

Paver Michelle

Kroniki Pradawnego Mroku I

Wilczy Brat

Przełożył TomaszPiwowarczyk

Wydawnictwo W.A.B., 2005

Wydanie I

Warszawa 2007

Torak przebudził się gwałtownie ze snu, w który zapadł mimo woli.Ognisko paliło

się leniwie. Chłopiec skulił się w drżącym kokonie światła i wpatrzył w złowrogą czerń

Lasu. Nic nie widział. Do jego uszu nie dochodził żaden dźwięk. Czy to wróciło? Stało

tam teraz, przyglądając mu się płonącymi, morderczymi oczami?

Torak był zmarznięty i głodny. Wiedział, że musi coś zjeść, że boli go ręka, a oczy

pieką ze zmęczenia, lecz tak naprawdę nie czuł nic. Przez całą noc czuwał przy

resztkach rozbitego szałasu, który sklecili ze świerkowych gałęzi, i patrzył, jak ojciec

krwawi. Jak się to wszystko mogło stać?

Zaledwie wczoraj – wczoraj – rozbijali obóz w błękitnawej poświacie jesiennego

zmierzchu. Torak powiedział coś zabawnego, a ojciec się śmiał. Nagle Las

eksplodował wrzaskiem kruków i skrzypieniem sosen. Z ciemności za drzewami

wypadło na nich coś jeszcze od niej czarniejszego: wielka, oszalała groza w

niedźwiedziej postaci.

Śmierć zajrzała im w oczy. Kłębowisko szponów. Kakofonia przeraźliwych

dźwięków. W jednej chwili potwór rozbił szałas w drzazgi. W jednej chwili rozpruł

ojcu bok, zostawiając poszarpaną ranę. Potem zniknął, bezgłośnie niczym mgła

rozpłynął się w Lesie.

Ale który niedźwiedź podkrada się do człowieka – a potem znika, nie

dokończywszy polowania? Który niedźwiedź bawi się zwierzyną?

Gdzie jest teraz?

Torak nie sięgał spojrzeniem poza krąg światła, ale wiedział, że polana także była

w opłakanym stanie, usiana połamanymi drzewkami i stratowanymi krzakami paproci.

Wyczuwał woń krwi sosnowej i rozoranej pazurami ziemi. Dochodziło go łagodne,

smętne bulgotanie strumienia przepływającego trzydzieści kroków dalej. Niedźwiedź

mógł być wszędzie.

Zza pleców dobiegł go jęk ojca, który powoli podniósł powieki i spojrzał na syna,

nie rozpoznając go.

–To… to ja… – wyjąkał Torak ze ściśniętym sercem. – Jak się czujesz?

Szczupłą, brązową twarz ojca wykrzywił spazm bólu. Policzki poszarzały, klanowe

tatuaże ostro odcinały się na ich tle. Pot pozlepiał w strąki jego długie, ciemne włosy.

–Rana była tak głęboka, że kiedy Torak usiłował niezręcznie zatamować krew

kępą mchu, ujrzał wnętrzności połyskujące w blasku ogniska. Musiał zacisnąć zęby,

aby powstrzymać mdłości. Miał nadzieję, że Tata nie zauważy – ale dostrzegł to,

oczywiście… Tata był myśliwym. Widział wszystko.

–Torak… – wydyszał.

Wyciągnął rękę, gorące palce zacisnęły się kurczowo na dłoni Toraka, łapczywe

jak palce dziecka. Chłopiec przełknął ślinę. To synowie ściskają ojców za rękę, nie na

odwrót.

Powiedział sobie, że będzie użyteczny: będzie mężczyzną, nie chłopcem.

–Mam jeszcze trochę liści krwawnika – rzekł, sięgając wolną ręką do torby z

lekarstwami. – Może one powstrzymają…

–Zatrzymaj je. Sam krwawisz…

–Nie boli – skłamał Torak. Rzucając nim o brzozę, niedźwiedź potłukł mu żebra i

rozciął rękę.

–Torak… odejdź. Teraz. Zanim on wróci. Chłopiec wpatrywał się w ojca. Otworzył

usta, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

–Musisz – powiedział ojciec.

–Nie. Nie. Nie mogę…

–Ja umieram. Jeszcze przed wschodem słońca będę martwy.

Torak zacisnął dłoń na torbie z lekarstwami. Dzwoniło mu w uszach.

–Tato…

–Daj mi… czego mi trzeba do Podróży Śmierci. A potem pozbieraj swoje rzeczy.

Podróż Śmierci. Nie. Nie! Twarz ojca była surowa.

–Mój łuk – powiedział. – I trzy strzały. Weź resztę. Tam, gdzie idę… polowanie jest

łatwe.

Obcisłe spodnie z jeleniej skóry, które Torak miał na sobie, były rozdarte w

okolicy kolana. Wbił paznokieć kciuka w odsłonięty kawałek ciała. Zabolało. Skupił

się na tym ze wszystkich sił.

–Jedzenie – wychrypiał ojciec. – Suszone mięso… Weź wszystko.

Spod palca Toraka popłynęła krew. Nacisnął mocniej. Starał się nie wyobrażać

sobie ojca podczas Podróży Śmierci. Usiłował nie myśleć o samotności w Lesie.

Ledwie skończył dwanaście lat. Nie zdoła przetrwać sam. Nie wie jak.

–Torak! Rusz się!

Zamrugał gwałtownie, sięgnął po ojcowską broń i położył ją u jego boku. Podzielił

strzały, kalecząc palce o ostre krzemienne groty. Przewiesił przez ramię swój kołczan

i łuk, i odnalazł pośród szczątków obozowiska mały toporek z czarnego bazaltu.

Leszczynowy tobołek poszedł w strzępy podczas ataku, więc musiał upchnąć

pozostałe przedmioty w kaftanie albo przytroczyć je sobie do pasa.

Sięgnął po śpiwór ze skóry renifera.

–Weź mój – wymamrotał ojciec. – Nie uda ci się… naprawić swojego. I… zamień

noże.

Torak był wstrząśnięty.

–Nie twój nóż! Będziesz go potrzebować!

–Tobie bardziej się przyda. Poza tym… dobrze będzie zabrać w Podróż Śmierci

coś twojego.

–Tato, proszę. Nie…

W Lesie trzasnęła gałązka. Torak odwrócił się.

Otaczała ich absolutna ciemność. Gdziekolwiek spojrzał, cienie nabierały

niedźwiedzich kształtów. Żadnego wiatru. Ani ptasich śpiewów.

Słyszał tylko trzask ognia i łomot własnego serca. Las zdawał się wstrzymywać

oddech. Ojciec oblizał wargi z potu.

–Nie ma go tu jeszcze – powiedział. – Ale będzie. Niedługo po mnie przyjdzie…

Prędko, noże.

Torak nie chciał zamieniać noży. To oznaczało koniec. Ale wzrok ojca,

wpatrującego się weń z natężeniem, nie dopuszczał odmowy.

Zaciskając do bólu szczęki, wsunął swój nóż w dłoń Taty. Potem odwiązał pochwę

z jeleniej skóry, którą ojciec nosił u pasa. Jego nóż, piękny i śmiertelnie

niebezpieczny, miał ostrze w kształcie liścia wierzby, zrobione z błękitnego łupka, i

trzonek z rogu płowego jelenia, opięty ścięgnem łosia dla pewniejszego chwytu.

Prawda poraziła go jak grom, gdy spoglądał na nóż. Przygotowywał się do życia bez

Taty.

–Nie zostawię cię! – krzyknął. – Będę z nim walczył, będę…

–Nie! Nikt nie pokona tego niedźwiedzia! Kruki na drzewach zerwały się do lotu.

Chłopiec poczuł, że zapiera mu dech.

–Posłuchaj – syknął ojciec. – Niedźwiedź, każdy niedźwiedź, jest najsilniejszym

myśliwym w Lesie. Wiesz o tym. Ale ten niedźwiedź… jest znacznie silniejszy.

Torak poczuł, że podnoszą mu się włoski na rękach. Zajrzał ojcu w oczy; zobaczył

małe, szkarłatne żyłki, okalające dwie otchłanie mroku.

–Jak to? – szepnął. – Jak…

–On jest… opętany. – Zawzięty wyraz twarzy ojca sprawiał, że nie wyglądał już jak

Tata, którego znał Torak. – Coś… demon… z Zaświatów… wstąpił w niego i sprawił,

że stał się zły.

Cicho trzasnął żar. Drzewa nachylały się ku nim z mroku, nasłuchując.

–Demon? – powtórzył Torak. Ojciec zamknął oczy, by zebrać siły.

–On żyje tylko po to, żeby zabijać – odezwał się wreszcie. – Zabijając, robi się

coraz silniejszy. Rozedrze na strzępy… wszystko. Zwierzynę. Klany. Wszystko

umrze. Las umrze… – Urwał. – Za miesiąc będzie już za późno. Demon stanie się

zbyt… potężny.

–Za miesiąc, Ale…

–Pomyśl, Torak! Kiedy czerwone oko na nocnym niebie osiąga szczyt, demony są

najsilniejsze. Wiesz o tym. Gdy to nadejdzie, ten niedźwiedź… stanie się

niepokonany. – Ojciec walczył o każdy oddech. W blasku ogniska Torak dostrzegł

drganie pulsu na jego szyi. Tak słabego, jakby miał się w każdej chwili zatrzymać. –

Musisz… coś mi przyrzec.

–Wszystko.

Ojciec przełknął ślinę.

–Pójdziesz na północ. To wiele dni marszu. Odszukasz… Górę… Ducha Świata.

Torak wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami. Co takiego?

Ojciec podniósł powieki i utkwił wzrok w gałęziach zwieszających się nad ich

głowami, jak gdyby widział tam coś, czego nie mógłby dostrzec nikt inny.

–Odszukaj ją – powtórzył. – To jedyna nadzieja.

–Ale… nikt nigdy jej nie odnalazł. Nikt nie dał rady.

–Tobie się uda.

Paver Michelle 1 - Wilczy brat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: