Pacyński Tomasz - Sherwood.pdf - ebooki Przygoda i sensacją - kasiek790

Tomasz Pacyński

Sherwood

Wydanie polskie: 2001

TTTN

Część pierwsza

OSZUST I RZEŹNIK

Palcami bosej stopy uderzył boleśnie w ostry, wystający korzeń. Pomimo

odrętwienia dochodzącego już do kolan ból był tak silny, że nagi mężczyzna upadł i

zwinął się z kłębek. Leżąc na boku, odgarnął z twarzy długie, zlepione mokrym

śniegiem włosy. Spojrzał na stopę. Choć przed chwilą właśnie pomyślał, że gorzej

być już nie może, okazało się, iż się mylił, po raz kolejny w ciągu ostatnich dwóch

dni. Dwa palce zranionej stopy sterczały pod dziwnym kątem, krew plamiła

nasiąknięte wodą i pokryte topniejącym śniegiem liście.

Diabli, powinno przecież bardziej boleć, błysnęło w zamroczonym umyśle, prawie

urwane…

Zaczęło go ogarniać obezwładniające ciepło, nie czuł już zacinającego, jesiennego

śniegu z deszczem. Dobrze jest tak leżeć, bez ruchu, chociaż chwilę, zasnąć…

W zakamarkach umysłu znów zamajaczyła myśl o wilkach, niedźwiedziach, lisach,

wampirach, wilkołakach i innym zwierzu zamieszkującym ten przeklęty las. Nie chciał

umierać, rozdzierany żywcem przez jakąś głodną bestię. Przyzwyczaił się do myśli o

śmierci, przez całe życie ocierał się o nią często, lecz zawsze sądził, że przyjdzie do

niego w inny, nie tak straszny sposób. Bał się śmierci z ręki kata, gdy otoczony

drwiącą, podekscytowaną, gawiedzią, będzie stał z pętlą na szyi. Zawsze jednak

sądził, że to najgorsze, co może go spotkać. Okazało się, że jeszcze gorsza może

być cuchnąca paszcza pełna pożółkłych, ostrych zębów… Ta świadomość gnała go

przez mroczny, lodowaty las, pomimo iż zdawał sobie sprawę, że nie uda mu się

nigdzie dobiec, i nieistotne było to, że wcale nie wiedział, w którym kierunku uciekać.

Tymczasem, jak zwykle ostatnio, obawiał się nie tego, czego powinien. W ten

ponury, jesienny dzień, w zacinającą, mokrą śnieżycę każdy szanujący swe zdrowie

wilkołak siedział w suchym, przytulnym barłogu. Nie mówiąc już o wilkach i

niedźwiedziach.

Prawdziwy zabójca był przy nim od dawna. Nie miał najeżonej kłami paszczy i

cuchnącego oddechu. Nie można było go uniknąć, biegnąc na oślep przez las, to

tylko odsuwało chwilą nieuchronnego dopadnięcia ofiary, która wycieńczona

ucieczką stawała się łatwiejszym łupem. Tym zabójcą było zimno, atakujące nagie

ciało mężczyzny mokrym, zacinającym śniegiem i porywami zimnego, wilgotnego

wiatru. Przed tym zabójcą nie można uciec, można się najwyżej przed nim ukryć.

Znaleźć zaciszny wykrot, osłonięty sięgającymi do ziemi łapami

wiekowego świerku, zagrzebać się w pokładach suchych igieł, nie tracić ciepła i sił

wysysanych bezlitośnie przez wiatr i śnieg. Zwinąć się jak najciaśniej i, ogrzewając

własnym oddechem, mieć nadzieję, że cierpliwy, niewidzialny wróg nie będzie miał

dostępu. Wielu doświadczonych, puszczańskich myśliwych, osaczonych przez mróz

po niespodziewanej kąpieli w oparzelisku, potrafiło w ten sposób ujść śmierci.

Nagi mężczyzna nie był puszczańskim myśliwym.

Ostatnim zrywem energii usiłował dźwignąć się z powrotem na nogi. Udało się, no,

prawie się udało. Tak jak wszystko w ciągu ostatnich dwóch dni. Co śmieszniejsze,

zawiodła druga noga. W tej zranionej uderzenie przywróciło czucie, lecz druga,

zdrętwiała z zimna i zmęczenia, okazała się giętka jak zasady moralne królewskiego

poborcy podatków. Nie poczuł, jak kolano ugina się pod ciężarem zażywnego ciała.

Zobaczył tylko, jak ziemia nagle staje pionowo i wali go z rozmachem w twarz. Ujrzał

z bliska pojedyncze igiełki sosnowe, czerwony błysk i zapadł w ciemność.

Zimno nie zabija szybko i bezboleśnie, okrutnie bawi się z ofiarą. Nagły poryw

wiatru chlasnął mokrym śniegiem po nagim ciele. Człowiek drgnął, palce wczepiły się

w mokre igliwie. Lecz to było wszystko, na co stać było wychłodzone, okradzione z

energii ciało. W wypełnionym szarą mgłą umyśle poczęły krążyć ospałe, urywane

myśli. Już się nie bał, nie walczył. Patrzył na wszystko jakby z zewnątrz, jakby

dotyczyło to kogoś innego.

Powiadają, że wielu wśród umierających, oczywiście jeżeli dany im jest na to czas,

widzi przed oczyma całe swoje życie. Dzieciństwo, uśmiech matki, pierwsze

zwycięstwa i pierwsze pocałunki… Wszystko, co w życiu było ważne, wszystko, co

było drogie. Co warto zobaczyć w tej ostatniej godzinie. Jeżeli to prawda, mężczyzna

do końca miał pecha. Przed jego oczyma przewijały się bez końca obrazki z ostatnich

dwóch dni. A nie były to najlepsze dni. Prawdę mówiąc, zważywszy na finał, były to

najgorsze dni w jego życiu.

Widział siebie przed ową ruderą nazywaną przez miejscowych, z braku innego

określenia, „karczmą”. Zapewne słusznie, gdyż było to jedyne tego typu miejsce w

promieniu wielu mil.

Widział czterdziestoletniego, tęgiego mężczyznę z pełną, rumianą twarzą,

siedzącego na dobrze wypasionym koniu. Odzienie, aczkolwiek niezbyt ostentacyjnie

bogate i kord z drewnianą rękojeścią przy pasie świadczyły o przynależności

Pacyński Tomasz - Sherwood.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: