POEZJA JERZEGO LIEBERTA
Poeta związany z kręgiem skamandryckim.
Jego twórczość, przedwcześnie przerwana śmiercią z powodu gruźlicy, wnosi do literatury polskiej rozważania religijne, związane z tradycją mistyczną. Zapewne choroba i walka z nią zdecydowały o tematyce jego poezji, w której wyraża dramatyczny konflikt pomiędzy „ziemską” ojczyzną człowieka a perspektywą wieczności, będącej fundamentem religii chrześcijańskiej.
W swoich wierszach przedstawiał przejmujący obraz choroby i jej niszczącej siły wobec której człowiek jest bezradny - Kantyczka Moribundów.
W wielu wierszach, którym nadaje formę modlitwy, poeta manifestuje swój światopogląd; ostateczną racja istnienia człowieka jest Bóg – Jeździec.
Tomiki:
*„Druga ojczyzna” – 1925;
*”Gusła” – 1930;
*”Kołysanka jodłowa” – 1932.
Jerzy Liebert – poeta katolicki, tłumacz prozy rosyjskiej. Poruszał tematykę metafizyczno-egzystencjalną. Żył krótko, od roku 1904 do 1931. Pisał o katolicyzmie w ujęciu ziemskim – zajmował się witalnością, biologią. Zmarł na gruźlicę.
Polski poeta. Wiersze ogłaszał w prasie od 1922. Z powodu choroby nie ukończył studiów polonistycznych, rozpoczętych na Uniwersytecie Warszawskim 1925. Wyznawca filozofii katolickiej.
"Druga ojczyzna" (pierwszy zbiór poetycki)
-skamandryckie fascynacje, co oczywiście nie oznacza wtórności poezji Lieberta-utwory pomieszczone w tomie = zapowiedź dojrzałej poezji religijnej
-poezja religijna, w której = problemy egzystencjalne wynikają ze świadomości wewnętrznego rozdarcia człowieka
"Druga ojczyzna" (tom poetycki)
-kosmiczny nieomal wymiar uczucia = dostrzeganie sprzeczności ludzkie natury (Miłość doskonała, Miłość 1924)
a)poeta przejawia ogromną odpowiedzialność za słowo = cecha całej poezji Lieberta
Dalsza droga poetycka Lieberta = poezja mistyczna i głęboko religijna
-poezja, w której przedstawiony został dramat egzystencjalny człowieka (rezultat zmagań chrześcijanina)
-poezja, w której postrzega się wyjątkowe zjawisko dwudziestolecia
Gusła (1930), Kołysanka jodłowa (wyd. pośmiertne 1932)
-tomiki poetyckie, w których poeta wyraźnie odchodzi od poetyki skamandryckiej
cfaniara