Twardowski Jan ks _ Kazanie gorâ”€Ă–tszee(1).pdf

Jan Twardowski

Kazanie gorętsze

JAN TWARDOWSKI (ur. 1915, w Warszawie) to zjawisko w poezji polskiej tak

niezwykle, jak w muzyce Chopin. Przemawia do czytelnika językiem zaskakującym

dosadnością, celnością, prostotą. Oszałamia sposobem widzenia świata, niepospolitą

oczywistością paradoksalnych obserwacji i nieoczekiwanych wniosków. Unika patosu,

zwłaszcza podejmując tematy sacrum Jest wierny swej postawie myślę jak uklęknąć i

me zadrzeć nosa do góry. Taki jest na co dzień. W wierszu do samego siebie powiada:

Żebym pisząc wiersze I / nie polował na piękne słowa I I nie udowadniał — to znaczy

nie zamęczał / nie był zbyt pewny / /nie sadzał sumienia jak spocone; babci na

miękkim fotelu. Ksiądz Jan słucha, widzi, me ma złudzeń, a mimo to nie traci poczucia

humoru. Nie puszy się, nie celebruje, przyznaje, ze nie rozumie dogmatów On po

prostu wie, że samotność będzie sama, Bóg bez pytań, rozpacz bez reklamacji, piękno

bez estetyki. I że tylko jeszcze trochę pomarudzi ostatnie słowo jak bezradny baran,

jeszcze wiatr szarpnie oknem, bo ciepło spotka zimno, poskacze zielony pasikonik,

który porzucił wielkość, zęby wybrać szczęście Nawet Jezus / I tak wygląda między

nami jak by chodził od nie swoich do obcych. Zwierzając się z tego, co dlań

najistotniejsze, prosi Nie posypujcie cukrem religii / I nie odsyłajcie wiernych do

fujarki komentarza. Ksiądz Jan nie lubi egzegetow, pokpiwa sobie z teologów,

przyznaje się do zwątpień własnych i stanów, w jakie wprawiają go zwątpienia

wiernych / / tyle razy musiałem stawać na uszach w konfesjonale. I biegać po ambonie

rękami gdy W kościele trzeba się od czasu do czasu uśmiechać / I do mizernego

kleryka którego karmią piersią teologu / I do kazania które się jeszcze nie rozpoczęło

a już skończyło. Jan Twardowski debiutował przed wojną. Był żołnierzem Września i

Powstania. Święcenia kapłańskie przyjął po wojnie jest poetą największym,

najmędrszym, najprostszym, kochanym także przez sceptyków i ludzi bez wiary.

spojrzał

Spojrzał

na gotyk co stale stroi średniowieczne miny

na osiemnastowieczny ołtarz jak barokową trumnę na szczurzych łapkach

na włochate dywany które zmieniają nasze kroki w skradające się koty

na żyrandol jak dziedziczkę w krynolinie

na jaśnie oświecony sufit

na pyszno pokutne klęczniki

na anioła co stale o jeden numer za mały

na liście co w świetle lampki czerwonej wydają się czarne

stanął w kącie załamał odjęte z krzyża ręce

i pomyślał

chyba to wszystko nie dla mnie

suplikacje

Boże, po stokroć święty, mocny i uśmiechnięty —

Iżeś stworzył papugę, zaskrońca, zebrę

pręgowaną —

kazałeś żyć wiewiórce i hipopotamom —

teologów łaskoczesz chrabąszcza wąsami —

dzisiaj, gdy mi tak smutno i duszno, i ciemno —

uśmiechnij się nade mną

* * *

Własnego kapłaństwa się boję,

własnego kapłaństwa się lękam

i przed kapłaństwem w proch padam,

i przed kapłaństwem klękam

W lipcowy poranek mych święceń

dla innych szary zapewne —

jakaś moc przeogromna

z nagła poczęła się we mnie

Jadę z innymi tramwajem —

biegnę z innymi ulicą —

nadziwić się nie mogę

swej duszy tajemnicą

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: