Kodeks postępowania cywilnego.doc

USTAWA

z dnia 17 listopada 1964 r.

KODEKS POSTĘPOWANIA CYWILNEGO

(Dz.U. z 1964 r., Nr 43, poz. 296, zm.: Dz.U. z 1965 r., Nr 15, poz. 113; Dz.U. z 1974 r., Nr 27, poz. 157; Dz.U. z 1974 r., Nr 39, poz. 231; Dz.U. z 1975 r., Nr 45, poz. 234; Dz.U. z 1982 r., Nr 11, poz. 82; Dz.U. z 1982 r., Nr 30, poz. 210; Dz.U. z 1983 r., Nr 5, poz. 33; Dz.U. z 1984 r., Nr 45, poz. 241; Dz.U. z 1984 r., Nr 45, poz. 242; Dz.U. z 1985 r., Nr 20, poz. 86; Dz.U. z 1987 r., Nr 21, poz. 123; Dz.U. z 1988 r., Nr 41, poz. 324; Dz.U. z 1989 r., Nr 4, poz. 21; Dz.U. z 1989 r., Nr 33, poz. 175; Dz.U. z 1990 r., Nr 14, poz. 88; Dz.U. z 1990 r., Nr 34, poz. 198; Dz.U. z 1990 r., Nr 53, poz. 306; Dz.U. z 1990 r., Nr 55, poz. 318; Dz.U. z 1990 r., Nr 79, poz. 464; Dz.U. z 1991 r., Nr 7, poz. 24; Dz.U. z 1991 r., Nr 22, poz. 92; Dz.U. z 1991 r., Nr 115, poz. 496; Dz.U. z 1993 r., Nr 12, poz. 53; Dz.U. z 1994 r., Nr 105, poz. 509; Dz.U. z 1995 r., Nr 83, poz. 417; Dz.U. z 1995 r., Nr 141, poz. 692; Dz.U. z 1996 r., Nr 24, poz. 110; Dz.U. z 1996 r., Nr 43, poz. 189; Dz.U. z 1996 r., Nr 73, poz. 350; Dz.U. z 1996 r., Nr 149, poz. 703; Dz.U. z 1997 r., Nr 43, poz. 270; Dz.U. z 1997 r., Nr 54, poz. 348; Dz.U. z 1997 r., Nr 75, poz. 471; Dz.U. z 1997 r., Nr 102, poz. 643; Dz.U. z 1997 r., Nr 117, poz. 752; Dz.U. z 1997 r., Nr 121, poz. 769; Dz.U. z 1997 r., Nr 121, poz. 770; Dz.U. z 1997 r., Nr 133, poz. 882; Dz.U. z 1997 r., Nr 139, poz. 934; Dz.U. z 1997 r., Nr 140, poz. 940; Dz.U. z 1997 r., Nr 141, poz. 944; Dz.U. z 1998 r., Nr 106, poz. 668; Dz.U. z 1998 r., Nr 117, poz. 757; Dz.U. z 1999 r., Nr 52, poz. 532; Dz.U. z 2000 r., Nr 22, poz. 269; Dz.U. z 2000 r., Nr 22, poz. 271; Dz.U. z 2000 r., Nr 48, poz. 552; Dz.U. z 2000 r., Nr 48, poz. 554; Dz.U. z 2000 r., Nr 55, poz. 665; Dz.U. z 2000 r., Nr 73, poz. 852; Dz.U. z 2000 r., Nr 94, poz. 1037; Dz.U. z 2000 r., Nr 114, poz. 1191; Dz.U. z 2000 r., Nr 114, poz. 1193; Dz.U. z 2000 r., Nr 122, poz. 1314; Dz.U. z 2000 r., Nr 122, poz. 1319; Dz.U. z 2000 r., Nr 122, poz. 1322; Dz.U. z 2001 r., Nr 4, poz. 27; Dz.U. z 2001 r., Nr 49, poz. 508; Dz.U. z 2001 r., Nr 63, poz. 635; Dz.U. z 2001 r., Nr 98, poz. 1069; Dz.U. z 2001 r., Nr 98, poz. 1070; Dz.U. z 2001 r., Nr 98, poz. 1071; Dz.U. z 2001 r., Nr 123, poz. 1353; Dz.U. z 2001 r., Nr 125, poz. 1368; Dz.U. z 2001 r., Nr 138, poz. 1546; Dz.U. z 2002 r., Nr 25, poz. 253; Dz.U. z 2002 r., Nr 26, poz. 265; Dz.U. z 2002 r., Nr 74, poz. 676; Dz.U. z 2002 r., Nr 84, poz. 764; Dz.U. z 2002 r., Nr 126, poz. 1069; Dz.U. z 2002 r., Nr 126, poz. 1070; Dz.U. z 2002 r., Nr 129, poz. 1102; Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1271; Dz.U. z 2002 r., Nr 219, poz. 1849; Dz.U. z 2002 r., Nr 240, poz. 2058; Dz.U. z 2003 r., Nr 41, poz. 360; Dz.U. z 2003 r., Nr 42, poz. 363; Dz.U. z 2003 r., Nr 60, poz. 535; Dz.U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1121; Dz.U. z 2003 r., Nr 130, poz. 1188; Dz.U. z 2003 r., Nr 139, poz. 1323; Dz.U. z 2003 r., Nr 199, poz. 1939; Dz.U. z 2003 r., Nr 228, poz. 2255; Dz.U. z 2004 r., Nr 11, poz. 101; Dz.U. z 2004 r., Nr 68, poz. 623; Dz.U. z 2004 r., Nr 91, poz. 871; Dz.U. z 2004 r., Nr 93, poz. 891; Dz.U. z 2004 r., Nr 121, poz. 1264; Dz.U. z 2004 r., Nr 162, poz. 1691; Dz.U. z 2004 r., Nr 172, poz. 1804)

TYTUŁ WSTĘPNY

PRZEPISY OGÓLNE

Art. 1. [Zakres regulacji] [1] Kodeks postępowania cywilnego normuje postępowanie sądowe w sprawach ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz w innych sprawach, do których przepisy tego kodeksu stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy cywilne).

Art. 2. [Rozpoznawanie spraw cywilnych] [2] § 1. Do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy.

§ 1a. W wypadkach wskazanych w ustawie czynności w postępowaniu cywilnym mogą wykonywać działający w sądach referendarze sądowi. W zakresie czynności im powierzonych referendarze sądowi posiadają kompetencje sądu, z uwzględnieniem przepisów art. 518 1 § 1 i 2.

§ 2. (skreślony).

§ 3. Nie są rozpoznawane w postępowaniu sądowym sprawy cywilne, jeżeli przepisy szczególne przekazują je do właściwości innych organów.

Art. 3. [Obowiązek stron i uczestników] Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Art. 4. (skreślony).

Art. 5. [Pouczanie stron] Sąd powinien udzielać stronom i uczestnikom postępowania występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych oraz pouczać ich o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań.

Art. 6. [Szybkość postępowania] Sąd powinien przeciwdziałać przewlekaniu postępowania i dążyć do tego, aby rozstrzygnięcie nastąpiło na pierwszym posiedzeniu, jeżeli jest to możliwe bez szkody dla wyjaśnienia sprawy.

Art. 7. [Uprawnienia prokuratora] Prokurator może żądać wszczęcia postępowania w każdej sprawie, jak również wziąć udział w każdym toczącym się już postępowaniu, jeżeli według jego oceny wymaga tego ochrona praworządności, praw obywateli lub interesu społecznego. W sprawach niemajątkowych z zakresu prawa rodzinnego prokurator może wytaczać powództwa tylko w wypadkach wskazanych w ustawie.

Art. 8. [Organizacje społeczne] Organizacje społeczne, których zadanie nie polega na prowadzeniu działalności gospodarczej, mogą w wypadkach przewidzianych w ustawie dla ochrony praw obywateli spowodować wszczęcie postępowania, jak również brać udział w toczącym się postępowaniu.

Art. 9. [Jawność rozprawy] Rozpoznawanie spraw odbywa się jawnie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Strony i uczestnicy postępowania mają prawo przeglądać akta sprawy i otrzymywać odpisy lub wyciągi z tych akt.

Art. 10. [Ugoda] W sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne, sąd powinien w każdym stanie postępowania dążyć do ich ugodowego załatwienia.

Art. 11. [Moc wyroków karnych] Ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona, może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub ograniczające jej odpowiedzialność cywilną.

Art. 12. [Dochodzenie roszczeń z przestępstwa] Roszczenia majątkowe wynikające z przestępstwa mogą być dochodzone w postępowaniu cywilnym albo w wypadkach w ustawie przewidzianych w postępowaniu karnym.

Art. 13. [Tryb rozpoznawania] § 1. Sąd rozpoznaje sprawy w procesie, chyba że ustawa stanowi inaczej. W wypadkach przewidzianych w ustawie sąd rozpoznaje sprawy według przepisów o postępowaniach odrębnych.

§ 2. Przepisy o procesie stosuje się odpowiednio do innych rodzajów postępowań unormowanych w niniejszym kodeksie, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Art. 14. (skreślony).

CZĘŚĆ PIERWSZA

Postępowanie rozpoznawcze

KSIĘGA PIERWSZA

PROCES

TYTUŁ I

SĄD

DZIAŁ I

WŁAŚCIWOŚĆ SĄDU

Przepis wstępny

Art. 15. [Właściwość] § 1. Sąd właściwy w chwili wniesienia pozwu pozostaje właściwy aż do ukończenia postępowania, choćby podstawy właściwości zmieniły się w toku sprawy.

§ 2. Sąd nie może uznać, że jest niewłaściwy, jeżeli w toku postępowania stał się właściwy.

Rozdział 1

Właściwość rzeczowa

Oddział 1

Podstawy właściwości

Art. 16. [Właściwość sądów rejonowych] Sądy powiatowe [3] rozpoznają wszystkie sprawy z wyjątkiem spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość sądów wojewódzkich [4] .

Art. 17. [Właściwość sądów okręgowych] Do właściwości sądów wojewódzkich należą sprawy:

1) o prawa niemajątkowe i łącznie z nimi dochodzone roszczenia majątkowe oprócz spraw o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka, o unieważnienie uznania dziecka oraz o rozwiązanie przysposobienia,

2) o ochronę praw autorskich, jak również praw wynikających z opatentowania wynalazków lub rejestracji wzorów użytkowych i zdobniczych oraz znaków towarowych;

3) o roszczenia wynikające z Prawa prasowego;

4) o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa trzydzieści tysięcy złotych, oprócz spraw o alimenty, o naruszenie posiadania i o zniesienie wspólności majątkowej między małżonkami oraz spraw o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,

5) o orzeczenie przepadku świadczenia na rzecz Skarbu Państwa, jeżeli świadczenie to zostało spełnione w zamian za dokonanie czynu zabronionego przez ustawę lub w celu niegodziwym.

6) (uchylony).

Art. 18. [Przekazanie sprawy sądowi okręgowemu] § 1. Jeżeli przy rozpoznawaniu sprawy w sądzie powiatowym powstanie zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, sąd ten może przekazać sprawę do rozpoznania sądowi wojewódzkiemu. Postanowienie o przekazaniu sprawy wymaga uzasadnienia.

§ 2. Sąd wojewódzki może przed pierwszą rozprawą odmówić przyjęcia sprawy do rozpoznania i zwrócić sprawę sądowi powiatowemu, jeżeli uzna, że poważne wątpliwości nie zachodzą. Postanowienie zapada na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów i wymaga uzasadnienia. Ponowne przekazanie tej samej sprawy przez sąd powiatowy nie jest dopuszczalne.

Oddział 2

Wartość przedmiotu sporu

Art. 19. [Wartość przedmiotu sporu] § 1. W sprawach o roszczenia pieniężne, zgłoszone choćby w zamian innego przedmiotu, podana kwota pieniężna stanowi wartość przedmiotu sporu.

§ 2. W innych sprawach majątkowych powód obowiązany jest oznaczyć w pozwie kwotą pieniężną wartość przedmiotu sporu, uwzględniając postanowienia zawarte w artykułach poniższych.

Art. 20. [Odsetki, pożytki, koszty] Do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Art. 21. [Dochodzenie kilku roszczeń] Jeżeli powód dochodzi pozwem kilku roszczeń, zlicza się ich wartość.

Art. 22. [Świadczenia powtarzające się] W sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok, a jeżeli świadczenia trwają krócej niż rok - za cały czas ich trwania.

Art. 23. [Najem, dzierżawa] W sprawach o istnienie, unieważnienie albo rozwiązanie umowy najmu lub dzierżawy, o wydanie albo odebranie przedmiotu najmu lub dzierżawy, wartość przedmiotu sporu stanowi przy umowach zawartych na czas oznaczony - suma czynszu za czas sporny, lecz nie więcej niż za rok; przy umowach zawartych na czas nie oznaczony - suma czynszu za okres trzech miesięcy.

Art. 231. [Roszczenia pracowników dotyczące nawiązania, istnienia lub rozwiązania stosunku pracy] W sprawach o roszczenia pracowników dotyczące nawiązania, istnienia lub rozwiązania stosunku pracy wartość przedmiotu sporu stanowi, przy umowach na czas określony – suma wynagrodzenia za pracę za okres sporny, lecz nie więcej niż za rok, a przy umowach na czas nieokreślony – za okres jednego roku.

Art. 24. [Zabezpieczenie, zastaw, hipoteka] W sprawach o zabezpieczenie, zastaw lub hipotekę wartość przedmiotu sporu stanowi suma wierzytelności. Jeżeli jednak przedmiot zabezpieczenia lub zastawu ma mniejszą wartość niż wierzytelność, rozstrzyga wartość mniejsza.

Art. 25. [Sprawdzenie wartości przedmiotu sporu] § 1. Sąd może na posiedzeniu niejawnym sprawdzić wartość przedmiotu sporu oznaczoną przez powoda i zarządzić w tym celu dochodzenie.

§ 2. Po doręczeniu pozwu sprawdzenie nastąpić może jedynie na zarzut pozwanego, zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy.

§ 3. Jeżeli sąd w wyniku sprawdzenia wartości przedmiotu sporu uzna się za niewłaściwy, przekaże sprawę sądowi właściwemu; jeżeli jest kilka sądów właściwych - przekaże temu z nich, który wskaże powód.

Art. 26. [Wyłączenie ponownego badania] Po ustaleniu w myśl artykułu poprzedzającego, wartość przedmiotu sporu nie podlega ponownemu badaniu w dalszym toku postępowania.

Rozdział 2

Właściwość miejscowa

Oddział 1

Właściwość ogólna

Art. 27. [Miejsce zamieszkania] § 1. Powództwo wytacza się przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwany ma miejsce zamieszkania.

§ 2. Miejsce zamieszkania określa się według przepisów kodeksu cywilnego.

Art. 28. [Miejsce pobytu] Jeżeli pozwany nie ma miejsca zamieszkania w Polsce, ogólną właściwość oznacza się według miejsca jego pobytu w Polsce, a gdy nie jest ono znane lub nie leży w Polsce - według ostatniego miejsca zamieszkania pozwanego w Polsce.

Art. 29. [Siedziba państwowej jednostki organizacyjnej] Powództwo przeciwko Skarbowi Państwa wytacza się według siedziby państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie.

Art. 30. [Siedziba osoby prawnej] Powództwo przeciwko osobie prawnej lub innemu podmiotowi nie będącemu osobą fizyczną wytacza się według miejsca ich siedziby.

Oddział 2

Właściwość przemienna

Art. 31. [Zasada] Powództwo w sprawach objętych przepisami oddziału niniejszego wytoczyć można bądź według przepisów o właściwości ogólnej, bądź przed sąd oznaczony w przepisach poniższych.

Art. 32. [Roszczenia alimentacyjne, ustalenie ojcostwa] Powództwo o roszczenie alimentacyjne oraz o ustalenie ojcostwa i związane z tym roszczenia wytoczyć można według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej.

Art. 33. [Roszczenia przeciwko jednostce organizacyjnej] Powództwo o roszczenie majątkowe wytoczyć można przed sąd, w którego okręgu znajduje się jednostka organizacyjna pozwanego lub jej zakład mający za zadanie prowadzenie działalności gospodarczej, jeżeli roszczenie pozostaje w związku z działalnością tej jednostki lub zakładu.

Art. 34. [Roszczenia z umów] Powództwo o ustalenie istnienia umowy, o jej wykonanie, rozwiązanie lub unieważnienie, jako też o odszkodowanie z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy wytoczyć można przed sąd miejsca jej wykonania. W razie wątpliwości miejsce wykonania umowy powinno być stwierdzone dokumentem.

Art. 35. [Roszczenia z czynu niedozwolonego] Powództwo o roszczenie z czynu niedozwolonego wytoczyć można przed sąd, w którego okręgu nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Art. 36. [Wynagrodzenie pełnomocnika] Powództwo o zapłatę należności za prowadzenie sprawy wytoczyć można przed sąd miejsca, gdzie pełnomocnik procesowy sprawę prowadził.

Art. 37. [Najem, dzierżawa nieruchomości] Powództwo o roszczenie ze stosunku najmu lub dzierżawy nieruchomości wytoczyć można przed sąd miejsca położenia nieruchomości.

Oddział 3

Właściwość wyłączna

Art. 38. [Prawa rzeczowe na nieruchomości] § 1. Powództwo o własność lub o inne prawa rzeczowe na nieruchomości, jak również powództwo o posiadanie nieruchomości można wytoczyć wyłącznie przed sąd miejsca jej położenia. Jeżeli przedmiotem sporu jest służebność gruntowa, właściwość oznacza się według położenia nieruchomości obciążonej.

§ 2. Właściwość powyższa rozciąga się na roszczenia osobiste związane z prawami rzeczowymi i dochodzone łącznie z nimi przeciwko temu samemu pozwanemu.

Art. 39. [Spadki] Powództwo z tytułu dziedziczenia, zachowku, jak również z tytułu zapisu, polecenia oraz innych rozrządzeń testamentowych wytacza się wyłącznie przed sąd ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy, a jeżeli jego miejsca zamieszkania w Polsce nie da się ustalić, przed sąd miejsca, w którym znajduje się majątek spadkowy lub jego część.

Art. 40. [Członkostwo] Powództwo ze stosunku członkostwa spółdzielni, spółki lub stowarzyszenia wytacza się wyłącznie według miejsca ich siedziby.

Art. 41. [Małżeństwo] Powództwo ze stosunku małżeństwa wytacza się wyłącznie przed sąd, w którego okręgu małżonkowie mieli ostatnie wspólne zamieszkanie, jeżeli choć jedno z nich w okręgu tym jeszcze stale przebywa. W braku takiej podstawy wyłącznie właściwy jest sąd miejsca zamieszkania strony pozwanej, a gdy i tej podstawy nie ma - sąd miejsca zamieszkania powoda.

Art. 42. [Rodzice a dzieci] Powództwo ze stosunku między rodzicami a dziećmi oraz między przysposabiającym a przysposobionym wytacza się wyłącznie przed sąd miejsca zamieszkania powoda, jeżeli brak jest podstaw do wytoczenia powództwa według przepisów o właściwości ogólnej.

Oddział 4

Przepisy szczególne

Art. 43. [Wybór sądu przez powoda] § 1. Jeżeli uzasadniona jest właściwość kilku sądów albo jeżeli powództwo wytacza się przeciwko kilku osobom, dla których według przepisów o właściwości ogólnej właściwe są różne sądy, wybór między tymi sądami należy do powoda.

§ 2. To samo dotyczy wypadku, gdy nieruchomość, której położenie jest podstawą oznaczenia właściwości sądu, jest położona w kilku okręgach sądowych.

Art. 44. [Wyznaczenie innego sądu] Jeżeli sąd właściwy nie może z powodu przeszkody rozpoznać sprawy lub podjąć innej czynności, sąd nad nim przełożony wyznaczy na posiedzeniu niejawnym inny sąd.

Art. 45. [Oznaczenie właściwego sądu] Jeżeli w myśl przepisów kodeksu nie można na podstawie okoliczności sprawy ustalić właściwości miejscowej, Sąd Najwyższy na posiedzeniu niejawnym oznaczy sąd, przed który należy wytoczyć powództwo.

Art. 46. [Umowna właściwość] § 1. Strony mogą umówić się na piśmie o podanie sądowi pierwszej instancji, który według ustawy nie jest miejscowo właściwy, sporu już wynikłego lub sporów mogących w przyszłości wyniknąć z oznaczonego stosunku prawnego. Sąd ten będzie wówczas wyłącznie właściwy, jeżeli strony nie postanowiły inaczej. Strony mogą również ograniczyć umową pisemną prawo wyboru powoda pomiędzy kilku sądami właściwymi dla takich sporów.

§ 2. Strony nie mogą jednak zmieniać właściwości wyłącznej.

DZIAŁ II

SKŁAD SĄDU

Art. 47. [Skład] § 1. W pierwszej instancji sąd w składzie jednego sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników rozpoznaje sprawy z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych oraz sprawy ze stosunków rodzinnych, z wyjątkiem spraw o alimenty.

§ 2. Postanowienia poza rozprawą oraz zarządzenia wydaje przewodniczący.

§ 3. Sprawy inne niż określone w § 1 sąd w pierwszej instancji rozpoznaje w składzie jednego sędziego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej

§ 4. Prezes sądu może zarządzić rozpoznanie sprawy w składzie trzech sędziów zawodowych, jeżeli uzna to za wskazane ze względu na szczególną zawiłość lub precedensowy charakter sprawy.

DZIAŁ III

WYŁĄCZENIE SĘDZIEGO

Art. 48. [Z mocy ustawy] § 1. Sędzia jest wyłączony z mocy samej ustawy:

1) w sprawach, w których jest stroną lub pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy oddziaływa na jego prawa lub obowiązki;

2) w sprawach swego małżonka, krewnych lub powinowatych w linii prostej, krewnych bocznych do czwartego stopnia i powinowatych bocznych do drugiego stopnia;

3) w sprawach osób związanych z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli;

4) w sprawach, w których był lub jest jeszcze pełnomocnikiem albo był radcą prawnym jednej ze stron;

5) [5] w sprawach, w których w instancji niższej brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia, jako też w sprawach o ważność aktu prawnego z jego udziałem sporządzonego lub przez niego rozpoznanego oraz w sprawach, w których występował jako prokurator.

§ 2. Powody wyłączenia trwają także po ustaniu uzasadniającego je małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli.

§ 3. Sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia objętego skargą o wznowienie, nie może orzekać co do tej skargi.

Art. 49. [Na żądanie lub wniosek] Niezależnie od przyczyn wymienionych w artykule poprzedzającym, sąd wyłącza sędziego na jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli między nim a jedną ze stron lub jej przedstawicielem zachodzi stosunek osobisty tego rodzaju, że mógłby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego.

Art. 50. [Wniosek o wyłączenie] § 1. Wniosek o wyłączenie sędziego strona zgłasza na piśmie lub ustnie do protokołu w sądzie, w którym sprawa się toczy, uprawdopodabniając przyczyny wyłączenia.

§ 2. Strona, która przystąpiła do rozprawy, powinna uprawdopodobnić ponadto, że przyczyna wyłączenia dopiero później powstała lub stała się jej znana.

§ 3. Aż do rozstrzygnięcia sprawy o wyłączenie sędzia może spełniać tylko czynności nie cierpiące zwłoki.

Ar...