Operacja_Rajan.pdf

Jurij Andropow - Krzysztof Kowalewski

Prezydent Ronald Reagan - Marek Perepeczko

Pilot KAL 007 kapitan Chum - Jerzy Bończak

Major Kasmin - Adam Ferency

W mroźny kwietniowy poranek 1981 roku spod gmachu KGB w Moskwie

wyruszyła czarna limuzyna ził. Mknąc środkowym pasem jezdni,

zarezerwowanym dla pojazdów rządowych, szybko dotarła do Bramy

Spaskiej Kremla. Wartownik widząc przytkniętą do szyby przepustkę KGB

zasalutował i nie odważył się kontrolować samochodu.

Czarny ził podjechał do budynku, gdzie mieściły się apartamenty sekretarza

generalnego KC KPZR i tam się zatrzymał.

Wysoki, szpakowaty mężczyzna w czarnym płaszczu i futrzanej czapce

skierował się do wejścia. Minął wartowników, którzy najwidoczniej dobrze go

znali i przepuszczali bez sprawdzania dokumentów i dotarł na drugie piętro,

gdzie mieścił się gabinet Leonida Breżniewa.

Andropow: Towarzyszu sekretarzu, Zachód przygotowuje się do wojny

nuklearnej!

To były pierwsze słowa Jurija Andropowa, szefa Komitetu Bezpieczeństwa

Państwowego, gdy wszedł do gabinetu Breżniewa. Mówił dalej...

Andropow: Materiały, jakie zebrali nasi ludzie, nie pozostawiają co do tego

cienia wątpliwości. Chciałbym was prosić, abyście zapoznali się z

opracowaniami działu analiz wywiadowczych dokonanych na podstawie

raportów z Nowego Jorku, Londynu i Bonn.

Breżniew nie spojrzał nawet na teczkę, którą Andropow położył przed nim na

biurku. Wierzył mu całkowicie i bezgranicznie. Od tego momentu stał się

wspólnikiem Andropowa w grze przeciwko sobie. Tak, szef KGB wciągał

sekretarza generalnego w zasadzkę.

Leonid Breżniew spodziewał się tej wiadomości. Był pewien, że wcześniej czy

później szef wywiadu przedstawi mu dowody, iż Zachód rozpoczął

przygotowania do wojny. Nowy prezydent Stanów Zjednoczonych, Ronald

Reagan, który wygrał wybory w listopadzie 1980 roku nie taił swojej

Operacja „ Rajan „

wrogości do Związku Radzieckiego. W czasie jednej z pierwszych konferencji

prasowych w Białym Domu powiedział o działaniach władz Związku

Radzieckiego:

Reagan: Oni zarezerwowali dla siebie prawo popełnienia każdej zbrodni,

każdego kłamstwa, każdego oszustwa. Dotychczas rozbrojenie było

jednokierunkową ulicą, używaną przez Związek Radziecki po to, aby

zrealizować własne cele.

Tych słów nie można było już zlekceważyć.

3 marca Reagan w wywiadzie prasowym powiedział, jak sobie wyobraża

przywódców radzieckich:

Reagan: Ich pogląd na moralność jest taki, że nie istnieje nic niemoralnego

w tym, co przybliża ich do osiągnięcia celu. Oznacza to, że mogą uciekać się

do kłamstw, kradzieży, oszustw, a nawet morderstw, jeżeli uznają, że w ten

sposób osiągną to, co zamierzyli.

Nowy prezydent potrafił doskonale wykorzystać lęk przed imperializmem

Moskwy, jaki pojawił się po wkroczeniu radzieckich dywizji do Afganistanu.

Był przekonany, że Związek Radziecki nie wytrzyma gospodarczo i

technologicznie nowego wyścigu zbrojeń.

Już w grudniu 1979 r. państwa NATO zaakceptowały rozmieszczenie w

bazach na swoim terytorium rakiet nowej generacji Pershing II oraz pocisków

samosterujących Cruise, co zmieniało układ sił na naszym kontynencie.

Rakiety Pershing II nie można było zniszczyć przed odpaleniem, gdyż

przewożona była na wyrzutni kołowej i mogła zostać wystrzelona z każdego

miejsca. Potrzebowała zaledwie 5 minut, aby pokonać odległość między

Republiką Federalną Niemiec, a celem na terenie ZSRR; trafiała z

dokładnością określaną jako "punktowa", gdyż rozrzut wynosił tylko sześć

metrów.

Gdyby wybuchła wojna, Rosjanie, ostrzeżeni przez swoje satelity o starcie

tych rakiet, nie mieliby najmniejszych szans na przygotowanie obrony w

ciągu pięciu minut.

Jeszcze większą groźbą wydawały się pociski samosterujące Cruise.

Niewielkie, o długości 6 metrów i średnicy pół metra mogły być

wystrzeliwane z wyrzutni lądowych, samolotów lub okrętów nawodnych i

podwodnych.

Napędzane silnikiem odrzutowym leciały ze stosunkowo niewielką prędkością

900 km/h, ale niewielkie wymiary i lot tuż nad ziemią bardzo utrudniały

wykrycie przez radar. Te pociski, mając mapę zakodowaną w pamięci

pokładowego komputera, w drodze do celu mogły kluczyć, zmienić trasę,

omijać stanowiska obrony przeciwlotniczej. Po przebyciu ponad 2 tysięcy

kilometrów uderzały z dokładnością do 12 metrów, co przy ładunku

nuklearnym o mocy wybuchowej 200 KT - a więc ponad dziesięciokrotnie

większej od bomby zrzuconej na Hiroszimę - można było uznać za

dokładność "punktową".

Reagan był w ofensywie. Cofnął decyzje swojego poprzednika dotyczące

wstrzymania prac nad bombowcami strategicznymi nowej generacji B-1.

Te gigantyczne samoloty mogły lecieć z prędkością 1200 km/h tuż nad

ziemią, co praktycznie uniemożliwiało wykrycie ich przez radar. Specjalne

materiały użyte do pokrycia kadłuba i kształt powodowały, że na ekranie

stacji radiolokacyjnej śledzącej niebo pojawiało się echo tak słabe, jak

wytwarzane przez stado gęsi. B-1 miał przenosić uzbrojenie o łącznej wadze

52 ton, w tym rakiety samosterujące.

Reagan reaktywował również prace nad rakietami międzykontynentalnymi

MX, ogromnymi, o długości ponad 21 metrów, uzbrojonymi w dziesięć głowic

nuklearnych o sile 350 kiloton każda, trafiającymi w cel na innym

kontynencie z dokładnością do 100-150 m. Jednakże nie chodziło tylko o ich

moc niszczącą. Te ogromne rakiety miały być przewożone w podziemnych

tunelach między wyrzutniami. Dzięki temu Rosjanie nie mogliby wykryć, w

którym silosie jest rakieta, i wycelować swoje rakiety, aby zniszczyć ją zanim

zostanie odpalona.

W czerwcu 1981 r. prezydent Reagan podjął decyzję o uruchomieniu

produkcji broni neutronowej.

Jej cechą było to, że w czasie wybuchu ładunku jądrowego około 80%

wyzwolonej energii miało postać promieniowania, gdy w normalnych

głowicach atomowych wypromieniowaniu ulega tylko 5% energii. W

rezultacie bomba neutronowa o mocy 1 kilotony mogła zabijać ludzi w

promieniu równym rażeniu bomby atomowej o mocy 50 kiloton. Ponadto

promieniowanie nie niszczyło budynków i sprzętu wojskowego.

Wszystkie te decyzje i działania mogły wskazywać, że Amerykanie zmierzają

do uzyskania możliwości zadania tzw. uderzenia rozbrajającego, a więc

zniszczenia rakiet i samolotów radzieckich uniemożliwiającego odwet.

Tego obawiał się Breżniew, gdy słuchał informacji Andropowa.

Leonid Breżniew nie zorientował się, że szef Komitetu Bezpieczeństwa

Państwowego KGB Jurij Andropow zręcznie wykorzystuje napiętą sytuację

międzynarodową do osiągnięcia swoich celów. Zaniepokojony informacjami o

przygotowaniach Stanów Zjednoczonych do wojny nuklearnej dał mu wolną

rękę we wszystkich działaniach wywiadowczych, ponadto zdecydował się

poprzeć je własnym autorytetem sekretarza generalnego. Na początku maja

1982 r. wziął udział w tajnej konferencji najwyższych oficerów KGB.

Przemówienie wygłosił Jurij Andropow.

Andropow: Stany Zjednoczone uzyskały możliwość zadania Związkowi

Radzieckiemu ciosu nuklearnego. Biuro Polityczne zdecydowało, że

najważniejszym zadaniem wywiadu staje się zbieranie wiadomości o

przygotowaniach Stanów Zjednoczonych i NATO do wojny nuklearnej. W tej

akcji oznaczonej kryptonimem RAJAN, od słów rakietojadiernoje napadienije,

współdziałać będą: wywiad KGB z wywiadem wojskowym GRU.

Breżniew słysząc te słowa nie zareagował. Być może był już tak schorowany,

że nie rozumiał znaczenia tego oświadczenia: KGB i GRU, zaciekle

rywalizujące ze sobą, a nawet zwalczające się od wielu lat, nagle zawierały

sojusz! Oznaczało to, że sojusz zawarli szef KGB Andropow i minister obrony

marszałek Dmitrij Ustinow, któremu podlegały służby GRU. Dwaj

najpotężniejsi ludzie w państwie zespolili swoje siły. Po co?

Ustinow, 73-letni polityk mający bardzo silną pozycję we władzach Związku

Radzieckiego i cieszący się poparciem sekretarza generalnego, był

zwolennikiem całkowitej supremacji armii we wszystkich dziedzinach życia

państwowego i polityki.

Chętnie poparł plan Andropowa, gdyż rozpętanie atmosfery wojennego

zagrożenia oznaczało, że armia dostanie większe fundusze, że generałowie

wejdą w skład najwyższych władz państwowych i partyjnych, co przyniesie

dalsze wymierne korzyści.

Andropowowi nie chodziło natomiast o wzmocnienie pozycji jego urzędu. On

celował wyżej.

Wszyscy na Kremlu wiedzieli, że 75-letni Breżniew jest ciężko chory i czas

jego życia dobiega końca. Oczywiście wyniki badań lekarskich objęte były

najściślejszą tajemnicą, ale wystarczyło popatrzeć na sekretarza

generalnego, aby zrozumieć, jak poważny jest stan jego zdrowia.

Coraz rzadziej pokazywał się publicznie, z coraz większym trudem

przemawiał, słuch wspomagały mu dwa aparaty, chodził powłócząc nogami.

Wyjazdy zagraniczne stały się poważnym problemem. Podczas jednej z

podróży Breżniew schodząc z samolotu potknął się i o mało nie spadł ze

stromych schodków, jakie dostawiono do kadłuba. Na Kremlu uznano, że

należy skonstruować ruchome schody, które płynnie mogłyby zwozić

sekretarza od drzwi samolotu na powitalny dywan ułożony na płycie lotniska.

Konstruktorzy rozpoczęli pracę nad skomplikowanym urządzeniem już na

samym początku zderzając się z podstawowym problemem, jakim był napęd

ruchomych schodów. Ludzie odpowiadający za bezpieczeństwo sekretarza nie

chcieli zgodzić się, aby schody uruchamiane były przez silniki elektryczne -

ze względu na niebezpieczeństwo porażenia prądem, zaś silniki spalinowe

hałasowały i dymiły. Ostatecznie skonstruowano taki wehikuł, ale Breżniew

nie zdecydował się z tych ruchomych schodów korzystać.

Dla Jurija Andropowa wyniki badań i lekarskie diagnozy stanu zdrowia

pierwszego człowieka w państwie radzieckim nie stanowiły tajemnicy.

Doszedł do wniosku, że w dniu, w którym umrze Breżniew, on będzie mógł

przejąć rządy w ZSRR. Najpierw musiał umocnić swoją pozycję, a potem

utrącić kandydata, którego wskazywał na swoje miejsce Breżniew.

Operacja RAJAN dawała możliwość pozyskania poparcia najpotężniejszego

sojusznika - wojska.

W listopadzie 1981 roku rezydenci KGB w głównych stolicach europejskich, w

Stanach Zjednoczonych i niektórych państwach Trzeciego Świata otrzymali

konkretne instrukcje. Na przykład szefowi placówki KGB w Helsinkach kazano

natychmiast zawiadomić Centralę, gdyby Amerykanie zamknęli swoją

ambasadę w tym mieście, co miało być widomym znakiem nieuchronności

wojny.

Do Waszyngtonu wysłano oficera z Departamentu Ameryki Północnej Wasilija

Kriwochiża, aby osobiście nadzorował zbieranie informacji. Nakazał on

agentom zwracać uwagę na liczbę okien oświetlonych późno w nocy w

rządowych budynkach, częstotliwość przyjazdu w nocy najwyższych

funkcjonariuszy cywilnych i wojskowych, na ruch w bazach wojskowych.

W Londynie działał z zapałem rezydent KGB Arkadij Wasiliewicz Guk. Wysyłał

do centrali raporty, do których wiedzę czerpał z brytyjskiej prasy i telewizji.

W lipcu 1982 r. poinformował centralę, że zorganizował w Londynie

demonstrację antywojenną, w której wzięło udział ćwierć miliona ludzi.

Rzeczywiście demonstracja się odbyła, ale wzięło w niej udział parę tysięcy

londyńczyków, nie ćwierć miliona i zorganizowała ją brytyjska grupa

pacyfistyczna, a nie KGB.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: