Andrzej Pilipiuk - Hochsztapler.pdf - ebooki - Criss77

Andrzej Pilipiuk

HOCHSZTAPLER

Prolog

Czasami dom jest nawiedzony. OczywiĻcie zdarza siħ to raczej rzadko, ale jak

juŇ siħ zdarzy, lepiej uciekaę drzwiami i oknami. Czasami duchy porozrabiajĢ, rozbijĢ

telewizor za dwa tysiĢce zþotych, zerwĢ Ňyrandol i potþukĢ kupione od ruskich

krysztaþy, a potem sobie pjdĢ. Czasami nic nie zniszczĢ, ale bħdĢ skrzypiaþy

schodami, udajĢc, Ňe po nich wchodzĢ. W zamkniħtych pomieszczeniach pojawiĢ siħ

zimne przeciĢgi, a nocami coĻ bħdzie wyþo w piwnicy albo na strychu. Normalka.

Niekiedy wszystko rozegra siħ po cichu. W Ļrodku nocy zobaczycie biaþe sylwetki

jakby zrobione z firanek. Sylwetki w przeciwieıstwie do firanek czy zwykþego dymu z

papierosw bħdĢ poruszaþy siħ pod wiatr i przechodziþy przez Ļciany. Ci, ktrzy je

zobaczĢ, wyþysiejĢ, zacznie im siħ psuę wzrok i bħdĢ wypadaę zħby. Objawy te

nazywane sĢ czħsto bþħdnie syndromem Burcharda, choę jako pierwszy opisaþ je

niejaki Jakub Wħdrowycz. Wprawdzie Burchard porwnaþ objawy z tymi wywoþanymi

przez poddanie tkanki silnemu promieniowaniu jonizujĢcemu, Wħdrowycz zaĻ

odnalazþ analogie do schorzeı wywoþanych przez naþogowe picie denaturatu, ale to

w gruncie rzeczy nie ma najmniejszego znaczenia. JeĻli duchy nie wyniosĢ siħ same,

a wam nie uda siħ ich wypþoszyę za pomocĢ wieszania czosnku i innymi domowymi

sposobami, pozostaje wynajĢę fachowcw.

Fachowcy egzorcyĻci dzielĢ siħ na cywilnych i duchownych. Duchowni nie

zajmujĢ siħ raczej zwalczaniem dusz potħpionych (o ile takie nie wlezĢ w czþowieka),

choę jeĻli zdoþacie ustalię miejsce pochwku tego, ktry zatruwa wam Ňycie, mogĢ to

miejsce poĻwiħcię, co zazwyczaj eliminuje problem. Fachowcy cywilni dzielĢ siħ na

trzy kategorie. Po pierwsze sĢ fachowcy tani i maþo skuteczni. Po drugie (i tych jest

zdecydowanie wiħcej) drodzy i maþo skuteczni. TrzeciĢ kategoriĢ sĢ czþonkowie

towarzystw psychotronicznych, ktrzy pracujĢ czħsto za darmo, a efektw ich dziaþaı

nie sposb przewidzieę. KiedyĻ byli jeszcze wioskowi znachorzy, ktrzy potrafili to i

owo, oraz rŇnego rodzaju mĢdre babki. Niestety, przemiany spoþeczne i nieudane

prby zbudowania w naszym kraju socjalizmu spowodowaþy caþkowitĢ zagþadħ tej

poŇytecznej skĢdinĢd grupy. Oddzielny problem stanowiĢ fachowcy zza Buga, ktrzy

nic nie umiejĢ, ale bardzo siħ starajĢ. A gdy wszystko zawiedzie, jest jeszcze Jakub

Wħdrowycz.

Zgrzyt laubzegi przedzierajĢcej siħ przez bukowĢ sklejkħ, syk pary z Ňelazka.

Szum wody w czajniku. Delikatne szybkie uderzenia lekkiego mþotka. Paweþ

Skorliıski zszedþ z mieszkania do warszatu. Ze szczytu schodw objĢþ wzrokiem caþe

pomieszczenie. KiedyĻ dawno, dawno temu znajdowaþo siħ tu kilka klitkowatych

pokoikw. WþaĻciciel kazaþ wyburzyę Ļcianki dziaþowe i uzyskaþ sympatycznĢ halħ

fabrycznĢ o powierzchni dwustu metrw kwadratowych. Robotnicy pracowali z

zapaþem, ale na ich twarzach wyczytaþ zmħczenie. Koıczyþ siħ pierwszy tydzieı od

uruchomienia fabryczki. Norma produkcji przekroczona o dwadzieĻcia cztery koma

siedem procent. UĻmiechnĢþ siħ lekko kĢcikami ust. WyjĢþ z kieszeni rewolwer i kolbĢ

uderzyþ w mosiħŇny gong. Oderwali siħ od pracy i popatrzyli na niego.

- Jest piĢtek wieczorem - powiedziaþ. - MyĻlħ, Ňe na dzisiaj skoıczymy. ņyczħ

miþego weekendu.

Zaszuraþy odsuwane krzesþa. ĺcinki papieru, szmatek i skry ktoĻ zaraz

pozmiataþ na kupki, a ktoĻ inny wrzuciþ do duŇego metalowego kubþa na odpadki.

Jeszcze ktoĻ inny starannie przeciĢgnĢþ stoþy zmoczonĢ szmatĢ. Zatupotaþy nogi w

korytarzu. Po chwili nie byþo juŇ nikogo. Paweþ zszedþ na dþ. Przeszedþ przez salħ i

krtkĢ sieı. ZamknĢþ drzwi wejĻciowe na potħŇnĢ zasuwkħ. Sprawdziþ, czy mocno

trzyma. Zgasiþ Ļwiatþo w sieni. ZamknĢþ na klucz drzwi z hali do sieni. Potem zajrzaþ

jeszcze do magazynu. Tu takŇe wszystko byþo w porzĢdku. W zadumie zatrzymaþ siħ

na koıcu linii produkcyjnej i podnisþ ze stoþu þadny notatnik formatu B5. Notatnik byþ

prawie skoıczony. Skrzany grzbiet wykoıczony kapitaþkĢ z cienkiego rzemyczka,

oprawa z szarego pþtna, w rogach mosiħŇne okucia, nieduŇy zameczek na maþĢ

kþdkħ, uniemoŇliwiajĢcy obcym poznanie sekretw wþaĻciciela. Piħkny,

niezniszczalny wyrb. Obejrzaþ go jeszcze raz. Ten egzemplarz zostaþ juŇ skoıczony.

Nie brakowaþo przy nim niczego. Wyþowiþ spod stoþu plastikowĢ torbħ, wsadziþ go do

Ļrodka i wþĢczywszy zgrzewarkħ, zaspawaþ plastik. Nie miaþ wprawy, folia trochħ

zanadto siħ podtopiþa. SiħgnĢþ dþoniĢ do pudeþka i nalepiþ na wierzchu naklejkħ:

PRODUKT WYKONANO I KONFEKCJONOWANO W POLSCE . DO JEGO PRODUKCJI UņYTO

WYýġCZNIE POLSKICH SUROWCìW, POLSKICH MASZYN I POLSKIEJ SIýY

ROBOCZEJ.

Poczuþ siħ dumny. W zadumie odþoŇyþ notatnik do pudeþka i wszedþ po

schodach na grħ. ZamknĢþ za sobĢ klapħ. Klapa takŇe wyposaŇona byþa w zamek.

Przekrħciþ klucz dwa razy, aŇ napotkaþ opr. Przeszedþ do salonu i wþĢczyþ wideo.

OcknĢþ siħ, coĻ go zaniepokoiþo. Siedziaþ w fotelu, telewizor ĻnieŇyþ. Popatrzyþ

na zegarek. FosforyzujĢce wskazwki pokazaþy godzinħ. Minħþa pþnoc. PstryknĢþ

pilotem i telewizor przesta) ĻnieŇyę. I wtedy to usþyszaþ.

KtoĻ szedþ sobie, najwyraŅniej w ciħŇkich butach. DŅwiħk dobiegaþ nie

wiadomo skĢd. Paweþ wyciĢgnĢþ z kieszeni rewolwer i odbezpieczyþ go z trzaskiem.

WþĢczyþ celownik laserowy. Widok ogniĻcie czerwonej kropki taıczĢcej po Ļcianach

uspokoiþ go. Otworzyþ drzwi na korytarz i wyskoczyþ, omiatajĢc wiĢzkĢ lasera kaŇdy

zakamarek. Pusto. PrzeĻlizgnĢþ siħ do swojego pokoju i zaþoŇyþ noktowizor.

CiemnoĻci panujĢce w domu zamieniþy siħ w ogniĻcie zielone piekþo. Przeszukaþ

starannie caþe piħtro i poddasze, ale nie znalazþ intruza. Zatrzymaþ siħ

niezdecydowany Krokw nie sþyszaþ juŇ od dobrych kilku minut. Wszystkie okna byþy

zamkniħte, drzwi takŇe. JeĻli ktoĻ tu byþ, to na pewno nie mgþ uciec. Klapa

prowadzĢca na dþ do warsztatu takŇe zamkniħta byþa na gþucho. PrzyþoŇyþ do niej

ucho. Z doþu dobiegþ go skrzyp, jakby ktoĻ oparþ siħ o schody. Byþ jego. WysunĢþ

delikatnie bolec zabezpieczajĢcy klapħ i jednym ruchem odrzuciþ jĢ na bok.

PrzesadzajĢc po kilka stopni, zbiegþ na dþ. Czerwona kropka celownika taıczyþa po

Ļcianach, ale w noktowizorze ziaþa pustka. Nikogo. Zajrzaþ pod schody, pod stoþami

takŇe nikogo nie byþo. Drzwi do magazynu byþy teŇ zamkniħte. Otworzyþ mimo to i

sprawdziþ. W magazynie nie byþo nikogo. Wyszedþ do sieni, a potem otworzyþ drzwi

na dwr. Wszystkie byþy zamkniħte tak, jak je zostawiþ. Nikt nieproszony nie wdarþ siħ

nocĢ do fabryczki. Zbadaþ jeszcze wszystkie okna, otworzyþ klapħ i zajrzaþ do piwnicy,

Pustka, cisza, bezruch. Oparþ siħ o stþ i wwczas usþyszaþ skrzypniħcie. KtoĻ

wchodziþ lub schodziþ po schodach. Odwrciþ siħ z rewolwerem w dþoni. Skrzypienie

schodw ucichþo. Byþy puste.

- Cholera! - zaklĢþ.

Wrg musiaþ jakoĻ siħ przyczaię, gdy sprawdzaþ sieı, a teraz wymknĢþ siħ na

grħ. Otworzyþ sobie okno, zeskoczy, ostatecznie pierwsze piħtro to Ňadna

wysokoĻę, i zniknie. Z broniĢ w dþoni rzuciþ siħ po schodach na grħ. Pusto.

Sprawdziþ wszystkie pomieszczenia i wszystkie okna. ņadne nie zostaþo otwarte. W

pokojach oczywiĻcie nikogo nie byþo. Zdenerwowany zawrciþ do salonu. Telewizor

milczaþ, ogieı na kominku peþgaþ jeszcze, leciutko, powinien doþoŇyę kilka szczapek,

Ňeby starczyþo do rana. Spostrzegþ go nagle. Intruz pochylaþ siħ nad jego perskim

dywanem. Wystrzeliþ kilkakrotnie, celujĢc w nogi, a potem zapaliþ Ļwiatþo, Ňeby

zobaczyę, kogo stuknĢþ. Podþoga byþa czysta. ņadnego trupa czy rannego. Nigdzie

teŇ nie widaę byþo Ļladw krwi.

- Ups - powiedziaþ sam do siebie. - PrzecieŇ go trafiþem?

Niespodziewanie poczuþ, Ňe ktoĻ mu siħ przyglĢda. Odwrciþ siħ gwaþtownie.

Czerwona kropka celownika spoczħþa na zamkniħtych drzwiach. Nikogo. Raz jeszcze

obszedþ caþy dom. Wszħdzie byþo pusto i cicho.

- To z przepracowania - powiedziaþ, a potem poszedþ do swojej sypialni i

walnĢþ siħ na þŇko. Nic mu siħ nie Ļniþo.

Wiatr wyþ za oknem, ale potrjne szyby osadzone w aluminiowych ramach z

uszczelkami z silikonu sprowadzaþy to wycie do cichego szmeru. Wiatr targaþ

gaþħziami klonw rosnĢcych miħdzy paskudnymi czynszwkami z czerwonej cegþy.

W pomieszczeniu byþo prawie mroczno, jedyne Ņrdþa Ļwiatþa to kominek i telewizor.

Paweþ rozwaliþ siħ jak basza w fotelu, wyciĢgniħte nogi oparþ na krzeĻle. Drzemaþ.

Gazeta z programem wysunħþa mu siħ z rħki i leŇaþa na podþodze. Z kieszonki koszuli

wystawaþ pilot od telewizora. Napiħty materiaþ wcisnĢþ niektre guziki, ale urzĢdzenie

celowaþo w sufit. Podþoga zaskrzypiaþa. Paweþ ocknĢþ siħ. Minħþo piħę dni i to, co

przeŇyþ tamtego piĢtkowego wieczoru, zatarþo mu siħ juŇ czħĻciowo w pamiħci.

Uchyliþ powieki i bezmyĻlnie omitþ nimi pokj. KtoĻ pochylaþ siħ nad dywanem. Tak

jak wtedy. KtoĻ pochylaþ siħ nad perskim dywanem wartym siedem tysiħcy nowych

zþotych. Paweþ poderwaþ siħ z fotela, siħgajĢc pod oparcie. Dþoı zacisnħþa siħ na

kolbie rewolweru. Odbezpieczyþ z trzaskiem i wycelowaþ, ale nikogo tam juŇ nie byþo.

Gdy zrywaþ siħ, pilot wypadþ mu z kieszeni i uderzyþ o podþogħ.

- Ej, ty! - rozlegþo siħ gdzieĻ z boku. - Do ciebie mwiħ.

Odwrciþ siħ i strzeliþ trzy razy. Telewizor raniony Ļmiertelnie wydaþ dziwny

dŅwiħk i eksplodowaþ. Paweþ otarþ pot z czoþa i bezmyĻlnie popatrzyþ na pozostaþoĻci

urzĢdzenia i zasþanĢ odþamkami szkþa podþogħ.

- Cholera - powiedziaþ sam do siebie.

W tej chwili rozlegþ siħ dzwonek do drzwi. WyciĢgnĢþ tylko wtyczkħ z gniazdka

i zbiegþ na parter. Zatrzymaþ siħ przy drzwiach.

- Kto tam? - zapytaþ.

- Policja - usþyszaþ. - Proszħ otworzyę.

Popatrzyþ przez judasza, trzej faceci za drzwiami faktycznie wyglĢdali na

gliniarzy, a zza zaþomu muru bþyskaþo coĻ na Ňþto i na niebiesko, zapewne przy ulicy

Wawelberga zostawili radiowz. Ale on juŇ nie takie sztuczki widziaþ w swoim Ňyciu.

- Proszħ wsunĢę legitymacjħ policyjnĢ przez szparħ na listy -powiedziaþ.

Jeden z gliniarzy speþniþ jego proĻbħ. Legitymacja upadþa mu do stp.

Podnisþ jĢ i obejrzaþ. Byþa autentyczna. OczywiĻcie mogþa teŇ byę perfekcyjnie

podrobiona, stojĢcy za drzwiami mgþ jĢ ukraĻę lub kupię na bazarze, ale przy

zachowaniu pewnych Ļrodkw ostroŇnoĻci mgþ ich wpuĻcię. Przekrħciþ zasuwkħ.

PchnĢþ drzwi, a sam siħ szybko cofnĢþ. Gdyby czegoĻ prbowali, miaþ ich jak na

strzelnicy. Weszli. Jeszcze raz zlustrowaþ ich szybkim spojrzeniem i odetchnĢþ z ulgĢ.

- Dzieı dobry, czego panowie sobie ŇyczĢ? - zagadnĢþ uprzejmie.

- To pan strzelaþ? - zapytaþ rzeczowo najwyŇszy z nich.

- Ja. - Nie byþo sensu siħ wypieraę, bo ciĢgle jeszcze trzymaþ w dþoni rewolwer.

Kropka celownika laserowego taıczyþa po podþodze. WyþĢczyþ go i zabezpieczywszy

spluwħ, umieĻciþ jĢ troskliwie w kieszeni.

- No cŇ. Przepraszamy za najĻcie, ale mamy obowiĢzek zapytaę, do czego

pan strzelaþ?

Poczuþ, Ňe czerwieni siħ idiotycznie.

- Rozwaliþem mj telewizor - powiedziaþ wreszcie.

- MoŇemy siħ tu trochħ rozejrzeę?

Wiedziaþ, Ňe o to zapytajĢ, ale nie widziaþ najmniejszych przeciwwskazaı.

- Proszħ. - Zrobiþ rħkĢ zachħcajĢcy gest.

Obejrzeli telewizor i trochħ siħ obĻmieli koszmarnym rechotem. Paweþ

pomyĻlaþ, Ňe musieli siħ tego nauczyę od zatwardziaþych kryminalistw. Wyþuskali z

wraku trzy kule.

- Przepraszamy za najĻcie - powiedziaþ ten najwyŇszy. - Ale sam pan rozumie,

taka strzelanina, a tu jest niezbyt spokojna dzielnica.

- Dla mnie Ňaden kþopot. Dziħkujħ za troskħ.

- Za troskħ? - zdziwiþ siħ gliniarz.

- PrzecieŇ to mnie mogli zastrzelię.

- Ach tak. Nie boi siħ pan tu mieszkaę?

- Mam szyby oklejone foliĢ antywþamaniowĢ, na dole w warsztacie sĢ kraty,

broı caþy czas pod rħkĢ.

Gliniarz coĻ sobie przypomniaþ i poprosiþ go o okazanie pozwolenia,

pozwolenie wisiaþo na Ļcianie oprawione w ramki i oszklone, co wywoþaþo kolejnĢ

salwħ koszmarnego rechotu.

- To pan nie wie, co tu byþo przedtem? - zagadnĢþ znowu gliniarz.

- Hm, dom Ļredniej kadry technicznej zakþadw Wawelberga. Tak mwiþ

wþaĻciciel.

- Pan to kupiþ czy tylko wynajmuje?

- Wynajmujħ, choę rozmawiaþem juŇ z wþaĻcicielem, za rok moŇe za dwa lata,

jak interes dobrze pjdzie...

- A to ma pan jeszcze szansħ siħ wycofaę - powiedziaþ gliniarz.

- Przepraszam, co pan chce przez to powiedzieę?

- To niedobre miejsce. Nawet nie chodzi o okolicħ. Ten dom staþ wiele lat

pusty i niszczaþ. Wþadze dzielnicy skazaþy go, ot tak, na zniszczenie. Na dole, tam

gdzie ma pan warsztat, byþa odlewnia, jeszcze za socjalizmu. Robili w gipsie

popiersia Lenina i rŇnych tam takich partyjnych gierojw. Ale potem siħ wycwanili i

zaczħli odlewaę z brĢzu.

- Odlewaę z brĢzu, ot tak, w mieszkaniu?! - zdumiaþ siħ Paweþ.

- No wþaĻnie, coĻ im Ņle poszþo i caþe piħtro wypaliþo doszczħtnie. A potem z

piħtnaĻcie lat nikt tu nie zaglĢdaþ. Wykosztowaþ siħ facet na remont, ale mieszkaę tu

nie chciaþ - rozejrzaþ siħ na boki i zniŇyþ gþos

do szeptu - to podobnie wyglĢdaþo. - Wsadziþ w coĻ szeĻę kuþ i skoczyþ oknem.

Nogħ zþamaþ.

- Hm, nie widzħ zwiĢzku.

- Ludzie gadali, Ňe ducha zobaczyþ, a to podobno tradycyjnie zþe miejsce.

ņadna matka tu dzieciaka nie zostawi na podwrku po zachodzie sþoıca.

- Skoro to zþa dzielnica...

- No nic taka znw najgorsza, nie przesadzajmy. Na sĢsiednich podwrkach to

zabawa do dziesiĢtej, przy latarniach kopiĢ piþkħ þebki aŇ miþo. A tu nie. Ludziska

majĢ coĻ w rodzaju instynktu samozachowawczego. Nawet nie wiedzĢ, dlaczego coĻ

robiĢ, ale podĻwiadomoĻę myĻli za nich.

- Jak byþem maþy - powiedziaþ drugi gliniarz - mieszkaþem tu niedaleko. -

MachnĢþ rħkĢ. - To teŇ mwili, Ňe tu straszy. Podobno dwu z tej odlewni siħ pochlaþo i

zostali na noc gdzieĻ w kanciapie na zapleczu. I coĻ ich tak wystraszyþo, Ňe jeden

posiwiaþ, a drugi zwiewaþ przez podwrko, niosĢc Lenina z brĢzu w objħciach i

krzyczĢc, Ňe ma ĻwiatopoglĢd materialistyczny i Ňe duchw nie ma, wiħc niech siħ od

niego odczepiĢ. Caþkiem mu odbiþo.

Paweþ popatrzyþ na nich uwaŇnie, ale nie wyglĢdaþo na to, by mieli Ňartowaę.

Ich twarze byþy powaŇne i zmħczone.

- MoŇe siħ panowie poczħstujĢ - powiedziaþ, wyjmujĢc z barku tacħ ciastek i

orzechw.

Siedli przy stoliku. Gliniarze stali siħ rozmowni, pierwsze lody zostaþy

przeþamane. Miaþ jeszcze trochħ martini gdzieĻ w szafce w kuchni, ale zrobiþ tylko

herbatħ.

- Mwili - zaczĢþ ten najwyŇszy, z luboĻciĢ wdychajĢc aromat cejloıskiej

liĻciastej, Ňe tu byþo morderstwo gdzieĻ jeszcze przed pierwszĢ ĻwiatowĢ. Tu

mieszkali tacy tam mþodsi technicy, zresztĢ to pan sam powiedziaþ, dom kadry

technicznej. Bo inŇynierowie mieli gdzie indziej i tamtego domu juŇ nie ma. Tu byþy

nieduŇe mieszkania. Pan, jak ma caþe piħtro, dwieĻcie metrw dla siebie, to pan jest

krl. A oni siħ tu gnieŅdzili

jak szprotki w oleju, znaczy w puszce. Z rodzinami i dzieciakami, tak Ňe nie

mieli wcale lepiej niŇ ci w tych trzech kamienicach - machnĢþ rħkĢ w stronħ okna. - Bo

tam to mieszkali zwykli robotnicy z rodzinami. Byþa jeszcze czwarta kamienica trochħ

dalej, tam jest teraz taki trawnik i podsypane ziemiĢ, ale ksztaþt jak staþa widaę, bo to

taki prostokĢt. JĢ we wojnħ rozwalili, a potem niby mieli remontowaę, ale szþo to

wolno i jakoĻ rozebrali w koıcu. A wiec tu byþ taki technik, juŇ starszy facet i miaþ

crkħ. I on poszedþ jakoĻ do fabryki i przyþapaþ robotnikw, jak z jakiejĻ maszyny

czħĻci wykrħcali czy coĻ. Donisþ na nich...

- Za pierwszym razem nie donisþ, bo byþ dobry czþowiek - przerwaþ mu ten

drugi, ktry mieszkaþ niedaleko. - Zagroziþ im, znaczy, Ňe na nich doniesie, jeĻli siħ

powtrzy. Ale to byþa caþa szajka, podkradali rŇne rzeczy i on siħ dowiedziaþ i

poszedþ do Wawelberga i powiedziaþ: byþo tak a tak. I wszyscy, w szeĻciu albo oĻmiu,

bo jeszcze mieli wsplnikw na innych zmianach, wylecieli z roboty. No to

postanowili siħ zemĻcię. Zaszli w nocy i tego technika i jego crkħ zatþukli þomami czy

rurami, ale ktoĻ to widziaþ albo sþyszaþ, bo przecieŇ takich rzeczy siħ nie da po cichu, i

wylecieli z mieszkaı technicy, wybiegli z kamienic ci zwykli robotnicy i ich tu zaraz

przy wejĻciu zþapali. Jak siħ dowiedzieli, Ňe ta dziewczyna, zabita, to ludzi

szaþ ogarnĢþ, bo ona prowadziþa ochronkħ, takie tam przedszkole dla ich dzieci i

jeszcze im coĻ tam pomagaþa duŇo. I tych oĻmiu zaraz bez sĢdu na miejscu pobili na

Ļmierę. To carska Ochrana nawet nie szukaþa, kto to zrobiþ, tylko tych osiem trupw

zabrali i caþĢ sprawħ zatuszowali. Tak mi dziadek opowiadaþ.

Wysoki gliniarz skinĢþ powaŇnie gþowĢ.

- MoŇna by poszukaę u nas w archiwum - powiedziaþ w zadumie. - Tyle tylko,

Ňe te stare archiwalia po wojnie podobno spalili, a zostaþy te nowsze, takie od lat

trzydziestych. A te najnowsze to sĢ juŇ zupeþnie nieciekawe.

- Tu ich zabili, w tym budynku? - zapytaþ Paweþ.

- Tak, ale moŇe pan spaę spokojnie, nic nie zostaþo. Ten Ļwirniħty literat, co to

remontowaþ, to zdarþ wszystkie tynki, tu w Ļrodku byþy wszystkie Ļciany wyburzane,

pozmieniaþ caþkiem rozkþad. Nawet podþogi sĢ nowe, bo stare stropy byþy nieco

wyeksploatowane. A tam - machnĢþ dþoniĢ w stronħ drugiego skrzydþa - tam to w

ogle Ļciany popħkaþy, fundament naruszony. Dopiero wsadzili w nie takie grube

Andrzej Pilipiuk - Hochsztapler.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: