Palmer Diana - I tylko mi ciebie brak.pdf - Diana Palmer(1) - STOPROCENT1000

DIANA PALMER

I TYLKO MI CIEBIE BRAK

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zirytowana Kit Morris wpadła do agencji detektywistycznej Dane'a Lassitera. Krótkie

ciemne włosy mokrymi kosmykami opadały dziewczynie na czoło. Niebieskie oczy były

otoczone czerwonymi obwódkami i szeroko otwarte. wysoka, szczupła, nosiła szary garnitur;

rano był nienagannie wyprasowany i pasował idealnie do cienkiej białej koszuli ozdobionej

oryginalnym jedwabnym szalem w niebieskie wzory. Teraz na spodniach i marynarce

widniały duŜe mokre plamy. Kit wyglądała Ŝałośnie i czuła się tak samo.

Za biurkiem recepcjonistki siedziała Tess Lassiter, która chętnie zastępowała

pracownicę męŜa, ilekroć zachodziła taka potrzeba. Była pierwszą osobą, którą ujrzała

nieszczęsna Kit, gdy przywlokła się do biura. Przyjaźniły się od lat - duŜo wcześniej niŜ Tess

wyszła za Dane'a Lassitera, który przez pewien czas był nawet szefem Ŝony. Kit i Tess miały

wprawdzie ze sobą wiele wspólnego, lecz ta pierwsza nie miała najmniejszej ochoty na ślub z

przełoŜonym. A raczej z byłym przełoŜonym. W tej chwili Kit zamiast iść z szefem do

ołtarza, przywiązałaby go raczej do pala męczarni i przebiła mu podłe serce wiecznym

piórem.

- Kit, co się stało? - zawołała Tess. - BoŜe, wyglądasz jak zmora!

- Wiem! Ten łobuz wyrzucił mnie z auta przy Travis Street!

- Pięć przecznic stąd? - wyjąkała Tess. - Kto?

- Chyba się domyślasz! - jęknęła Kit. - Rzecz jasna mój szef] Były szef - poprawiła się

z irytacją i energicznym ruchem głowy odrzuciła mokre kosmyki, zakrywające oczy. - Ten

gbur... uprowadził mnie z siedziby wydziału komunikacji, gdzie miałam przedłuŜyć swoje

prawo jazdy! - krzyknęła.

- Uprowadził? - Tess parsknęła śmiechem.

- Tak. Nie chciałam z nim pojechać do biura, więc po prostu wziął mnie na ręce i

zaniósł do samochodu. Gapie mieli uŜywanie - jęknęła rozpaczliwie. - Nie zdąŜyłam wnieść

opłaty za przedłuŜenie prawa jazdy. Po raz drugi będę musiała stać godzinę w kolejce.

- Biedna Kit - mruknęła współczująco Tess.

- Chyba zapomniał, Ŝe przed dwoma tygodniami złoŜyłam wymówienie. JuŜ u niego

nie pracuję. Jak śmie przemawiać do mnie tonem rozsierdzonego zwierzchnika!

- Czyli jak? - wtrąciła Tess. Miała nadzieję, Ŝe przyjaciółka uspokoi się, jeśli wyrzuci

z siebie wszystkie Ŝale i urazy.

- Przez tyle lat harowałam u niego jak niewolnica - odparła zdławionym głosem.

Niebieskie oczy gorzały zimnym płomieniem. - Stenografowałam, jeździłam z nim słuŜbowo

po całym świecie, znosiłam jego humory, a on miał czelność... miał czelność twierdzić, Ŝe nie

byłam warta pensji, którą mi płacił! MoŜna by pomyśleć, Ŝe to jakieś bajońskie sumy. Nie

sądzisz, Ŝe trochę przesadził?

- Deverell naprawdę tak powiedział?

- Logan Deverell to potwór i tyran - oznajmiła ze złością Kit. - Zupełny prostak.

Wstrętny robal. Nie! - zawołała, przerywając samej sobie - To ohydny wrzód na ciele

ludzkości. Rozmaite szumowiny warte są więcej niŜ ten... ten...

- Czemu Deverell jest do ciebie uprzedzony? - wypytywała ją ostroŜnie Tess.

- Wszystko szło jak z płatka, póki nie powiedziałam paru słów prawdy o jego

narzeczonej. Potem złoŜyłam wymówienie - mruknęła Kit, starając się ukryć prawdziwe

uczucia. Odeszła z pracy, bo nie mogła spokojnie patrzeć na dziewczynę, z którą pokazywał

się ostatnio Logan Deverell. - Dobrze wiesz, Ŝe ma wobec niej powaŜne zamiary.

- Jasne, ale czemu nie daje ci spokoju?

- Skąd mam wiedzieć? - Kit niecierpliwym gestem uniosła ramiona. - Chciał, Ŝebym

wróciła do pracy. Gdy powiedziałam, Ŝe to niemoŜliwe, omal mnie nie udusił. A co

wygadywał! Do tej pory nigdy tak się do mnie nie odzywał. Wrzeszczał, Ŝe jako sekretarka

jestem do niczego... Ŝe nie ma pojęcia, co go podkusiło, by mi zaproponować powrót do

pracy.

Tess wstała, zamierzając przytulić rozŜaloną przyjaciółkę. Była od niej niŜsza, ale to

nie miało znaczenia. Kit potrzebowała bratniej duszy, by wypłakać wszystkie smutki. Nie

poddała się jednak emocjom. Zawsze była uparta. Uniosła dumnie głowę, starając się ocalić

resztki godności. Tess uznała, Ŝe nie pora zachęcać ją do wynurzeń.

Domyślała się, Ŝe przyjaciółka bardzo cierpi. Kit od dawna kochała Logana Deverella.

Ten idiota w ogóle jej nie dostrzegał i traktował jak poŜyteczny sprzęt biurowy.

- Czemu zaproponował ci powrót do pracy? - nie dawała za wygraną Tess.

- Nie mam pojęcia. Kłótnia wybuchła, nim Logan przed - ; stawił swoje argumenty.

Wrzeszczał jak szalony. Bez zastanowienia wyskoczyłam z auta i odeszłam.

- Nie próbował cię zatrzymać? Pozwolił, Ŝebyś mokła na deszczu? - jęknęła Tess. -

Jak mógł!

- Szczerze mówiąc, nie dałam mu czasu, Wyskoczyłam z auta jak oparzona - wyznała

Kit i dodała rozŜalona: - Za co ja kocham tego idiotę! Szkoda, Ŝe nie wyrosłam na ponętną

blondynkę.

- Kim jest ta jego dziewczyna? - zapytała Tess.

- Nazywa się Betsy Corley - odparła cicho Kit.

- Nie znam jej.

- A ja tak. Wiem, co z niej za ziółko. Miałam bardzo miłego sąsiada. Stracił przez nią

wszystko, co miał. - Kit westchnęła głęboko, Ŝeby się uspokoić. Potem wybuchnęła

nerwowym śmiechem. - Logan chce się z oŜenić z tą jędzą.

- Moje biedactwo - jęknęła Tess, spoglądając współczująco na przyjaciółkę.

- Dzięki tobie i Dane'owi mam przynajmniej dobrą posadę - mruknęła ponuro Kit. -

Spaliłam za sobą mosty...

- To był doskonały pomysł, by zrobić z ciebie detektywa - stwierdził rzeczowo Dane

Lassiter. Podszedł do rozmawiających kobiet i objął ramieniem Ŝonę. Uśmiechnął się do niej,

a potem zerknął na Kit. - Cieszę się, Ŝe były szef nie zdołał cię namówić do powrotu.

- Wolałabym znaleźć się w jaskini lwów, niŜ pracować znów u Logana Deverella -

odparła przyciszonym głosem, starając się ukryć ból. - Nie muszę dodawać, Ŝe jestem wam

bardzo wdzięczna za tyle zaufania. - Kit odgarnęła włosy i strzepnęła krople deszczu z

garnituru. Materiał wcale nie był taki wilgotny, jak jej się początkowo zdawało; szybko

wysychał.

- Zjawiłaś się w samą porę. Bardzo potrzebowaliśmy zdolnej kandydatki do pracy -

odparł z uśmiechem Dane.

- Muszę przyznać, Ŝe zrobiłaś nam przyjemną niespodziankę. Jesteś urodzonym

detektywem. Masz smykałkę do tej roboty.

- Naprawdę tak sądzisz? - dopytywała się uradowana Kit.

- Oczywiście.

- Szczerze mówiąc, zawsze lubiłam wściubiać nos w cudze sprawy. W głębi ducha

marzyłam o zawodzie, w którym mogłabym to robić całkiem bezkarnie. - Westchnęła. - Wa-

sza oferta uratowała mi Ŝycie. Nie miałam z czego opłacić czynszu. Odeszłam nagle i dlatego

pan Deverell nie chce mi wypłacić zaległej pensji i naleŜnej odprawy.

- W końcu dostaniesz wszystko, co powinnaś otrzymać - uspokoił ją Dane. - Logan nie

jest mściwym łajdakiem.

- Mówiłbyś inaczej, gdybyś widział go przed dziesięcioma minutami - odparła

posępnie Kit.

Dane uniósł brwi, ponad jej ramieniem zerknął w głąb korytarza i stwierdził:

- Po namyśle gotów jestem przyznać...

Nim dokończył zdanie, na progu stanął wysoki, barczysty męŜczyzna w szarym

płaszczu przeciwdeszczowym.

- Cholera jasna, objechałem pół miasta, próbując cię znaleźć - burknął, spoglądając na

Kit i dodał ponurym głosem, który w niewielkim pomieszczeniu zabrzmiał jak dudnienie

gromu: - Ty idiotko! Kto to słyszał, Ŝeby w czasie jazdy wyskakiwać z samochodu. Mogłaś

przypłacić to Ŝyciem! Gdzie się włóczyłaś, do diabła?

- Przestań na mnie wrzeszczeć! - rzuciła opryskliwie Kit. Gdy twarz Logana

wykrzywił grymas gniewu, dodała z ponurą satysfakcją: - Powiedziałeś mi, Ŝebym trzymała

się od ciebie z daleka. Zrobiłam, jak chciałeś. Nie pozwolę się dłuŜej tyranizować. Poszukaj

sobie innej sekretarki. Dane twierdzi, Ŝe mam szansę zostać niezłym detektywem.

- Naprawdę tak powiedziałeś? - Logan Deverell uniósł brwi i zerknął na Dane'a.

- Nie da się ukryć - odparł Lassiter. - Nie panujesz nad sytuacją. Radzę ci zmienić ton,

kiedy rozmawiasz z Kit.

Logan popatrzył na byłą podwładną i zacisnął usta. Kit najwyraźniej była wytrącona z

równowagi. Nie panowała nad emocjami. Od kilku lat dla niego pracowała i przez cały ten

czas nie widział jej w takim stanie. Do tej pory zawsze była rzeczowa i opanowana -

wyjąwszy dzień, gdy rzuciła pracę i wygarnęła mu wszystko, nie przebierając w słowach.

Gdy podszedł do biurka, które zirytowana Kit Morris starannie wycierała, oberwał solidnie

ksiąŜką i usłyszał, Ŝe doprowadza własną sekretarkę do rozstroju nerwowego i nie odróŜnia

jej od biurowego komputera.

Podczas ostatniej rozmowy Logan stracił cierpliwość dopiero wówczas, gdy Kit

oskarŜyła jego narzeczoną, Betsy, o interesowność. Teraz Ŝałował paru rzeczy, które po-

wiedział. Dobra sekretarka to prawdziwy skarb. Kit okazała się niezastąpiona. Poza tym

stęsknił się za tą dziewczyną, ale nie zamierzał o tym wspominać. Miał nadzieję, Ŝe dziś

skłoni ją do powrotu, ale stracił cierpliwość, gdy wspomniała o plotkach na temat Betsy.

Powiedział sobie w duchu, Ŝe nie pozwoli Ŝadnej kobiecie wtrącać się w swoje osobiste

sprawy.

- Obstaję przy swoim zdaniu. - upierał się Logan. - Prywatne Ŝycie szefa to nie twoja

sprawa. Natomiast czuję się winny, Ŝe wypuściłem cię z auta w taki deszcz. Przepraszam.

- Nie potrzebuję twoich przeprosin - odparła Kit. - Popełniłam wielki błąd, wsiadając

do twego samochodu!

- Próbowałem cię tylko przekonać, Ŝebyś wróciła do biura. - Logan był wyraźnie zbity

z tropu.

Palmer Diana - I tylko mi ciebie brak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: