Andersen - Śpiewak spod strzechy.pdf

(142 KB) Pobierz
885725302.001.png
Ta lektura , podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie
Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fun-
HANS CHRISTIAN ANDERSEN
Śpiewak spod strzechy
ł.  
Zima. Zima śnieżną okryta zasłoną wygląda jak wykuta z marmurowej skały; powietrze
jasne, czyste, wiatr kolący, ostry, niby miecz obosieczny; drzewa bezlistne, jak białe korale,
jak migdałowe gaje w pełnym kwiecie; widok daleki, jak z wierzchołka góry.
I noce piękne pod niebem, usłanym gwiazd miliardami, przy blaskach północnej zo-
rzy.
Nadchodzi burza i z chmur ciemnych sypie puchy łabędzie; białe, lekkie płatki kołyszą
się w powietrzu, pokrywają dachy, ulice, pola, drogi i gościńce. Biało, cicho i chłodno.
Lecz nam ciepło w izbie, przy płonącym kominku; wesoło w gromadce słuchać i opo-
wiadać o czasach minionych, minionych dawno. Posłuchajmy baśni.
Na morzu, hen daleko, na szerokim, grób olbrzymi na skale. O północy siada na
nim bohaterski duch pogrzebanego w tej mogile króla. Siada i ciężko wzdycha. Złocisty
diadem świeci mu na skroni, wiatr włosy rozwiewa; pierś ma w stal zakutą, lecz głowa
ciężko spada mu na piersi, a z ust wyrywa się głuche westchnienie, westchnienie bólu.
Duch bohatera nie ma w mogile spokoju…
Okręt o białych żaglach płynie po morzu z daleka, przy grobowej skale zarzucił ko-
twicę, żeglarze na ląd wyszli. Pomiędzy nimi idzie pieśniarz stary, ten zbliża się do króla
stopą śmiałą.
— Dlaczegoś smutny? — pyta. — Jaki ból cię tłoczy?
— Smutny jestem — odpowiada duch pognębionego — bo czyny moje umarły wraz
ze mną, zostały zapomniane, jak ja pod tą skałą. Żaden śpiew o nich nie rozbrzmiewał
po świecie, żadna pieśń w sercach ludzkich nie zbudziła żalu, nie pozostała w pamięci
mych wnuków. Więc smutny jestem — zniknąłem bez śladu i ja, i życie moje. Dlatego
nie znam w mogile spoczynku. Duch bohatera świecić winien wiecznie, a mój zasłonił
obłok niepamięci. Pieśń tylko takie zasłony rozdziera.
I mówił długo o swych wielkich czynach, które współcześni wielbili i czcili, lecz nie
miał kto opiewać, gdyż pomiędzy nimi nie było ani jednego śpiewaka.
Wtedy położył pieśniarz dłoń natchnioną na struny har i pieśń się rozległa potęż-
na i wspaniała. Opiewał odwagę młodzieńczą bohatera, jego śmiałe czyny, gorące serce
i ducha wzniosłego. Śpiewał w miłości i wierze, i prawdzie.
Na grobowcu podniosła się postać królewska, a twarz jej zajaśniała, jak chmurka sre-
brzysta w blasku miesiąca. I rozpłynęła się w blasku jak zorza, duch bohatera zniknął we
własnych promieniach, rozwiał się razem z pieśnią.
Na samotnej skale pozostał tylko zielony pagórek, a na nim kamień grobowy bez
znaku.
Ale z ostatnim tonem wieszczej har ze strun jej zerwał się ptaszek maleńki, ptaszek
o cudnym głosie, w którym drżą na przemian wszystkie tony serca ludzkiego: radości,
bólu, tęsknoty i szczęścia. Ptaszek wzniósł się wysoko i leciał nad morzem ku oddalonym
lądom, ku górom i lasom, ponad polami i ponad łąkami, gdzie go witano serdecznie,
radośnie. Śpiewak to znany, śpiewak pieśni gminnej, co nigdy nie umiera.
I dziś go słyszymy, tu, koło kominka, kiedy puchy białe bujają w powietrzu, i pod
niebem burza się sroży. On śpiewa nam, co było, pieśni wesołe i smutne, o surowych
885725302.002.png
krajach dalekiej północy i rozkosznych dolinach południowych; on ma słowa i tony, ma
łzy i uśmiechy i w sercach ludzkich budzi wiosnę młodą, albo okrywa je szronem jesieni.
Ptak pieśni gminnej nigdy nie umiera, a żyje dawno i wszystko pamięta: i wielkich
bohaterów, i klęski okropne, wszystkie nadzieje i wszystkie zawody, i język ojców naszych
zapomniany, i zapomniane prastare pamiątki on nam tłumaczyć umie słowem żywym.
A kiedy śpiewa, to burza nadchodzi, biją pioruny, lód pęka, świat płonie, i drży w po-
sadach ziemia — bo on potęgę ma i władzę wielką i królem jest i twórcą — choć nie
bogiem.
Zima. Wiatr ostry jak miecz obosieczny niesie tumany śniegu, góry całe. I wszystko
sypie na miasto, skazane, aby zniknęło z ziemi. Dziwny sen zimowy. Skryły się domy
i krzyże kościołów; góra śnieżna jaśnieje w przejrzystem powietrzu i odbija promienie
słońca.
Nad pogrzebanym miastem krąży ptactwo, świergocze, krzyczy, śpiewa.
Wróble chmurą całą przysiadły na śniegu; wzrusza je każda drobnostka; opowiadają
tak wiele, tak wiele o tym, co było w kuchni, na podwórzu. Wszystko wiedzą, wszystko
wiedzą. Pi, pi! My znamy pogrzebane miasto, znamy każdy zaułek, każdy kącik. Pi, pi!
Wszystko, co żyło tam, leży pod śniegiem, wszystko, co żyło, pi, pi!
Czarne kruki i wrony unoszą się nad białym śniegiem, niby żałobne plamy. — Grab!
Grab! — krzyczą co chwila. — Tyle rzeczy do jedzenia zostało pod śniegiem! Tyle rzeczy
wybornych i pożywnych, kra, kra!
Lecą dzikie łabędzie, szumiąc wspaniałymi skrzydłami w górze, a pieśń ich mówi
o tym, co wielkie i piękne w umarłym mieście było, w mieście pogrzebionym pod górą
śniegu.
Ale ptaszek drobny głos podniósł także dźwięczny:
— O, nic nie umiera! Bo nie ma śmierci, a życie trwa wiecznie, choć się przelewa
czasem w tony pieśni, słowa prorocze, w promienie światłości, w mądrość i wiarę. Lecz
nie ginie życie, ono wstępuje tylko w nowe serca, i bicia ich przyśpiesza, ono ożywia nasze
myśli i wspomnienia i powstaje przed nami z każdego grobowca wieczne i nieśmiertelne.
Co żyło, żyć będzie!
Tak śpiewał ptak natchniony pieśni gminnej, co nigdy nie umiera.
I w tej samej chwili spłynęło z nieba ciepłe tchnienie Boże, pękły śnieżne otchłanie,
słońce je zwycięża, przenika wnętrze góry, kruszy jej potęgę i nową wiosnę budzi na
mogile, i nowe życie na starym pniu szczepi.
Bo nie ma śmierci; co żyło, żyć będzie. Zwiastunem prawdy tej ptaszek maleńki, ptak
pieśni gminnej, który nigdy nie umiera.
Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go
swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami
(przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione
Tekst opracowany na podstawie: Hans Christian Andersen, Baśnie, tłum. Cecylia Niewiadomska, wyd. ,
Gebethner i Wolff, Kraków 
Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyowa
wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Sekuła, Weronika Trzeciak.
Okładka na podstawie: Muffet@Flickr, CC BY .
   Śpiewak spod strzechy
Zgłoś jeśli naruszono regulamin