034 - Feralny wtorek.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

Wybiła godzina 18.00. Z wyraźną satysfakcją sięgnąłem po

opasły tom akt. Wszystko wskazywało na to, że sprawcę już

znałem; teraz musiałem tylko dowiedzieć się, jaki był

przebieg sprawy. Na kartonowej okładce akt ktoś z woje-

wódzkiej komendy wykaligrafował napis: SPRAWA

GWAŁTOWNEJ ŚMIERCI BARTŁOMIEJA WŁADYSŁAWA

MISIA. Dalej numer 6. Ds 136/63, u dołu adnotacja: Decyzją

Prokuratora Wojewódzkiego z 27.08.63 na zasadzie art. 3

lit. c kpk sprawę umorzono.

Teraz tę umorzoną sprawę ożywiałem na nowo. A było to

tak:

— Kapitanie — powiedział mi znajomy

handlarz obrazów, od którego starałem się uzyskać

informację w innej sprawie. — Kapitanie, może pana

zainteresuje, że ten obraz, no wie pan który, ten, co go miał

nieboszczyk Miś, i który potem zaginął, oferowany jest teraz

do sprzedaży?

Było to trzy dni temu, we wtorek. Wtedy właśnie po raz

pierwszy w życiu usłyszałem nazwisko Misia. Wkrótce potem

wiedziałem o nim znacznie więcej, I o jego śmierci.

Prokuratura orzekła: samobójstwo. Ja już wiedziałem, że

morderstwo. Nie wiedziałem tylko, kiedy gdzie i jak. Chyba

otruty? — pomyślałem otwierając akta. Pomyliłem się.

Śnieg przestał właśnie prószyć i silne reflektory parowozu

oświetlały doskonale torowisko i pobocze. Biegnący z Lub-

lina pociąg osobowy nr 2116 zbliżał się już do Warszawy.

Jeszcze jeden postój po drodze w Otwocku i później już tylko

Warszawa Wschodnia. Kierownik pociągu myślał właśnie, że

po zdaniu składu najpóźniej za dwie godziny będzie już w

domu, gdy usłyszał krzyk jakiegoś pasażera.

— Tam, tam! Trzeba zatrzymać pociąg! Człowiek leży na

torze!

Kierownik podskoczył do okna, lecz pociąg już zwalniał

biegu. Ktoś szarpnął za hamulec bezpieczeństwa. Kolejarz

wyskoczył, poświecił latarką. Kilka metrów od toru leżał

człowiek. Na śniegu ciemniały liczne plamy krwi. Był to star-

szy mężczyzna, dobrze już po sześćdziesiątce; żył jeszcze, ale

był nieprzytomny. Pasażerowie otoczyli go kołem, przepy-

chali się, ale nikt nie miał ochoty podejść do rannego.

Wreszcie maszynista Galiński przepchnął się przez tłum.

Nachylony nad mężczyzną, chwilę mu się przyglądał. —

Pomóżcie no... — powiedział. Wspólnie unieśli leżącego.

Jęczał słabo. Przenieśli go do najbliższego przedziału.

Pasażerowie jeszcze zadeptywali miejsce wypadku, szukali,

czy nie leży coś w pobliżu. Nie znaleźli niczego.

Pociąg powoli ruszył. Było może kwadrans po godzinie

21.00. Dokładnego czasu nie ustalił później nikt. Wiadomo

tylko, że o godzinie 21.28 w dniu 2 lutego 1963 r. komenda

powiatowa milicji obywatelskiej w Otwocku otrzymała mel-

dunek telefoniczny, że na stacji kolejowej znajduje się

umierający mężczyzna.

Pół godziny później był już w szpitalu. Tam o godzinie

22.34, nie odzyskawszy przytomności, zmarł. Przy denacie

nie znaleziono dowodu osobistego ani niczego, co

pozwoliłoby ustalić jego tożsamość.

Lekarze walczyli jeszcze o życie nieznajomego, gdy trzy

milicyjne radiowozy dotarły na miejsce wypadku. Zadeptany

krąg śniegu, w jego środku krwawe plamy stwierdzały, że

tutaj właśnie leżała ofiara. Ekipa śledcza przystąpiła do

oględzin. Wyniki były mierne. Jeśli w pobliżu wypadku

znajdowały się nawet jakieś ślady, to zostały całkowicie

zadeptane przez pasażerów lubelskiego pociągu. Nieco dalej

można było odszukać ślady męskich stóp, a w innym miejscu

— przejeżdżającego roweru. Tym razem pomógł prószący

wcześniej śnieg. Te stare ślady były lekko przysypane,

podczas gdy pasażerowie pozostawili czyste odciski butów.

Sierżant z komendy powiatowej sporządził szkic miejsca

zdarzenia. Szef ekipy — młody, pyzaty porucznik — poszedł

w kierunku, gdzie wiódł rowerowy trop. Niestety, sto metrów

dalej trop gubił się na brukowanym trakcie łączącym wsie

Miętnów i Barbara. Może 400 metrów dalej znajdowała się

zagroda. Miejscowy milicjant, towarzyszący oficerowi, z

przejęciem informował, że mieszka tutaj niejaki Fetczak,

podejrzany parokroć o udział w napadach; niestety, nigdy nie

było przeciwko niemu dostatecznych dowodów. Porucznik

zdecydował się szybko:

— Idziemy tam!

W domu było ciemno, lecz wystarczyło zastukać, aby

gospodarz otworzył drzwi. Wielkie, ponure chłopisko. Był

kompletnie ubrany. Z wyraźnym niepokojem patrzył na

milicjantów.

— Co robiliście dzisiaj przez cały dzień? — zapytał

porucznik.

Fetczak mówił płynnie, jakby recytował wyuczoną lekcję.

— A bo to, proszę pana porucznika, z gospodarki trudno

wyżyć i człowiek musowo stara się dorobić. Ja przez zimę

pracuję u pana dróżnika Kiwilszy przy torach, podsypkę

zmieniamy i co tam potrzeba. Zarobić można i praca tuż przy

domu. Od rana byłem na robocie sam, tuż obok,

przygotowywałem zmianę podkładów. Na jakim odcinku?

Ano, dobre pół kilometra od przejazdu w stronę Otwocka...

Porucznik przyjrzał się mężczyźnie uważnie. Ten patrzył w

ziemię, mówił monotonnym głosem, jakby z góry wiedział, co

interesuje oficera. Pracował na tym właśnie odcinku, na

034 - Feralny wtorek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: