067 - Siedem diabłów dziadka Osiornego.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

Z zamroczenia otrzeźwił go ból; tępy, rwący ból

śródstopia, rozsadzający kostkę i promieniujący wzdłuż

goleni. Uniósł głowę — karuzelą przetoczył się horyzont.

Wlepił oczy w jeden punkt, trwał tak w bezruchu, widnokrąg

zafalował i nareszcie znieruchomiał, miedziany księżyc

znowu wisiał nad dachem domu, kremowe ściany zdawały

się świecić, szpaler tuj rzucał widmowe cienie, za nimi

majaczyła siatka parkanu.

Dopiero teraz dotarła do niego oszałamiająca woń

maciejki i ciężki, przesłodzony zapach róż i dopiero teraz

spostrzegł, że leży wśród połamanych krzewów,

zmiażdżonych pysznych kwiatów, a ciernie gałązek ranią mu

ręce, drapią twarz.

Jak długo tak leżał bez czucia? Ze świadomością powrócił

strach. Uciekać! — łomotało w mózgu. Dźwignął się na

łokciach, rozejrzał, cały zamieniony w słuch. Tylko jedno

okno parteru, okute kratą w kształcie sieci pająka,

zaciągnięte gęstą zasłoną, nadal rozjaśniał słaby,

pomarańczowy blask.

Dom zdawał się uśpiony, w ogrodzie panowała sielska

cisza, z oddali niósł się stłumiony szmer z rzadka

przejeżdżających samochodów.

Zebrał się w sobie, jednym wyrzutem ramion i

podciągnięciem tułowia wyswobodził się z kolczastych

gałązek i wywlókł obolałe ciało na żwirową ścieżkę. Okupił to

paroksyzmem napierającego bólu, lecz nie wydał jęku.

Ogarnęła go słabość bliska omdlenia, więc odpoczął chwilę,

potem już poruszał się ostrożnie, wsłuchany w siebie;

nareszcie dopełznął do żywopłotu.

Zatrzymał go narastający odgłos motoru. Przy krawężniku

stanął samochód; mężczyzna przecisnął się między dwoma

krzewami i znieruchomiał w zagłębieniu pod siatką.

Osłaniały go gęste, zielone łapki tuj. Trzask drzwiczek,

dźwięk uruchamianego silnika, zacichający warkot

oddalającego się wozu, kroki na chodniku. Kobiecy głos:

—O! Jaki zabawny pies, siedzi jak na warcie... Chodź,

piesku, nie bój się...

Głos mężczyzny odpowiadający coś w niezrozumiałym

języku.

Trzaśnięcie furtki, skrzyp żwiru na ścieżce; mężczyzna

ukryty za żywopłotem wstrzymuje oddech. Na wyciągnięcie

ręki mija go para ludzi, rosły mężczyzna i dziewczyna

omotana szyfonowym szalem. Lekki wiatr zarzuca jego kraj

na gałązkę krzewu, dziewczyna przystaje, wyplątuje frędzle,

pochyla się —przy tym księżycowa poświata osrebrzą jej

rozsypujące się na ramiona długie, proste włosy.

Za tujami człowiek rozpłaszcza się, zamiera w swej

niepewnej kryjówce, pragnie wtopić się w ziemię.

Przeszli; cichnący chrzęst żwiru, odgłos otwieranych i

zamykanych drzwi — cisza. Mężczyzna pod parkanem bierze

głęboki oddech, wypełza na ścieżkę, wreszcie dźwiga się i,

czepiając siatki, dociera do furtki. Ostrożnie zamyka ją za

sobą i wlecze się chodnikiem — wokół żywej duszy, wśród

koron drzew prze- błyskują latarnie.

Przystaje, gdy jest już w przyzwoitej odległości od domu w

różanym ogrodzie. Wtedy dopiero ściąga z dłoni rękawiczki,

z kieszeni dobywa gwizdek, podnosi do ust, jednak żaden

dźwięk nie mąci ciszy...

Skądś wynurza się ciemny kształt, bezgłośnie biegnie

wielkimi susami. Duży pies osadza się tuż przed mężczyzną,

wpatrzone w niego dwa opale — cichutki, zdławiony pisk

szczęścia. Człowiek chwilę majstruje przy obroży, potem

sprawdza zapięcie klamry.

—Aza! Idź do domu, prędko idź do domu! — nakazuje

dobitnie; pies znowu skomli cicho i tak samo jak się pojawił,

oddala się bezszelestnie, niknie w cieniu drzew, którymi

wysadzona jest ulica.

Mężczyzna brnie dalej. Kończy się willowa uliczka

łagodnie opadająca ku skarpie, jedna z tych zacisznych

uliczek górnego Mokotowa, enklawa zieleni i spokoju prawie

w sercu Warszawy.

Mężczyzna skręca w przecznicę. Tu już nie ma parkanów,

tylko zwarta zabudowa. Wlecze się pod górę Belgijską,

ciągnąc za sobą bezwładną jak kloc nogę. Widzi, jak spuchła,

ma wrażenie, że zaraz pęknie na niej skóra, ale pewno dzięki

temu obrzękowi mniej boli.

Blednie już krótka czerwcowa noc, gdy dociera do

Puławskiej i budzi na postoju szofera jedynej taksówki. Z

ulgą opada na siedzenie; odgrodzony od świata szybą wozu,

czuje się wreszcie bezpieczny.

Martwa kobieta, ubrana w jedwabną piżamę, z

nienaturalnie opadniętą na piersi głową, wpół leży na fotelu;

nie ma śladów krwi, tylko poniżej nasady włosów, mniej

więcej między pierwszym a trzecim kręgiem, znaczy szyję

ciemno- sina pręga; miejsce ciosu, który prawdopodobnie

zmiażdżył stos pacierzowy i przerwał rdzeń.

W pokoju nieład; szukano tu czegoś gorączkowo i w

panicznym pośpiechu. Ale co zrabowano?

Ubranie i bielizna, wygarnięte ze ściennej szafy, walają się

na podłodze, obok kilka podartych książek z poszarpanymi

okładkami. Na to wszystko rzucono trzy damskie torebki,

rozwarte, puste. Jakieś drobiazgi rozsypane na podłodze, a

wśród nich, między zmiętą bielizną osobistą kawałki

pociętych gazet; złożyłem z tego dość gruby plik i wtedy

spostrzegłem, że wszystkie są jednakowego formatu — mają

kształt prostokąta, zupełnie jak gdyby przycięto je

067 - Siedem diabłów dziadka Osiornego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: