074 - Trop wiedzie w historię.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

Profesor Osadnicki obudził się tego dnia znacznie później

niż zwykle. Z przyzwyczajenia rzucił okiem na tarczę dużego,

szafkowego zegara, stojącego w rogu pokoju. Wskazówki

połyskiwały zlotem na tle czarnej emalii.

— Już siódma!

Uświęcony długoletnim nawykiem rytm dnia — dzisiaj

uległ zakłóceniu. Myślał o tym bez zdenerwowania.

W przeddzień urlopu nie miało to znaczenia. Sprawy, które

jeszcze należało załatwić przed wyjazdem, nie wymagały

zrywania się o świcie.

Sięgnął ręką po papierosa. Zapalił, zaciągnął się głęboko.

Przynajmniej nie na czczo — przypomniał sobie zalecenia

znajomego lekarza, u którego od czasu do czasu bywał na bri-

dżu, nigdy w przychodni. Siedemdziesiąt lat — to piękny

wiek. Ale trzeba na siebie uważać.

Nie uważał. Nie miał czasu, zaabsorbowany tysiącem zajęć.

Gdy łamała go grypa, dysponował długoletniej gospodyni: —

Mocna herbata, kieliszek spirytusu, dużo cytryny... —

Pomagało!

Leżąc, myślał o tych siedemdziesięciu latach. Młodość,

studia w krakowskiej Alma Mater, potem pierwsza posada w

prowincjonalnym gimnazjum. Wojna, partyzantka... To był

niełatwy czas. Szczególnie okres okupacji. Ale był to czas

sprawdzenia siebie i innych.

Nigdy nie przerwał swojej pracy pedagogicznej. Zbierał u

siebie w domu uczniów, rozmawiał, podsuwał odpowiednie

lektury. Wieczorami włączał malutki ,,Detelon". Niepozorny,

łatwy do ukrycia, kryształowy aparat radiowy,

wyprodukowany na parę lat przed wojną, oddawał teraz

nieocenione usługi. Po kolei nakładali słuchawki na uszy. Z

dalekiego, wolnego świata płynęły wiadomości. Słowa

spikerów silnej radiostacji moskiew-skiej przebijały się bez

trudu przez bełkot niemieckich szczekaczek. Chłopcy z

wypiekami na policzkach słuchali informacji, na

przedwojennych mapach kreślili przesuwanie się frontów.

Potem dzielili się wieściami o partyzantce radzieckiej, która

tu, podobno, na tych terenach... Dzielne chłopaki! — Teraz,

gdy wracał myślą do tamtych wieczorów, widział w

wyobraźni ich twarze.

Wspominał imiona, nazwiska. Poszli niemal wszyscy, do

partyzantki. Ci — z ostatniej maturalnej i przedmaturalnej

klasy. Nie wszyscy doczekali wolności. A ci, którzy przetrwali

lata wojny — rozproszyli się po kraju.

Szkoda! Chciałbym mieć ich bliżej, częściej widzieć, częściej

móc pogawędzić, powspominać...

Taki los pedagoga — tłumaczył sobie. — Kolejne pokolenia

odchodzą w życie.

Przecież i ci, których uczył po wojnie — dawno dorośli.

Ilu ich było? Nie sposób policzyć. Setki. Gdy w parę lat po

wyzwoleniu objął katedrę w uniwersytecie —

garnęli się do niego studenci, wyczuwając, że nie tylko

rozumie, ale i kocha młodzież. Na jego wykładach i

seminariach zawsze było tłoczno.

Pracowita młodzież! Tak oceniał pierwsze powojenne

roczniki. Ale i obecna nie gorsza. Młodzi ludzie uczą się dziś

mniej pospiesznie niż tamci. Mają więcej czasu. Ale uczą sie

solidnie. Jest wśród nich wielu wybitnie zdolnych. Takich jak

Brynicki. 26 lat, a już robi doktorat. Ma warunki, zdolności, a

poza tym...

Zawsze powtarzał swoim studentom: kto chce pracować

naukowo, musi mieć nie tylko wiedze i opanowa-ny warsztat

badawczy: musi mleć również instynkt. Brynicki ma

niewątpliwie instynkt. Będzie z niego dobry historyk.

Profesor przeciągnął się. spojrzał znowu na zegar.

Dochodziła ósma. Trzeba wstawać!

Pokój tonął w słońcu. Lekki wiatr unosił tiulowe firanki,

poruszał brzegami kolorowych zasłon. Cisza, która

zapanowała w mieszkaniu po wyjeździe gospodyni i

wychowanicy, dawała uczucie spokoju i odprężenia.

Kochał wychowanicę, przyzwyczaił się do gderania pani

Karatowej, ale w te ostatnie dni przed urlopem chciał być

sam. Chciał jeszcze raz przemyśleć całą tę sprawę, która

nękała go od paru miesięcy. Od dnia, w którym odbył

wielogodzinną rozmowę z miłym, poważnym kapitanem

milicji.

A właściwie od momentu, gdy tamten wyciągnąwszy zdjęcie

jakiegoś mężczyzny spytał:

— Poznaje pan. profesorze?

Nie, nie poznał. Nigdy nie widział tego człowieka. Ta twarz

nie była mu znana. Ale gdy trzymał to zdjęcie w ręku. naraz

przypomniał sobie wydarzenie sprzed roku. Wtedy, w czasie

jednej z wędrówek historycznych, mignęła mu na wiejskiej

drodze sylwetka mężczyzny. I twarz... Widział ją krótko,

bardzo krótko... Ale ten moment wystarczył, by we

wspomnieniach odżyły lata okupacji...

— Pan się zamyślił profesorze? — przerwał zadumę kapitan.

— Może jednak pan sobie przypomni?

— Nie! Absolutnie nie przypominam sobie tej twarzy. Może

jednak kiedyś jeszcze porozmawiamy... — powiedział.

Od tego czasu wielokrotnie wracał myślą do wydarzenia

sprzed roku. Zastanawiał się. czy warto w ogóle zaprzątać

uwagę kapitana sprawą sprzed wielu lat. Dyskutował sam ze

sobą wszystkie racje za i przeciw. Wreszcie postanowił.

Dręcząca sprawa musi być rozwiązana. I to już teraz. Przed

urlopem. W przeciwnym wypadku nie będzie miał spokoju.

Będzie jak dotąd — stale o tym myśleć.

Tej nocy pracował długo. Wertował stosy notatek i zdjęć.

Świtało, gdy na stoliku ułożył wreszcie kilka kartek

kratkowanego papieru, pożółkłych już i zapisanych gęsto

074 - Trop wiedzie w historię.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: