Brown Sandra - Zazdrość.pdf - Brown Sandra - gosiadabrowska

Sandra Brown

ZAZDROŚĆ

Z angielskiego przełożyła Maciejka Mazan

Tytuł oryginału ENVY

Projekt okładki Michat Sosnowski

Redaktor prowadzący Ewa Niepokólczycka

Redakcja Krystyna Mazurkiewicz

Redakcja techniczna Lidia Lamparska

Korekta Maciej Korbasiński Dorota Malinowska

Zazdrość, Prolog

Key West, Floryda, 1988 r.

Sardynki i krakersy. Filary jego jadłospisu. Plus kawał cuchnącego sera,

koszerne kiszone ogóreczki i oto, szanowni państwo, cztery podstawowe grupy

żywności, czego chcieć więcej. Życie jak w Madrycie.

Tak przedstawiała się niezachwiana opinia Hatcha Walkera, którego spalona

słońcem, wychłostana wiatrem twarz nie raziłaby tylko między maszkaronami z

Notre-Dame. Kiedy przeżuwał kolacyjkę, jego zmrużone oczy, przywykłe do

porywistych szkwałów, spoglądały na horyzont. Wypatrywał błyskawic,

zwiastujących zbliżającą się burzę. Tu, na lądzie, na razie nic nie zapowiadało

nawałnicy, ale czuto się ją w powietrzu, rosnącą w silę, wysysającą wilgoć z wody,

by oddać ją ziemi w postaci siekących strug ulewnego deszczu.

To później. Teraz na bezchmurnym niebie nad przystanią wisiał sierp

księżyca. Gwiazdy rzucały wyzwanie neonom. Ale Hatch nie dał się nabrać.

Wyczuwał w kościach zbliżającą się zmianę pogody jeszcze przed barometrem.

Czuł zapach burzy, zanim pierwszy mocniejszy podmuch wiatru wydął żagle. Jego

prognozy pogody były prawie zawsze trafione. Przed świtem spadnie deszcz.

Zmiażdżył ogórka w pożółkłych od nikotyny zębach; z satysfakcją

posmakował pachnącego czosnkiem kwasu, który zagryzł kęsem sera. Lepiej być nie

może. Nigdy nie rozumiał gości wydających tygodniową pensję na posiłek, który

nie nasyciłby kanarka, podczas gdy mogliby zjeść równie dobrze – a na jego rozum

dużo lepiej – za półtora dolca. Najwyżej.

Oczywiście, nie płaci się za samo żarcie. Trzeba jeszcze bulnąć za utrzymanie

parkingowych i za te wykrochmalone białe obrusy, za kelnerów z kolczykami w

uszach, sztywnych jakby kij połknęli, i obrażających się, jeśli człowiek poprosi ich o

dodatkową porcję chleba. I za wymyślną francuską nazwę ryby, która normalnie

nazywałaby się daniem dnia. Widywał już takie pretensjonalne knajpy w portach

całego świata. Kilka zalęgło się nawet tutaj, w Key West, i z tych kpił najbardziej.

W weekendowe noce ulice były względnie spokojne. Sezon turystyczny

dobiegał końca. Dziękujmy Panu za małe łaski, pomyślał, siorbnął pepsi z puszki i

parsknął z pogardą na myśl o turystach w ogóle, a o tych, którzy zwalili się do Key

West, w szczególności. Co roku zlatywali się tysiącami, wysmarowani kremami do

opalania, śmierdzącymi jak małpie rzygi, obwieszeni aparatami fotograficznymi i

kamerami, wlokąc za sobą jęczące dzieci, które wolałyby pojechać do Orlando i

radować się stworzonymi przez człowieka cudami Disneylandu, zamiast podziwiać

jedne z najbardziej oszałamiających zachodów słońca na tej planecie.

Hatch mógł tylko gardzić tymi idiotami, którzy przez pięćdziesiąt tygodni w

roku pracują na wczesną wieńcówkę, a przez dwa pozostałe wysilają się dwa razy

bardziej, żeby się dobrze zabawić. A jeszcze bardziej zadziwiające było to, że za ten

przywilej byli gotowi zastawić te swoje białe, miękkie tyłki.

Niestety, zależał od nich. Poważny dylemat moralny. Gardził tą turystyczną

stonką, ale nie mógł bez niej zarobić na życie. Do jego sklepiku trafiała część

pieniędzy, które wczasowicze wydawali w mieście podczas swego hałaśliwego

pobyłu. Wyposażał ich w akcesoria do nurkowania, wypożyczał łodzie, zabierał na

otwarte morze na połów ryb, skąd wracali ze zdjęciami, na których ich spalone

słońcem, uśmiechnięte gębule sąsiadowały ze szlachetnymi rybami,

prawdopodobnie bardziej upokorzonymi tym towarzystwem niż faktem, że dały się

złapać.

Dziś interesy nie szły najlepiej, ale za to mógł odetchnąć. Ulga, można

powiedzieć. Taka cisza nie jest zła. Zwłaszcza na dłuższą metę. W porównaniu z

życiem na statkach handlowych, których kajuty są hałaśliwe i ciasne, a prywatność

nie istnieje. Miał już tego po dziurki w nosie, piękne dzięki. Nie ma większego

miłośnika samotności i ciszy niż Hatch Walker.

Wody zatoki były spokojne jak jezioro. Przybrzeżne latarnie odbijały się w

tafli, niezmąconej ani jedną zmarszczką. Od czasu do czasu rozlegało się

skrzypienie masztu albo telefon, dzwoniący na którymś jachcie. Czasem od strony

przybrzeżnych klubów nocnych napływało parę nut, rytm perkusji. No i ten

nieustanny szum samochodów. Poza tym było cicho i choć z finansowego punktu

widzenia oznaczało to chudy tydzień, Hatch był zadowolony.

Dziś mógł zamknąć wypożyczalnię i wcześniej pójść do domu, ale jedna z

jego łódek jeszcze nie wróciła. Ośmiometrowa, wypożyczył ją jakimś dzieciakom,

jeśli tych dwudziestoparolatków można nazwać dziećmi. W porównaniu z nim na

pewno. Dwaj mężczyźni, jedna kobieta. Według niego mieszanka wybuchowa, w

każdych okolicznościach.

Dzieciaki były opalone i szczupłe, atrakcyjne i pewne siebie do granic

zarozumiałości. Hatch podejrzewał, że pewnie nie przepracowali uczciwie ani

jednego dnia w życiu. Byli tutejsi, albo przynajmniej tu zadomowieni. Czasem ich

widywał. Weszli na pokład tuż przed zachodem słońca, już nieźle naprani, mieli ze

sobą parę skrzynek z lodem. Ciężkie jak kamienie, sądząc z tego, jak się pod nimi

uginali. Duża szansa, że mieli w nich gorzałę. Za to nie mieli wędek. Wypłynęli w

morze na parę godzin pijaństwa i rozpusty, albo nie nazywał się Hatch Walker.

Nawet się zastanawiał, czy w ogóle wypożyczyć im łódkę, ale pomyślał o prawie

pustej kasie i uznał, że nie są jednak pijani w trupa.

Surowo przykazał im nie pić podczas nawigacji. Uśmiechnęli się fałszywie

jak handlarze brylantów i zapewnili, że ani im to w głowie. Jeden skłonił się w pas,

ledwie hamując śmiech z tego, co musiało mu się wydawać kazaniem starego

pierdziela. Drugi zasalutował służbiście i zawołał: „Aj, aj, kapitanie!”.

Hatch pomógł młodej kobiecie wsiąść na pokład. Miał nadzieję jak jasna

cholera, że dziewczyna wie, w co się pakuje. Chyba wiedziała. Ją także widywał.

Wiele razy. Z tłumami mężczyzn. Przepaska na oko zakrywałaby więcej ciała niż

jej majteczki bikini, a Hatch byłby niegodny miana mężczyzny, gdyby nie

zauważył, że mogłaby sobie nie zawracać głowy noszeniem biustonosza.

Zresztą nie nosiła go długo.

Jeszcze nie wypłynęli z przystani, kiedy jeden z nich zerwał go z niej i

pomachał nim nad głową jak sztandarem. Jej wysiłki, by go odzyskać, przerodziły

się w zabawę pełną łaskotek i chichotów.

Hatch odprowadził ich wzrokiem, pokręcił głową i pomyślał, jakie to

szczęście, że nie ma córki, której cnoty musiałby strzec.

Wreszcie w puszce została tylko jedna sardynka. Hatch wyłowił ją z oleju,

ułożył ukośnie na krakersie, dodał ostatni kawałek ogórka i płatek sera, oblat to

hojnie sosem tabasco, przydusił drugim krakersem i wsadził całość do ust, po czym

otrzepał brodę z okruszków. Przeżuwając z zadowoleniem, zerknął przypadkiem ku

ujściu przystani. To, co zobaczył, sprawiło, że kanapka utknęła mu w gardle. Jej

rożek podrażnił mu przełyk; przełknął ją w całości.

– Co, do diabła?…

Ledwie zdążył wypowiedzieć tę myśl na głos, ryk syreny zbliżającej się łodzi

niemal wykopał go ze stołka.

I tak by wstał. Zanim połknięta w całości kanapka dotarta na dno żołądka,

Hatch był już za drzwiami rozchwianej szopy, mieszczącej jego wypożyczalnię, i

gniewnie sadził wielkimi susami ku przystani, machając rękami i wrzeszcząc na

pilota łodzi – prawdopodobnie turystę z któregoś z tych głupich śródlądowych

stanów, gdzie wodę widuje się najwyżej w korycie – że płynie za szybko, że łamie

przepisy i że te wygłupy będą go kosztować spory mandat, jeśli nie parę dni w

areszcie.

Potem zdał sobie sprawę, że to jego łódź. Jego! Ten cholerny kretyn naraża na

uszkodzenie jego łódź, największą i najlepszą z całej floty!

Dopiero teraz wybuchnął potokiem wyzwisk – mroczne dziedzictwo służby

we flocie handlowej. Jak dostanie tych gnojków w swoje ręce, pożałują, że

tatusiowie w ogóle ich spłodzili. Może jest stary, brzydki i garbaty, może i ma siwe

wąsy, może i kuleje po niefortunnej różnicy zdań z pewnym kubańskim

nożownikiem, ale jeszcze potrafi sobie radzić z chłoptasiami z dobrego domu. „I

niech się wam nie zdaje, że nie, wy małe wredne gnojki!”.

Łódź nie zwolniła nawet za bojami. Pruła jak pocisk w kierunku brzegu.

Minęła o włos piętnastometrową żaglówkę, która rozkołysała się dziko na falach,

szalupa stuknęła w burtę wypieszczonego jachtu pewnego multimilionera, goście,

sączący ostatniego drinka przed snem, rzucili się do relingu i zaczęli wrzeszczeć na

nieostrożnego młodzieńca za kotem sterowym. Hatch pogroził mu pięścią. Ten

pijany kretyn walił prosto w przystań, jak kamikadze. Nagle wyłączył silnik i ostro

skręcił. Spod dziobu bryznęła piana.

Brown Sandra - Zazdrość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: