Brown Sandra - Miłość uwięziona w ciszy.pdf - Brown Sandra - gosiadabrowska

B rown S andra

M iłość

uwięziona

w ciszy

Rozdział pierwszy

- Słuchasz mnie, Myron? - Carl Herbold spojrzał groźnie

na swego kumpla z celi i ze zniecierpliwieniem potrząsnął

głową. - Idiota - mruknął pod nosem.

Nieczuły na obrazę, Myron Hutts nawet nie przestał się

uśmiechać. Carl przysunął bliżej twarz.

- Zapomnij o tym uśmieszku, dobra, Myron! Mówimy tu

o poważnych sprawach. Czy cokolwiek dotarło do kupy

gówna, którą nosisz na ramionach? Słyszałeś choć jedno

pieprzone słowo z tego, co powiedziałem?

Myron wbił zęby w batonik PayDay.

- Oczywiście, że słyszałem. Przecież powiedziałeś, żebym

słuchał uważnie i nie myślał o niebieskich migdałach.

- No, dobra.

Carl uspokoił się nieco, choć dalej nie był pewien, czy

choć najmniejszy fragment tego, co powiedział, naprawdę

trafił do Myrona. Myron nie był zbyt pojętny. Prawdę

mówiąc, stwierdzenie, że jego iloraz inteligencji zamyka

się pojedynczą cyfrą, nie odbiegałoby zbytnio od prawdy.

Był silny fizycznie i chętny, lecz niedostatki w dziedzinie

intelektu stanowiły ryzyko, o które mógł rozbić się

starannie przemyślany plan Carla. Decyzja o wzięciu na

wspólnika kogoś takiego jak Myron miała swoje ujemne

strony.

A jednak Carl potrzebował Myrona Huttsa. Potrzebował

kogoś, kto zrobi, co mu się każe, nie zadając zbędnych

pytań, nie dyskutując i nie przejawiając cienia skrupułów.

Pod tym względem Myron stanowił doskonały wybór.

Nawet gdyby był pieprzonym Einsteinem o zbyt dużej

ilości szarych komórek, to i tak brakowało mu sumienia.

"Sumienia, którego wyrazem był wewnętrzny dialog".

Czyż to nie zgrabne powiedzonko? Carl przyswoił je

sobie, przeczytawszy pewien artykuł w czasopiśmie, a

potem posługiwał się nim za każdym razem, kiedy

zbierała się komisja, która miała zdecydować, czy

wypuścić go na warunkowe zwolnienie. Przez pięć minut

rozprawiał z zapałem, opowiadając, jak odbywał sam ze

sobą rozmowy na temat tego, co zrobił ze swoim życiem i

jakie krzywdy wyrządził innym. Ten dialog wewnętrzny

uświadomił mu, jak błędne było dotąd jego postępowanie,

i skierował go ku światłu samopoznania i

odpowiedzialności. Okazywał skruchę i chęć poprawy.

Jednak na członkach komisji słowa te nie wywierały

wrażenia.

Postrzegali jego przemowę jako stek bzdur, którym w

rzeczywistości była, i odrzucali prośbę o zwolnienie.

Lecz jeśli sumienie naprawdę wyrażało się w pewnego

rodzaju wewnętrznym dialogu, zakładającym istnienie

abstrakcyjnych idei i koncepcji, to Myron był po prostu

zbyt głupi, by objąć je myślą. Prawdę mówiąc, Carl nie

dbał ani trochę o to, czy Myron ma sumienie. Wiedział, że

jego kumpel i tak będzie działał pod wpływem impulsu i

zrobi to, na co będzie miał w danej chwili ochotę. Dlatego

Carl go wybrał. Myron nie zawaha się, jeśli sprawy

przybiorą zły obrót, a sytuacja stanie się naprawdę

paskudna.

A propos paskudna - wygląd Myrona sprawiał, że niejed-

nemu ciarki przebiegały po plecach. Jego skóra niemal

pozbawiona była pigmentu, który i tak skupił się głównie

w wargach - wielkich i nienaturainie czerwonych.

Tęczówki oczu Myrona zdawały się przez kontrast niemal

zupełnie pozbawione koloru. Wyblakłe, rzadkie brwi i

rzęsy czyniły jego tępe spojrzenie jeszcze bardziej

bezmyślnym. Cienkie, lecz gęste i niemal białe włosy

Huttsa sterczały na głowie niczym zwoje drutu.

Wystające spomiędzy grubych warg nugatowe nadzienie

batonika czyniło jego wygląd odrażającym nie do

zniesienia. Kiedy Myron oblizał ściekającą mu z kącika

ust ślinę, Carl odwrócił wzrok.

Tak bardzo różnili się od siebie, że wiele osób zdziwiłby

fakt, iż się zaprzyjaźnili. Carl był wysoki, ciemny,

przystojny. Kiedy miał odpowiedni nastrój, ćwiczył z

hantlami i nigdy nie zapominał o wykonaniu w celi serii

przysiadów i pompek, aby utrzymać się w formie. Miał

zabójczy uśmiech, a kiedy się uśmiechał, przypominał

młodego Warrena Beatty'ego - przynajmniej tak mu

mówiono. On sam przekonany był, że jest od niego

przystojniejszy. Poza tym zawsze uważał aktora za

pedała. Choć, z drugiej strony, Beatty miał przecież

piękną żonę· Taak, ta pani Beatty to naprawdę smakowity

kąsek.

Carl zdecydowanie przewyższał Myrona pod względem

intelektu. To, czego brakowało Myronowi, Carl posiadał

w nadmiarze. Był wspaniałym planistą. Błyskotliwe idee

jakby same wpadały mu do głowy. Miał także prawdziwy

talent do zamieniania luźnych pomysłów w doskonale

opracowane, precyzyjne projekty.

Gdyby był wojskowym, zostałby zapewne generałem.

Lecz nawet najwyżsi rangą oficerowie potrzebują

żołnierzy, by wprowadzali w czyn opracowaną przez nich

strategię· Stąd Myron.

Mógł sobie wybrać każdego innego współwięźnia. Myron

działał odpychająco na większość ludzi, nie wyłączając

zatwardziałych kryminalistów. Nawet ci omijali go z

daleka. Tymczasem przywódcze zdolności Carla

przyciągały do niego ludzi niczym magnes. Starszeństwo

zapewniło mu posłuch. To, i wrodzona charyzma. Mógł

sobie wybrać partnera spośród więźniów o wiele

inteligentniejszych i bardziej zdeprawowanych niż Myron

- ponieważ, mimo skłonności do przemocy, Myron był

człowiekiem o łagodnym usposobieniu. Jednak

mądrzejszy od Myrona partner mógłby przysporzyć

Carlowi problemów.

Nie potrzebował nikogo, kto miałby własne zdanie i kłócił

się z nim przez cały czas. Brak harmonii prowadzi do

braku uwagi, a brak uwagi do klęski, to znaczy, w ich

przypadku, do schwytania i ponownego osadzenia w

więzieniu. Wszystko, czego potrzebował, aby wprowadzić

w czyn plan ucieczki, to dodatkowa para oczu i uszu,

należąca do kogoś, kto nie zawaha się strzelić, gdy zajdzie

taka konieczność. Myron Hutts pasował doskonale. Do

Brown Sandra - Miłość uwięziona w ciszy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: