Brown Sandra - Huragan miłości.pdf - Brown Sandra - gosiadabrowska

Huragan miłości

Sandra Brown

Rozdział pierwszy

Motocykl wyskoczył zza pnia starego dębu, spomiędzy gęstych krzewów pnącej

wisterii. Laura Nolan, stojąc w ciemności na ganku, odwróciła się na ryk motoru.

Przerażona, przywarła płasko do frontowych drzwi, kurczowo przyciskając do piersi

dłoń, w której trzymała klucze do mieszkania.

- Czy mam przyjemność z panią Hightower, agentem od handlu nieruchomościami? -

zapytał kierowca piekielnej maszyny.

- Nie. Pomylił się pan. Mówi pan z właścicielką domu. -I wyniośle dodała: - Nie

wiem, czy zdaje pan sobie sprawę, że o mało nie dostałam ataku serca. Dlaczego

ukrywał się pan za drzewem?

Przekręcił kluczyk w stacyjce, wyłączając zapłon. Warkot silnika umilkł. Przerzucił

nogę przez siedzenie dość zdezelowanego wehikułu i obszedł go z tyłu niedbałym

krokiem.

- Nie ukrywałem się. Czekałem. I wcale nie chciałem pani przestraszyć.

Tak powiedział. Ale Laura, widząc, jak powoli i czujnie wchodził po stopniach ganku,

powątpiewała w prawdziwość jego słów.

Była sama i w dodatku w miejscu odludnym. Ogarnął ją lęk. Każdy mógł zobaczyć

przy głównej drodze tablicę z ogłoszeniem o sprzedaży nieruchomości i podjechać

boczną dróżką pod pretekstem, iż jest zainteresowany w kupnie. Ale ilu ludzi

posłużyłoby się w tym celu motocyklem? Przybierając możliwie najbardziej oschły

ton, Laura oznajmiła:

- Jeśli pan czeka na panią Hightower, to myślę, że...

- Wielki Boże! Czyżbym miał przyjemność mówić z samą panną Laurą Nolan?

Przez dłuższą chwilę nie mogła wykrztusić z siebie słowa.

- Skąd... skąd pan mnie zna?

Jego śmiech - niski, gardłowy, wprawdzie nie złowieszczy, ale i nie pozbawiony

niepokojącej nuty - sprawił, że dreszcz przebiegł jej po plecach. Mężczyzna doszedł

do ganku. Znajdował się teraz na tym samym poziomie co ona. Tylko że był od niej

wyższy. Znacznie wyższy. Jego postać majaczyła groźnie w gęstniejącym mroku.

- Niechże pani nie udaje skromnisi, panno Lauro. Każdy zna najładniejszą z bogatych

panien w Gregory w stanie Georgia.

Słowa nieznajomego nie przekonały Laury z kilku powodów. Po pierwsze, w sztucznie

modulowanym i zaczepnym tonie jego głosu było wszystko oprócz szacunku.

Wyczuwało się w nim również zuchwałość i lekką drwinę. Po drugie, dotknęła ją

uwaga na temat bogactwa; robienie tego rodzaju przycinków było w złym guście i

świadczyło o braku manier i lekceważeniu ogólnie przyjętych konwenansów. Po

trzecie wreszcie, zdenerwowało ją to, że nie stał w miejscu, tylko podchodził do niej

coraz bliżej. Napierał wprost na nią, zmuszając do ciągłego cofania się, aż poczuła za

plecami frontowe drzwi z solidnego drewna.

Laura czuła ciepło ciała mężczyzny i zapach wody koloń-skiej. Mało kto odważyłby

się zastąpić jej drogę, a tym bardziej naruszyć prywatność posiadłości. Jego

impertynencja działała na nerwy. Ten nieznajomy gwałcił wszelkie zasady, jakich

przestrzegają dobrze wychowani ludzie. Za kogo on się uważa?

- Ma pan nade mną tę przewagę - odrzekła zimno - że nie znam pana. - Z jej tonu

wynikało niedwuznacznie, że chciała, aby i dalej tak zostało. - Jeżeli chce pan obejrzeć

dom, proszę poczekać na panią Hightower tu, na ganku. - Ruchem głowy wskazała

wiklinowe siedzenie. - Ona jest bardzo punktualna.

Jestem pewna, że lada moment się zjawi. A teraz proszę mi wybaczyć, ale muszę

zostawić pana samego. - Laura bezceremonialnie odwróciła się do przybysza plecami i

zaczęła otwierać wejściowe drzwi.

Nie było to chyba najwłaściwsze posunięcie, ale Laura w tej chwili była bardziej

zmieszana niż przestraszona. Gdyby miał w stosunku do niej jakieś złe zamiary, to do

tej pory już by je ujawnił. W tym momencie odczuwała przede wszystkim potrzebę, by

maksymalnie zwiększyć dystans między sobą a nieznajomym.

Włożyła klucz do zamka, szczęśliwa, że dał się wsunąć do otworu już za pierwszym

razem i że nie musiała szukać po omacku właściwej dziurki. Otworzyła zatrzask i

pchnęła drzwi. Gdy znalazła się wewnątrz, automatycznie sięgnęła ręką do kontaktu,

by zapalić światło. Na werandzie zrobiło się jasno jak w dzień; pięknie zdobione

lampy oświetliły ją jednocześnie z trzech różnych punktów. Kiedy Laura się

odwróciła, by zamknąć drzwi, wykrzyknęła zaskoczona i zdziwiona, ponieważ nie

wiedziała, że nieznajomy za nią idzie. Przede wszystkim jednak dlatego, iż dopiero

teraz poznała, kim jest.

- James Paden? - zapytała lekko zachrypniętym głosem. Mężczyzna nie uśmiechnął się

od razu. Dopiero po chwili

kąciki posępnie wygiętych ust uniosły się z wyrazem denerwującej pewności siebie.

Wetknął kciuki za szlufki dżinsowych spodni, oparł się ramieniem o framugę drzwi i

zapytał:

- Pamiętasz mnie?

Czy go pamiętała? Oczywiście, że tak! Nie zapomina się takich postaci jak James

Paden. Tego typu osoby zawsze zapadają w pamięć.

W przeciwieństwie do wszystkich innych osób, jakie Laura zapamiętała z dawnych

czasów, James Paden był praktycznie jedynym znanym jej człowiekiem, który

wyjechał z rodzinnego miasta pod presją ludzkiej opinii.

- Co ty tu robisz?

- Zaproś mnie do środka, to ci powiem. A może nadal nie mam prawa wstępu na

czcigodne salony nobliwego domu przy Indigo Place dwadzieścia dwa?

Dotknęła ją ta uwaga. Sugerowała, że jest snobką, która progi swego domu rezerwuje

tylko dla wybranych, choć rzeczywiście była to prawda. Randolph i Missy Nolanowie

mocno by się gniewali, gdyby ich jedyna córka zaprosiła kogoś takiego jak James

Paden na którąś ze swoich często organizowanych, koleżeńskich prywatek.

- Proszę bardzo, wejdź, jeśli chcesz - zaproponowała sucho. Oderwał się od framugi i

z butną miną przestąpił próg.

- Dziękuję!

Sarkazm brzmiący w jego glosie wyprowadził Laurę z równowagi. Zgrzytnęła zębami

z irytacją. Zamknęła za nim drzwi i stanęła z boku, podczas gdy on powoli wodził

badawczym wzrokiem po holu. Laura tymczasem przyglądała mu się dyskretnie.

James Paden. Szalony, nieokiełznany chłopak, uchodzący powszechnie za

największego chuligana w mieście. Zdał maturę na kilka lat przed Laurą, ku ogromnej

uldze władz szkolnych Gregory. Był największą zakałą gimnazjum. Miejscowi

policjanci także dobrze go znali. Nie był jednakże przestępcą w dosłownym tego

słowa znaczeniu; był po prostu niepoprawny.

Główną kwaterę Jamesa Padena i jego kumpli, którzy w ślad za nim podążali na

motocyklach, stanowiła sala bilardowa. Spotykali się tam bądź grasowali po mieście w

poszukiwaniu przygody i łupu. Ich pojawienie się przysparzało zawsze mieszkańcom

Gregory niemało problemów i każdy, kto mógł, schodził im z drogi. Wiedziano, że

piją, głośno przeklinają, jeżdżą jak wariaci i w ogóle zachowują się poniżej wszelkiej

krytyki. Byli postrachem Gregory, lokalną wersją budzącego grozę osławionego

gangu, zwanego Wysłańcami Piekieł.

Niekwestionowany przywódca tej grupy, James Paden, wzrastał jak dzikus,

pozbawiony wszelkich ambicji, nie mając krzty szacunku dla nikogo i niczego. Dobrze

wychowanym młodym ludziom nie wolno było zadawać się z nim, ponieważ jego

towarzystwo nieuchronnie pociągało za sobą kłopoty. Starannie wychowanym

panienkom radzono to samo. Dla dziewcząt jednakże bliższe z nim obcowanie miało

znacznie gorsze konsekwencje. Dobra opinia i towarzystwo Jamesa Padena nie dały

się ze sobą pogodzić.

Jak na ironię James Paden odznaczał się interesującą osobowością. Przyciągał do

siebie ludzi, którzy zazwyczaj nie potrafili mu się oprzeć. Fascynował ich tak, jak

fascynuje wszelkie zło i występek. Potrafił być. też zabawny. I niemoralny. Był

atrakcyjny w grzeszny sposób. Wystarczyło jedno spojrzenie spod gęstego łuku brwi,

jedno kiwnięcie palcem, by ci, co nie odznaczali się dość silną wolą, lecieli za nim jak

ćmy do ognia.

Oprócz niebanalnej osobowości James miał pociągającą powierzchowność. Obcisłe

dżinsy, trykotowe koszulki, skórzana czarna kurtka z uniesionym kołnierzem i ciężkie

buty były jego uniformem na długo przedtem, nim stały się obowiązującym kanonem

młodzieżowej mody. Miał jasnobrązowe, długie do ramion włosy. Spoglądał na świat

zamyślonymi zielonymi oczami, okolonymi gęstą firanką ciemnych rzęs. Dolna warga

jego miękkich zmysłowych ust była nieco pełniejsza niż górna; wydawała się nawet

lekko wydęta, jeżeli nie unosił kącików ust w urągliwym uśmiechu... tak jak w tej

chwili, kiedy, jakby czując na sobie badawcze spojrzenie Laury, raptownie się ku niej

odwrócił.

Uśmiechnęła się blado.

- Chcesz poczekać na panią Hightower w saloniku? - zapytała.

Dostosował się do jej tonu i odparł z wyszukaną galanterią:

- Prowadź, panno Lauro.

Laura z rozkoszą starłaby z twarzy mężczyzny ten cyniczny uśmiech; dłonie aż ją

świerzbiły, by zetknąć się z jego policzkiem.

Jednak odwróciła się tylko i poprowadziła go w stronę głównej bawialni. Po drodze

przekręcała kontakty.

Gwizdnął przeciągle, kiedy znaleźli się w salonie. Stojąc na środku pokoju, wsunął

dłonie do tylnych kieszeni dżinsów i powoli się obracał.

Laura zauważyła, że ubranie Jamesa odznaczało się doskonałą jakością, wyraźnie

różniło się od tego, które nosił dawniej. Buty, na przykład, z pewnością musiały sporo

kosztować. Były zakurzone i miały zdarte obcasy, ale z pewnością zostały kupione w

eleganckim sklepie.

Rzucało się też w oczy, choć Laura udawała, że tego nie dostrzega, iż niewiele się

zmienił od czasu, kiedy go widziała ostatni raz, przed dziesięciu laty. Był dojrzałym

mężczyzną. Przybrał nieco na wadze, ale nie utył. Nadal był smukły i sprawny. Miał

szczupłą talię, płaski brzuch, wąskie biodra i szerokie ramiona. Poruszał się ruchem

drapieżnego zwierzęcia. Jak zawsze sprawiał wrażenie, że się nie śpieszy.

- Piękny pokój.

- Dziękuję.

- Zawsze chciałem zobaczyć wnętrze tego domu. - Nie pytając o pozwolenie, usiadł na

jednej z przytulnych kanapek. -Ale nigdy nie dostąpiłem zaszczytu przekroczenia tych

arystokratycznych progów.

- Wydaje się, że nigdy nie było po temu okazji - odparła z zakłopotaniem. Usadowiła

się na brzeżku wyściełanego krzesła, jakby przewidywała, że za chwilę będzie musiała

się podnieść.

- No proszę, czy to nie zabawne? Pamiętam kilka okazji, kiedy mogłem być

zaproszony.

Zmiażdżyła go wzrokiem. Oczywiście nie miał zamiaru ułatwiać rozmowy. A może

jego intencją było wydusić z Laury brutalną, choć szczerą odpowiedź, iż ktoś taki jak

on nie mógł się spodziewać, że będzie mile widzianym gościem na salonach jej

rodziców? Nie będzie tak nietaktowna, choćby ją prowokował. Była zbyt dobrze

wychowana.

- Byłeś ode mnie starszy. Mieliśmy inny krąg przyjaciół. Rozbawiła go delikatność

dziewczyny. Roześmiał się głośno.

- To prawda, że obracaliśmy się w innych kręgach, panno Lauro. - Przechylił na bok

głowę i spojrzał na nią zmrużonymi oczami. - Myślę, że nadal nią jesteś, Lauro Nolan.

- Tak.

- Jak to możliwe?

- Przepraszam, nie rozumiem.

- Dlaczego do tej pory nie wyszłaś za mąż?

- Chcę być niezależna. - Żachnęła się na to niedyskretne pytanie. By dać mu odczuć

swoje oburzenie, zmroziła go spojrzeniem niebieskich oczu i energicznie odrzuciła

włosy do tyłu.

Poprawił się wygodniej na poduszkach w szydełkowanych pokrowcach, leżących na

sofie. Następnie rozpostarł ramiona wzdłuż oparcia i skrzyżował nogi.

- No dobrze, panno Lauro - powoli cedził słowa. - Twierdzę, że między niezamężną

kobietą a starą panną jest tylko jedna różnica - liczba kochanków. Ilu ich miałaś?

Laura poczerwieniała z gniewu. Wyprostowała się wyniośle i spojrzała na niego z

nieukrywaną pogardą. Przynajmniej taką miała nadzieję, ponieważ to uczucie

dominowało w jej sercu.

- Wystarczająco dużo.

- Czy był wśród nich ktoś, kogo znam?

- Moje życie osobiste to nie twoja sprawa.

- Przekonajmy się zatem. - Podniósł wzrok na sufit, jakby się głęboko zastanawiał. - O

ile pamiętam, chłopcy z naszego miasteczka dzielili się na dwie kategorie. Jedni

wracali po college'u do domu, aby pomagać ojcom w prowadzeniu interesów, inni

wyjeżdżali stąd na zawsze, by gdzie indziej szukać szansy. A żaden z tych, którzy

wrócili, nie jest już wolny; pożenili się i mają gromadę dzieci. - Spojrzał na nią

wyzywająco. - Zastanawiam się zatem, skąd bierzesz swoich amantów.

Laura zerwała się z krzesła. Miała szczery zamiar zmieszać Jamesa z błotem,

przypomnieć, gdzie jest jego miejsce, po czym zażądać, aby opuścił dom. Ale

porzuciła tę myśl, gdy dojrzała w jego oczach błysk triumfu. Nie chciała, by się

cieszył, że dała się złapać na zarzuconą przynętę.

Wargi miała tak suche i sztywne, że z trudnością nimi poruszała. Z ogromnym

wysiłkiem zaproponowała:

- Może masz ochotę napić się czegoś? Skróci to nam oczekiwanie na panią Hightower.

- Postąpiła kilka kroków w kierunku staroświeckiego barku. Był zastawiony

kryształowymi karafkami i cennym szkłem.

- Nie. Dziękuję.

Po tych słowach nie pozostało Laurze nic innego niż wrócić na miejsce. Czuła się jak

idiotka. Usiadła sztywno na krześle, starannie unikając wlepionych w nią oczu.

Męcząca cisza denerwująco się przeciągała.

- Czy miałeś okazję poznać już panią Hightower? - Wymijające mruknięcie wzięła za

potwierdzenie. - Czy rzeczywiście nosisz się z zamiarem kupna tego domu?

- Jest wystawiony na sprzedaż, prawda?

- Tak. Tylko że... chodzi mi... - Zająknęła się pod zimnym spojrzeniem. Nerwowo

oblizała wargi. - Nie rozumiem, dlaczego pani Hightower się spóźnia. Zazwyczaj jest

bardzo punktualna.

- Nie zmieniłaś się, Lauro.

Imię jej wymówił takim tonem, że z wrażenia dostała gęsiej skórki. W nieco

chrapliwym głosie nie wyczuwała już ironii; brzmiał teraz miękko i łagodnie.

Pamiętała ten odcień z dawnych czasów, kiedy ją pozdrawiał, spotkawszy

przypadkiem na ulicy. Odpowiadała zawsze uprzejmie, pochylając skromnie głowę i

oddalając się możliwie jak najspieszniej. Bała się, iż ktoś ich zobaczy i pomyśli, że

próbuje z nim flirtować.

Z jakiegoś powodu przypadkowa wymiana pozdrowień z Jamesem Padenem zawsze

przyprawiała ją o szybsze bicie serca i dziwne zakłopotanie. Miała uczucie, jakby

samym wymówieniem jej imienia nawiązywał z nią bliższy kontakt. Było to jak dotyk.

Być może reagowała tak dlatego, że jego oczy przekazywały coś więcej niż zwykłe

pozdrowienie, wysyłały sygnał, którego nie starała się zrozumieć. Cokolwiek to

jednak było, spotkania z nim zawsze burzyły jej spokój.

W tej chwili miała podobne uczucie: zażenowania i niepokoju. Nie wiedziała, co

powiedzieć. Język miała jak związany. I choć nie było powodu, w jakiś sposób czuła

się winna.

- Jesteś jeszcze ładniejsza niż dawniej.

- Dziękuję. - Splotła palce na kolanach. Dłonie miała tak spocone, że odcisnęły na

spódnicy wilgotny ślad.

- Ciałko jak dawniej twarde i zwięzłe. - Doświadczonym okiem ocenił jej figurę z

wprawą mężczyzny nawykłego do rozbierania w myślach kobiety. Potem, przeniósłszy

wzrok na twarz Laury, przyglądał się jej uporczywie spod krzaczastych brwi.

Brown Sandra - Huragan miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: