Campbell Bethany - Sekret z Allegro.pdf - Campbell Bethany - gosiadabrowska

BETHANY CAMPBELL

Sekret z Allegro

(Add A Little Spice)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W małym miasteczku Allegro w stanie Arkansas rozpoczynał się doroczny

festyn. I jak zawsze w tym czasie dom pełen był słoni, a każdy z nich był ubrany

inaczej.

Były przygotowane na targi rękodzieła i Giną Calvino pomagała swojej

ciotce, a właściwie ciotecznej babci Earline owijać wypchane zwierzaki

pakowym papierem. Starsza pani przez cały rok robiła zabawki i szyła im

kostiumy. Ta mała, okrągła i pobudliwa kobieta miała sześćdziesiąt lat,

błyszczące ciemne oczy i białe jak śnieg kręcone włosy. Była prawdziwą

artystką, jeśli chodzi o słonie, i – jak wszyscy artyści – ulegała zmiennym

nastrojom.

– Nienawidzę tego całego cyrku – gderała. – Każdy następny festyn jest

gorszy niż poprzedni. W przyszłym roku zamknę się na klucz i nie wyjdę z

domu, dopóki to się nie skończy.

Giną, która właśnie pakowała słonia przebranego za anioła, roześmiała się.

Zmienne nastroje Earline przyjmowała jako coś tak naturalnego jak zmiany

pogody. Była przecież przez nią wychowywana prawie od dzieciństwa.

– Nie masz się z czego śmiać – mruknęła gniewnie Earline, szeleszcząc

papierem pakowym. – Festyn stał się za duży. A miasteczko i tak umiera.

Wszystko co dobre ma swój koniec. Jestem realistką.

Giną wiedząc, że Earline nie mówi tego do końca serio, wyraziła uprzejmą

dezaprobatę, przecząco kręcąc głową.

– Ta tradycja powinna przetrwać po wsze czasy. I miasto również –

powiedziała.

Giną była wysoką, dwudziestopięcioletnią kobietą, z niesforną masą

kasztanowych, długich do ramion, kręconych włosów. Śmiała się często i z byle

powodu, chociaż czasami można było dostrzec w jej ciemnych oczach głęboko

skrywany smutek. Jej uśmiech, szczególnie wtedy, gdy na policzkach

pokazywały się dołeczki, tak jak w tej chwili, czynił ją szczególnie piękną.

– Nic nie trwa wiecznie – sprzeciwiła się Earline.

– Z jakiej racji pomidorowy festyn miałby być wyjątkiem? Niewiele osób

uprawia tu pomidory. Wszyscy młodzi wyjechali z Allegro w poszukiwaniu

pracy. Pewnego dnia miasteczko zrobi „pufff!” i zniknie jak mydlana bańka.

Na policzkach Giny nie było już śladu dołeczków.

– Nie. – Jej głos stał się cichy i prawie poważny.

– Właśnie po to jest ten festyn, by tak się nie stało. To dzięki niemu nadal

jesteśmy społecznością.

Earline wyprostowała się. Masowała sobie plecy i wyglądała na

zrezygnowaną. Przez czterdzieści lat pracowała jako sekretarka w miejscowej

szkole podstawowej. Ale wiosną następnego roku szkoła miała zostać na zawsze

zamknięta. Uczniów z Allegro szkolne autobusy podwozić będą do oddalonego

o dziesięć kilometrów miasta Milledgeville. Earline, która zawsze była

fatalistką, traktowała to jako niechybny znak, że dni miasteczka są policzone.

– Spójrz prawdzie w oczy – powiedziała rozprostowując ramiona. – Festyn

zrobił się dla nas za duży. Tyle pracy! Tłumy, zamieszanie, masa pojazdów, ten

straszny kurz! I całe miasteczko pełne obcych.

– Ale to także czas odwiedzin – zauważyła Giną.

– Ludzie wracają w swoje strony, aby odwiedzić bliskich.

Earline milczała przez chwilę. W jej ciemnych oczach pojawił się smutek.

– Racja – burknęła. – Tylko że do nas i tak nikt nie przyjedzie.

Giną opuściła głowę, unikając wzroku ciotki. Pozostali członkowie ich

rodziny rozjechali się po świecie tak daleko, że obecnie nikt z nich już nie

wracał do Allegro. Tylko one dwie pozostały na miejscu.

– Powinnaś wyjść za mąż, mieć rodzinę – powiedziała szorstko Earline. –

Nasz ród wymiera. Zupełnie jak to miasteczko. Dostatecznie długo pogrążałaś

się w żałobie. Czas zająć się własnym życiem.

– Nie pogrążam się w żałobie i właśnie zajmuję się własnym życiem –

wzruszyła ramionami Giną. Sprawiała wrażenie, jakby słowa ciotki jej nie

dotyczyły.

– Jest festyn i mam tysiąc rzeczy do zrobienia.

– Ech! – gniewnie sapnęła Earline. Obrzuciła swoją siostrzenicę krytycznym

spojrzeniem. – Zamierzasz w tym chodzić przez cały dzień?

Giną miała na sobie wyblakłe dżinsy, rozdeptane sportowe buty na bosych

nogach i za obszerną czerwoną koszulkę z nadrukiem: „Festyn Pomidorowy.

Allegro – 99 wspaniałych lat”. Zupełnie nie pasował do tego stroju zaręczynowy

pierścionek z małym brylantem, którego nigdy nie zdejmowała.

– Dziś jestem dyżurną od zażegnywania nieprzewidzianych kłopotów –

odparła beztrosko. – Może będę musiała wpełznąć pod karuzelę, aby uratować

kota, albo przydźwigać skrzynię soli do kuchni. Po co mam się stroić?

– Po to, by ktoś miał szansę zauważyć, jaką jesteś ładną dziewczyną. –

Earline wysunęła podbródek, przybierając nieustępliwy wyraz twarzy.

– Nie wybieram się na konkurs piękności, tylko do pracy. – Giną zaczęła

owijać papierem słonia przebranego za czerwonego diabła.

– To grzech żyć wyłącznie przeszłością – powiedziała w nagłym przypływie

gniewu Earline. – Za długo to już trwa. Nie można tak.

Giną przygryzła dolną wargę i pieczołowicie owijała rogi diabła papierem.

Wspomnienia napłynęły jak czereda widm, które wymknęły się spod kontroli.

Właśnie w lecie, przed pięcioma laty, zginaj na skutek nieszczęśliwego

wypadku jej narzeczony, Loren. Kochała go całym sercem i on także ją kochał.

Mieli się pobrać we wrześniu i zamieszkać razem w Allegro – tam, gdzie oboje

mieszkali od urodzenia. Loren miał zapewnioną pracę jako trener drużyny

futbolowej w pobliskim Milledgeville, a Giną zamierzała otworzyć mały

antykwariat, o czym zawsze marzyła. Odziedziczyła także po ojcu maleńką

wytwórnię przypraw – skromny, rodzinny interes, którym można się było w

wolnych chwilach zajmować.

I właśnie tego ostatniego lata, tuż przed objęciem posady trenera, Loren

pracował jako elektryk w miejscowym zakładzie energetycznym. Pewnej

sierpniowej burzliwej nocy zlecono mu usuniecie awarii na linii przekaźnikowej

pomiędzy Allegro a Milledgeville. Człowiek, który mu towarzyszył, był

jedynym świadkiem wypadku. Wedle jego relacji, dokładnie wtedy, gdy Loren

znalazł się już u szczytu słupa i w strugach deszczu wyciągnął rękę, starając się

dosięgnąć do izolatora, nastąpiło wyładowanie atmosferyczne. Ciało Lorena

wyprężyło się w agonii na tle rozjaśnionego błyskawicą nieba, wokół

wyciągniętej ręki zatańczyły białe, elektryczne iskry i po chwili śmiertelnie

porażony człowiek zawisł na pasie bezpieczeństwa.

Po pogrzebie Giną zamknęła się w swym pokoju i przestała z niego

wychodzić. Earline, przerażona jej stanem, wielokrotnie pukała do drzwi,

próbowała z nią rozmawiać, aż wreszcie zaczęła zostawiać tacę z jedzeniem

przed progiem. Giną w zasadzie nie odpowiadała. Czasami przyjmowała posiłki,

czasami nie. Wszystkie swe myśli skoncentrowała wyłącznie na Lorenie.

Kiedyś, w trakcie jakiejś poważnej rozmowy, powiedział jej: Gdyby

cokolwiek złego mi się przydarzyło, to mam nadzieję, że mimo wszystko

pozostaniesz moją szczęśliwą, pełną radości życia, śmiejącą się Giną. Spytał,

czy może mu to obiecać. Obiecała.

Jej żałoba, głęboka i prywatna, trwała trzy tygodnie. W dniu, który miał być

dniem ich zaślubin, wyszła ze swego pokoju. Blada, lecz uśmiechnięta, niemal

taka jak przedtem. Ludzie w miasteczku byli zdumieni, że udało jej się dojść do

siebie po tej tragedii.

I tylko ona miała świadomość, że swój uśmiech ofiarowuje Lorenowi.

Wyszła tego dnia ze swego pokoju tak, jakby szła w takt weselnego walca.

Czuła, że dopełnia w ten sposób ślubu, dotrzymuje przyrzeczenia. Była pewna,

że dotrzyma go na zawsze. Będzie śmiała się i pozostanie taka, jaka była

przedtem. Ale będzie wierna Lorenowi, takiemu, jaki pozostał w jej pamięci.

– Gino! Przestań żyć w urojonym świecie – przywołała ją do rzeczywistości

Campbell Bethany - Sekret z Allegro.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: