Campbell Bethany - Porwanie Księżycowej Róży.pdf - Campbell Bethany - gosiadabrowska

BETHANY CAMPBELL

Porwanie Księżycowej Róży

Tytuł oryginału: The Lost Moon Flower

Przełożyła: Hanna Bąkowska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W ciągu pięciu długich, szarych dni w Chicago hulał wiatr. Co jakiś czas

miasto nawiedzały lutowe zamiecie śnieżne. Prawdopodobnie jedyne

stworzenia w całym mieście wdzięczne za taką pogodę znajdowały się w

ZOO. Należały do nich niedźwiedzie polarne, tybetańskie jaki, arktyczne

wilki. A także bardzo nieszczęśliwa młoda kobieta nazwiskiem Josie Tal-

bott.

Josie wiedziała, że wszystko się dla niej skończyło. Jej życie legło w

gruzach i to z winy jej własnej siostry. Cieszyła się, że pada śnieg, bo w taką

zadymkę nikt nie odważy się zwiedzać ZOO. Dzisiaj na zawsze opuszczała

swój gabinet, ostatni raz zamykała drzwi. Nie chciała, by ktokolwiek

widział, ile kosztuje ją powstrzymanie się od płaczu. Nie była pewna, czy

kiedykolwiek chciałaby jeszcze spotkać przedstawiciela rasy ludzkiej.

Drzwi do biura zatrzasnęły się automatycznie. Łagodny szczęk zamka

miał w sobie coś z fatalnej ostateczności. Josie po raz ostatni spojrzała na

pokrytą szronem szklaną szybę. „Josie A. Talbott, asystent zoolog, pawilon

niedźwiedzi panda” głosiła czarnymi literami wywieszka na drzwiach.

Wkrótce jej nazwisko zniknie stąd na zawsze. Wcześniej oddała klucze. Już

po wszystkim. Jej kariera dobiegła końca.

Niezgrabnie poprawiła trzymane w ramionach kartonowe pudełko. z2-

kowała do niego ostatnie przedmioty ze swojego biurka, w tym małą po-

rcelanową pandę, która zwykle na nim stała. Czuła jej palącą obecność

przez karton, mitenki i grube rękawy palta. Kiedy otworzyła tylne drzwi

pawilonu, uderzył ją w twarz lodowaty powiew wiatru. Zacisnęła szczęki

aż do bólu. Miała teraz dobrą wymówkę dla piekących łez, które napłynęły

do oczu. Wściekłe powiewy wiatru szarpały jej szalik, rozwiewały kasz-

tanowe loki. Jednakże Josie tego nie czuła. Jej serce było tak udręczone, a

umysł tak odrętwiały poczuciem zdrady, że cała kula ziemska mogłaby

wylecieć w powietrze, rozpłynąć się w nicość, a ona nie zwróciłaby na to

uwagi.

Straciła pracę. Zrujnowała swoją przyszłość. Ale nie to było najgorsze.

Najgorsze było to, że przyniosła hańbę ZOO, swojej profesji, swojemu

miastu, nawet swojemu krajowi. Chiny w geście przyjaźni podarowały

ZOO parę najrzadszych ssaków na świecie: dwie pandy wielkie, Nan Wu i

Yueh Hua – Czarnoksiężnika i Księżycową Różę. Przez nią, Josie Talbott,

bezcenna samica została skradziona. Na domiar złego jej własna siostra,

Bettina, pomogła ją wykraść.

Josie zmagała się z na wpół zamarzniętym zamkiem swojego małego z2-

eskiego chevroleta. Zapaliła silnik. Po omacku jechała wśród zasłony

wirującego śniegu.

Dlaczego była na tyle głupia, by uwierzyć, że jej młodsza siostra naresz-

cie się zmieniła? I na tyle łatwowierna, by załatwić jej pracę w ZOO? Jak

mogła przewidzieć ogrom szaleństwa Bettiny? Albowiem Księżycowa Róża

nie tylko należała do najrzadszych zwierząt na świecie, ale kierownictwo

ZOO było prawie pewne, że niedźwiedzica będzie mieć małe. Mogła

urodzić albo w ciągu miesiąca, albo już za tydzień. Nadal niewiele

wiedziano o rozmnażaniu pand. Spodziewany poród miał być

zwycięstwem w walce o utrzymanie tego wymierającego gatunku.

Josie automatycznie pokonywała śliskie ulice, kierując się do swojego

mieszkanka. Było ono ładne, ale jak na jej kieszeń o wiele za drogie.

Wynajęła je głównie dlatego, że mieściło się w pobliżu ZOO. Teraz nie

miało już znaczenia, gdzie będzie mieszkać. Nikt nigdy nie wezwie jej do

pawilonu pand. Przez dwa lata żyła i oddychała w cieniu pand, myślała i

śniła o pandach. Czarnoksiężnik i Księżycowa Róża były jej obsesją i nie

miała najmniejszych wątpliwości, że była to najcudowniejsza obsesja, jaką

można sobie było wyobrazić.

Wjechała na zaśnieżony parking przed swoim domem. Chłostana

wiatrem w odrętwieniu wypakowywała rzeczy z samochodu. Oboje, wraz

z nadzorującym pawilon pand doktorem Hazardem, traktowali parę z2-

wiadków niczym święty depozyt. I oboje marzyli o tym samym:

rozwiązaniu problemu, który zagrażał istnieniu tego gatunku, to jest

pokonaniu trudności rozmnażania wielkiej pandy w warunkach niewoli.

Kiedy po dwóch latach prób najbardziej precyzyjne testy wykazały, że

Księżycowa Róża prawdopodobnie zaszła w ciążę, Josie z doktorem Hazar-

dem zamknęli się w jego gabinecie i otworzyli butelkę szampana. To był z2-

częśliwszy dzień w życiu Josie. Teraz Księżycowa Róża zniknęła. Jej własna

siostra pomogła ją uprowadzić.

Josie nie zadała sobie trudu, by powiesić płaszcz i szalik. Nie zdjęła z2-

t czapki i mitenek. Poruszała się jak we śnie. Wsunęła kartonowe pudło

głęboko do szafy, żeby na nie nie patrzeć. Szczególnie nie chciała patrzyć na

małą porcelanową pandę. To było ponad jej siły. Nie zapalając światła z2-

nęła kotary i wyjrzała przez okno. Nad miastem szybko zapadała noc, z2-

jając je kurtyną ołowianoszarego zmierzchu.

Josie po raz setny przeklinała siebie za to, że uwierzyła w Bettinę. „Jak

to się mogło stać?” zapytywała siebie, bezradnie kręcąc głową. Zasunęła

kotary i zapaliła lampę. Panujący w pokoju nieład odzwierciedlał stan jej

umysłu. Spojrzała w zawieszone nad ciemnozieloną pluszową kanapą

lustro. Zobaczyła wysoką, szczupłą kobietę z kręconymi kasztanowymi

włosami i udręką w niebieskozielonych oczach. Piegi, którymi letnie słońce

obsypało grzbiet jej szczupłego nosa, wydawały się beztroskie, a przez to

jakby nie na miejscu. Z niechęcią przyglądała się swojemu odbiciu. Miała

wrażenie, że z lustra spogląda na nią jej siostra.

Obie były tak bardzo do siebie podobne, a przy tym tak różne. W

dzieciństwie dużo podróżowały. Ich ojciec, fotograf dzikich zwierząt, z2-

erał je w najodleglejsze zakątki kuli ziemskiej. Dla Josie otaczający ją świat

wydawał się pełen najrozmaitszych cudów. Z kolei Bettinie jawił się jako

miejsce zagrożeń i napięć. Obie dziewczynki silnie przeżyły śmierć matki,

która umarła na gorączkę tropikalną w Afryce. Bettina, młodsza i bardziej

do matki przywiązana, nigdy po tym nie przyszła w pełni do siebie. Gdy

wyrosła, bardzo przypominała Josie, z tym że była niższa, szczuplejsza i

miała jaśniejsze, bardziej intensywnie rude włosy. Miała też te same tur-

kusowe oczy, lecz było to tylko zewnętrzne podobieństwo. W oczach Josie

odbijała się ciekawość, ufność i radość życia. Oczy Bettiny pełne były

ukrytych pragnień, tajemnic i obaw.

Ojciec ich umarł nagle, kiedy Josie miała dwadzieścia trzy lata i z2-

ynała studia magisterskie na uniwersytecie w Stanford. Bettina miała lat

osiemnaście i właśnie rozpoczęła naukę na bostońskiej uczelni. Josie

głęboko przeżyła tę kolejną stratę, ale szybko zebrała siły i rozpoczęła życie,

z którego jej ojciec byłby dumny. Tymczasem Bettina nie potrafiła się już

odnaleźć. Powoli okazało się, jak bardzo śmierć ojca zaważyła na jej życiu.

Oblała egzaminy w pierwszej szkole, potem w drugiej. Zabierała się za

jakąś sprawę, by natychmiast porzucić ją dla innej. W jej życiu pojawiali się

i znikali kolejni zwariowani młodzieńcy.

Kiedy Josie przyjechała do Chicago, Bettina na zawsze porzuciła szkołę i

związała się z najdziwniejszym z jej dotychczasowych chłopców, Lucasem

Panpaxisem. Josie spotkała go tylko raz i natychmiast zaczęła obawiać się o

swoją siostrę. Coś w jego oczach mówiło jej, że ten chłopak może być z2-

awdę niebezpieczny. Prawdziwe nazwisko Lucasa brzmiało Wilber Lump-

kin, ale zmienił je na Lucas Panpaxis twierdząc, że po grecku oznacza to

„światło harmonii świata”. Zawsze ubierał się na czarno, czarna była też

chustka, którą wiązał na głowie. Mówił, że to symbol żałoby związany ze

wszystkimi niesprawiedliwościami świata. Był chudym, nerwowym,

długowłosym chłopcem, który mówił w nieskładny sposób o wszystkim, co

według niego było złe w społeczeństwie. Nie zawracał sobie głowy pracą,

twierdził, że stworzony jest do ważniejszych zadań. Josie uważała go za

szczególnie groźnego, ponieważ jedną z jego pasji było latanie. Samoloty

kupowała mu matka. Na samą myśl o tym, że ktoś tak niezrównoważony

mógłby szybować w przestworzach, Josie dostawała dreszczy.

Kiedy Bettina i Lucas zerwali ze sobą, Josie odetchnęła z ulgą.

Pochlebiało jej, że Bettina zapytała, czy może do niej przyjechać. Wysłała

siostrze pieniądze na podróż do Chicago i znalazła dla niej pracę w ZOO:

asystentki jednego z opiekunów zwierząt. Nie było to zachwycające zajęcie,

ale była to praca bez stresów a to, jak twierdziła Bettina, było wszystko,

czego potrzebowała. Josie pożyczyła Bettinie pieniądze, pomogła jej znaleźć

mieszkanie, rozmawiała z nią o przeszłości i przyszłości. Wydawało się jej,

że wszystko świetnie się układa, co tylko świadczyło o tym, jak niewiele w

ogóle wiedziała. Albowiem to Lucas i Bettina oraz, jak utrzymują władze,

przynajmniej dwie inne osoby, porwali nocą w ubiegłą niedzielę Księżyco-

wą Różę. Nikt nie wie, jak przedostali się przez system zabezpieczeń w

ZOO. Nikt nawet nie był pewny, dlaczego uprowadzili pandę. Trudno było

sobie wyobrazić, co za szalony pomysł wpadł Lucasowi do głowy. Nikt nie

wiedział, czy Bettina była z nim w zmowie, kiedy przyjechała do Chicago,

Campbell Bethany - Porwanie Księżycowej Róży.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: