Enoch_Suzanne_Kradzione_pocalunki.pdf

Suzanne Enoch

Kradzione pocałunki

„Stolen Kisses"

Dla Mereditha, który zapoznał mnie z romansami

czasów regencji. Wdzięczna ci jestem i za to, i za fakt,

że dzięki tobie nie byłam jedyną dziewczyną w szkole,

która potrafiła odróżnić Banthę od Jawy, a Andorianina

od Górna. Niech Moc będzie z tobą.

Jonathan Faraday, markiz Dansbury, podniósł wzrok na budynek,

który miał przed sobą, i zmarszczył brwi. Przygnębiająco szacowna i z

zewnątrz, i od wewnątrz budowla stała w tej części Londynu, którą

rzadko odwiedzał. Również i tego wieczoru z wielkim zadowoleniem

trzymałby się od niej z daleka. Zerknął spod oka na swoją kochankę.

– Tak tępego pomysłu jeszcze chyba nigdy nie miałaś.

– Nonsens – łagodziła beztrosko lady Camilla Maguire, chociaż

wyraz jej twarzy przypominał minę pogromcy, który stawia czoło

rozdrażnionemu lwu. – A tak czy owak, to ja wygrałam tamto rozdanie.

Obiecałeś, że spędzimy wieczór, gdzie tylko sobie zażyczę.

– Kiedy pozwoliłem ci wygrać, zakładałem, że będziesz miała

ochotę na Ogrody Vauxhall albo może któreś z karcianych przyjęć u

Antonii. – Przeprowadzając przyjaciół przez otwarte, dwuskrzydłowe

drzwi, pochylił się ku Camilli. – Albo jeszcze lepiej moją sypialnię –

ciągnął dalej; te słowa wyszeptał jej prosto do ucha, podejmując

ostatnią próbę, by zmieniła decyzję.

– Przestań, ty niegrzeczny chłopcze – zbeształa go Camilla z

uśmiechem, który ani trochę nie ukrywał jej irytacji.

– A czemuż to miałbym przestać? Nie miałem pojęcia, że

poprowadzisz mnie prosto do Hadesu.

– Jacku, Almack w niczym Hadesu nie przypomina. Proszę cię, bądź

grzeczny. – Camilla szarpnęła go za rękaw i wciągnęła do szatni; jej

brązowe oczy ze zniecierpliwieniem spoglądały na niego spod

starannie rozburzonych, płomiennie rudych włosów.

Jack uniósł w jej kierunku jedną brew. Niewiele trzeba było czasu,

by zaczęły go nudzić ograniczone ambicje Camilli i jej łatwe do

przewidzenia pragnienia; ona również najwyraźniej czuła się znużona

jego sarkazmem i zjadliwym cynizmem – niewątpliwie stąd ta

wieczorna eskapada. Ale mimo to mniej było kłopotliwe zatrzymanie

jej przy sobie, niż podejmowanie jeszcze raz w tym sezonie wysiłków

związanych ze zdobyciem nowej kochanki. Spędziwszy zaledwie

miesiąc w mieście, stracił już rachubę.

– Pozwolę sobie być innego zdania – z determinacją mówił

przyjaznym tonem. – Almacku od Hadesu niemal nie sposób odróżnić.

I tu, i tam potępione, schwytane w wieczystą pułapkę dusze zawodzą i

wirują całymi stadami.

Ernest Landon, trzeci z ich czteroosobowego towarzystwa,

zachichotał w typowy dla siebie, pochlebny sposób, kiedy wchodzili do

głównej sali.

– Dobrze powiedziane, Dansbury. Potępione, zawodzące dusze. Ha,

ha.

Chociaż była połowa czerwca, Londyn wciąż jeszcze tkwił w

szponach zimowego chłodu, więc upalny podmuch z zatłoczonych,

hałaśliwych sal powinien był sprawić im przyjemność. Ale kiedy tuż za

ciepłem napłynął zapach potu, Jack znalazł potwierdzenie swojej

analogii z piekłem. Obietnica obietnicą, a im szybciej się stąd

wydostanie, tym lepiej.

– Proszę cię, nie rób trudności, Jack – błagała go znowu Camilla. –

To jest przyzwoite towarzystwo.

– Wiem. Odrażające, nieprawdaż? – Jack skinął głową. Ociężałość

szła zawsze w parze z Almackiem, robili wrażenie bliskich przyjaciół, i

kiedy Jack rozejrzał się po sali, nic nie przemawiało za tym, by ten ich

związek uległ rozluźnieniu. Na widok markiza kilka osób obrzuciło ich

zdumionym spojrzeniem; odpłacił im tą samą monetą i udawał, że nie

zwraca uwagi na mamrotane półgłosem komentarze. Gdyby nie to, że

nosił tytuł markiza, ta mała skandaliczna grupka nie zostałaby nigdy

wpuszczona na otaczane wielkim szacunkiem, śmierdzące obrzydliwie

salony Almacka.

Ogden Price wyjął z kieszeni srebrne puzderko i otworzył je.

– Wiesz co, Dansbury, mógłbyś choć raz postarać się spędzić

wieczór w sposób możliwy do przyjęcia dla towarzystwa – powiedział

bezceremonialnie, wziął szczyptę tabaki i zażył. – Ostatecznie nie

umrzesz przez coś takiego, a twojej reputacji to też raczej nie poprawi.

Jack zaczął mu odpowiadać, potem przerwał, jego ciekawość została

pobudzona; Price niemal tak samo nie lubił Almacka jak markiz.

Odniósł więc wrażenie, że Landon i Price musieli mieć jakieś ukryte

cele, by mu towarzyszyć. Przyjrzał się przyjacielowi, zwrócił uwagę na

jego niespokojne, szare oczy i na to, że nie wiedzieć czemu fascynuje

go własna tabakierka.

– Kim ona jest, Price? – Podszedł o krok bliżej, żeby było go słychać

poprzez tony hałaśliwego kontredansa i pytlowanie setki języków.

Price spojrzał na niego przelotnie, potem opuścił wzrok.

– Nikim – odparł zbyt szybko i zatrzasnął tabakierkę. – Po prostu

taka ładna buzia. – Srebrne puzderko zniknęło w jego kieszeni. –

Człowiekowi wolno chyba podziwiać.

– Zaiste, wolno – zgodził się Jack znacznie podniesiony na duchu.

Jeżeli Ogden znalazł jakiś object d'interet, może przynajmniej

spodziewać się odrobiny dobrej zabawy, zanim umknie z powrotem w

bliższe sobie, bardziej mroczne zakątki Londynu. – A czy ta godna

podziwu ładna buzia jakoś się nazywa?

– Jacku, zatańcz ze mną – przerwała im Camilla i wsunęła mu rękę

pod ramię; jej ciepła bliskość wydała mu się dusząca w zabójczo

skwarnej sali.

– Nie. Rozmawiam z Pricem. – Życzył jej dobrze i miał nadzieję, że

szybko znajdzie sobie do towarzystwa kogoś mniej zgryźliwego, ale

nie miał ochoty wychodzić na durnia, kiedy tego kogoś będzie szukała.

– Ja chcę tańczyć – upierała się Camilla, ocierając się biustem o jego

rękę.

Ten jej ruch bardziej go drażnił niż podniecał.

– Kontredansa? Nawet twój niemały urok nie skłoni mnie, moja

droga, żebym wkroczył w tę piekielną otchłań.

– Brutal.

Camilla wydęła wargi, ale nie rozluźniła chwytu. Gdyby nie to, że jej

uścisk był szokująco intymny jak na sale Almacka, byłby jej rękę

strząsnął. Zamiast tego skierował uwagę na Price'a, całkowicie

pochłonięty dociekaniem prawdy.

– A więc, mój chłopcze...

– Jacku – zaprotestowała znowu Camilla.

– Lady Maguire, proszę, ja zatańczę z panią – zaproponował Ernest,

okazując większą niż zwykle wnikliwość.

Camilla prychnęła, a potem beztrosko ujęła dłoń Landona.

– Mamy tu dziś wieczór przynajmniej jednego przyzwoitego

dżentelmena.

– Lepiej żeby był nim Landon niż ja – wycedził przez zęby Jack,

przypatrując się, jak Camilla odchodzi.

Lady Maguire miała być może ochotę spędzić wieczór w

przyzwoitym towarzystwie, ale z pewnością nie ubrała się

odpowiednio. Wiśniowo-szara suknia odbijała jaskrawą niczym krew

plamą od przypominających mdłe kwiaty wyblakłych gości, a kiedy

głęboko dygnęła, ruch ten miał ujawnić przed partnerem jej uroki – i

efektywnie zaanonsować proponowane przez nią usługi.

Jack obejrzał się na Price'a. Ludzie patrzyli na niego z pewną obawą,

ale przez ostatnie kilka miesięcy bardziej groziła mu śmierć z nudów

niż od ostrza przeciwnika w pojedynku. Dręczenie Ogdena

przynajmniej trochę go rozerwie.

– A więc pozwól, że powtórzę: kim jest twoja tajemnicza

czarodziejka, Price?

– Daj spokój, Dansbury – odparł Price wyraźnie poirytowany. – Nie

warte to tego żartu, w który chcesz sprawę obrócić. A poza tym

„patrzeć" niekoniecznie znaczy „pożądać". Podziwianie kobiety

przypomina podziwianie posągu: można poznać się na miłych dla oka

kształtach, nie pragnąc dokonać zakupu.

Jack uniósł obydwie brwi w górę.

– Teraz czuję się autentycznie zafascynowany. Nigdy jeszcze nie

słyszałem, żebyś wypowiedział słowa: „ładna, godna podziwu i miła

dla oka" w stosunku do jednej i tej samej kobiety. Powiedzże mi, jak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: