Wilkins_Gina_Nieznajomy.pdf

GINA WlLKINS

NIEZNAJOMY

ROZDZIAŁ

- Przepraszam panią, czy myśmy się już gdzieś nie

spotkali?

Do licha! Takie ograne chwyty! Odwróciła się

w stronę mężczyzny i spojrzała na niego chłodno.

W granatowym kostiumie, z gładko zaczesanymi wło

sami, musiała się prezentować szczególnie godnie,

a może nawet wyniośle.

- Słucham? - spytała lodowato.

Mężczyzna zaczerwienił się, ale mimo to nie dawał

za wygraną.

- Mam wrażenie, że skądś panią znam - nalegał.

- Naprawdę. Nie mogę się mylić.

Sabrina postawiła ciężką torbę na podłodze windy

i przyjrzała się nieznajomemu. Zrobiła to nie bez

przyjemności, gdyż mężczyzna był nie tylko przystoj

ny, lecz również świetnie zbudowany. Nie potrafił tego

zamaskować nawet luźny ciemny garnitur.

Jeszcze raz zmierzyła wzrokiem nieznajomego.

Krótkie włosy, olśniewające zęby, kiedy się tak do niej

uśmiechał, i zdumiewająco niewinne, błękitne oczy.

A dalej sylwetka jakby wprost ze sportowego magazy

nu. Żadna kobieta nie pozostałaby na to obojętna.

6 • NIEZNAJOMY

- Myślę, że to jednak pomyłka - powiedziała, się

gając po torbę.

Winda zatrzymała się na parterze..Sabrina wcale

nie czuła się winna, wychodząc z pracy godzinę

wcześniej. Uważała, że co jakiś czas należy się jej

odrobina wolnego, nawet jeśli to ona jest szefową

całego biura. Jej sekretarka, Julia, naprawdę nie

powinna zachowywać się tak, jakby świat się nagle

zawalił.

- Wcale nie próbuję pani podrywać - usłyszała za

plecami. Co za natręt? Już miała nadzieję, że się go poz

była. - Przypomina mi pani pewną dziewczynę... Na

zywała się Sabrina Marsh.

Odwróciła się gwałtownie i niemal straciła równo

wagę. Nieznajomy złapał ją za ramię.

- Źle się pani czuje? - spytał.

I znowu ten uśmiech, który miała tuż przed oczami.

Przy jej wzroście rzadko spotyka się mężczyzn wy

ższych o dobre dwadzieścia centymetrów.

-Ja... ja jestem Sabrina Marsh - wykrztusiła

w końcu. - Ale...

- Zaraz. Chwileczkę - powiedział, popychając ją

delikatnie w prawo, żeby przepuścić tych wszystkich,

którzy chcieli przedostać się do windy. Po chwili

znaleźli się w wolnej części holu. Nieznajomy puścił jej

ramię i znowu się uśmiechnął. - Teraz możemy poga

dać - rzucił.

Sabrina stała oszołomiona, wpatrując się w twarz

mężczyzny. Zapomniała nawet o ciężkiej torbie.

- Przepraszam, ale nie znam pana - stwierdziła

w końcu.

- Rob Davis - przedstawił się.

Potrząsnęła głową.

- Nic mi to nie mówi.

NIEZNAJOMY » 7

Mężczyzna patrzył ze zdziwieniem, które szybko

przerodziło się w niedowierzanie. Sabrina czuła, że

zupełnie nie panuje nad sytuacją. Ten człowiek znał jej

nazwisko, a ona nie mogła go sobie w ogóle przypo

mnieć.

- Bar... - urwała. Nie, nie będzie przepraszać. Jeśli

ten typ ma choć trochę taktu, wyjaśni, skąd się znają

i dlaczego ją zatrzymał. - Bardzo się spieszę - powie

działa, spojrzawszy na zegarek. - Czym mogę służyć?

Mężczyzna nie zraził się jej tonem. Patrzył na nią

kiwając głową, jakby przypominał sobie dawne czasy.

Sabrina miała już tego dość.

- Czego pan...?

- No no no, Brie - przerwał jej. - Wcale się nie

zmieniłaś. Tak się cieszę, że cię spotkałem. Co słychać

u Colina? A twoja mama? Czy ciągle piecze tak

wspaniałą szarlotkę?

Dziewczyna wypuściła torbę z ręki. Patrzyła na

nieznajomego, jakby był duchem z przeszłości.

- Colin miewa się dobrze - powiedziała mechani

cznie. - Mama umarła parę lat temu.

Uśmiech natychmiast zniknął z jego twarzy, a w

oczach pojawiło się współczucie.

- Przepraszam. Nic nie wiedziałem.

No dobrze, ale skąd wie o bracie i o ulubionym

cieście matki? Sabrina miała wrażenie, że uczestniczy

w ponurej maskaradzie rodem z czarnego, gangsters

kiego filmu. Tyle, że nieznajomy wcale nie wyglądał na

gangstera.

- Pewnie bardzo ci jej brakuje - dodał po chwili.

Sabrina skinęła głową.

- Tak, to prawda.

Mężczyzna musiał zauważyć jej podejrzliwe spo

jrzenia, gdyż po chwili znowu się uśmiechnął. W ogóle

8 • NIEZNAJOMY

wyglądał na człowieka, który nie potrafi się długo

smucić.

- Mam wrażenie, że mi nie wierzysz.

- I słusznie - potwierdziła, patrząc mu prosto

w oczy. Dostrzegła w nich coś na kształt rozbawienia.

Mężczyzna najwyraźniej przyjął już do wiadomości, że

Sabrina go nie pamięta, a nawet jakoś się z tym po

godził.

- Jestem zdruzgotany!

Oczywiście nie czuł się nawet urażony. Nie tak

łatwo dotknąć do żywego takiego roześmianego hipo

potama.

- Nic na to nie poradzę - powiedziała. - Może

jesteś kumplem Colina? - zapytała po chwili, chcąc

złagodzić nieco wcześniejszą arogancję.

- Niezupełnie - odrzekł zagadkowo. - No, rusz

głową, Brie. Przecież powinnaś mnie pamiętać.

Zmarszczyła brwi. Jej rodzina dużo podróżowała

po kraju. Gdzie mogła poznać tego ciemnowłosego

Tarzana? Może w Teksasie? Wszystkie jej najlepsze

wspomnienia wiązały się z tym stanem. Spędziła tam

znaczną część swojego dzieciństwa. Przywiązała się do

miejsc i ludzi do tego stopnia, że po rozwodzie

zdecydowała się zamieszkać w Dallas.

Jeszcze raz spojrzała na mężczyznę. Ile może mieć

lat? Sabrina skończyła niedawno trzydzieści trzy i są

dziła, że nieznajomy jest w tym samym wieku. Czy

chodzili razem do szkoły? To wyjaśniałoby, dlaczego

mówi do niej: Brie. Ale szarlotka mamy... Poza tym

Sabrina pamiętała dobrze kolegów ze szkoły. Żaden

z nich nie nazywał się Rob Davis.

- Niestety, nie przypominam sobie - powiedziała,

w końcu. - Kim pan jest?

Uśmiechnął się.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: