Galitz_Cathleen_Cudowne_zauroczenie.pdf

Cathleen Galitz

Cudowne zauroczenie

Gorący Romans Duo 811

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Teraz na pewno straci pracę.

Była to ostatnia rzecz, jakiej Kayanne potrzebowała. Kiedy

się wreszcie wydobyła z dna i stanęła na nogi, jej pierwszy

dzień w pracy mógł się okazać ostatnim.

Jednak nie tylko jej los był zagrożony.

Kaynne próbowała się opanować. Ponownie przeszukała

park otaczający dom opieki. Rosę nigdzie nie było.

Może po prostu wyszła na spacer? Trudno było ją winić, że

chciała choć na chwilę uciec od przygnębiającej atmosfery

pensjonatu „Wieczorna gwiazda”. Szkoda tylko, że nastąpiło

to podczas jej dyżuru. Po dziesięciu latach tułaczki Kayanne

wróciła do rodzinnego miasta, by się zająć chorą matką.

Chciała zacząć nowe życie. Dlatego przyjęła pracę, do której

nie miała przygotowania zawodowego ani zdolności. Nie

przypuszczała jednak, że tak szybko ją straci.

Wpadła w panikę. Nie chodziło jedynie o jej skromną

pensję, ale o życie osiemdziesięcioletniej staruszki. Do głowy

przychodziły jej najczarniejsze scenariusze. Może Rosę poszła

w kierunku ruchliwej szosy albo dostała udaru słonecznego?

Pani Johansson cierpiała na demencję, więc zagrożeń było

wiele.

Kayanne ze strachu poczuła skurcz w żołądku.

Konsekwencje zniknięcia podopiecznego z domu starców były

niczym w porównaniu z odpowiedzialnością za życie drugiego

człowieka. Martwiła się o Rosę, a jednocześnie zastanawiała

się, co zrobić, by nie stracić posady i nie dać się upokorzyć.

Wiedziała, że przyjęto ją wyłącznie dlatego, że właściciel

„Wieczornej gwiazdy” rozpaczliwie szukał osoby, która by się

zgodziła na tę nędzną pensję i nocne dyżury. Prawdę mówiąc,

za pana J. R. Lemire’a decyzję podjęły jego hormony. Był

zafascynowany urodą Kayanne i nie zauważył, że jej życie

zawodowe toczyło się dotąd na wybiegach Nowego Jorku. Nie

miała kwalifikacji do pracy w domu starców.

Kayanne rozejrzała się ostrożnie, po czym przeszła na

drugą stronę ruchliwej ulicy i zaczęła przeszukiwać kolejne

posesje. Gdy była bliska histerii, nagle usłyszała piskliwy

śmiech. Stanęła oniemiała na widok sceny, która rozgrywała

się na ganku czyjegoś domu. Jednocześnie poczuła nieopisaną

ulgę. Gdyby nie stres, który trzymał ją w napięciu, pewnie by

zemdlała. Nie mogła uwierzyć, że denerwowała się z powodu

popołudniowej herbatki pani Johansson.

Nie miała ochoty na pogawędki. Ze złością otworzyła

furtkę i marszowym krokiem podeszła do schodów

prowadzących na ganek. Odezwała się tonem, który niegdyś

wprawiał w zakłopotanie najsławniejszych fotografów mody.

– Przepraszam, że ośmielam się przeszkadzać, ale co pani

tutaj robi?

Rosę była niemile zaskoczona, ale uśmiechnęła się słodko i

odparła:

– Piję mrożoną herbatę z panem Evansem. Może

przyłączysz się do nas, kochanie?

– Nie – rzuciła przez zęby Kayanne. Była tak

zdenerwowana, że nie potrafiła się zdobyć na grzeczność. Nie

mogła uwierzyć, że przez cały czas Rosę była tak blisko

pensjonatu i że świetnie się bawiła. Staruszka machnęła

lekceważąco ręką i podała panu Evansowi szklankę, by jej

dolał herbaty. Widząc rozpromienioną twarz Rosę, Kayanne

wzruszyła się, choć w świecie mody miała opinię twardej i

nieczułej. Jakże miło było ujrzeć radość w niebieskich oczach

tej pomarszczonej osiemdziesięcioletniej kobiety, której

wróciła chęć do życia. Kayanne skierowała swoją złość na

nieświadomego współwinowajcę staruszki.

Mężczyzna wyglądał na trzydzieści lat. Był szczupły i

gdyby nie męskie rysy ogorzałej twarzy, można by uznać, że

jest wręcz ładny. Siedział na bujanym fotelu, trudno więc było

stwierdzić, czy jest wysoki. Miał przed sobą laptopa i zdawał

się dobrze bawić.

Swoim dobrym humorem wzbudził w Kayanne

niepohamowaną złość.

– Właściwie to chciałam o to zapytać pani towarzysza,

Ernesta Hemingwaya – powiedziała, wymownie patrząc na

stertę książek ułożonych na ganku. W ostatniej chwili ugryzła

się w język, by nie spytać, jakie brednie właśnie wypisuje.

Jej wybuch wywołał uśmiech na twarzy mężczyzny. Widać

porównanie do lubiącego alkohol pisarza sprawiło mu radość.

Gdyby Kayanne była bardziej sentymentalna, odwzajemniłaby

uśmiech, lecz ona wolała wytatuowanych chłopców od

grzecznych pismaków zabijających czas pogawędkami z

bezbronnymi zagubionymi staruszkami.

– Hemingwaya lepiej zostawić w spokoju. Pracowałem

właśnie nad moją wielką powieścią amerykańską, gdy nagle

pojawiła się pani Johansson i odciągnęła mnie od pisania –

wyjaśnił pan domu głębokim miłym głosem, który przyprawił

Kayanne o lekkie drżenie.

Widać było, że pan Evans ma do siebie zdrowy dystans.

Rosę zarumieniła się i zachichotała niczym nastolatka.

– Dawno nie udało mi się odciągnąć mężczyzny od

ważnych zajęć – zauważyła figlarnie.

Kayanne westchnęła bezradnie. Niedzisiejsza galanteria

tego intelektualisty mogła działać na staruszki, ale w niej

budziła niesmak.

– Na pewno się pani z nami nie napije? – spytał. – Mogę

przygotować coś mocniejszego.

Kayanne zadrżała.

– O co panu chodzi? – warknęła.

Czyżby jej niechlubna reputacja dotarła również do tego

zapomnianego zakątka? A może ma alkoholizm wypisany na

czole?

– Myślałem, że mocniejszy trunek nieco panią odpręży –

wyjaśnił z uroczym uśmiechem, który nie schodził z jego ust

pomimo jej nieuprzejmego zachowania.

– Zapraszam do nas – dodał, wstając z fotela i oferując jej

miejsce.

Kayanne czuła, że zaraz ulegnie namowom. Rosę była

bezpieczna i nie paliła się do wyjścia. Na dworze panował

skwar, a ona się czuła wyczerpana poszukiwaniami.

Odzyskanie równowagi w miłym towarzystwie nie było

zbrodnią. Z tyłu na ganku, w bezpiecznej odległości od

dzbanka z mrożoną herbatą, zauważyła butelkę whisky.

Pomyślała, że jak zwykle musiała spotkać faceta z problemem

alkoholowym. Spróbowała przybrać bardziej profesjonalny

wyraz twarzy. Przyszło jej to z wielkim trudem, gdyż była zła

jak bokser na ringu.

– Jestem w pracy – powiedziała niepewnie, choć kiedyś

picie w pracy jej nie przeszkadzało.

– Ja też – odparł właściciel laptopa. Uśmiechnął się szeroko

i upił łyk ze swej szklanki.

Kayanne poczuła zapach alkoholu. Przełknęła ślinę. Kiedy

wreszcie uodporni się na czyhające pokusy? Włożyła rękę do

kieszeni fartucha i dotknęła kamienia, który nosiła ze sobą.

Był to jej talizman chroniący przed piciem.

Ostatnie sześć miesięcy bez alkoholu było dla niej

cenniejsze od jakichkolwiek klejnotów, ale ten kamyk

przypominał jej, jak daleko zaszła i ile drogi ma jeszcze przed

sobą.

Trudne warunki, w jakich przyszło jej żyć, nauczyły ją

pokory.

Stała się też bardziej czujna na wszelkie sytuacje, które

mogły w niej obudzić stare nawyki. Wiedziała, że nie może

sobie pozwolić na żaden flirt, gdyż straci nie tylko pracę, ale z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: