Miller_Linda_Lael_Nierozerwalne_więzy.pdf

Cara Colter

Przystań dla serca

(A Babe in the Woods)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Shauna Taylor, przez braci pieszczotliwie nazywana Storni,

siedziała na ganku swojego domku w Górach Nadbrzeżnych. Od

kilku minut miała wrażenie, że jest obserwowana, lecz nie

przestała niedbale bujać się w fotelu na biegunach. W zasięgu ręki

miała dubeltówkę, dającą poczucie bezpieczeństwa.

Podejrzewała, że za drzewami przystanęło jakieś zwierzę, które

zaraz pójdzie dalej. Takie sytuacje zdarzały się często. Co innego

obecność człowieka. Domek stał daleko od najbliższej siedziby

ludzkiej i przebywając tu, Storm była przekonana, że jest sama, aż

nagle doznawała uczucia, iż ktoś lub coś na nią patrzy. Czasem

udawało się jej dostrzec leśnego gościa; zdarzało się, że był to

jeleń lub nawet niedźwiedź. Podobne odwiedziny były rzadkie i

niegroźne, ponieważ zwierzęta spokojnie zawracały i szły swoją

drogą.

Za domkiem rozległo się głośne rżenie, jakby ulubiony koń

chciał dodać otuchy swojej pani. Poza tym na polanie panowała

cisza, co chwilę przerywana radosnym śpiewem ptaków. Od

strony gór czuć było chłodne, orzeźwiające podmuchy wiatru.

Zaczynała zielenić się trawa i w powietrzu wyczuwało się już

wiosnę.

Naokoło wszystko wyglądało normalnie, a mimo to Storm nie

mogła oprzeć się niemiłemu wrażeniu, że nie jest sama.

Zjeżyły się jej włosy, więc intuicyjnie wiedziała, że tym razem

nie chodzi o przyczajone zwierzę. Powoli, jakby przeciągając się,

uniosła ręce nad głowę i opuściła je. Dotknęła śrutówki, zacisnęła

palce i bez pośpiechu położyła ją na kolanach.

– Nie lubię podglądaczy, więc radzę wyjść z ukrycia. –

zawołała.

Cisza.

Domek znajdował się na położonej wysoko w górach polanie,

do której można było się dostać jedynie pieszo lub konno. Storm

jeszcze nie zdążyła się rozpakować, gdyż przed zapadnięciem

zmroku chciała obejść cały teren i posiedzieć na ganku. Oczami

wyobraźni przebiegła całą trasę, lecz nie przypomniała sobie nic

szczególnego. Niedawno przeszła tędy wichura i miejscami droga

była zawalona drzewami, ale innych zmian nie było. Jake, starszy

brat, prosił, by wstrzymała się z wyjazdem i poczekała na niego.

Zapewniał, że w ciągu tygodnia upora się z najpilniejszymi

obowiązkami i pojedzie z nią, aby pomóc przy najcięższych

pracach.

Jake Taylor hodował ponad sto krów, z których wiele akurat się

cieliło, więc Storm wątpiła w to, że za kilka dni brat będzie wolny.

Nie bała się pracy, a bardzo nie lubiła czekać. I nie lubiła też, gdy

ktoś robił za nią coś, co mogła zrobić sama.

Teraz pomyślała, że tym razem niezależność może ją drogo

kosztować. Czuła zmęczenie, więc zastanawiała się, czy dlatego

jest taka spięta.

Omiotła wzrokiem polanę przed domkiem, który w przypływie

fantazji nazwała „Przystań dla serca”. Przed rokiem wypaliła

nazwę na deszczułce, którą przybiła do olbrzymiej sosny, rosnącej

pośrodku klombu obsadzonego różnymi bylinami.

Widok kwiatów podziałał na nią uspokajająco, uznała więc, że

się przesłyszała i rozluźniła palce. Przypomniała sobie opinię

drugiego brata. Evan często powtarzał z podziwem, że Strom jest

jedyną znaną mu osobą, obdarzoną tak wielką intuicją.

Zastanawiała się czasem, czy doskonale rozwiniętej intuicji nie

zawdzięcza temu, że dużo czasu spędza w samotności. Bardzo

lubiła swe górskie ustronie; tutaj przez długie tygodnie jedynymi

jej towarzyszami były konie, które porozumiewają się ze sobą bez

słów.

Niewątpliwy wpływ na to miał też fakt, że wychowała się pod

opieką dwóch dużo starszych braci, właścicieli olbrzymiego

rancza w zachodniej prowincji Kanady, niedaleko jeziora

Williams. Ich rodzice spłonęli podczas pożaru domu. Jake i Evan

nie wiedzieli, jak wychowywać małą siostrę, więc pozwalali jej na

prawie wszystko. Dzięki temu, że zostawili jej dużo swobody, w

lasach i górach wokół rancza czuła się jakby była u siebie.

Na łonie natury zawsze miała wrażenie, że jest pod czyjąś

opieką i teraz to uczucie też jej nie opuszczało. Była na znanym

terenie, więc uważała, że poradzi sobie w każdej sytuacji.

Jedynym okresem w życiu, gdy czuła się niepewnie, były dwa

lata spędzone na uniwersytecie w Edmonton. Po długich

dyskusjach bracia postanowili, że pozwolą jej gospodarować z

nimi, jeśli najpierw pozna inne życie i kawałek świata. Zgodziła

się bez oporu, ponieważ miała ochotę poznać nowych ludzi i

szeroki świat.

Miasto ją rozczarowało, dusiła się w tłoku. Nie mogła

przyzwyczaić się do tego, że stale trzeba uważać na pędzące

samochody, wieczorem lepiej nie wychodzić z domu, a drzwi

należy zamykać na klucz. Według niej nie było to prawdziwe

życie.

Drgnęła, gdy rozległ się trzask gałązki. Pomyślała zirytowana,

że człowiek już nigdzie nie może być sam, ponieważ myśliwi i

turyści docierają wszędzie, nawet do tak odległych miejsc.

Najbardziej złościło ją, że wędrowcy podchodzą ukradkiem. Fakt,

iż ktoś czai się za drzewami, wywoływał dość duży niepokój.

Między innymi dlatego, że raz w życiu zawiodła ją intuicja, gdy w

Edmonton dała się zwieść pozorom: przystojnej twarzy i gładkim

manierom.

Nie miała wątpliwości, że bracia wyśmialiby ją, gdyby

wiedzieli, że ubierała się po kobiecemu i malowała. W Edmonton

kupiła pierwszą w życiu spódnicę, za którą zapłaciła wygórowaną

cenę, lecz zachwyt na twarzy Doriana sprawił, że nie żałowała

wydanych pieniędzy.

Znowu usłyszała podejrzany dźwięk, więc otrząsnęła się ze

wspomnień i wróciła do rzeczywistości. Nadstawiła uszu,

przysunęła dubeltówkę i złożyła się do strzału, chociaż nie miała

zamiaru celować w przypadkowego turystę, tylko dlatego że nie

lubiła podchodów.

Jedyną osobą, jaką kiedykolwiek miała ochotę zastrzelić, był

Dorian. Znienawidziła go, gdy dowiedziała się, że jest żonaty.

Teraz po namyśle uznała, że strzał w powietrze nikomu nie

wyrządzi krzywdy, natomiast jeśli istotnie ktoś ją obserwuje, nie

zaszkodzi pokazać temu intruzowi, że umie obchodzić się z

bronią.

Trrach! Masz, Dorianie.

Wymierzyła w niebo, a odgłos strzału odbił się od zboczy

głośnym echem. Powoli włożyła drugi nabój, ponieważ wyglądało

na to, że nie wystraszyła intruza, ukrywającego się za drzewami.

Ledwo echo przebrzmiało, do jej uszu dobiegło ciche kwilenie.

Odłożyła dwururkę, zerwała się na równe nogi i zeszła po

kamiennych schodkach. Pobiegła przez polanę w stronę

nieoczekiwanego dźwięku. Nie miała wątpliwości, co to było.

Nawet ona poznała płacz dziecka.

Gdy była w połowie polany, zza drzew wyszedł mężczyzna,

więc stanęła jak wryta.

Nieznajomy był bardzo wysoki i potężnie zbudowany. Miał

prawie dwa metry wzrostu, niezwykle szerokie ramiona, wąskie

biodra i długie nogi. Spod podwiniętych rękawów koszuli widać

było silne ręce, a pod rozchełstaną koszulą mocno owłosioną

pierś.

Szedł pewnym krokiem, lecz przypominał panterę gotową w

każdej chwili skoczyć. Sprawiał wrażenie człowieka, który potrafi

walczyć z przyrodą, a po każdej walce staje się silniejszy i jeszcze

lepiej potrafi sobie radzić z przeciwnościami.

Storm przyjrzała się twarzy, na której malowało się

zdecydowanie i siła. Kości policzkowe były wystające, nos prosty,

podbródek stanowczy, a w brodzie nieznaczny dołeczek. Gdyby

nie mocno zaciśnięte usta, twarz byłaby urzekająca. Włosy miał

krótkie, gładko zaczesane, ale zlepione potem. Na tle mocnej

opalenizny szare oczy wyglądały jak woda w górskim potoku;

patrzyły czujnie, kryło się w nich nie tylko wyczerpanie fizyczne,

ale i znużenie.

Coś poruszyło się nad ramieniem wędrowca, więc Storm

popatrzyła uważniej i dostrzegła małą główkę. Dziecko!

Niemowlę miało czarne włoski i oczy, a na czerwonych

policzkach ślady łez.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: