WIŁY.doc

Wiły- słowiańskie uwodzicielki.

Czymże jest stworzenie zwane wiłą? Czy jest ono istota przyjazną człowiekowi, neutralną czy wrogą? Jak wygląda? Czy posiada jakieś tajemne moce? Mogą nasuwać się takowe pytania. Bowiem osobom nie obeznanym w słowiańskich wierzeniach nazwa ta nie wywoła żadnych skojarzeń. A szkoda bowiem wiła, czy też wiły (jeżeli mówimy o grupie tych stworzeń) jest istota bardzo piękną i tajemniczą.

Stworzenia te ze względu na swoją urodę i zachowania (o których za chwilę) można przyrównać do innych mitycznych stworzeń wywodzących się z innych kultur: nimf, wróżek, a być może w pewnym sensie także i elfów. Także w mitologiach: chińskiej i japońskiej można napotkać się na stworzenia bardzo im podobne, zwane w tłumaczeniu niebiankami.

Wiły w wierzeniach są przedstawiane jako nad wyraz piękne dziewczęta. Charakterystycznymi dla nich są: smukła budowa ciała, bardzo długie nogi i smukła szyja, blada karnacja i długie włosy, o najróżniejszych odcieniach czerwieni oraz skrzydła jak u ważek (o których jeszcze wspomnę). Stworzenia te nie posiadają jakiegokolwiek odzienia- są zupełnie nagie. Jedyną osłoną dla ich wdzięków są wspomniane włosy, a także skrzydła, którymi zawstydzona lub onieśmielona wiła przysłania swoje ciało. Wedle podań skrzydła owe podobne są do tych jakie posiadają ważki, tyle że nie są one osadzone poziomo lecz pionowo, sięgając kolan i wystając nieco ponad czubek głowy.

Wiły żyją w lesie, a ich przeznaczeniem jest: sprowadzanie o odpędzanie deszczu i wichury. Poza tym są to istoty bardzo beztroskie i poza swoimi obowiązkami najchętniej oddają się swojemu słynnemu tańcu do którego zapraszają inne słowiańskie, leśnie stworzenia (nie będę podawać ich nazw, gdyż nie powiedzą one wam nazbyt wiele, a opisanie ich to materiał na inny artykuł). Taniec ów jest bardzo żywiołowy i wykonywany w okręgu. Można go podziwiać, ale nigdy, przenigdy nie wolno go przerywać, gdyż w ten sposób można sprowadzić na siebie ich gniew. Rozwścieczona wiła przywołuje z niebios swojego rumaka- skrzydlatego łosia (wiem, że to brzmi śmiesznie) i ściga winowajcę dopóty strzałą z jej magicznego łuku go nie zabije.

Wiły jest to rasa w której skład wchodzą tylko i wyłącznie istoty płci pięknej. A jako że nie mogą brać się znikąd zradzane są z związków ich samych oraz stworzeń zwanymi wilcami-sjenami. Zdarza się oczywiście, że wiła zwiąże się z człowiekiem, który nie jest odporny na ich niezwykły urok i powab. Najczęściej wabią ich podczas swojego tańca, lub po postacią łabędzia. Tak łabędzia- bowiem znane są z tego iż sfruwają z nieba pod postacią tych pięknych ptaków ( to łączy je z orientalnymi niebiankami). Kiedy już to zrobią przybierają swoje zwykłe postacie i czasem udają się nad rzekę, gdzie zostawiają one swoje skrzydła nad brzegiem i zażywają kąpieli. Młodzieńcy zwabieni ich śpiewem przybywają nad owe miejsce by je podziwiać ale i nie tylko po to (na pewno wiedzie co mam na myśli ;) ) Dzieci, które się narodzą z tych miłosnych przygód są podrzucane ludzkim matkom. Jeżeli zaś któryś z młodzianów zabierze i schowa skrzydła wiły uniemożliwi jej tym samym powrót do nieba. Tym samym może ją zmusić by go poślubiła (kolejny wątek, który łączy je z niebiankami i szkockimi syrenami-fokami). Ta zgadza się i zostaje mu żoną. Ba, nawet da mu potomków: synowie najczęściej zostają: wspaniałymi myśliwymi, a dziewczynki: wieszczkami. Wiła potrafi wiele lat przeżyć u boku swego ludzkiego męża, jednak nadejdzie taki czas, że i tak go opuści i wróci do swoich. Trawiony smutkiem i tęsknota nieszczęśnik ów umiera.