279. Rock Joanne - Rycerz i Cyganka.pdf - Harlequin Romans Historyczny - ograzyna

Joanne Rock

Rycerz i Cyganka

Prolog

Czechy , jesień 1381 r .

Arabella Rowan znieruchomiała pod osłoną lasu, nie odrywając oczu od

domku matki, który stał na otwartej przestrzeni, pośrodku łąki. Przy drzwiach, w

popołudniowym słońcu, niecierpliwie parskało i tupało kopytami pięć koni w

uprzęży oznakowanej królewskimi herbami.

Mężczyźni.

Arabella wiedziała, że dopóki tam przebywają, dopóty nie należy zbliżać się

do domu. Ta zasada obowiązywała przez całe jej życie, a szczególnie od jakichś

siedmiu lat, odkąd zaczęła krwawić co miesiąc. Mężczyźni, czy to chłopi, czy

szlachetnie urodzeni, mogli stanowić zagrożenie dla domu, w którym mieszkały

same kobiety.

Pięciu rycerzy w jedwabiach i aksamitach wyłoniło się zza drewnianych drzwi

i podeszło do zniecierpliwionych wierzchowców, Arabella czekała cierpliwie, aż

królewscy ludzie znikną w tumanie kurzu, i dopiero wówczas odważyła się

odetchnąć z ulgą i poddać ciekawości.

Boso, choć ziemia była zimna, wbiegła na trawiaste wzgórze i połykając się na

schodkach, wpadła do kamiennego domku.

- Co się stało? Czego ci ludzie... - Urwała gwałtownie, gdy ujrzała matkę i

babcię, które obejmując się, z twarzami zmarszczonymi troską, rozmawiały o czymś

przyciszonymi głosami. - Co się dzieje? - Żołądek Arabelli zacisnął się z niepokoju.

Opadła na drewniane krzesło w dużej kuchni, która służyła jednocześnie jako sień,

postawiła koszyk z ziołami na podłodze i gwałtownym gestem odrzuciła z czoła

splątane włosy.

Zaharia podeszła do wnuczki.

- Kochanie, musisz wyjechać w podróż. Król chce, żebyś towarzyszyła

księżniczce.

Kompletnie zszokowana Arabella w milczeniu wpatrywała się w nią przez

długą chwilę. Niby rozumiała słowa, ale zarazem jakby nie. Bo to nie mogła być

prawda! Nawet tu, na odległej prowincji, wszyscy wiedzieli, że księżniczka ma

wyjść za mąż za cudzoziemskiego króla z dalekiego kraju. Bez słowa przeniosła

wzrok na matkę, szukając w jej twarzy potwierdzenia, choć wiedziała, że podobnie

jak i w wielu innych sprawach, babcia również w tej będzie miała ostatnie słowo.

Spod dłoni zakrywających twarz matki wyrwał się stłumiony szloch. Serce

Arabelli skurczyło się w bólu.

- Znasz swoje obowiązki, Bello. - Zaharia usiadła na ławie obok wnuczki,

patrząc na nią surowymi, szarymi oczami. Długie, białe włosy związane miała w

ciężki węzeł na karku. - Gdy nasz król wyprawi księżniczkę Annę do Anglii,

pojedziesz z nią jako jedna z dworek.

Arabella nie była obyta w szerokim świecie, słyszała jednak, że na odległej

wyspie kobiety podlegają rozlicznym ograniczeniom. Z pewnością żyło się tam

zupełnie inaczej, a przede wszystkim brak było tej cudownej wolności, którą

cieszyła się na czeskich wzgórzach.

- Nie rozumiem - szepnęła. - Zdawało mi się, że na dworze w Pradze poza

mną jest mnóstwo kobiet. Moje miejsce jest tutaj, przy was. Mam się przecież

uczyć, jak uzdrawiać ludzi. - Nie miała nawet cienia wątpliwości, że ten argument

przekona Zaharię. Babcia przecież powtarzała jej przez całe życie, że w jej żyłach

płynie krew uzdrowicielek!

- Wygląda na to, że król Wacław zamierza wyprawić Annę z ogromnym

orszakiem. Wydaje siostrę za mąż bez posagu, toteż choć w ten sposób chce

wywrzeć wrażenie na Anglikach.

- Przecież nie jestem damą dworu... nie potrafię wywierać wrażenia - wyjąkała

Arabella, wysuwając przed siebie bosą stopę. Gardło miała zaciśnięte z rozpaczy.

Pomyślała z lękiem, że jeśli opuści kraj, to może już nigdy więcej nie ujrzy swojej

rodziny. Nie będzie miała okazji dokończyć nauk przy boku babci, nigdy więcej nie

będzie zbierać ziół ani nie poczuje dreszczyku podniecenia, który zawsze

towarzyszył przygotowywaniu nowej mikstury leczniczej. - Nigdy nie żyliśmy jak

szlachta, a ja nie chcę okryć rodziny wstydem!

- To prawda, nie mamy pieniędzy, a jednak możesz się poszczycić równie

szlachetnym pochodzeniem, jak każda inna kobieta na dworze. - Zaharia wyciągnęła

z fałd szaty zwój pergaminu i przeczytała na głos: - Oczekujemy przybycia lady

Arabelli Rowan, córki sir Charlesa Vallii i lady Lurii Rowan, do Pragi w następnym

tygodniu.

- Przecież mój ojciec nigdy mnie nie uznał! - Dotychczas jej to nie

przeszkadzało, wszak wiodła szczęśliwsze życie niż większość znanych jej ludzi.

Był to jednak kolejny argument, który mógł przemawiać na jej korzyść.

- Nie wspominaj o swoim ojcu podczas podróży, moja droga - rzekła Zaharia

niezwyczajnie ostrym głosem. - Twoje dziedzictwo ma większą wagę, niż sądzisz,

ale ta sprawa powinna pozostać w rodzinie.

Nawet Luria, choć zazwyczaj milczała, gdy omawiano ważne sprawy, zdając

się bez reszty na swą matkę, teraz podniosła załzawione oczy i dodała:

- Nie mów nic o przeszłości, córeczko. Rodzina królewska wie, kim jesteś, nie

musisz bronić się przed żadnymi szeptanymi po kątach plotkami.

Zmieszana Arabella po raz pierwszy od długiego czasu zaczęła zastanawiać

się nad ojcem, którego nigdy nie poznała. Słyszała pogłoski, że złamał serce jej

matki, przypuszczała jednak, że rodzice od czasu do czasu spotykali się potajemnie.

Może to był jeden z powodów, dla których kobiety z rodziny Rowanów wystrzegały

się mężczyzn.

Zaharia jednak uznała temat za skończony i przeszła do innych, pilniejszych

spraw.

- Czas cię goni, kochanie. Jutro się spakujesz, bo inaczej nie zdążysz przybyć

do Pragi wystarczająco wcześnie, by przygotować się do podróży jak należy. Nie

masz wyboru, musisz nas opuścić.

- Nie, proszę... - szepnęła tak cicho, że te błagalne słowa nie zyskały żadnej

mocy, zamarły na krawędzi ust.

Chciałaby je powtórzyć głośno, do prośby dodać żądanie, wykrzyczeć swój

strach, swój protest, bezradnie jednak milczała. I łudziła się wbrew rozumowi, że to

wszystko nieprawda. Po prostu nie wierzyła własnym uszom. Było jej gorąco i z tru-

dem chwytała oddech w dusznym pomieszczeniu. Poczuła, że musi wyjść, pobiec

przed siebie wraz z jesiennym wiatrem, poczuć ziemię pod stopami. Zaharia objęła

ją i mocno uścisnęła.

- Bądź silna, Arabello. Pokaż swoim krajanom, że krew Rowanów nie jest w

niczym gorsza od krwi innych szlachetnych rodów.

- Mam zostawić wszystko, co jest mi bliskie, i stać się kimś, kim nie jestem? -

niemal krzyczała, ledwie się hamując, niebezpiecznie bliska niedopuszczalnego

wybuchu, lecz zaraz dodała wyważonym już, choć zdradzającym gorycz głosem:

- Przygotowywałaś mnie na inny los, babciu... - Los, z którym tak bardzo

pragnęła się zmierzyć i poświęcić mu się bez reszty. Całkiem niedawno, myśląc o

swej przyszłości, pojęła znaczenie słowa „posłannictwo". Tak, została naznaczona

posłannictwem, co nadawało głęboki sens jej życiu, napawało wewnętrzną harmonią

i szczęściem. A teraz to wszystko miałaby porzucić i zatonąć w chaosie? W świecie,

w którym nie znała żadnych dróg i ścieżek? Nie tak to miało być! Ledwie zaczęła

cokolwiek rozumieć, już jako mała dziewczynka podziwiała niezwykłą wiedzę i

umiejętności babci i była całkowicie pewna, że kiedyś sama zostanie równie znaną i

szanowaną uzdrowicielką. To było jej przeznaczenie, jej miejsce wśród ludzi na tym

padole!

- Bello, jeśli chcesz stać się mądrą kobietą, to musisz najpierw zobaczyć

trochę świata. Zawsze wiedziałam, że nadejdzie dzień, gdy przyjdzie ci zmierzyć się

279. Rock Joanne - Rycerz i Cyganka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: