Zagadka dzikiej wyspy.pdf

Gra

Tomasz Kucza

Z agadka D zikiej W yspy

ekologiczna gra fabularna

wersja 1,0

“Zagadkę Dzikiej Wyspy” dedykuję gorylicy Eﬁ .

system stworzony na potrzeby

nibykonkursu z forum autorskie.fora.pl

pod patronatem Wieży Snów

Gra

Wstęp

Gra dzieje się na wyspie, która uważana jest za wir-

tualną rzeczywistość, ale nie wiadomo, czy jest nią na-

prawdę. Aby rozpocząć rozgrywkę potrzebujesz kilku gra-

czy (minimum dwóch oprócz Siebie, czyli Mistrza Gry),

kostkę dziesięciościenną (k10) oraz wydrukowane karty

postaci (po jednej na gracza), które znajdziesz na końcu

podręcznika.

Powstanie Dzikiej Wyspy

Dzika Wyspa została utworzona przez spółkę-widmo

Hefajstos założoną przez bliżej nieokreśloną grupę pol-

skich informatyków. Według wiedzy przebywających na

wyspie ludzi, ﬁrma zorganizowała testy środowiska wir-

tualnego do polowań i zaprosiła do współpracy różnych

bogaczy z żyłką myśliwską. Przez długi czas oddawali się

sportowi, a w międzyczasie system był doskonalony.

Pewnego dnia kontakt ze światem rzeczywistym zaczął

się rwać, a umarli (po śmierci uczestnik zabawy odradza

się) zaczęli powracać odmienieni – na ciele i umyśle.

Uczestnicy myśliwskiej rozgrywki przestraszyli się i pró-

bowali wydostać, ale okazało się, że nie da się opuścić

krainy Dzikiej Wyspy.

Z zewnątrz przybył jeszcze tylko technik Roberto, któ-

ry zapowiedział, że prowadzone są prace nad przywróce-

niem kontroli w wirtualnej rzeczywistości. Mężczyzna nie

potraﬁ jednak dobrze kłamać i większość bogaczy zrozu-

miała, że śmierć w świecie Dzikiej Wyspy może równać

się śmierci w rzeczywistości. Wywołało to panikę, a tech-

nik został uwięziony przez frakcję Danielsa – syna bogate-

go przedsiębiorcy z Wielkiej Brytanii.

Biała Goryca

Młoda gorylica albinos o śnieżnym futrze i czerwonych

oczach nazywana jest przez wszystkie zwierzęta Białą Go-

rycą. Otaczana przez mieszkańców Dzikiej Wyspy kultem

jest uważana za stworzycielkę wyspy, matkę wszelkiego

życia. Ludzie zaś to Intruzi, którzy wkroczyli brutalnie do

świata zwierząt ze strzelbami, materiałami wybuchowy-

mi i maszynerią. Służą Porządkowi i starają się zniszczyć

Przyrodę.

Biała Goryca nie mówi, porusza się bezgłośnie, wyda-

je się sunąć w powietrzu. Mądrym spojrzeniem potraﬁ

przekazać obrazy i myśli do głowy gotowych na to osób.

Ludzie zbytnio oddaleni od przyrody nie rozumieją prze-

kazów – dla nich to tylko niezrozumiały kalejdoskop barw.

Im bardziej popadają w szaleństwo, im bardziej stają się

zwierzętami, tym łatwiej przychodzi zrozumienie. Jak

każdy goryl Biała jest łagodna i cierpliwa.

Gracze i Mistrz Gry

„Zagadka Dzikiej Wyspy” przypomina typowe gry fabu-

larne. Mistrz Gry opowiada co się dzieje, gracze kierują

losami wybranych bohaterów. Nazwa „ekologiczna” od-

nosi się do tematyki – gra pokazuje, że walcząc z Przyro-

dą i wprowadzając Porządek, niszczymy nasze korzenie,

co może mieć tragiczne skutki.

Kim będą gracze, zależy od koncepcji Mistrza Gry, który

wymyśla kampanię składającą się z kolejnych scenariuszy

i zwieńczoną uwolnieniem Białej Gorycy albo zniszcze-

niem wyspy (więcej w rozdziale Zakończenia i co dalej ).

Poniżej przedstawiam propozycje zawiązania akcji i spro-

wadzenia graczy do rzeczywistości Dzikiej Wyspy.

1. Naukowcy: Gracze zostali wezwani listownie przez

profesora Gabriela Hertza do uczestnictwa w niezwykłym

projekcie badawczym. Skuszeni wysokimi płacami, zgo-

dzili się przybyć do Monachijskiego Instytutu Wysokich

Energii w Monachium. Na miejscu dowiedzieli się szcze-

gółów sprawy: Greenpeace odkrył niezwykłe zgrupowa-

nie myśliwych, bywalców safari pod przewodnictwem

Charliego Danielsa – syna właściciela największej ﬁrmy

trudniącej się wyrobem broni myśliwskiej. Greenpeace

chce zbadania sprawy, ale okazuje się, że sytuacja jest

bardziej skomplikowana niż się wydaje – myśliwi zamknę-

li się w kamienicy w Sarachowie (Polska) i nie wychodzą

stamtąd od ponad miesiąca. Sprawa zaintrygowała także

wywiad niemiecki, który zgodził się przeprowadzić śledz-

two. Agenci zwerbowali jednego z pracowników Hefaj-

stosa (okazało się przy okazji, że właściciele posługują

się fałszywymi dowodami). Dowiedzieli się od niego, że

polowanie odbywa się w wirtualnej rzeczywistości, ale

coś nie zadziałało i od miesiąca uczestnicy nie są odłą-

czani od komputera. Przekazał agentom urządzenia do

przeniesienia się do świata Dzikiej Wyspy, po czym znik-

nął bez śladu.

Urządzenia (interface’y) to niewielkie stalowe pojem-

niczki z… płynem ﬁzjologicznym. Po wstrzyknięciu do żył,

człowiek zapada w śpiączkę (według zapewnień zwerbo-

wanego, przenosi się do wirtualnej rzeczywistości). Po-

nieważ agenci stracili tak dwóch ludzi, teraz zamierzają

skorzystać z okazji i resztę pojemniczków przetestować

na graczach. Informacja o działaniu urządzeń nie musi

zostać im przekazana, ważne by zostali poinstruowani

przez Greenpeace oraz Gabriela Hertza, że mają szukać

śladów łamania prawa, znęcania się nad zwierzętami oraz

starali się zapamiętać osoby zaangażowane.

2. Myśliwi: Gracze są miłośnikami polowań na grubego

zwierza, często wyjeżdżają na wyprawy. Tym razem ofer-

ta była dziwna, ale kusząca – podróż na tropikalną wyspę

organizowana przez ﬁrmę z Sarachowa. Po przyjeździe

na miejscu okazało się, że to „tylko” wirtualna rzeczy-

wistość, ale obietnice pracowników Hefajstosa są kuszą-

ce – nieograniczona możliwość polowania na najdziksze

zwierzęta. A gdy system przejdzie fazy testów, wprowa-

dzone zostaną dodatkowe tereny oraz bestie.

3. Bez pamięci: Budzą się na wyspie bez pamięci.

W retrospekcjach odkrywać będą przeszłość. Okaże się,

że stanowili oddział specjalny wyznaczony do zbadania

sprawy Hefajstosa. Ogłuszeni i przeniesieni na wyspę po-

czątkowo nie będą zdawać sobie sprawy, że to wirtualna

rzeczywistość – łatwiej wtedy przyjdzie im zrozumieć, że

wirtualność świata Dzikiej Wyspy jest wątpliwa.

W każdym przypadku, po wstrzyknięciu specyﬁku, za-

padają w śpiączkę i budzą się na Dzikiej Wyspie. Najle-

piej gdyby od razu wpadli w łapy Małpich Piratów i zosta-

li zwerbowani przez Szargora do ratowania Białej. Jeśli

jednak są myśliwymi, mogą oddać się „sportowi”, a na-

wet uczestniczyć w pojmaniu gorylicy i dopiero wtedy

dowiedzieć się o konsekwencjach.

W dalszej części podręcznika będę się zwracał do Mi-

strza Gry – dla niego jest bowiem przeznaczony. Gracze

wszystkiego o grze dowiedzą się podczas pierwszej sesji

i najlepiej gdyby nie czytali dalej.

Pojmanie Białej i Skażony Las

Główną osią każdej kampanii w „Zagadkę Dzikiej Wy-

spy” stanowić będzie uwięzienie duszy Białej. Jeśli gra

zdobędzie popularność, być może powstanie kiedyś do-

datek, który rozwinie fabułę dalej w przyszłość i zapre-

zentuje nowe możliwości rozgrywania scenariuszy na

wyspie.

Od ciebie zależy, kto porwie Białą. Jeśli gracze nie

skoncentrują się na czymś innym, najpewniej będą się

starali uwolnić duszę gorylicy i tym samym uratować wy-

spę i siebie. W kolejnych scenariuszach mogą pokonywać

Gra

kolejne przeszkody na drodze do odkrycia, kto i dlaczego

ukrywa Gorycę, aby ostatecznie spróbować odbić małpę

– najprawdopodobniej z pomocą Małpich Piratów.

W każdym bądź razie pewnego dnia, myśliwi nadal

bawili się możliwościami nowego świata podzieleni już

na trzy rywalizujące obozy i urządzili polowanie na nie-

typową małpę. Doszło do kilku starć, ostatecznie gorylica

została zabita, a dusza uwięziona w szklanym słoju. Ktoś

przywłaszczył sobie i ukrył pojemnik. Dzięki Białej potraﬁ

kierować oszalałymi zwierzętami, a także używać różne-

go rodzaju mocy, które opisane zostały w rozdziale Moce

Białej na końcu podręcznika.

Skażony Las wypełniają uschnięte drzewa i zgniłe rośli-

ny. Zwierzęta i ludzie, którzy zetkną się ze skażoną strefą

szaleją i rzucają się na każdego, kogo ujrzą – powodem

są opary śluzu pokrywającego ziemię (gracze tracą Punkt

Duszy). Ludzie mogą chodzić przez zniszczone tereny, je-

śli użyją masek na twarz, co stanowi wystarczającą ochro-

nę przed zapachem. Goryle odkryły to wcześniej i dzięki

temu Skalista Zatoka, gdzie ukrywają się Małpi Piraci jest

– póki co – bezpieczna i myśliwi, chociaż podejrzewają

gdzie leży, nie potraﬁą się do niej dostać.

Małpi Piraci

Małpi Piraci to gromada małp różnych gatunków (a tak-

że dwóch lemurów, szczura i delﬁna), którzy początko-

wo zajmowali się atakowaniem ludzkich posterunków, by

zdobyć żywność i broń. Dopiero zjednoczeni pod władzą

Szargora ujrzeli walkę z ludźmi przez pryzmat starcia

Przyrody z Porządkiem. Gdy powstał Skażony Las, Szar-

gor od razu podejrzewał, że powodem są ludzie. Dlate-

go przeniósł Bambusowy Zamek – siedzibę piratów – do

zabezpieczonej Skalistej Zatoki i zaczął ostre ataki na

trzy obozy. Ludzie odpowiedzieli ogniem, który kosztował

małpy wiele dusz. Szybko bowiem okazało się, że rein-

karnacja nie jest już tak prosta jak kiedyś i za którymś

razem można odejść na zawsze.

Kiedy Szargor dowiedział się o zniknięciu Białej, zro-

zumiał, że dusza gorylicy odeszła albo została uwięziona.

Ma nadzieję, że stało się to drugie i zrobi wszystko, by

uwolnić Matkę Życia. Kiedy spotka lub uwięzi graczy, uj-

rzy w nich sposób na realizację planów – mogą wszakże

łatwiej dostać się do obozów wroga i wybadać sprawę.

Wytłumaczy graczom sytuację i poprosi o pomoc.

Jednooki Szargor

Szargor to stary, czterdziestoletni goryl o siwej bro-

dzie, wódz Małpich Piratów. Oko stracił kilka lat temu

w walce z dzikim niedźwiedziem. Ma dobrą pamięć i choć

wiek mu już doskwiera, nadal rządzi silną ręką. Na co

dzień zasiada w Bambusowym Zamku, skąd zarządza ak-

cjami, których podejmują się małpy.

Na ramieniu nosi pas z nabojami do ulubionej dwu-

rurki, a gdy wyrusza na ląd, chowa pusty oczodół pod

czerwoną opaską. Sprawiedliwy i spokojny jest ogarnięty

pasją uratowania Białej. Z chęcią pomoże graczom, na-

wet wypożyczy statek z załogą, jeśli złożą przysięgę, że

wykonają zadanie. Jest łatwowierny, ale zdrajcom nie

wybacza nigdy. Zna wiele legend z dawnych czasów, któ-

re lubi opowiadać. Jako pierwszy domyślił się, co spowo-

dowało powstanie Skażonego Lasu oraz dlaczego wśród

zwierząt i ludzi rozprzestrzenia się szaleństwo.

Jego ulubione powiedzenie to „Małpy trzymają się ra-

zem”.

Bambusowy Zamek

W niewielkiej zatoczce (Skalistej Zatoce) otoczonej

skalistym klifem, wznosi się na palach zamek małpich pi-

ratów. Wysoki, dobrze utrzymany posiada pięć lądowisk

dla okrętów powietrznych, sporo łodzi zarówno wodnych

jak i latających. Większość mieszkańców to małpy różne-

go rodzaju. W wieży mieszka Jednooki Szargor, dowódca

piratów. Stary gory rzadko wyrusza jeszcze na wyprawy,

zastępuje go trzech kapitanów – czimpani Rudy Grzbiet,

goryca Kaszel i dwóch braci bliźniaków – pawiany Sigmo

i Mal.

Okręty powietrzne

Małpy dysponują pięcioma okrętami powietrznymi.

Trzy z nich są w ruinie po starciach z ludźmi, ale dwa

nadal latają. Statki przypominają stare żaglowce, ale za-

miast masztów mają śmigła, które poruszane są niezwykle

mocnym silnikiem napędzanym kryształami zbieranymi na

pustyni (gracze mogą być zmuszeni uzupełniać zapasy pa-

liwa), który działa w niewyjaśniony sposób – najpewniej

dzięki magii wirtualnej rzeczywistości.

Ludzie przeciwstawiają się statkom z pomocą ręcznych

wyrzutni rakiet oraz kilku helikopterów rozdzielonych

między obozami. Małpy zestrzeliły już dwa śmigłowce,

ale w starciach omal nie straciły trzech z pięciu statków

(które teraz stoją bezczynnie i czekają na naprawy).

Nie całkiem wirtualny

Świat Dzikiej Wyspy, chociaż według pracowników He-

fajstosa to wirtualna rzeczywistość, jest nieodróżnialny

od prawdziwego świata – wszystko wygląda, brzmi, pach-

nie i w dotyku jest niezwykle realne. Niektóre wzmianki

Szinów i technika Roberto mogą doprowadzić graczy do

wniosku, że niekoniecznie świat wyspy jest wirtualny. Co

jest prawdą, zależy od ciebie – pamiętaj jednak, by być

konsekwentnym i wymyślić czym jest Dzika Wyspa wcze-

śniej. Jeśli nie wirtualem, to czym? Wytworem umysłu

Białej Gorycy (może gorylica jest w naszym świecie pod-

łączona do komputera i w śpiączce tworzy realia wyspy?),

równoległym wszechświatem, majakami wywołanymi

w ludziach przez naładowanego dragami telepatę, a mo-

że jeszcze czymś innym?

Dusze

Zabity człowiek, zwierzę, a nawet roślina uwalnia du-

szę – eteryczną zjawę, która przemieszcza się z wiatrem

i po pewnym czasie może się na nowo zmaterializować.

Dusz nie posiadają tylko nieliczne istoty na wyspie – patrz

Zewnętrzni . Ludzie i zwierzęta mogą reinkarnować

w swojej postaci wraz z pierwszym promieniem świtu,

o ile posiadają dość energii. W przeciwnym razie rozwie-

wają się na zawsze. Rośliny czasem reinkarnują w nasio-

nach, które dzięki temu kiełkują.

Każda z dusz przypomina istotę rasy, do której należy.

Dusze drzew są wysokie z wydłużonymi, podobnymi mac-

kom gałęziami, poruszają się dostojnie, po pożarach albo

wycinkach całe gromady przemieszczają się, by ostatecz-

nie zaniknąć w głębi lasu.

Od uwięzienia Białej Gorycy każda reinkarnacja ludzi

wiąże się z utratą cząstki człowieczeństwa i powolną za-

mianą w zwierzę lub roślinę.

Gracze mogą reinkarnować o świcie, o ile posiadają

chociaż jeden Punkt Duszy. W innym przypadku po pro-

stu umierają. Każda śmierć osłabia duszę o jeden punkt.

Punkty Duszy można także utracić w torturach albo w wy-

niku traumatycznego przeżycia.

Reinkarnując umarli odzyskują na powrót wszystko co

posiadali w momencie, gdy pierwszy raz pojawili się na

wyspie. Jeśli zostali okaleczeni, teraz są cali, jeśli coś

zgubili, teraz mają na powrót.

Dzika Wyspa

Gracz zakreśla na karcie wybrany okrąg z Trójkąta Du-

szy. Wiąże się to ze zmianami wyglądu lub osobowości,

szczegóły opisane są w rozdziale Patron i Trójkąt Duszy .

Początkowo stan duszy trwał do momentu, aż podpięty

do systemu człowiek wprowadził nowe ustawienia. Mógł

też wybrać miejsce i czas reinkarnacji. Teraz po śmierci

odczuwa się rodzaj zawieszenia, stan podobny do snu.

Można po udanym teście psychiki i wypracowanej odpo-

wiedniej umiejętności (Mistyka) świadomie kierować ru-

chami ducha i dzięki temu przenieść się w jakieś miejsce

przed reinkarnacją. W innym przypadku gracze są zdani

na wiatr, który przenosi dusze z miejsca na miejsce. Prze-

budzenie następuje zawsze dokładnie o świcie.

Języki

Zarówno ludzie jak i zwierzęta na wyspie porozumie-

wają się wspólną mową. Nie jest to żaden znany graczom

język, ale wygląda na to, że potraﬁą nim mówić bez pro-

blemów. Nie wszystkie zwierzęta mówią, ale wszystkie

małpy, większe ssaki i gady, a także niektóre ryby (rekiny)

i ptaki (papugi), tak.

Myśliwi i inni świadomi przybysze z zewnątrz będą

wiedzieć od techników z Hefajstosa, że rzeczywistość

wyspy posiada automatycznego tłumacza, który pozwala

na grę ludziom, którzy nie znają nawzajem swoich ję-

zyków. Stąd np. Japończycy bez problemu dogadują się

z Polakami.

Co się stało z krainą?

Najwyraźniej sztuczna inteligencja odpowiadająca za

naturę wyspy przebudziła się i zyskała świadomość. Tylko

Biała potraﬁ kontrolować Dziką Wyspę. Jeśli założysz, że

świat wyspy nie jest wirtualny, możesz uznać Gorycę za

boginię albo istotę energetyczną, która steruje rzeczywi-

stością i stara się powstrzymać ludzi przed zniszczeniem

jej świata.

Zwierzęta i rośliny

Poza drobnymi stworzeniami, większość zwierząt na

wyspie to gatunki, które są ulubionym obiektem polowań

– małpy, żubry, krokodyle, lwy – żyją w pięciu różnych

strefach klimatycznych, na które podzielona jest wyspa.

Wszystkie z większych zwierząt potraﬁą mówić (w dziw-

nej mowie wspólnej), mniejsze zazwyczaj są nieme, ale

niektóre (np. Szczur należący do Małpich Piratów) znają

język i doskonale się porozumiewają. Więcej o poszcze-

gólnych rasach zwierząt w omówieniu stref klimatycz-

nych wyspy.

Dzika Wyspa

Dzika Wyspa posiada pięć stref, których klimat różni

się drastycznie. W granicach pomiędzy strefami zazwy-

czaj zachodzą dziwne zjawiska – na przykład na skraju

lasu tropikalnego lód gwałtownie paruje. Zazwyczaj też

strefy oddzielone są warstwą mgły z powodu różnych

temperatur, na granicach (zwanych Pasami) tworzą się

burze i gwałtowne wichury.

niedźwiedziami, które nauczyły się korzystać z różnych

mocy, zwierzęta z Lodowca najczęściej stają się biernymi

oﬁarami myśliwych. Pingwiny chowają się w jaskiniach na

skraju lodowca, ale foki i powolne morsy giną setkami.

Sawanna

Z małp spotkać tutaj można koczownicze plemiona

wianów (nazwa pawianów), które – podobnie jak ludzie

– polują na inne zwierzęta, często używając wykradzionej

myśliwym broni. Nie gardzą także mięsem ludzkim oraz

innych małp, stąd nie są zbyt lubiane.

W centrum równiny oprócz antylop i stad zebr, sporo

jest wielkich kotów, hien oraz sępów i innych dużych pta-

ków. Lwica Sahara wraz z grupą innych wielkich kotów

stara się zorganizować zwierzęta, by przeciwstawić się

atakom ludzi, którzy upodobali sobie szczególnie lwie

głowy jako trofea. Czasem koty łapią do pomocy – jako

niewolników – wianów albo małpy z dżungli.

Przy rzece gromadzą się liczne stada słoni, które pró-

bują zorganizować opór, ale najczęściej po prostu unikają

miejsc najczęściej odwiedzanych przez ludzi.

Pustynia

Najbardziej opustoszała kraina. Często ignorowana

przez myśliwych, jako że niewiele można tutaj zdobyć

punktów. Natknąć się można na lisy fenki oraz padlino-

żerne ptaki.

Góry

W klimacie umiarkowanym żyje sporo mniejszych

zwierząt, z których mową posługują się – najczęściej pa-

dają też oﬁarami myśliwych – tylko największe. Dobrze

zorganizowane są dziki i wszelkie odmiany kun i łasic.

Niedźwiedzie potraﬁą się obronić przed ludźmi, ale po-

zostają samotnikami.

Strefy i zwierzęta

Las tropikalny

Rozległa dżungla, pełna małp, węży, lian, rozciąga się

na obszarze wielu kilometrów, zaś na granicach znajdują

się lasy bambusowe i mokradła. Jest wilgotno, w każde

południe spada gwałtowna ulewa, która potraﬁ przemo-

czyć człowieka w kilka sekund.

Na południu kryje się Skalista Zatoka, w której wznosi

się nawodna siedziba piratów – Bambusowy Zamek. Stam-

tąd startują okręty powietrzne Małpich Piratów. Las prze-

cina rzeka wypływająca z gór. Koryto jest szerokie, woda

płynie spokojnie, ale biada przypadkowemu pływakowi

– w wodach czatują na nieostrożnych krokodyle. Oﬁarami

bestii padają zwierzęta przy wodopoju, a czasem pobra-

tymcy, bowiem gady toczą zażartą walkę o terytorium

podzielone na klan Kłów oraz klan Złotego Oka.

W koronach drzew znajduje się kilka wiosek szympan-

sów oraz orangutanów, a na skraju, w pobliżu sawanny

osady pawianów. Goryle budują na noc gniazda, prze-

mieszczają się ciągle z miejsca na miejsce. Siedziby małp

padały często oﬁarami Małpich Piratów, ale od kiedy zja-

wili się ludzie, to oni są głównym celem, a Szargor nie

pozwala atakować innych zwierząt.

Lodowiec

Domena niedźwiedzi polarnych, fok, walecznych mor-

sów oraz innych stworzeń nawykłych do zimna. Poza

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: