Kolekcjoner Sztuki.pdf

kolekcjoner sztuki

- 1 -

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Fale rozbijające się o piaszczystą plażę... Ciepły wietrzyk

przemykający wśród palm... A może tak: Bezkresne błękitne niebo

pełne pierzastych, białych chmur...?

Nic z tego.

Bella Swan otworzyła oczy i przygryzła wargę, skupiając uwagę na

młotku licytatora. Pozbawione sensu były próby zachowania w tej

akurat chwili spokoju; nie w sytuacji, gdy mocno waliło jej serce, a

dłonie śliskie były od potu.

Nie w sytuacji, gdy wciąż czuła na sobie jego spojrzenie.

Nie miała pewności, kiedy tu wszedł, wiedziała jedynie, że nie było

go na sali, kiedy zajmowała swoje miejsce przed rozpoczęciem

licytacji. Najpierw poczuła, że robi jej się coraz bardziej gorąco,

potem zaczęło łaskotać ją w brzuchu, a kiedy odwróciła głowę, on tam

był. Patrząc.

Na nią.

Może miała szminkę na zębach...

Przesuwając po nich nerwowo językiem, pozwolila sobie na jeszcze

jedno spojrzenie spod gęstych rzęs i jej puls ponownie przyspieszył.

Mężczyzna stał pod ścianą, nawet nie próbując udawać

zainteresowania głosem licytatora ani ofertami składany-mi przez

zgromadzonych na sali osób. Było w nim coś fascynującego, co

kazało jej przechylić głowę i wpatrywać się w niego otwarcie,

przesuwając spojrzeniem po szerokich ramionach i szczupłej, opalonej

twarzy.

Może skądś go znała?

No, ale taką twarz na pewno by zapamiętała.

Biorąc głęboki oddech, Bella obróciła w dłoniach zrolowany program

aukcji i spróbowała przekierować swoje myśli, do czego nakłaniał ją

ten drogi terapeuta, którego znalazł dla niej James, jej brat. Kiedy

czuła przypływ emocji, miała myśleć o czymś spokojnym. Posłusznie

spróbowała jeszcze raz tej sztuczki z plażą.

On nadal na nią patrzył.

Bella rozłożyła nerwowo program. Jeszcze dwa przedmioty. Druciany

żyrandol nie znalazł nabywcy i na jego miejscu pojawił się

ceramiczny dzban. A po nim nadejdzie kolej na duży obraz,

oprawiony w ciężką ramę. Obraz, który miała nadzieję, że za kilka

minut stanie się jej własnością. A potem będzie mogła opuścić to

- 2 -

duszne, zatłoczone pomieszczenie i uciec od niepokojącego...

podniecającego spojrzenia nieznajomego.

Obraz ten bez wątpienia stanowił idealny prezent dla babci i fakt, że

Bella zjawiła się w domu aukcyjnym akurat w tym tygodniu, kiedy go

wystawiono na sprzedaż, stanowił niezwykłe zrządzenie losu.

Choć właściwie to wiara w zrządzenia losu była kolejnym nawykiem,

którego powinna się wyzbyć. Drogi terapeuta twierdził, że to ważne,

by zaczęła brać odpowiedzialność za własne czyny i reakcje, zamiast

zrzucać winę na zrządzenie losu czy przeznaczenie. Albo horoskopy.

Westchnęła. To wcale nie było takie proste.

Młotek ogłosił koniec licytacji i Bella wyprostowała się, całą swoją

uwagę skupiając na licytatorze.

- Pozycja numer czterysta sześćdziesiąt pięć - oświadczył znudzonym

głosem. - Czarujący amatorski obraz olejny przedstawiający piękny

francuski dwór. Kto rozpocznie licytację od dwudziestu funtów?

W pierwszym rzędzie nastąpiło małe poruszenie. Kobieta z rudymi

włosami uniosła rękę.

- Dwadzieścia funtów pani w pierwszym rzędzie. Trzydzieści funtów

oferuje pan...

Nastąpiło szybkie przebijanie ofert, przez co cena podskoczyła do

dziewięćdziesięciu funtów. Odkąd Bella zrezygnowała ze studiowania

sztuki i podjęła pracę u Alice w jej sklepie z antykami w Notting Hill,

można powiedzieć, że stała się znawczynią taktyk aukcyjnych.

Wiedziała, że z włączeniem się do licytacji warto zaczekać na

odpowiedni moment. Nadszedł on chwilę później, kiedy licytator

rzucił cenę stu funtów, a kobieta w pierwszym rzędzie pokręciła

głową.

- Czy ktoś da sto funtów?

Bella zdecydowanie uniosła rękę.

Jej ofertę natychmiast przebił znany jej z widzenia diler, siedzący dwa

rzędy przed nią.

- Sto dwadzieścia? - zapytał licytator.

Bella kiwnęła głową i miała ochotę krzyczeć z radości, kiedy

zobaczyła, że diler kręci głową.

- W takim razie sto dwadzieścia funtów, oferowanych przez

ciemnowłosą, młodą damę. Sto dwadzieścia po raz pierwszy...

- 3 -

Bella wcisnęła dłonie do kieszeni czarnego lnianego żakietu i

zacisnęła kciuki tak mocno, że aż ją zabolało. Nie stać jej było na to,

by cena jeszcze bardziej wzrosła.

- ...po raz drugi...

- Sto dwadzieścia funtów po raz... - Licytator urwał z zaskoczeniem. -

Proszę pana? W samą porę, dziękuję. Mamy więc sto trzydzieści

funtów.

Bella nie musiała się odwracać, by wiedzieć, kto przebił jej ofertę.

Jakoś udało jej się zdusić jęk frustracji. Blefowanie i brawura - oto, co

jej teraz było potrzebne.

Wyprostowała się i oparła pokusie, by się odwrócić i spiorunować

tego mężczyznę wzrokiem. Zamiast tego skupiła całą uwagę na tym,

by wyglądać na pewną siebie, a nawet lekko znudzoną i poirytowaną.

Widywała już takie przypadki. Kluczem do sukcesu była totalna

niefrasobliwość. Musiała wyglądać jak kobieta, która była gotowa

kupić ten obraz za każdą cenę; jak kobieta, która przyzwyczajona jest

do tego, że otrzymuje wszystko, czego zapragnie.

- Sto czterdzieści.

Czy to był naprawdę jej głos? Doskonale. Brzmiał on tak, jakby jego

właścicielka wiedziała, co robi, a uświadomienie sobie tego sprawiło,

że Bella lekko się uśmiechnęła.

Chwila euforii okazała się jednak bardzo krótka; jego reakcja była

natychmiastowa.

- Dwieście.

Bella nie mogła się powstrzymać, by nie odwrócić głowy w stronę,

skąd dochodził ten głos. Był niski, chropawy i zupełnie obojętny.

Mężczyzna patrzył prosto na nią.

Gdy ich spojrzenia się skrzyżowały, poczuła, jak jej całe ciało

sztywnieje.

- Proszę pani? Oferuje pani dwieście dziesięć?

Na chwilę Bella zapomniała o licytatorze. I o obrazie. Prawdę

powiedziawszy, to w tamtej akurat chwili miałaby problem z

przypomnieniem sobie własnego imienia. Oczy tego mężczyzny były

ciemne - niesamowicie ciemne - i nawet z takiej odległości

dostrzegała w nich niebezpieczny błysk. Gdy tak wpatrywała się w

niego, zobaczyła, jak jego jedna brew unosi się lekko. Pytająco.

Prowokacyjnie.

- Tak.

- 4 -

- Dwieście dziesięć pani...

- Trzysta.

Bella zamknęła na sekundę oczy, gdy głos mężczyzny przerwał

wyliczankę licytatora. Wypowiedział to słowo cicho, niemal

przepraszająco, jakby jej porażka była z góry przesądzona. Ale w jego

głosie słychać było także znudzenie i nutkę zniecierpliwienia i

wyczuła, że pragnie on jak najszybciej zakończyć sprawę zakupu tego

obrazu.

- Trzysta dziesięć.

Słowa te wydostały się z jej ust, nim była je w stanie powstrzymać.

Było to daremne - powodował to nienaganny krój jego ciemnego

garnituru i otaczająca go trudna do zdefiniowania aura bogactwa. Ale

ta jego ewidentna obojętność podziałała na Bellę jak płachta na byka.

On ledwie spojrzał na ten obraz. Nie mógł pragnąć go tak bardzo, jak

ona. Istniała więc taka ewentualność, że robił to po to tylko, by ją

zirytować.

- Pięćset.

Bella pomyślała nieprzytomnie, że ten mężczyzna ma niesamowite

usta. Pełne i pięknie wykrojone. Uśmiechnął się teraz lekko, jakby

rozbawił go jakiś żart.

Na sali rozległ się pomruk zainteresowania. Bella czuła na sobie

spojrzenia siedzących przed nią ludzi, którzy z ciekawością odwracali

głowy. Jedynie opierający się o ścianę mężczyzna pozostał nie-

wzruszony, wwiercając się w nią spojrzeniem.

W żyłach Belli buzowała adrenalina. Oderwała wzrok od

nieznajomego i ponownie skoncentrowała się na obrazie. W ciągu

dwóch lat studiów nauczyła się wystarczająco, by wiedzieć, że to nie

było jakieś wyjątkowe dzieło, ani piękne, ani wartościowe. Dla niej

znaczenie miała tematyka tego obrazu. To anonimowe płótno

przedstawiało dom rodowy jej babci. Był on częścią jej dziedzictwa i

myśl ta dodała jej nowej energii.

- Pięćset pięćdziesiąt.

Jakby w zwolnionym tempie odwróciła się, by spojrzeć na

nieznajomego, i zobaczyła, jak jego ramiona unoszą się lekko i

opadają.

- Sześćset.

- Siedemset.

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: