Ścibor-Rylski Aleksander - Pierścionek z Końskiego Włosia.pdf - Powstanie - Mimi101074

tytuł: "Pierścionek z końskiego włosia"

autor: Aleksander Cibor-Rylski

Zakład Nagrań i Wydawnictw

Związku Niewidomych

Warszawa 1996

Tłoczono pismem punktowym dla

niewidomych w Drukarni Zakładu

Nagrań i Wydawnictw Związku

Niewidomych,

1 3 64 0 0 108 1 40 1 74 1

Warszawa, ul. Konwiktorska 9

1 3 64 0 2 108 1 40 1 74 1

Przedruk z Fundacji

1 3 64 0 0 108 1 40 1 74 1

"Kultura 90",

Warszawa 1991

1 3 64 0 2 108 1 40 1 74 1

Pisał A. Galbarski

1 3 64 0 0 108 1 40 1 74 1

Korekty dokonały

K. Markiewicz

i E. Chmielewska

1 3 64 0 2 108 1 40 1 74 1

`ty

Część pierwsza

#/1

Spojrzałem na zegarek. Było

wpół do drugiej. Wyszedłem spod

drzewa, które chroniło mnie

przed deszczem i skręciłem w

alejkę. Trochę dalej, za niskimi

krzakami, leŜało dwóch chłopców

z ubezpieczenia. Jeden z nich

usłyszał, Ŝe nadchodzę, odwrócił

głowę i zobaczywszy mnie chciał

wstać.

Kiwnąłem mu ręką, Ŝeby nie

wstawał i zobaczyłem, Ŝe lekko

się czerwieni; widocznie

przypomniał sobie odpowiedni

punkt z "Podręcznika dowódcy

plutonu strzeleckiego".

Wyciągnął się z powrotem na

gumowym płaszczu i złoŜył stena

w zgięciu łokcia. Był to sten

Samuraja, poznałem go po

drewnianej rączce, dorobionej

niedawno u zaufanego stolarza i

pomalowanej tuszem na czarno.

Kucnąłem obok chłopca i

popatrzyłem w uliczkę. Była

pusta.

- Schodzą się jeszcze? -

zapytałem.

- Teraz juŜ mało kto -

odpowiedział gorliwie. Oczy miał

zaczerwienione, pewno nie spał

całą noc, jak przed maturą. -

Zdaje się, Ŝe wszyscy juŜ

przyszli. Cała kompania.

- Od dziesięciu minut nikogo

nie było - wtrącił drugi, ten,

który leŜał pod ogrodową ławką.

Marynarkę na plecach miał całą w

wilgotne pasy, jakby go

spryskiwano przez szablon. -

Równo dziesięć minut temu

przyszedł ostatni facet od

Suskiego.

- Równo dziesięć minut temu -

powtórzyłem bezmyślnie patrząc

ciągle w uliczkę. Były tam

domki, ogródki i furtki, ale

nikt z nich nie wychodził.

- Sprawdzałem na zegarku -

powiedział nerwowo chłopak.

- Aha, sprawdzałeś.

Chłopak umilkł i tylko czasami

z urazą zerkał ku mnie spod

swojej ławki. MoŜe czekał, Ŝe

się uśmiechnę? Tak, z pewnością

na to właśnie czekał, ale ja

pomyślałem o tym dopiero

później, gdy juŜ wróciłem do

parku.

Kastet i Albatros, dowódcy

dwóch pozostałych druŜyn, tkwili

wciąŜ jeszcze pod tym samym

drzewem, pod którym ich

zostawiłem. Rozmawiali - to

znaczy Kastet słuchał ze skąpym

uśmiechem na wielkich, silnych

wargach, w których jak zawsze

trzymał słomkę czy trawkę.

Albatros zaś gadał jak najęty,

po prostu usta mu się nie

zamykały ani na moment. "My jego

ciach, on, brachu, trach" i tak

dalej - skrótowo, lecz

niezmordowanie.

Stałem obok niego przez chwilę

patrząc sobie pod nogi, potem

trąciłem go w ramię.

- Pozwól.

- Chwileczkę! - zawołał z

pośpiechem, jakby wystraszony,

Ŝe zgubi wątek i ciągnął swoje

jeszcze szybciej niŜ przedtem.

Zdjąłem stena przez głowę i

wetknąłem go Albatrosowi pod

pachę.

- MoŜesz mi potrzymać?

- Oczywiście, stary! - zawołał

nie patrząc nawet co bierze.

Równie dobrze mogłem podać mu

bucik czy skarpetkę; kiedy

gadał, był zajęty bez reszty.

Ale Kastet od razu przesunął po

mnie tym swoim powolnym, ukośnym

spojrzeniem i zapytał:

- Wybierasz się gdzieś?

Albatros dopiero teraz urwał.

Odwrócił głowę, spojrzał na mnie

przez ramię i chwilę mrugał z

namysłem. Potem róŜowa twarz

błysnęła mu uśmiechem.

- Kupka, co? - powiedział

widząc, Ŝe zdejmuję równieŜ pas

i torbę z magazynkami.

Nie chciało mi się zaprzeczać,

więc przytwierdziłem mu ze

złością i zaraz tego

poŜałowałem. Albatros był

uczynny do niemoŜliwości; ledwie

usłyszał moje słowa, juŜ wtykał

mi w rękę jakiś zwitek. Robił to

zresztą dyskretnie, ale z tą

swoistą odmianą dyskrecji,

obliczoną na wszystko, tylko nie

na ukrycie czegokolwiek.

- Ale resztę mi oddaj -

szepnął przy tym, mrugając

porozumiewawczo. - To mój, Ŝe

tak powiem, cały majątek.

Przynajmniej do czasu, gdy

zdobędę jakąś rolkę na Niemcach.

- Dobrze - powiedziałem i

zdjąłem opaskę. Kastet

natychmiast wyciągnął po nią

rękę.

- Wypuszczamy się na miasto? -

zapytał rozciągając opaskę w

palcach.

Albatros otworzył oczy

szeroko.

- Na miasto?

Podskoczył, jakby nagle

wstąpiły weń siły i złapał mnie

za palec.

- Na miasto? Człowieku, teraz?

Chciał sięgnąć do kieszeni po

zegarek, ale obie ręce miał

zajęte, ograniczył się więc do

spojrzenia w niebo jak stary

Ścibor-Rylski Aleksander - Pierścionek z Końskiego Włosia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: