Coulter Catherine - Młoda pani Sherbrooke.pdf - Romanse PDF - wiolamatrix

C ATHERINE C OULTER

MŁODA PANI SHERBROOKE

ROZDZIAŁ 1

Northcliffe Hall, niedaleko New Romney w Anglii

Maj 1803r.

- Widziałam ją dziś w nocy! Ducha Dziewicy!

- Sinjun, naprawdę? Przysięgniesz, że widziałaś ducha?

Po dwóch pełnych grozy westchnięciach nastąpiły nerwowe okrzyki przestrachu i zarazem

podniecenia.

Tak, to na pewno była ona.

Powiedziała ci, że jest dziewicą? Mówiła coś? Nie bałaś się? Była cała biała? Jęczała?

Wyglądała bardziej jak żywa czy jak umarła?

Głosy coraz bardziej cichły, oddalając się od drzwi, ale wciąż jeszcze słyszał westchnienia

i chichoty. Douglas Sherbrooke, hrabia Northcliffe, dokładnie zamknął drzwi i podszedł do

biurka. Przeklęty duch! Czy Sherbrooke'owie mają po wieczne czasy znosić te

nieprawdopodobne bajdy o nieszczęsnej młodej lady? Rzucił okiem na starannie ułożone

papiery, westchnął, usiadł i popatrzył przed siebie. Zmarszczył brwi. Ostatnimi czasy często

marszczył brwi. Nie dawali mu spokoju, ani na dzień, ani na godzinę. Każdego dnia znosił istne

gradobicie grzecznych, ale upartych wariacji na wciąż ten sam, nudny temat. Musi wziąć sobie

żonę i spłodzić hrabiowskiego dziedzica. Jest coraz starszy, jego męskość słabnie z minuty na

minutę, a on tymczasem trwoni bezcenne nasienie, z którego mają się przecież zrodzić przyszli

Sherbrooke'owie. Winien w prawowitym związku obdarzać nim swą żonę, a nie rozrzucać po

śmietnikach świata, przed czym przestrzega Biblia. Na świętego Michała skończy trzydzieści

lat, przypominali wujowie i ciotki, kuzyni i podstarzali domownicy, którzy znali go od chwili,

gdy drąc się wniebogłosy wyszedł z łona matki. Przyjaciele-prześmiewcy, kiedy już raz uczepili

się tego tematu, nie przestawali wygłaszać swoich impertynencji. Marszczył wtedy brwi, tak jak

teraz, i mówił, że skończy trzydzieści lat na przyszłego, nie na tego świętego Michała. W tym

roku będzie miał dopiero dwudzieste dziewiąte urodziny, a teraz ma dwadzieścia osiem lat. Na

litość boską, przecież dopiero maj, do września daleko. Właściwie to niedawno zaczął

dwudziesty ósmy rok, przyzwyczaja się do tego, że już nie ma lat dwudziestu siedmiu. Cóż to

znowu za „poważny wiek”! Hrabia spojrzał na stojący na kominku pozłacany zegar z brązu.

Gdzie się podziewa Ryder? Niech go szlag, przecież braciszek wie, że spotykają się w pierwszy

wtorek każdego kwartału w tym właśnie pokoju w Northcliffe Hall, dokładnie o trzeciej. Fakt,

że hrabia zapoczątkował te kwartalne spotkania dopiero po wystąpieniu z armii przed

dziewięcioma miesiącami, wkrótce po podpisaniu pokoju w Amiens, nie usprawiedliwiał

spóźnienia Rydera na trzecie z kolei spotkanie. Należała mu się nagana, niezależnie od tego, że

Leslie Danvers, służący Douglasa, młodzian pilny, acz o irytującej pamięci, przypominał swemu

panu o spotkaniu zaledwie godzinę wcześniej. Hrabia zapomniał o gniewie na widok

wpadającego do pokoju Rydera, przewianego wiatrem, pachnącego skórą, koniem i morzem,

pełnego życia młodzieńca szczerzącego białe zęby. Prawie się nie spóźnił, było dopiero pięć po

trzeciej. Ryder również zbliżał się do „poważnego wieku” - miał już prawie dwadzieścia sześć

lat. Powinni się trzymać razem. - Boże, Douglas, co za piękny dzień! Jeździłem z Dorothy po

klifach, co za uczucie! Mówię ci! - Ryder usiadł, skrzyżował obleczone w skórę nogi i błysnął

białymi zębami w uśmiechu. Douglas huśtał nogą.

- Udało ci się utrzymać na koniu? Ryder uśmiechnął się jeszcze szerzej, ale w jego oczach

czaiło się coś niewyraźnego. Miał wygląd człowieka nasyconego, wygląd, do jakiego hrabia

zaczynał się powoli przyzwyczajać i dlatego westchnął.

No cóż - po chwili ciszy odezwał się Ryder - jeżeli upierasz się na te kwartalne spotkania,

muszę się do nich przygotowywać.

Ale Dorothy Blalock?

To cieplutka, słodko pachnąca wdówka, braciszku. W dodatku wie, jak zadowolić

mężczyznę, dobrze wie. I nie wpadnie. Moja Dorotka jest na to za sprytna.

Przyznaję, dobrze siedzi na koniu - stwierdził Douglas.

Och, jest jeszcze kilka rzeczy, na których dobrze siedzi.

Douglas z całej siły powstrzymywał się od uśmiechu. Był przecież hrabią, głową potężnego

rodu Sherbrooke'ow. Nawet teraz, pomimo całego sprytu Dorothy, mógł gdzieś rosnąć kolejny

Sherbrooke.

Przejdźmy do następnych punktów - powiedział, ale Ryder nie dał się zwieść. Zauważył

grymas brata i roześmiał się.

Przejdźmy. - Wstał i nalał sobie brandy. Podniósł karafkę w stronę brata.

Nie, dziękuję.- Douglas wpatrywał w leżącą przed nim kartkę. - Jeśli chodzi o stan na ten

kwartał, masz czterech zdrowych synów i cztery zdrowe córki. W zimie zmarł biedny Danielek.

Noga Amy chyba nie ucierpiała po upadku. Czy to wszystko?

W sierpniu urodzi mi się kolejne dziecko. Matka jest zdrowa i silna.

Douglas westchnął. - Doskonale, jak się nazywa? - Zapisał i podniósł głowę. - Teraz już

wszystko? Ryder spochmurniał i dopił resztę brandy. - Nie, w zeszłym tygodniu Benny zmarł na

zimnicę.

- Nic nie mówiłeś. Ryder wzruszył ramionami. - Nie miał jeszcze roku, ale był taki mądry.

Wiedziałem, że jesteś zajęty. Wybrałeś się w podróż do Londynu, do Ministerstwa Wojny.

Pogrzeb był cichy, tak życzyła sobie jego matka.

- To przykre - powtórzył Douglas i zmarszczył brwi. Ryder nie lubił, kiedy brat marszczył

brwi. - Ale jeżeli dziecko ma się urodzić w sierpniu, dlaczego mi nie powiedziałeś ostatnim

razem?

Odpowiedź była prosta. - Jego matka mi nie powiedziała. Bała się, że nie zechcę już z nią

spać. - Przerwał i przez wykuszowe okno patrzył na wschodni trawnik. - Głupia dziewka. Nie

domyśliłbym się, chociaż powinienem był się domyślać. Jest już bardzo gruba, może nawet

będzie miała bliźniaki. - Odwrócił się od okna i pociągnął z butelki. - Zapomniałem o Nancy.

Douglas odłożył kartkę. - Jakiej Nancy?

Nancy Arbuckle, córce sukiennika z Rye. Spodziewa się chyba w listopadzie. Bardzo

płakała, ale powiedziałem jej, że nie musi się martwić. Sherbrooke'owie zawsze dbają o swoje

potomstwo. Może nawet wyjdzie za kapitana statku. Nie przeszkadza mu, że jest w ciąży z

innym.

No proszę - Douglas wziął nową kartkę i uniósł głowę - utrzymujesz siedmioro dzieci i ich

matki i zapłodniłeś kolejne dwie kobiety, które mają urodzić jeszcze w tym roku.

Chyba to tak będzie. Z tym że mogą być bliźniaki, a Nancy może wyjdzie za kapitana.

Nie potrafisz utrzymać ptaszka w spodniach?

Nie bardziej niż ty.

Doskonale, ale wychodź z kobiety, zanim wstrzykniesz jej nasienie.

O dziwo Ryder się spłonił. - Nie panuję nad sobą. To żadne usprawiedliwienie, ale jak raz

już tam wejdę, to nie mogę wyjść. - Patrzył na brata spode łba. - Nie jestem taką cholerną

oziębłą rybą jak ty. Ty wyszedłbyś nawet z anioła. Zawsze tak trzeźwo myślisz, nic cię nie

wytrąca z równowagi? Nie chcesz czasami po prostu walić i nie myśleć o konsekwencjach?

- Nie.

Ryder westchnął. - No cóż, ja nie jestem aż tak zdyscyplinowany. Nadal masz tylko dwójkę?

Nie. Mały zmarł, kiedy byłem w Londynie. Została tylko Cynthia, słodka mała, ma już cztery

latka.

Przykro mi.

To była tylko kwestia czasu. Lekarze wciąż to powtarzali. Pojechałem do Londynu nie tylko

po to, żeby spotkać się z lordem Averym w Ministerstwie Wojny, ale żeby zobaczyć się z

Elizabeth. Pisała o dziecku. Miał zbyt małe płuca. - Douglas wydarł czystą kartkę papieru i

poprawiał liczby. - Drogo nas kosztuje twoja żądza - powiedział - bardzo drogo.

Dajże spokój. Jesteś pioruńsko bogaty, ja też. Nasz stryjeczny dziad Brandon byłby

zadowolony, że to, co po nim dostałem, spożytkowuję w tak zacny sposób. Miał osiemdziesiątkę

i jeszcze mu się chciało, przynajmniej tak mi mówił. Wychwalał się pod niebiosa.

Ciągle powtarzasz, że odpowiadamy za swoje bękarty, i zgadzam się z tobą. Zgadzam się

także, żeby wszystkie spisywać, dzięki czemu o żadnym nie zapomnimy. Byłby z ciebie świetny

generał! Szkoda, że musiałeś sprzedać patent w randze majora.

Ryder śmiał się po cichu, kiedy drzwi pokoju otworzyły się. Podniósł głowę i zobaczył

nieśmiało wchodzącego najmłodszego z braci.

- A niech mnie, jeśli to nie Tysen! Wejdź braciszku, prawie kończymy spotkanie. Douglas

już powiedział, że ptaszek wierci mi dziury w kieszeni. Właśnie kończy obliczenia, ale

niewielkie to liczby, zwłaszcza jak człowiek weźmie sobie do serca, że ma iść i rozmnażać się.

- Jakie spotkanie? - zapytał Tysen Sherbrooke, wchodząc do pokoju. - Jakie obliczenia? Co

znowu za ptaszek?

Ryder rzucił okiem na Douglasa, a ten wzruszył tylko ramionami i usiadł z rękami

Coulter Catherine - Młoda pani Sherbrooke.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: