Barnett Jill - Cuda.pdf

(1057 KB) Pobierz
JILL BARNETT - Cuda
ZAPOMNIANA LEGENDA
PIEŚŃ HARFISTY
Całuję ją
Otwartymi ustami
I jestem pijany
Bez piwa
Z „Księgi króla Inyotefa".
władcy starożytnego Egiptu
Dawno, dawno temu, zanim jeszcze nastali rycerze i heroldowie,
zanim królowie pobudowali pałace, a na dziedzińcach
zaczęto organizować turnieje, zanim krzyżowcy udali się na
wyprawy, był sobie pewien napój - specjalne piwo o dziwnych
i potężnych właściwościach.
Nazywano je piwem wrzosowym.
Twórcami owego piwa byli pogańscy wojownicy, którzy
mieszkali w górach Szkocji i malowali swe ciała na niebiesko.
Piktowie - albowiem Piktami ich zwano - wypijali wrzosowe
piwo, nim ruszyli do bitwy, i stawali się dzięki niemu tak
waleczni, że nawet Juliusz Cezar nie mógł ich pokonać.
Przepisu na piwo strzeżono jak oka w głowie, krążyły
najrozmaitsze pogłoski o jego składnikach. Niektórzy twierdzili,
iż w skład tajemniczego napoju wchodzą zioła, kwiaty
księżycowe, magiczne kryształy i, oczywiście, pewien gatunek
krwistego wrzosu.
5
Inni sądzili, ze nie tyle sam napój był zaczarowany, lecz ci,
którzy go warzyli - karły zamieszkujące owe dzikie wzgórza.
Zwolennicy tej teorii wiązali zatem moc napoju raczej
z umysłem, myślami i nadziejami tego, kto go tworzy.
Nikt wszak nie wiedział, dlaczego piwo nabiera mocy.
Niemniej jednak taką moc posiadało.
Tajemniczy przepis umarł wraz ze starożytnymi Piktami,
ale przez wiele lat próbowano go odtworzyć. Jedni robili
podkopy pod wzgórzami w poszukiwaniu tajemniczych skrzyń,
należących niegdyś do wytatuowanych karłów. Inni warzyli
dziwne zielone rośliny w dużych czarnych garnkach, śpiewając
przy tym pieśni, których nikt nie rozumiał.
Karczmarki wrzucały do saganów kawałki kryształów
i wlewały do nich najprzeróżniejsze eliksiry, po czym utrzy
mywały, że jest to właśnie ów legendarny napój. Sceptycy
z kolei uważali, iż cała ta historia jest wyssana z palca.
Według nich, piwo nigdy nie istniało.
Wielu wierzyło jednak w piwo Piktów. Niektórzy twierdzili
nawet że mieli okazję go próbować - ciemną nocą, podczas
pełni, wówczas gdy pojawiały się skrzaty i elfy, a nawet
upiory i duchy. W takie noce kwaśny jabłecznik zamieniał się
w wino, słoma w złoto, a miłość była wyjątkowo cudowna.
Zamek Camrose, 1269 r.
O jciec lady Clio twierdził, że jasne, niemal srebrzyste
włosy stanowią jej największy atut. Może zresztą sam zamierzał
go wykorzystać, zważywszy, iż to właśnie na nim
spoczywał obowiązek wydania córki za mąż za jakiegoś
biednego, naiwnego głupca.
Patrząc na lady Clio można było odnieść wrażenie,
że ta łagodna istota stanowi uosobienie wszystkiego, co
rycerz, król, wieśniak i kupiec pragnie znaleźć w żonie,
by poczuć się odważniejsżym i silniejszym. W żonie na
tyle potulnej, by pozwoliła mężowi na niepodzielne rządy
w jego własnym domu. W żonie, nad którą zawsze górowałby
intelektem.
Wedle Kościoła, kolor kobiecych włosów zdradzał jej
7
JILL BARNETT
prawdziwą naturę. Teoria ta opierała się na założeniu, że
włosy wyrastają bezpośrednio z mózgu.
Ogniste loki ostrzegały przed diabelskim usposobieniem
właścicielki. Pospolite sploty koloru kory drzew świadczyły
o braku wyobraźni. Włosy czarne jak noc, uważane powszechnie
za typowe dla czarownic, ozdabiały głowy niewiast
odznaczających się nadmiernym rozumem i dziwnymi skłonnościami.
Hierarchowie Kościoła przypominali nawet, ze Ewa
miała włosy czarne niczym kobiecy grzech.
Jasnowłose niewiasty uznano za ideał.
Niestety, propagatorzy tej teorii nie znali Clio. Prawdziwa
natura dziewczyny kryła się bowiem pod srebrzystymi puklami
równie skutecznie, jak kolczasty jeż na polu jaskrów.
Clio odznaczała się uporem i stanowczością — cechami
podziwianymi u mężczyzn, lecz budzącymi niechęć u kobiet.
Ojciec dziewczyny przysięgał, że objawiła te cechy już
w chwili narodzin.
Przed wydaniem na świat Clio matka dziewczynki straciła
pięcioro dzieci. Przy szóstym bóle porodowe nadeszły jak
zwykle przed terminem, toteż maleńka urodziła się o dwa
miesiące za wcześnie. Kiedy zaś ksiądz chciał udzielić
ostatniego namaszczenia słabowitemu, sinemu stworzonku,
dziecina kopnęła go w rękę i - wedle relacji jej ojca
- otworzyła buzię, po czym wydała okrzyk, od którego zamek
zatrząsł się w posadach.
Ku ogromnemu zdziwieniu całej rodziny i bliskich, Clio
przeżyła.
Już od pierwszej chwili walczyła z czymś, z czym wygrać
nie można. Z własnym przeznaczeniem.
Oczywiście, ona nie uważała się wcale za osobę upartą.
Była po prostu wytrwała. Bo co by jej groziło, gdyby
zrezygnowała z trudu narodzin?
8
CUDA
Śmierć. Cóż by innego?
Zatem Clio wierzyła w stanowczość i determinację. Nie
mogła dopuścić do tego, by ktokolwiek kontrolował jej życie,
jako że tylko ona miała nad nim władzę.
Wierzyła, że wytrwałość przynosi sukcesy. Gdyby któryś
z jej cudownych planów nie przyniósł pożądanego efektu,
zawsze miała w zanadrzu następny.
Była niepozorną osóbką o sercu giganta. Jej umysł pracował
czasami zdecydowanie zbyt szybko. Jeśli już raz wbiła sobie
do głowy jakiś niecny pomysł, rzadko brała pod uwagę jego
konsekwencje, choć zwykle ich nie brakowało.
Natomiast zarzut, że nie uczy się na błędach, z pewnością
bardzo by ją skrzywdził. Lady Clio nie należała do gąsek
i nigdy nie popełniała po raz dragi podobnej pomyłki, tylko
zawsze inną.
W ten sposób panowała jednak nad przyszłością, gdyż
nawet jeśli na drodze, którą obrała, czaiły się pozostałości
klęsk - były to jej własne kieski.
Clio nigdy nie dopuściłaby do sytuacji, w której, brak
wprawy zniechęciłby ją do działania. Wierzyła bowiem
święcie, iż doskonałość przychodzi wraz z praktyką. Rzecz
jasna, nie opierała swej wiary na żadnych racjonalnych
przesłankach. Przeciwnie, historia, logika i doświadczenie
nakazywałyby inne podejście do zagadnienia.
Niemniej jednak Clio kochała wyzwania. Znajdowała rozkosz
w przezwyciężaniu trudności. Złośliwi nazywali jej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin