Campbell Alan - Kodeks Deepgate 01 Noc blizn.doc

Szczere podziękowania i wyrazy wdzięczności dla Simona Kavanagha, Petera Lavery’ego i Juliet Pulman, trójki ludzi o takim bogactwie talentów, że zastanawiam się, czy w puli genowej zostało coś dla reszty nas.

Susi Quinn za wyczerpującą krytykę i miliony nabojów do drukarki, które zużyła (kupię Ci nowe, przyrzekam). Justinowi Chisholmowi, Barnaby’emu Dellarowi i Jocelyn Ramsay, kolejnej trójce dobrych przyjaciół, którzy poświęcili mnóstwo czasu i atramentu, żeby udzielać mi rad.

Wielkie dzięki mojej grupie pisarskiej: Gavinowi Onglisowi, który pomógł mi zacząć tę historię, i Martinowi Page’owi za wiedzę na temat starej broni i dziwaczne czasowniki, które mu buchnąłem. A także Stefanowi Pearsonowi, Andrew J. Wilsonowi, Hannu Rajaniemi, Charliemu Strossowi, Andrew C. Fergusonowi, Jackowi Deightonowi, Jane Makie i Guthriemu Stewardowi, wszystkim, od których dostałem zachętę i opinie.

Wyrazy wdzięczności dla miłych ludzi z Macmillana za ciężką pracę, między innymi: Rebece Saunders, Liz Owen i Jonowi Mitchellowi. Jeśli nic wspomniałem o tobie, to tylko dlatego, że byłem w euforii, kiedy się spotkaliśmy.

Pozdrowienia dla Olivera Cheethama i Dagmar Tatarczyk za świetne wideo i dla Breta, właściciela Welsh Nun Pub w Koh Chang za pogawędki i robotę dentystyczną.

I wyrazy miłości dla Carach. Bez Twojego wsparcia ta strona i następne prawdopodobnie byłyby puste.

PROLOG

Podwórzec za zdewastowaną odlewnią armat w Applecross opasywała plątanina łańcuchów. Połączone ze sobą jak w łamigłówce szaleńca, rozchodziły się promieniście pod wszelkimi kątami, przymocowane do murów zardzewiałymi hakami i sworzniami. Pośrodku dziedzińca stała omotana nimi wieża strażnicza Barraby. Z jej zrujnowanego wierzchołka unosił się dym i płynął na zachód, nad miasto śpiące pod milionem zimowych gwiazd.

Prezbiter Scrimlock przedzierał się przez łańcuchy, sapiąc i dysząc. Jego lampa się kołysała, obijała o ogniwa, spoiny i Bóg wie co jeszcze, rysowała na połyskliwym bruku siatkę pęknięć. Gdy kapłan podnosił wzrok, widział kwadraty i trójkąty wypełnione gwiazdami, jego sandały ślizgały się, jakby szedł po stopionym szkle. Gdy parę razy niechcący dotknął łańcuchów, stwierdził, że są mokre. Kiedy wreszcie dotarł do adepta Spine, czekającego nań przy drzwiach wieży, zrozumiał skąd ta wilgoć.

- Krew - wyszeptał przerażony i zaczął gorączkowo wycierać ręce o sutannę. Na próżno. Adept Spine, który miał tak napiętą skórę, ze wyglądał jak trup, popatrzył na prezbitera oczami całkowicie pozbawionymi życia.

- To z zabitych - wyjaśnił niepotrzebnie. - Zrzuca ich z wieży. Nie może ścierpieć, gdy dostają się do środka. - Wskazał głową w bok.

Pod łańcuchami piętrzył się bezładny stos ciał Spine. Ich skórzane zbroje lśniły.

- Niech Ulcis się nad nimi ulituje - wymamrotał Scrimlock. - Ilu już zabiła?

- Jedenastu.

Prezbiter wziął głęboki wdech. Noc smakowała wilgocią i rdzą, jak powietrze w lochu.

- Tylko pogarszacie sprawę - stwierdził z wyrzutem. - Nie rozumiecie, że podsycacie jej wściekłość.

- Zraniliśmy ją - powiedział adept z nieprzeniknionym wyrazem twarzy i położył dłoń na zasuwie, jakby chciał ją wzmocnić.

- Co? - Serce prezbitera podskoczyło. - Jest ranna? Jak to...?

- Szybko dochodzi do siebie. - Adept spojrzał w górę. - Musimy się pospieszyć.

Scrimlock poszedł za jego wzrokiem, ale przez chwilę nie był pewien, na co właściwie adept patrzy. Potem, na tle jaśniejszego nieba dostrzegł sylwetki, drobne figurki wspinające się po łańcuchach, szybko i cicho, ku jedynemu oknu wieży. Tylu Spine jednocześnie prezbiter jeszcze nigdy nie widział. Musiało ich być pięćdziesięciu, sześćdziesięciu. Jak to możliwe, że wcześniej ich nie zauważył?

- Wszyscy adepci odpowiedzieli na wezwanie.

- Wszyscy? - powtórzył Scrimlock, ściszając głos. - To szaleństwo! Jeśli ona ucieknie... - Zaczął wykręcać sobie palce. Kościół nie mógł się zgodzić na utratę tylu asasynów.

- Nie może uciec. Okno jest za wąskie dla jej skrzydeł, wejście na dach zagruzowane, wrota zabarykadowane.

Scrimlock popatrzył na drzwi wieży. Żelazna sztaba wyglądała na dostatecznie solidną, żeby zatrzymać armię. Ale ten widok nie do końca go uspokoił. Prezbiter spojrzał w oczy adepta, szukając w nich zapewnienia, że wszystko będzie dobrze, ale oczywiście nic w nich nie znalazł. Oprócz całkowitej pustki, która przejęła go do szpiku kości. Naprawdę ją ranili? Co z tego wyniknie dla Kościoła? W jaki sposób ona się zemści? Niech Bóg mu dopomoże, tego już za wiele.

- Nie pobłogosławię ich - oświadczył, wskazując na stos trupów i krew płynącą po kamieniach. - Ulcis nie przyjmie otwartych ciał. Wszyscy oni będą potępieni.

- Przybyły posiłki.

- Oni też zginą! - nucił gniewnie prezbiter, ale sam usłyszał, że jego głosowi brakuje przekonania. Udało się im ją zranić. Przez tysiąc lat nikt tego nie dokonał.

- Ofiary są nieuniknione.

- Ofiary? Spójrz na tę krew! - Scrimlock uniósł sutannę i zrobił krok do tyłu, opuszczając czerwoną sadzawkę. - Piekło przyjdzie po tę krew, po te zmarnowane dusze. Ten dziedziniec jest przeklęty! Zło zagnieździ się tutaj na wieki. Nawet stu kapłanów nie zdoła przepędzić cienia Irilu z tych kamieni. Niczego nie da się uratować. Niczego.

Prezbiter sam nie wiedział, co przeraża go bardziej: świadomość, że ich Pan, bóg łańcuchów Ulcis, zostanie pozbawiony dusz tylu najlepszych asasynów Kościoła, czy piekło czające się w pobliżu. Było powiedziane, że Labirynt otwiera drzwi do tego świata, żeby zabrać dusze z przelanej krwi. Scrimlock gorączkowo przeszukał wzrokiem otaczającą go ciemność. A jeśli piekło już tu jest? I dusze zabitych właśnie w tej chwili przechodzą przez niewidoczną bramę do niekończących się korytarzy Irilu? Jeśli tak, to co może przez nią przejść w drugą stronę? Co może stamtąd uciec?

- Natychmiast zakończcie polowanie - polecił. - To zbyt niebezpieczne. Niech ucieka.

- Chcesz, panie, żeby przeżyła? - zapytał adept.

- Nie. Ja... - Prezbiter poczuł, że coś dotyka jego ramienia, i odwrócił się gwałtownie. Łańcuch. - Chcę jedynie ratować Spine - wykrztusił, trzymając się za pierś. - Ściągnij z powrotem swoich ludzi, nim będzie za późno.

Na górze ktoś ryknął śmiechem.

- Posiłki dotarły do okna - oznajmił adept.

Scrimlock uniósł głowę. Z poszarpanego dachu wieży wzbijał się dym i rozchodził jak smar, zasłaniając gwiazdy. Kamienne sokoły i blanki zawaliły się do środka, dokładnie tak, jak obiecali saperzy. Gruz zatarasował wejście na dach, uniemożliwiając ucieczkę. W powietrzu unosił się zapach siarki. Do okna znajdującego się pośrodku wieży właśnie wciskał się pierwszy z asasynów.

Rozległ się głośny szczęk miecza.

Scrimlock oblizał suche wargi.

-...

Plik z chomika:

ssonja

Inne pliki z tego folderu:

Campbell Alan - Kodeks Deepgate 01 Noc blizn.doc (1771 KB)
Campbell Alan - Kodeks Deepgate 03 Bóg Zegarów.doc (1369 KB)
Campbell Alan - Kodeks Deepgate 01 Noc blizn.txt (762 KB)
Campbell Alan - Kodeks Deepgate 03 Bóg Zegarów.txt (600 KB)

Campbell Alan - Kodeks Deepgate 01 Noc blizn.doc

PODZIĘKOWANIA

PROLOG

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: